You need to sign in or sign up before continuing.

3.62 AVERAGE


While this is a SciFi book, it still has a fantasy feel to it. While space travel exists, this planet had an embargo on it preventing any up to date technology. Ursula also explores the differences in race by having a love story between essentially two different types of humans. It's a short but very interesting book.
adventurous dark emotional medium-paced
Plot or Character Driven: Plot
Strong character development: No
Loveable characters: No
Diverse cast of characters: Yes
Flaws of characters a main focus: No

Planet of exile es el segundo libro de la saga Hainish creada por Úrsula LeGuin y publicado en 1966.

La novela está ambientada en un planeta que sufre glaciaciones periódicas y extremadamente largas que ponen en riesgo el acceso de los habitantes a los alimentos y los recursos naturales básicos para la supervivencia. La historia comienza unos días antes del inicio de una de estas edades de hielo y está contada desde el punto de vista de tres personajes: Rolery, una joven aislada de su tribu por haber nacido en un momento del año cuando no es tradicional hacerlo; Wold, el líder de la tribu y padre de Rolery y Agat, un alien que vive náufrago en el planeta. La tensión incrementa cuando se descubre que, además del inicio de la época fría, este año los personajes tendrán que lidiar con una horda de salvajes norteños violentos, los Gaal, que están emigrando en masa hacia el sur escapando del hielo.

En muchos sentidos, Exile me parece una iteración sobre algunos de los aspectos de Rocanon. Como en la segunda, Exile plantea la interacción de un grupo de alienígenas con un nivel de desarrollo tecnológico sustancial, con nativos incultos. En este caso, LeGuin detalla una solución de no intervención que recuerda a la Prime Directive de star trek, aunque permite la interacción de las culturas avanzadas con los nativos siempre y cuando adapten su nivel de desarrollo a uno equivalente al de los nativos. Lógicamente, como los aliens quedan aislados en el planeta, con el paso del tiempo y el nacimiento de nuevas generaciones, realmente olvidan sus avances tecnológicos, que comienzan a ser semi-legengarios. Como en Rocanon, los PdV iniciales son los de los nativos, que describen la acciones desde su marco tecnológico limitado. Cuando habitamos el PdV de Agat, procede a explicar a qué se referían los nativos utilizando conceptos contemporáneos y más claros. Desgraciadamente, en este caso LeGuin no es capaz de encontrar el equilibrio adecuado entre sugerir los conceptos subyacentes y mantener un ritmo ágil y resulta muy confuso por ello. Al igual que en Rocanon, el libro concluye que la supervivencia sólo es posible cuando la población alienígena se integre con los nativos. Hasta los últimos capítulos se deja claro que los aliens no interactúan con la biosfera: deben de ingerir encimas para poder comer alimentos locales, no pueden tener hijos con los nativos y son inmunes a las enfermedades típicas del planeta porque los virus y las bacterias no pueden interactuar con su fisiología. Convenientemente, en el último capítulo, un personaje se da cuenta de que las heridas de los aliens se infectan y concluye que, la biología local se ha adaptado a la de los aliens y, de alguna manera, ahora podrán tener hijos con los nativos. 

Inusualmente para LeGuin, la prosa es bastante confusa, particularmente en las secciones en las que trata de explicar el mundo desde el PdV de los nativos y en las escenas de acción que son sorprendentemente frecuentes para lo que conozco de la autora. Hay algunos puntos que me han resultado llamativos a nivel de wordbuilding, pero no puedo decir que el libro este bien escrito.

En resumen, Exile es un libro normalito sin ningún elemento que lo haga destacar. Si no supiese que los siguientes libros de la saga son excepcionales, dudo que continuase con ella.

ششصد سال پیش، سفینه‌ای از لیگ جهانی (حکومتی فراگیر دربرگیرنده صدها سیاره)، به سیاره‌ای در سیستم گاما دراگونیز آمد. سیاره‌ای که هر سال آن، شصت سال زمینی را در برمی‌گیرد و هر فصل آن پانزده سال به طول می‌انجامد. مردمان این سفینه، شهرهایی در سیاره ساختند اما بنا بر قانون خود نمی‌توانستند از تکنولوژی‌های بسیار فراتر از تکنولوژی بومیان سیاره استفاده کنند (برای جلوگیری از نابودی فرهنگ بومیان سیاره). سرنشینان این سفینه قصد داشتند تا مردمان بومی را که همچون قبایل بدوی و کوچ‌نشین زندگی می‌کردند با تکنولوژی‌ها و دانش‌های جدید آشنا کنند و این سیاره را آماده پیوستن به لیگ جهانی کنند. اما پس از تنها چند سال، جنگی بزرگ بین لیگ جهانی و نژادی بیگانه روی می‌دهد و سفینه ناچار می‌شود که سیاره را ترک کند؛ با این حال برخی از سرنشینان در سیاره می‌مانند تا ماموریت خود را تا زمان برگشت دوباره سفینه پی‌گیری کنند. اما سفینه دیگر برنمی‌گردد و حال ششصد سال زمینی گذشته و بیست نسل از سرنشینان سفینه در سیاره زندگی کرده‌اند. نوادگان آنها هنوز خواندن و نوشتن بلدند و کتاب‌های باقی‌مانده از گذشتگان خود را می‌خوانند ولی نمی‌دانند که سفینه واقعا وجود داشته و یا یک افسانه است! بر اثر شرایط سخت زندگی در سیاره (پانزده سال زمستان سخت در هر سال) و نیز کم‌شدن هر ساله باروری نوادگان سفینه (که خود را تِواران می‌نامند)، جمعیت آنها کم شده و تنها چندهزار نفر از آنها در اصلی‌ترین شهرشان، لاندین، باقی مانده‌اند.
داستان از ابتدای زمستان دهمین سالگرد حضور سرنشینان سفینه آغاز می‌شود. هرساله در آغاز فصل زمستان، قبایل مهاجم شمالی بصورت پراکنده برای دزدی به سرزمین‌های جنوبی می‌آیند اما این بار متحد شده و نزدیک به صدهزار نفر در مسیر خود به جنوب تمام شهرهای زمستانی بین راه را چپاول کرده و مردمانشان را می‌کشند. اکنون، جیکوب آگات آلترا، رییس تراوان‌ها، مجبور می‌شود برای مقابله با این قبایل، با روسای قبایل ساکن در شهرهای زمستانی اطراف متحد شود. اما ماجرایی باعث برهم خوردن این اتحاد می‌شود. داستان درباره جنگی است که در ابتدای این زمستان سخت روی می‌دهد.

The idea of a world in which seasons are 15 Earth-years long is developed really well. There's some fairly generic low-tech society politics and head smashing as the main plot. I enjoyed the typically intense-but-clinical Le Guin romance that propels the later part of the story but found the world-building to be the only gem.
adventurous tense medium-paced
Plot or Character Driven: Plot
Strong character development: No
Loveable characters: No
Diverse cast of characters: Complicated
Flaws of characters a main focus: Yes
challenging emotional reflective medium-paced
Plot or Character Driven: Character
Strong character development: Yes
Loveable characters: Yes
Diverse cast of characters: Yes
Flaws of characters a main focus: Yes

WHY is Le Guin so hit or miss for me? Sometimes I read her stuff and it's transcendent. Sometimes I read it and it's a slog. Unfortunately, this was the latter. I wasn't invested in these characters or the central relationship, and as a result I didn't care about the amorphous war happening around them. The only positive thing I can say is that it's as well-written as any Le Guin and hopefully will build on my appreciation of this world when I read further stories in this universe.
dark emotional mysterious fast-paced
Plot or Character Driven: Plot
Strong character development: Yes
Loveable characters: Yes
Diverse cast of characters: No
Flaws of characters a main focus: No
dark emotional tense medium-paced

This is one of the few Hainish novels I had not yet read, and it might be my favorite. It's extremely focused, in comparison to Rocannon's World and City of Illusions, and wonderfully melancholy. It's a more violent story than most of LeGuin's work, but it feels impactful in that violence. Despite its brevity, LeGuin shows us what feels like a lot of a world and its history, while also gesturing at a great deal left unexamined. It leaves one wanting more in a way that only fantasy can achieve.

Expand filter menu Content Warnings
adventurous dark emotional medium-paced
Plot or Character Driven: A mix
Strong character development: Yes
Loveable characters: Yes
Diverse cast of characters: Yes