Scan barcode
leonidasm's review against another edition
3.0
3,5 . Μερικές φορές σκέφτομαι διαβάζοντας ένα βιβλίο που διαδραματίζεται στο παρόν ότι είναι δυσκολο να σου προσφέρει τη μαγεία άλλων βιβλίων που περιγράφουν άλλες εποχές, που δεν έχουμε ζήσει και πιθανόν να είναι πιο εύκολο να σε μαγέψουν και να σε μεταφέρουν σε έναν κόσμο φανταστικό. Ο συγγραφέας λοιπόν που γράφει για το τώρα, έχει ένα δύσκολο έργο. Να σε πάρει μαζί του γράφοντας για κίνηση στο δρόμο, για Facebook, για ινστιτούτα αδυνατίσματος.
Είμαι λίγο αμήχανος τελειώνοντας το βιβλίο γιατί ενώ δεν έχει καμία συγκλονιστική υπόθεση, ενώ περιγράφει μια μέρα ενός τριανταπενταχρονου δικηγόρου έντονη , με δικαστήρια και συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα της ζωής του, όλα αυτά συμβαίνουν υπό το παραιτημενο βλέμμα του ήρωα χωρίς εξάρσεις χωρίς έντονα συναισθήματα.
Παρ'ολα αυτα έμεινα μαζί του μέχρι το τέλος. Σαν ένας σιωπηλός παρατηρητής σε όλη αυτή την διαδρομή.
Θα του το αναγνωρισω.
Είμαι λίγο αμήχανος τελειώνοντας το βιβλίο γιατί ενώ δεν έχει καμία συγκλονιστική υπόθεση, ενώ περιγράφει μια μέρα ενός τριανταπενταχρονου δικηγόρου έντονη , με δικαστήρια και συναντήσεις με σημαντικά πρόσωπα της ζωής του, όλα αυτά συμβαίνουν υπό το παραιτημενο βλέμμα του ήρωα χωρίς εξάρσεις χωρίς έντονα συναισθήματα.
Παρ'ολα αυτα έμεινα μαζί του μέχρι το τέλος. Σαν ένας σιωπηλός παρατηρητής σε όλη αυτή την διαδρομή.
Θα του το αναγνωρισω.
nastoulis's review against another edition
5.0
9/10, το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια
constantinos's review against another edition
emotional
funny
hopeful
inspiring
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25
undomielle's review against another edition
4.0
Στο "Εκεί που ζούμε" του Χρίστου Κυθρεώτη παρακολουθούμε μια ιδιαίτερα φορτωμένη μέρα ενός σαραντάρη δικηγόρου που ζει στα Εξάρχεια. Ο Αντώνης είναι απορροφημένος από τη δουλειά, η ζωή του έχει σημαδευτεί από δύο μεγάλες σχέσεις, οι γονείς του έχουν χωρίσει και η οικονομική κρίση τον στέλνει στο εξωτερικό, αν και δεν είναι σίγουρος ότι πορεύεται σωστά.
Τίποτα πρωτότυπο λοιπόν ούτε στην πλοκή ούτε στη δομή του βιβλίου. Ο ήρωας θα μπορούσε να είναι ο διπλανός μας, ο φίλος μας, εμείς.
Το συναρπαστικό είναι πως ο ήρωας ΕΙΝΑΙ εμείς. Ο Κυθρεώτης μιλάει με φυσικότητα, ζωντάνια, έξυπνα αλλά αβίαστα και ανεπιτήδευτα, με αποτέλεσμα να νιώθεις οικεία (και όχι ότι χάνεις τον χρόνο σου με ακόμα μία ανούσια εξυπνακίστικη ποζεριά για κάποια #xameni_genia). Επιτέλους, ένας τύπος που ευχαρίστως θα έβγαζες για μπύρες για να συζητήσεις για το υπαρξιακό άγχος του να ζεις σε έναν κόσμο σε κακό χάλι και να γκρινιάξεις για τη δουλειά ή οτιδήποτε. Αυτός είναι ο Αντώνης και το πραγματικά σατανικό είναι ότι ενώ θα μπορούσες να τον διαβάζεις συνεχώς, γνωρίζεις εξ αρχής πως θα σου κάνει παρέα για μια μέρα μόνο.
Από τα αδιάβαστα της καραντίνας (ναι, τα αγοράζω χαρωπά τρέχοντας και μετά τα αφήνω αδιάβαστα για μήνες διότι προηγούνται άλλα, το παραδέχομαι, αλλά πάντως τα πιάνω κάποια στιγμή), το "Εκεί που ζούμε" δικαιώνει πλήρως το hype του ως ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της περασμένης χρονιάς.
ΥΓ. Άκρως απολαυστικό και ζωντανό το κεφάλαιο του πρωινού στην Ευελπίδων, όπου ο Αντώνης υπερασπίζεται μια κυρία που εξαπατήθηκε από ινστιτούτο αισθητικής και υπέγραψε δανειακές συμβάσεις με τράπεζες για υπηρεσίες και προϊόντα - φαντάσματα και κινδυνεύει να χάσει το σπίτι της. (Τι τραβάτε κι εσείς οι δικηγόροι - και ο Κυθρεώτης δικηγόρος είναι).
Τίποτα πρωτότυπο λοιπόν ούτε στην πλοκή ούτε στη δομή του βιβλίου. Ο ήρωας θα μπορούσε να είναι ο διπλανός μας, ο φίλος μας, εμείς.
Το συναρπαστικό είναι πως ο ήρωας ΕΙΝΑΙ εμείς. Ο Κυθρεώτης μιλάει με φυσικότητα, ζωντάνια, έξυπνα αλλά αβίαστα και ανεπιτήδευτα, με αποτέλεσμα να νιώθεις οικεία (και όχι ότι χάνεις τον χρόνο σου με ακόμα μία ανούσια εξυπνακίστικη ποζεριά για κάποια #xameni_genia). Επιτέλους, ένας τύπος που ευχαρίστως θα έβγαζες για μπύρες για να συζητήσεις για το υπαρξιακό άγχος του να ζεις σε έναν κόσμο σε κακό χάλι και να γκρινιάξεις για τη δουλειά ή οτιδήποτε. Αυτός είναι ο Αντώνης και το πραγματικά σατανικό είναι ότι ενώ θα μπορούσες να τον διαβάζεις συνεχώς, γνωρίζεις εξ αρχής πως θα σου κάνει παρέα για μια μέρα μόνο.
Από τα αδιάβαστα της καραντίνας (ναι, τα αγοράζω χαρωπά τρέχοντας και μετά τα αφήνω αδιάβαστα για μήνες διότι προηγούνται άλλα, το παραδέχομαι, αλλά πάντως τα πιάνω κάποια στιγμή), το "Εκεί που ζούμε" δικαιώνει πλήρως το hype του ως ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία της περασμένης χρονιάς.
ΥΓ. Άκρως απολαυστικό και ζωντανό το κεφάλαιο του πρωινού στην Ευελπίδων, όπου ο Αντώνης υπερασπίζεται μια κυρία που εξαπατήθηκε από ινστιτούτο αισθητικής και υπέγραψε δανειακές συμβάσεις με τράπεζες για υπηρεσίες και προϊόντα - φαντάσματα και κινδυνεύει να χάσει το σπίτι της. (Τι τραβάτε κι εσείς οι δικηγόροι - και ο Κυθρεώτης δικηγόρος είναι).
zaphirenia's review
4.0
"Αυτό δε σημαίνει καθόλου πώς νοιάζεται ακόμα για μένα - η γνώμη μου όμως τη νοιάζει, όπως μας νοιάζει όλους η γνώμη όλων, ό,τι κι αν λέμε. Να ένα από τα λίγα πράγματα που μπορώ να πω με βεβαιότητα μετά από τριάντα πέντε χρόνια ζωής - ο άλλος δεν είναι ούτε η κόλαση, ούτε ο παράδεισος, ούτε ο εαυτός μας με άλλη μορφή: ο άλλος είναι δικαστήριο ."
Το 24ωρο ενός δικηγόρου λίγο πριν ξεχάσουμε πώς είναι με την καραντίνα. Ένα ωραίο βιβλίο που περιγράφει με αρκετή ευστοχία και ακρίβεια όλες τις υπαρξιακές ανησυχίες και τη ματαίωση των δικηγόρων αυτής της γενιάς, της πρώτης γενιάς που μπαίνοντας στο επάγγελμα διαψεύστηκαν όσες προσδοκίες μπορεί να είχε ότι θα αποκτήσει αυξημένο κύρος και πολλά λεφτά.
Προφανώς το γεγονός ότι είμαστε συνάδελφοι με τον Αντώνη Σπετσιώτη (και το συγγραφέα πίσω από τον ήρωα) και ότι μένουμε στην ίδια γειτονιά δημιουργεί μια έντονη ταύτιση, ένα "αχά" σε κάθε πρόταση στην οποία αναγνωρίζω κάτι από τον εαυτό μου και την καθημερινότητά μου. Όμως νομίζω ότι το "Εκεί που ζούμε" μπορεί να αρέσει και σε μη νομικους αναγνώστες. Ή μάλλον δεν το νομίζω, το ξέρω, μια κι εγώ το έμαθα από φίλους μου που δεν είναι δικηγόροι. Προφανώς δεν πρόκειται για το αριστούργημα του αιώνα μας, έχει όμως ένα πολύ καλαίσθητο χιούμορ και μια ευαισθησία στη γραφή που τραβάνε τον αναγνώστη. Εμένα με τράβηξε τουλάχιστον και το προτείνω.
Βιβλία Ελλήνων συγγραφέων δεν διαβάζω ιδιαίτερα, ιδίως νέων. Όχι γιατί τους σνομπάρω, αλλά γιατί δεν παρακολουθώ την εγχώρια εκδοτική παραγωγή και διστάζω να αγοράσω κάτι που μπορεί να βγει μάπα (θα μου πεις με τους ξένους δεν μπορεί; Βεβαίως και ναι, αλλά τουλάχιστον εκεί η πληροφόρηση είναι μεγαλύτερη - αν και αυτό δεν είναι πάντα καλό, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση). Την αμαρτία μου επίσης θα την πω, είδα όνομα "Χρίστος", με "ι", και σκέφτηκα "σε ψώνιο πέσαμε". Καμία σχέση όμως. Αυτό όμως το βιβλίο αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, μια εξαίρεση που επιβεβαίωσε (κάποιον) κανόνα. 3,5/5 θα του έβαζα και οπωσδήποτε αξίζει το μισό υπέρ του, λόγω εντοπιότητας, λόγω της δικηγορικής μας ιδιότητας και λόγω γιατί έτσι μου αρέσει.
Και θα κλείσω με κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα σε αυτό το βιβλίο, που δεν το είχα σκεφτεί αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια:
"Αυτό με το οποίο σίγουρα διαφωνώ είναι η άνεση με την οποία ο κόσμος μου λέει τη γνώμη του για το επάγγελμά μου, και δεν μιλάω για τον Κώστα - μιλάω για ανθρώπους τους οποίους γνωρίζεις πρώτη φορά, σ' τους συστήνουν κάπου, σε ένα πάρτι ή μια εκδήλωση, και μετά από πέντε λεπτά κουβέντας σου λένε χαμογελαστοί πως οι δικηγόροι είναι λίγο απατεώνες ή μαφιόζοι ή δεν τους σηκώνεται. Ίσως θεωρούν πως ως δικηγόρος έχεις τόσους λόγους να είσαι χαρούμενος, ώστε δε σε πειράζει στ' αλήθεια λίγη κριτική ή να σου πουν ότι είσαι λαμόγιο, αφού εξάλλου είσαι. Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να το εξηγήσω - εγώ πάντως δεν έτυχε να γνωρίσω ποτέ κανέναν ηχολήπτη, για παράδειγμα, και να του πω: Χωρίς παρεξήγηση τώρα, αλλά τι μουνόπανα που είναι οι ηχολήπτες, Θεέ μου."
Το 24ωρο ενός δικηγόρου λίγο πριν ξεχάσουμε πώς είναι με την καραντίνα. Ένα ωραίο βιβλίο που περιγράφει με αρκετή ευστοχία και ακρίβεια όλες τις υπαρξιακές ανησυχίες και τη ματαίωση των δικηγόρων αυτής της γενιάς, της πρώτης γενιάς που μπαίνοντας στο επάγγελμα διαψεύστηκαν όσες προσδοκίες μπορεί να είχε ότι θα αποκτήσει αυξημένο κύρος και πολλά λεφτά.
Προφανώς το γεγονός ότι είμαστε συνάδελφοι με τον Αντώνη Σπετσιώτη (και το συγγραφέα πίσω από τον ήρωα) και ότι μένουμε στην ίδια γειτονιά δημιουργεί μια έντονη ταύτιση, ένα "αχά" σε κάθε πρόταση στην οποία αναγνωρίζω κάτι από τον εαυτό μου και την καθημερινότητά μου. Όμως νομίζω ότι το "Εκεί που ζούμε" μπορεί να αρέσει και σε μη νομικους αναγνώστες. Ή μάλλον δεν το νομίζω, το ξέρω, μια κι εγώ το έμαθα από φίλους μου που δεν είναι δικηγόροι. Προφανώς δεν πρόκειται για το αριστούργημα του αιώνα μας, έχει όμως ένα πολύ καλαίσθητο χιούμορ και μια ευαισθησία στη γραφή που τραβάνε τον αναγνώστη. Εμένα με τράβηξε τουλάχιστον και το προτείνω.
Βιβλία Ελλήνων συγγραφέων δεν διαβάζω ιδιαίτερα, ιδίως νέων. Όχι γιατί τους σνομπάρω, αλλά γιατί δεν παρακολουθώ την εγχώρια εκδοτική παραγωγή και διστάζω να αγοράσω κάτι που μπορεί να βγει μάπα (θα μου πεις με τους ξένους δεν μπορεί; Βεβαίως και ναι, αλλά τουλάχιστον εκεί η πληροφόρηση είναι μεγαλύτερη - αν και αυτό δεν είναι πάντα καλό, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση). Την αμαρτία μου επίσης θα την πω, είδα όνομα "Χρίστος", με "ι", και σκέφτηκα "σε ψώνιο πέσαμε". Καμία σχέση όμως. Αυτό όμως το βιβλίο αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, μια εξαίρεση που επιβεβαίωσε (κάποιον) κανόνα. 3,5/5 θα του έβαζα και οπωσδήποτε αξίζει το μισό υπέρ του, λόγω εντοπιότητας, λόγω της δικηγορικής μας ιδιότητας και λόγω γιατί έτσι μου αρέσει.
Και θα κλείσω με κάτι πολύ εύστοχο που διάβασα σε αυτό το βιβλίο, που δεν το είχα σκεφτεί αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια:
"Αυτό με το οποίο σίγουρα διαφωνώ είναι η άνεση με την οποία ο κόσμος μου λέει τη γνώμη του για το επάγγελμά μου, και δεν μιλάω για τον Κώστα - μιλάω για ανθρώπους τους οποίους γνωρίζεις πρώτη φορά, σ' τους συστήνουν κάπου, σε ένα πάρτι ή μια εκδήλωση, και μετά από πέντε λεπτά κουβέντας σου λένε χαμογελαστοί πως οι δικηγόροι είναι λίγο απατεώνες ή μαφιόζοι ή δεν τους σηκώνεται. Ίσως θεωρούν πως ως δικηγόρος έχεις τόσους λόγους να είσαι χαρούμενος, ώστε δε σε πειράζει στ' αλήθεια λίγη κριτική ή να σου πουν ότι είσαι λαμόγιο, αφού εξάλλου είσαι. Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να το εξηγήσω - εγώ πάντως δεν έτυχε να γνωρίσω ποτέ κανέναν ηχολήπτη, για παράδειγμα, και να του πω: Χωρίς παρεξήγηση τώρα, αλλά τι μουνόπανα που είναι οι ηχολήπτες, Θεέ μου."
More...