Take a photo of a barcode or cover
4.03 AVERAGE
4.03 AVERAGE
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Every single woman is an object of the main character’s sexual desire. With the exception of the two feminist women, they’re not feminine or attractive enough.
mysterious
reflective
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Graphic: Animal cruelty, Animal death
Minor: Rape
adventurous
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
challenging
dark
funny
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
challenging
dark
emotional
funny
hopeful
lighthearted
mysterious
reflective
relaxing
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Amazing, even if it lost me sometimes. Will return to this for sure.
mysterious
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
dark
emotional
mysterious
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
What can I say about Murakami’s writing that has not already been said? I offer my deepest congratulations to the translator for conveying his work, and I can only imagine what the original text must be like. Murakami’s writing is natural and intuitive, but also abstract and poetic. It’s plain but elegant, just like the women he writes.
That all said, Kafka on the Shore is low on my Murakami totem pole. I disliked most of the characters, save for Nakata and Hoshino—the titular Kafka got on my nerves, and I almost detested Miss Saeki. When Murakami goes metaphysical and magical realism, things usually get good. I regret to say Kafka on the Shore did not match the bar that Sputnik Sweetheart, which I read first, set.
The first few chapters are the most compelling, which usually is not the case with the Murakami novels. I wish he had elaborated more on the mass fainting, the strange UFOs, the lights, and the consequences that Nakata faced. Nakata and Hoshino were the true stars of the book, I thought, and I would read it again and again if only to solve some of the riddles embedded within it.
Kafka on the Shore is, however, my recommendation as the first Murakami book to read. It sets up his dreamworld very well. As a later novel, the style is firmly established, and the themes are well-placed. It is, without a doubt, an excellent novel, written by an excellent author.
That all said, Kafka on the Shore is low on my Murakami totem pole. I disliked most of the characters, save for Nakata and Hoshino—the titular Kafka got on my nerves, and I almost detested Miss Saeki. When Murakami goes metaphysical and magical realism, things usually get good. I regret to say Kafka on the Shore did not match the bar that Sputnik Sweetheart, which I read first, set.
The first few chapters are the most compelling, which usually is not the case with the Murakami novels. I wish he had elaborated more on the mass fainting, the strange UFOs, the lights, and the consequences that Nakata faced. Nakata and Hoshino were the true stars of the book, I thought, and I would read it again and again if only to solve some of the riddles embedded within it.
Kafka on the Shore is, however, my recommendation as the first Murakami book to read. It sets up his dreamworld very well. As a later novel, the style is firmly established, and the themes are well-placed. It is, without a doubt, an excellent novel, written by an excellent author.
adventurous
emotional
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Τρία και μισό, για την ακρίβεια, ή ίσως 3,25
Ο -κλασικός πλέον- Μουρακάμι, επιχειρεί μια ταυτόχρονη διπλή κατάδυση στο θηβαϊκό κύκλο και το μαγικό ρεαλισμό, με μέτρια αποτελέσματα.
Και όταν λέμε Θηβαϊκό κύκλο, μιλάμε για αιμομιξία σε βαθμό κακουργήματος, αλλά επειδή οι Ιάπωνες είναι περίεργη φάρα (ολίγον ψυχανώμαλοι, σκεφτείτε ότι εκτελούσαν έναν στους τρεις αιχμαλώτους πολέμου -οι λετζίτ ναζί μόλις έναν στους 100, ενώ είναι τόσο ανάποδοι ψυχολογικά που χρησιμοποιούσαν λαδόκολλες αντί για ντουβάρια στα σπίτια τους και συρόμενες λαδόκολλες για πόρτες) η αιμομιξία δεν έχει το τραγικό στοιχείο της άγνοιας και της αναγνώρισης και μετέπειτα της συνειδητής επιλογής και δράσης για την κάθαρση, αλλά εκ προοιμίου παρουσιάζεται ως η οδός (παραφράζοντας τας γραφάς "γάμα τη μητέρα σου ίνα ευ σοι γένηται") ενώ ο προοικονομημένος φόνος του πατέρα γίνεται by proxy και εν γνωστική αγνοία του δρώντος υιού (ό,τι καταλάβατε, δε θα επιμείνω) σε ένα σουρεάλ σκηνικό όπου έχει πάρει τη μορφή του Τζόνι Γουόκερ (εικάζω ρεντ λέημπελ).
Φυσικά, καθώς ο Μουρακάμι πρέπει να πάει ένα βήμα πέρα από το Σοφοκλή, ο ήρωας δεν αρκείται στο να φακαμήσει τη μάνα του, πρέπει να του τον παίξει στο χέρι η αδερφή του (είναι κάτι παραπάνω από προφανές ήδη από προηγούμενα έργα του Μουρακάμι ότι οι Ιάπωνες έχουν αναγάγει τη χειρομαλακία σε τέχνη) και μετά να τη βιάσει στον ύπνο της.
Επειδή η ιαπωνική λογοτεχνία χρειάζεται περισσότερα δεκανίκια από την αρχαία δραματουργία και προφανώς στο πλαίσιο του μαγικού ρεαλισμού, εισάγεται και ο ηλίθιος του χωριού (Νακάτα) ο οποίος μιλάει με τις γάτες (μετά από ένα περίεργο ατύχημα μια μέρα που η δασκάλα του είχε τα έμμηνά της -don't ask) και λειτουργεί ως υποχείριο του υποσυνείδητου του ήρωα στο φόνο του (παντελώς απόντος πλην ως προοικονομήσαντος το φόνο του και το βιασμό μάνας και αδελφής) πατέρα και γυρίζει τη χώρα μαζί με ένα φορτηγατζή (πρών λοκατζή) που βλέπει το συνταγματάρχη από τα KFC και υπακούει στα κελεύσματά του.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι λιγότερο απωθητικό από τα επί μέρους τμήματα, αλλά σίγουρα αδικείται από το χλεμπονιάρικο ημιονειρικό φινάλε που ακυρώνει τους ωκεανούς σπέρματος που έχουν αναλωθεί σε ομογαμικές συνουσίες νωρίτερα.
ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Ο -κλασικός πλέον- Μουρακάμι, επιχειρεί μια ταυτόχρονη διπλή κατάδυση στο θηβαϊκό κύκλο και το μαγικό ρεαλισμό, με μέτρια αποτελέσματα.
Και όταν λέμε Θηβαϊκό κύκλο, μιλάμε για αιμομιξία σε βαθμό κακουργήματος, αλλά επειδή οι Ιάπωνες είναι περίεργη φάρα (ολίγον ψυχανώμαλοι, σκεφτείτε ότι εκτελούσαν έναν στους τρεις αιχμαλώτους πολέμου -οι λετζίτ ναζί μόλις έναν στους 100, ενώ είναι τόσο ανάποδοι ψυχολογικά που χρησιμοποιούσαν λαδόκολλες αντί για ντουβάρια στα σπίτια τους και συρόμενες λαδόκολλες για πόρτες) η αιμομιξία δεν έχει το τραγικό στοιχείο της άγνοιας και της αναγνώρισης και μετέπειτα της συνειδητής επιλογής και δράσης για την κάθαρση, αλλά εκ προοιμίου παρουσιάζεται ως η οδός (παραφράζοντας τας γραφάς "γάμα τη μητέρα σου ίνα ευ σοι γένηται") ενώ ο προοικονομημένος φόνος του πατέρα γίνεται by proxy και εν γνωστική αγνοία του δρώντος υιού (ό,τι καταλάβατε, δε θα επιμείνω) σε ένα σουρεάλ σκηνικό όπου έχει πάρει τη μορφή του Τζόνι Γουόκερ (εικάζω ρεντ λέημπελ).
Φυσικά, καθώς ο Μουρακάμι πρέπει να πάει ένα βήμα πέρα από το Σοφοκλή, ο ήρωας δεν αρκείται στο να φακαμήσει τη μάνα του, πρέπει να του τον παίξει στο χέρι η αδερφή του (είναι κάτι παραπάνω από προφανές ήδη από προηγούμενα έργα του Μουρακάμι ότι οι Ιάπωνες έχουν αναγάγει τη χειρομαλακία σε τέχνη) και μετά να τη βιάσει στον ύπνο της.
Επειδή η ιαπωνική λογοτεχνία χρειάζεται περισσότερα δεκανίκια από την αρχαία δραματουργία και προφανώς στο πλαίσιο του μαγικού ρεαλισμού, εισάγεται και ο ηλίθιος του χωριού (Νακάτα) ο οποίος μιλάει με τις γάτες (μετά από ένα περίεργο ατύχημα μια μέρα που η δασκάλα του είχε τα έμμηνά της -don't ask) και λειτουργεί ως υποχείριο του υποσυνείδητου του ήρωα στο φόνο του (παντελώς απόντος πλην ως προοικονομήσαντος το φόνο του και το βιασμό μάνας και αδελφής) πατέρα και γυρίζει τη χώρα μαζί με ένα φορτηγατζή (πρών λοκατζή) που βλέπει το συνταγματάρχη από τα KFC και υπακούει στα κελεύσματά του.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι λιγότερο απωθητικό από τα επί μέρους τμήματα, αλλά σίγουρα αδικείται από το χλεμπονιάρικο ημιονειρικό φινάλε που ακυρώνει τους ωκεανούς σπέρματος που έχουν αναλωθεί σε ομογαμικές συνουσίες νωρίτερα.
ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ