Take a photo of a barcode or cover
3.82 AVERAGE
3.82 AVERAGE
emotional
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
mysterious
reflective
relaxing
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
reflective
relaxing
fast-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
emotional
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
emotional
funny
hopeful
relaxing
sad
slow-paced
dark
emotional
mysterious
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
emotional
inspiring
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
اولین برخورد جدی و غیرِ "یه کتاب معروف کلاسیک مثل بقیه" ای، که من با این کتاب داشتم تو سریال کره‌ای وارثان بود. تو یه قسمت معلم و دانش آموزها انگار داشتن کتاب گتسبی بزرگ رو سر کلاس بررسی میکردن، و بحث سر این بود که گتسبی کار خوبی کرد که خودش رو بالاتر از چیزی که هست نشون داد یا نه. نظر یکی از بچه پولدارها این بود که دلیل زمین خوردن و هلاکت گتسبی، همین بود که سعی کرد از طبقه اجتماعی واقعیش بالاتر بره، و این جاه طلبی فقیرانه اش نابودش کرده.
البته زیاد دیگه در ادامه کلاس راجبش بحث نشد، و در حد یه اشاره کوچیک به این کتاب موند. ولی این باعث شد من از قبل راجب کتاب یه ایده ای داشته باشم. مخصوصا موقع خوندن، وقتی تلاش های مذبوحانه ی گتسبی برای پولدار نشون دادن خودش میدیدم، مدام برام پارالل‌هایی با وارثان ایجاد میشد. مثلا مهمونی بزرگش، که بعد توش مشارکت نمیکرد طوریکه هیچکس حتی چهره اش رو درست نمیشناخت. یا توهمی که از عشقش به دیزی داشت و در طول سال ها تو ذهن خودش بزرگ و بزرگترش کرده بود...
کتاب خلاصه میشد در فساد اخلاقی اون دوره در اون طبقه اجتماعی، که توسط شخصیت های مختلف داستان هم مورد نفرت قرار میگرفت.
"این قضیه سراسر اهمال کارانه و بی قیدانه بود! انها آدمهای سهل انگاری بودند، تام و دیزی، همه چیز را به هم میریختند و پخش و پلا می کردند و چیز دیگری خلق می کردند، و بعد خود را عقب میکشیدند و پشت پولشان و اهمال کاری بی انتهایشان قایم میشدند و میگذاشتند بقیه گند کاری آنها را پاک کنند."
و اگه بخوایم حتی بهتر خلاصه اش کنیم، کل کتاب این دو تا بخش آغازین و پایانیش بود:
"In my younger and more vulnerable years my father gave me some advice that I've been turning over in my mind ever since. "Whenever you feel like criticizing anyone, he told me, just remember that all the people in this world haven't had the advantages that you've had.""
و پایان:
"Gatsby believed in the green light, the orgastic future that year by year recedes before us. It eluded us then, but that’s no matter—tomorrow we will run faster, stretch out our arms farther. . . . And then one fine morning—
So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past."
کتاب، کتاب خوبی بود. جای تأمل داشت، جای کلی نقد و بحث سر کلاس های انگلیسی دبیرستان های خارجی داشت، ولی من اونقدرها از خوندنش لذت نبردم. شاید بیشتر به خاطر ترجمه. حتما اگه خواستید بخونید، نسخه نشر ماهی با ترجمه آقای رضایی رو بخونید که مثل من نشید.
"من سی سالم است. پنج سال بزرگتر از آنی هستم که به خودم دروغ بگویم و اسمش را بگذارم غرور!"
البته زیاد دیگه در ادامه کلاس راجبش بحث نشد، و در حد یه اشاره کوچیک به این کتاب موند. ولی این باعث شد من از قبل راجب کتاب یه ایده ای داشته باشم. مخصوصا موقع خوندن، وقتی تلاش های مذبوحانه ی گتسبی برای پولدار نشون دادن خودش میدیدم، مدام برام پارالل‌هایی با وارثان ایجاد میشد. مثلا مهمونی بزرگش، که بعد توش مشارکت نمیکرد طوریکه هیچکس حتی چهره اش رو درست نمیشناخت. یا توهمی که از عشقش به دیزی داشت و در طول سال ها تو ذهن خودش بزرگ و بزرگترش کرده بود...
کتاب خلاصه میشد در فساد اخلاقی اون دوره در اون طبقه اجتماعی، که توسط شخصیت های مختلف داستان هم مورد نفرت قرار میگرفت.
"این قضیه سراسر اهمال کارانه و بی قیدانه بود! انها آدمهای سهل انگاری بودند، تام و دیزی، همه چیز را به هم میریختند و پخش و پلا می کردند و چیز دیگری خلق می کردند، و بعد خود را عقب میکشیدند و پشت پولشان و اهمال کاری بی انتهایشان قایم میشدند و میگذاشتند بقیه گند کاری آنها را پاک کنند."
و اگه بخوایم حتی بهتر خلاصه اش کنیم، کل کتاب این دو تا بخش آغازین و پایانیش بود:
"In my younger and more vulnerable years my father gave me some advice that I've been turning over in my mind ever since. "Whenever you feel like criticizing anyone, he told me, just remember that all the people in this world haven't had the advantages that you've had.""
و پایان:
"Gatsby believed in the green light, the orgastic future that year by year recedes before us. It eluded us then, but that’s no matter—tomorrow we will run faster, stretch out our arms farther. . . . And then one fine morning—
So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past."
کتاب، کتاب خوبی بود. جای تأمل داشت، جای کلی نقد و بحث سر کلاس های انگلیسی دبیرستان های خارجی داشت، ولی من اونقدرها از خوندنش لذت نبردم. شاید بیشتر به خاطر ترجمه. حتما اگه خواستید بخونید، نسخه نشر ماهی با ترجمه آقای رضایی رو بخونید که مثل من نشید.
"من سی سالم است. پنج سال بزرگتر از آنی هستم که به خودم دروغ بگویم و اسمش را بگذارم غرور!"
I loved this.
This book was so Lana Del Rey. I cannot explain why.
I read the quote “i hope she’ll be a fool. that’s the best thing a girl can be in this world, a beautiful little fool.” And I haven’t been the same since (its been 30 minutes)
This book was so Lana Del Rey. I cannot explain why.
I read the quote “i hope she’ll be a fool. that’s the best thing a girl can be in this world, a beautiful little fool.” And I haven’t been the same since (its been 30 minutes)