Take a photo of a barcode or cover
4.15 AVERAGE
4.15 AVERAGE
challenging
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I love vienna so that perhaps skews my rating higher but it's very insular and repeating in its ideas, and negative options of his former friends, lovers and mentors. How they aren't real artists, how their fake in every way.
Definitely a character study.
Definitely a character study.
Read through once in little chunks, because I didn't want it to end. And, upon finishing, read again in one sitting.
Such an experience. Something I can feel the influence actively seeping into my reading and writing. Or at least I hope so.
Such an experience. Something I can feel the influence actively seeping into my reading and writing. Or at least I hope so.
challenging
reflective
tense
Literacka eksplozja emocji, ironii i głębokiej refleksji nad ludzką naturą oraz światem artystycznej bohemy. Autor w swojej powieści mistrzowsko splata krytykę społeczną z przenikliwą analizą ludzkich słabości.
Narrator książki, pełen goryczy i frustracji, spędza czas w uszatym fotelu na przyjęciu, nieustannie obserwując i bezlitośnie krytykując dawnych znajomych. Uszaty fotel, ten niepozorny mebel, nabiera w powieści ogromnej symboliki. Staje się metaforą wyobcowania narratora, jego bezczynności i zdystansowania od świata, który nieustannie ocenia. Siedząc w fotelu, narrator jest jednocześnie wewnątrz i na zewnątrz tego, co dzieje się wokół — biernym obserwatorem, który czuje się lepszy od towarzystwa, a jednak niezdolnym, by się od niego uwolnić.
Bernhard nie szczędzi gorzkich słów pod adresem środowiska artystycznego, wyśmiewając jego hipokryzję, pretensjonalność i jałowe dyskusje. Jednak narrator nie jest wolny od samokrytyki. Uświadamia nam, że cechy, które najbardziej krytykujemy u innych, to często te same wady, które ukrywamy przed sobą. Ta autoironia i świadomość własnej hipokryzji sprawiają, że krytyka Bernharda nie jest jednostronna — to również gorzka refleksja nad sobą i ludzką naturą.
Styl Bernharda, pełen powtórzeń, początkowo może wydawać się męczący, ale szybko ujawnia swoje znaczenie. Powtórzenia tworzą specyficzny rytm, intensyfikując emocje narratora i wzmacniając wrażenie obsesyjnego, niemal kompulsywnego rozmyślania. Autor w ten sposób wciąga nas w monolog wewnętrzny pełen gniewu, frustracji, ale i smutku.
Wycinka to powieść, która nie pozostawia obojętnym. Zmusza do myślenia, wywołuje skrajne emocje i nieustannie igra z naszą cierpliwością i współczuciem wobec narratora. To książka o ludzkiej słabości, o niechęci do przyznania się do własnych wad i o goryczy, która zżera nas od środka, kiedy jesteśmy uwięzieni w swojej krytycznej postawie. Dla miłośników literatury, która rzuca wyzwanie i zostawia trwały ślad, Wycinka to dzieło, które warto przeżyć, choć niełatwo o nim zapomnieć.
Narrator książki, pełen goryczy i frustracji, spędza czas w uszatym fotelu na przyjęciu, nieustannie obserwując i bezlitośnie krytykując dawnych znajomych. Uszaty fotel, ten niepozorny mebel, nabiera w powieści ogromnej symboliki. Staje się metaforą wyobcowania narratora, jego bezczynności i zdystansowania od świata, który nieustannie ocenia. Siedząc w fotelu, narrator jest jednocześnie wewnątrz i na zewnątrz tego, co dzieje się wokół — biernym obserwatorem, który czuje się lepszy od towarzystwa, a jednak niezdolnym, by się od niego uwolnić.
Bernhard nie szczędzi gorzkich słów pod adresem środowiska artystycznego, wyśmiewając jego hipokryzję, pretensjonalność i jałowe dyskusje. Jednak narrator nie jest wolny od samokrytyki. Uświadamia nam, że cechy, które najbardziej krytykujemy u innych, to często te same wady, które ukrywamy przed sobą. Ta autoironia i świadomość własnej hipokryzji sprawiają, że krytyka Bernharda nie jest jednostronna — to również gorzka refleksja nad sobą i ludzką naturą.
Styl Bernharda, pełen powtórzeń, początkowo może wydawać się męczący, ale szybko ujawnia swoje znaczenie. Powtórzenia tworzą specyficzny rytm, intensyfikując emocje narratora i wzmacniając wrażenie obsesyjnego, niemal kompulsywnego rozmyślania. Autor w ten sposób wciąga nas w monolog wewnętrzny pełen gniewu, frustracji, ale i smutku.
Wycinka to powieść, która nie pozostawia obojętnym. Zmusza do myślenia, wywołuje skrajne emocje i nieustannie igra z naszą cierpliwością i współczuciem wobec narratora. To książka o ludzkiej słabości, o niechęci do przyznania się do własnych wad i o goryczy, która zżera nas od środka, kiedy jesteśmy uwięzieni w swojej krytycznej postawie. Dla miłośników literatury, która rzuca wyzwanie i zostawia trwały ślad, Wycinka to dzieło, które warto przeżyć, choć niełatwo o nim zapomnieć.
dark
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
didn't really click with me until I found out these are all real people. love seeing a guy be this much of a hater. it's a little repetitive at times which is obviously intentional but I love the way everything slowly unravels as we get more context about the other dinner guests and our protagonist. definitely see why people were claiming Mark Haber's stuff was derivative of this though, I think it's done better here, not sure why
What an extraordinary little book, one of the most unique I’ve read in a long time. Over the course of 181 pages, the narrator relates an “artistic dinner” at the Auersbergers’ flat in Vienna, on the evening after the funeral of their mutual friend, Joana. The dinner was organized to feature the well-known Burgtheater actor currently playing Ekdal in Ibsen’s play ‘The Wild Duck.’ The narrator has recently returned from some years in London and now finds himself compelled by Joana’s suicide to renew friendships with his old crowd of artists, writers, composers, and actors. What follows is the narrator’s internal monologue of disdain for his fellow artists, their pretensions and ambitions, and the state of the arts in Vienna. This should be unpleasant, but the circularity of Bernhard’s style in this book draws the reader in; every thought is rolled around and examined from every angle, until the repetition of key words becomes almost hypnotic. What emerges is the artist’s love-hate relationship with Vienna and his fellow creatives. “Vienna is an ‘art mill,’ the biggest art mill in the world, in which the art and artists are ground down and pulverized, year in, year out,” he thinks. “Whatever the art or whatever the artists, the Viennese art mill grinds them to powder…. And the curious thing is that all these people jump into this art mill entirely of their own volition, only to be totally ground down by it” (158-159).
reflective
relaxing
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
challenging
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated