You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.42 AVERAGE
3.42 AVERAGE
This is my favorite book series at the moment, I was drawn into the story s from start to finish. Ten - the lead female character in this story was strong willed and knew what she needed to do, which I think is what drew me in because I love a strong leading character.
The hardest reviews to write for me are the ones when I loved the concept and am rooting wholeheartedly for the book to be good as well, but the execution just falls flat. Unfortunately, Firstlife falls into that category. (Props for having a short title which makes typing reviews less annoying!)
In a time where increasing amounts of people are identifying as agnostic or atheist, imagine that the afterlife is apparently real and booming. Split in two rival factions, Troika and Myriad, you get to choose which one you join during your “firstlife” but you only get one chance to choose. Predictably, life on Earth has gone pseudo-dystopian with people disagreeing on whether to go with Troika - the “let’s be peaceful” place - and Myriad - the “let’s be powerful” place. But there’s also a third group, the ones who refuse to sign with either Troika and Myriad and that’s where we find our narrator at the start of the book.
Tenley “Ten” Lockwood is in what is essentially a prison for teens who refuse to sign with whatever group their parents want them to join, and that’s where my confusion starts. The kids are basically tortured into making a decision in brutal living conditions, understandable if not a bit nauseating, but so much time is spent in that beginning part that I was kinda surprised that it didn’t really play a big part in the book. Fine, we get introduced to Ten and all the other main characters, but couldn’t we have done this somewhere else?
Anyways, big surprise, they escape from prison and then the rest of the book is essentially spent in random life-threatening situations where Ten gets close to being forced into choosing one of the worlds b/c it’s either die and not get an afterlife or get one in Troika or Myriad. Along the way, she waffles between two hot guys (Archer and Killigan? Am I spelling that one correct - audiobook…) who are sent from both realms trying to convince her to join their respective team. What I don’t get (not that surprising considering this book tbh) is why the two guys are literally so friendly with each other. I mean if Ten is that important (and yes, she’s super duper important b/c there’s this whole weird power struggle going on in the Everlife and she’s also really powerful and could tip the scales) then I’d be pulling out all the stops to get her - yet that doesn’t even happen till the end.
Then there’s the way that the Everlife isn’t really explained that well. Obviously people there can get back to Earth, but the book says that it happens through “shells” where your soul basically leaps from the Everlife back into Firstlife. So were the shells real people or vat grown for the purpose of visiting Firstlife? If you can jump back and forth at will what happens to the shell when you leave it and why the fuck does anyone stay in their shell when they’re 0.2 nanoseconds away from dying? Yeah, I still got a lot of questions here…
It’s also a pity that the romance wasn’t really appealing. I know the author mostly for her romance books, so I was hoping that we could get a nice one going in this book, but it didn’t work out and I was a bit disappointed. Honestly though, the characters were all pretty annoying or dull so I don’t even think a hot romance would have revived them.
To reiterate, I really did like the concept of an Everlife and it brings up some nice ethical dilemmas like do your actions matter when everything is erased later and how far is too far in persuasion etc. But everything else about this book was annoying or lackluster which is a shame b/c I kinda want to read the whole series but if I have to listen to another awful poem or rant about number - “Zeroes” dear lord - from Ten, I won’t be able to do it.
In a time where increasing amounts of people are identifying as agnostic or atheist, imagine that the afterlife is apparently real and booming. Split in two rival factions, Troika and Myriad, you get to choose which one you join during your “firstlife” but you only get one chance to choose. Predictably, life on Earth has gone pseudo-dystopian with people disagreeing on whether to go with Troika - the “let’s be peaceful” place - and Myriad - the “let’s be powerful” place. But there’s also a third group, the ones who refuse to sign with either Troika and Myriad and that’s where we find our narrator at the start of the book.
Tenley “Ten” Lockwood is in what is essentially a prison for teens who refuse to sign with whatever group their parents want them to join, and that’s where my confusion starts. The kids are basically tortured into making a decision in brutal living conditions, understandable if not a bit nauseating, but so much time is spent in that beginning part that I was kinda surprised that it didn’t really play a big part in the book. Fine, we get introduced to Ten and all the other main characters, but couldn’t we have done this somewhere else?
Anyways, big surprise, they escape from prison and then the rest of the book is essentially spent in random life-threatening situations where Ten gets close to being forced into choosing one of the worlds b/c it’s either die and not get an afterlife or get one in Troika or Myriad. Along the way, she waffles between two hot guys (Archer and Killigan? Am I spelling that one correct - audiobook…) who are sent from both realms trying to convince her to join their respective team. What I don’t get (not that surprising considering this book tbh) is why the two guys are literally so friendly with each other. I mean if Ten is that important (and yes, she’s super duper important b/c there’s this whole weird power struggle going on in the Everlife and she’s also really powerful and could tip the scales) then I’d be pulling out all the stops to get her - yet that doesn’t even happen till the end.
Then there’s the way that the Everlife isn’t really explained that well. Obviously people there can get back to Earth, but the book says that it happens through “shells” where your soul basically leaps from the Everlife back into Firstlife. So were the shells real people or vat grown for the purpose of visiting Firstlife? If you can jump back and forth at will what happens to the shell when you leave it and why the fuck does anyone stay in their shell when they’re 0.2 nanoseconds away from dying? Yeah, I still got a lot of questions here…
It’s also a pity that the romance wasn’t really appealing. I know the author mostly for her romance books, so I was hoping that we could get a nice one going in this book, but it didn’t work out and I was a bit disappointed. Honestly though, the characters were all pretty annoying or dull so I don’t even think a hot romance would have revived them.
To reiterate, I really did like the concept of an Everlife and it brings up some nice ethical dilemmas like do your actions matter when everything is erased later and how far is too far in persuasion etc. But everything else about this book was annoying or lackluster which is a shame b/c I kinda want to read the whole series but if I have to listen to another awful poem or rant about number - “Zeroes” dear lord - from Ten, I won’t be able to do it.
Gorgeous cover and interesting story - I thought I'd love this one. But we didn't get much information about the realms and the world. The scant information provided was confusing and never felt fully flushed out and real. Most frustrating, however, was the love triangle and all the insta-love. I didn't really like any of the characters and found myself bored because I never felt pulled into the story.
This read wasn't what I expected. I didn't hate it but didn't love it. It was kind of everywhere where Ten just could not make up her mind with what side she should choose. I really hope book 2 gets better but I won't be rushing to read it.
Things are pretty dark in this start to the Everlife series, but I think that darkness gives you the needed context to understand why Tenley is so conflicted about her choice. Killian and Archer help restore a little faith that Ten loses throughout the story, but by the time you get to the end I'm starting to feel there isn't going to be so much an HEA for Ten, but rather an "as good as it gets". On to book 2.
Przed przeczytaniem tej recenzji lojalnie ostrzegam, że może być ona bogata w świeże, jeszcze ciepłe odczucia polekturalne, rozchwianie emocjonalne i całą tonę zagubienia i zdezorientowania rasowego książkoholika. Z miejsca zaznaczam, że zwalniam się z odpowiedzialności, jeśli ktoś zdecyduje się na przeczytanie Firstlife, po czym będzie starać się o odszkodowanie za uraz psychiczny, rozniesienie epidemii, a na oskarżonych postanowi powołać Genę S. i mnie. Ja nie mam z tym nic wspólnego, ja tylko mówię jak jest.
CO TO BYŁO? Tak, jeśli jeszcze ktoś się nie zorientował, powiem to jeszcze raz, dosłownie chwilę temu odłożyłam najnowszą powieść Geny Showalter i... woah! Dobra, Syla, uspokój się, wdech, wydech, zbierz się do kupy i spróbuj chociaż trochę poprawnie opowiedzieć o fabule... A więc. O czym to ja miałam?... A tak! Logicznie opowiedzieć o Firstlife, hahahahah, jakby ta powieść miała cokolwiek wspólnego z logiką! Powiedziałabym, że to bardziej jak rozładowanie elektryczne, błyskawica na milisekundę przed uderzeniem, jak spojrzenie Dolores Umbridge. Nie, nie zbaczam z tematu, to naprawdę było t a k mocne!
Okej, nie przesadzajmy. (Ale i tak było świetnie). W świecie Ten (spokojnie, wygląda niemal w zupełności jak nasz) są dwie opcje do wyboru. Albo Trojka, albo Miriada. Do jednej z tych sfer trafi się po Pierwszej Śmierci, to tam spędzi się Drugie Życie (aka Wieczne Życie). No, chyba że ktoś na poważnie bierze pod uwagę trzecią opcję, czyli Wiele Końców, co, jak wynika z samej nazwy, może cię przyprawić o wieeele końców. Bardzo bolesnych końców. Tenley jest córką Miriadczyków, więc wedle ich myśli, sama również powinna powierzyć swoją duszę Miriadzie. Ale dziewczyna nie chce jeszcze podejmować wyboru, chce się nad nim zastanowić, chce, by podjęta decyzja nie była dyktowana żadnymi czynnikami zewnętrznymi. I tak trafia do Prynne, zamkniętego ośrodka, w którym "pomaga się" takim jak ona, wszystkie wymyślne tortury, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, są przecież "dla jej dobra".
Każdy człowiek ma swojego RT (Robotnika Trojki) i RM (Robotnika Miriady), którzy mają pomóc w dokonaniu decyzji - oczywiście korzystnej dla danej sfery. Pewnego dnia Tenlyn zostaje przydzielona współlokatorka do celi, Bow (która później okazuje się chłopakiem, Archerem (RT), ukrywającym się w ludzkiej Skorupie), a niedługo po tym w ośrodku pojawia się Killian (RM). A jeszcze chwilę po tym następuje totalna lawina zdarzeń, na której opisanie zabrakłoby mi tutaj miejsca.
Słowem, nie spodziewałam się czegoś tak wciągającego. Gdzieś już przewinęła mi się przed oczami recenzja tej powieści, niezbyt pochlebna, i podeszłam do książki standardowo, bez jakichś wyobrażeń i nadziei, co będzie, to będzie. I tak się jakoś stało, że już od samego początku powieść Geny owinęła wokół mnie ciasno swoje macki. I nie wypuściła, aż do samego końca. Czy jest tutaj na co narzekać? Jeszcze się pytacie?! Oczywiście, że tak! Momentami brak logiki, działania bohaterów czasami bardzo... hmm, żywe (dziewczyna zjeżdża innego bohatera z góry do dołu, to źle, dlaczego, jak to się mogło stać, nie wybaczę ci... na co postać mówi o cieście czekoladowym, które na nią czeka obok, a ona reaguje jak pięciolatka na widok lunaparku, jak... książkoholik na wyprzedaże nowości!). Pewnie udałoby się wymienić całe dziesiątki słabszych punktów, ale tym, co właśnie mnie trzyma w tej chwili, jest burza emocji, jaka mnie roznosi po lekturze i wszystkie te szczęśliwe minuty spędzone przy powieści.
Firstlife nie jest książką wybitną i, jak wspomniałam, znajdzie się trochę błędów, jeśli wziąć ją na chłodno. Ale nie pamiętam, kiedy ostatnio tak mocno i tak szybko wciągnęłam się jakąś powieść, gdzie nie mogłam oderwać się od lektury, czytałam w każdej możliwej chwili, z nieodpartym tchem śledziłam poczynania bohaterów i zastanawiałam się ile jeszcze rozdziałów zakończonych zawałem uda mi się przeżyć. Przepadłam zarówno jeśli chodzi o świat wykreowany przez Showalter, gdzie mamy dwie odmienne od siebie sfery, w jednej dominuje światło, w drugiej ciemność; mamy pomysł z Drugim Życiem, z Wiele Końców, z Norą... a także przy bohaterach. Zastanawiałam się, czy w którymś momencie Ten, która jest narratorką, zacznie mnie irytować, ale wszystkie jej reakcje, odzywki z czasem stawały się dla mnie coraz śmieszniejsze, ta dziewczyna nadawała wszystkiemu smaku; jej humor. Jak na młodzieżówkę, to było tutaj naprawdę oryginalnie! I, tak, jest tu dwójka chłopaków, ale właściwie jeden wyraźnie jest tylko dobrym przyjacielem Ten, sama określiła go bardziej jako rodzinę, a ten drugi jest kimś więcej.
pozostała część recenzji na http://ravenstarkbooks.blogspot.com/2017/04/firstlife-pierwsze-zycie-recenzja.html
CO TO BYŁO? Tak, jeśli jeszcze ktoś się nie zorientował, powiem to jeszcze raz, dosłownie chwilę temu odłożyłam najnowszą powieść Geny Showalter i... woah! Dobra, Syla, uspokój się, wdech, wydech, zbierz się do kupy i spróbuj chociaż trochę poprawnie opowiedzieć o fabule... A więc. O czym to ja miałam?... A tak! Logicznie opowiedzieć o Firstlife, hahahahah, jakby ta powieść miała cokolwiek wspólnego z logiką! Powiedziałabym, że to bardziej jak rozładowanie elektryczne, błyskawica na milisekundę przed uderzeniem, jak spojrzenie Dolores Umbridge. Nie, nie zbaczam z tematu, to naprawdę było t a k mocne!
Okej, nie przesadzajmy. (Ale i tak było świetnie). W świecie Ten (spokojnie, wygląda niemal w zupełności jak nasz) są dwie opcje do wyboru. Albo Trojka, albo Miriada. Do jednej z tych sfer trafi się po Pierwszej Śmierci, to tam spędzi się Drugie Życie (aka Wieczne Życie). No, chyba że ktoś na poważnie bierze pod uwagę trzecią opcję, czyli Wiele Końców, co, jak wynika z samej nazwy, może cię przyprawić o wieeele końców. Bardzo bolesnych końców. Tenley jest córką Miriadczyków, więc wedle ich myśli, sama również powinna powierzyć swoją duszę Miriadzie. Ale dziewczyna nie chce jeszcze podejmować wyboru, chce się nad nim zastanowić, chce, by podjęta decyzja nie była dyktowana żadnymi czynnikami zewnętrznymi. I tak trafia do Prynne, zamkniętego ośrodka, w którym "pomaga się" takim jak ona, wszystkie wymyślne tortury, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, są przecież "dla jej dobra".
Każdy człowiek ma swojego RT (Robotnika Trojki) i RM (Robotnika Miriady), którzy mają pomóc w dokonaniu decyzji - oczywiście korzystnej dla danej sfery. Pewnego dnia Tenlyn zostaje przydzielona współlokatorka do celi, Bow (która później okazuje się chłopakiem, Archerem (RT), ukrywającym się w ludzkiej Skorupie), a niedługo po tym w ośrodku pojawia się Killian (RM). A jeszcze chwilę po tym następuje totalna lawina zdarzeń, na której opisanie zabrakłoby mi tutaj miejsca.
Słowem, nie spodziewałam się czegoś tak wciągającego. Gdzieś już przewinęła mi się przed oczami recenzja tej powieści, niezbyt pochlebna, i podeszłam do książki standardowo, bez jakichś wyobrażeń i nadziei, co będzie, to będzie. I tak się jakoś stało, że już od samego początku powieść Geny owinęła wokół mnie ciasno swoje macki. I nie wypuściła, aż do samego końca. Czy jest tutaj na co narzekać? Jeszcze się pytacie?! Oczywiście, że tak! Momentami brak logiki, działania bohaterów czasami bardzo... hmm, żywe (dziewczyna zjeżdża innego bohatera z góry do dołu, to źle, dlaczego, jak to się mogło stać, nie wybaczę ci... na co postać mówi o cieście czekoladowym, które na nią czeka obok, a ona reaguje jak pięciolatka na widok lunaparku, jak... książkoholik na wyprzedaże nowości!). Pewnie udałoby się wymienić całe dziesiątki słabszych punktów, ale tym, co właśnie mnie trzyma w tej chwili, jest burza emocji, jaka mnie roznosi po lekturze i wszystkie te szczęśliwe minuty spędzone przy powieści.
Firstlife nie jest książką wybitną i, jak wspomniałam, znajdzie się trochę błędów, jeśli wziąć ją na chłodno. Ale nie pamiętam, kiedy ostatnio tak mocno i tak szybko wciągnęłam się jakąś powieść, gdzie nie mogłam oderwać się od lektury, czytałam w każdej możliwej chwili, z nieodpartym tchem śledziłam poczynania bohaterów i zastanawiałam się ile jeszcze rozdziałów zakończonych zawałem uda mi się przeżyć. Przepadłam zarówno jeśli chodzi o świat wykreowany przez Showalter, gdzie mamy dwie odmienne od siebie sfery, w jednej dominuje światło, w drugiej ciemność; mamy pomysł z Drugim Życiem, z Wiele Końców, z Norą... a także przy bohaterach. Zastanawiałam się, czy w którymś momencie Ten, która jest narratorką, zacznie mnie irytować, ale wszystkie jej reakcje, odzywki z czasem stawały się dla mnie coraz śmieszniejsze, ta dziewczyna nadawała wszystkiemu smaku; jej humor. Jak na młodzieżówkę, to było tutaj naprawdę oryginalnie! I, tak, jest tu dwójka chłopaków, ale właściwie jeden wyraźnie jest tylko dobrym przyjacielem Ten, sama określiła go bardziej jako rodzinę, a ten drugi jest kimś więcej.
pozostała część recenzji na http://ravenstarkbooks.blogspot.com/2017/04/firstlife-pierwsze-zycie-recenzja.html
I did enjoy the idea of the different realms, and I still think the premise of the shells and the dynamics of how they work is very smart. I have every intention of continuing the next book.
adventurous
emotional
hopeful
lighthearted
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I really almost called this a DNF, but I hate not finishing a book.
It bothered me that Ten found it necessary to keep her legs hair free even though she was being tortured in prison.
Also, the writing sounded extremely immature. A lot of it sounded as if it was a comedians interpretation of how teenagers speak.
Oh and "Bow" loses their character. In the beginning their witty with immature jokes, but later on, they begin to sound more like a "goody toe-shoes". Totally lost what makes you love them.
BUT before you give up on it and declare DNF, pleeeeease get to chapter 18. That's where the sh!t hits the fan and it gets so good! Hopefully the author stops the "witty" teenage angst filled one liners and makes Tenley sound like an actual person!
It bothered me that Ten found it necessary to keep her legs hair free even though she was being tortured in prison.
Also, the writing sounded extremely immature. A lot of it sounded as if it was a comedians interpretation of how teenagers speak.
Oh and "Bow" loses their character. In the beginning their witty with immature jokes, but later on, they begin to sound more like a "goody toe-shoes". Totally lost what makes you love them.
BUT before you give up on it and declare DNF, pleeeeease get to chapter 18. That's where the sh!t hits the fan and it gets so good! Hopefully the author stops the "witty" teenage angst filled one liners and makes Tenley sound like an actual person!