Take a photo of a barcode or cover
3.92 AVERAGE
3.92 AVERAGE
Heartbreaking and completely, clearly honest. Beautiful work.
I think that I have to start listening to some more (old) pop music. I am woefully under-educated on this subject!!
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
Este libro es una oda al amor y la música. Un viaje por la memoria algo agridulce pero a la vez reconfortante. Si te gusta el rock de los 80 y los 90, aunque no te gusten las biografías o las memorias, necesitas leer este libro. Si has amado y perdido, lee este libro.
Great book for everyone who was old enough to fell in love in the 90’s. Who loved making mix tapes (or mix cd’s). Who loves indie music or who wants to get to know new (old) music. For everyone that wants romance and laughter and a few tears.
Probably not for you if you only want to read it bc of a sexy Harry Styles photo.
“I’m made of blue sky and hard rock and I will live this way forever.”
Probably not for you if you only want to read it bc of a sexy Harry Styles photo.
“I’m made of blue sky and hard rock and I will live this way forever.”
Hoewel mijn jeugd bestond uit een schier oneindige collectie SA90- en D60-cassettes (overgenomen cd's, opgenomen radioprogramma's, double-speed-recording gedubte andere tapes, met twee cassettedecks tegenover elkaar gemaakte eigen radioprogramma's), heb ik in die periode vrijwel nooit eigen mixtapes gemaakt.
Gek, eigenlijk, want ik was enorm fan van a: muziek (als in: enorm) en b: compilaties van al dat moois. Als iemand zoiets voor me maakte (ik herinner me een basketbalcoach die een spoedcursus metal gaf via 2 tapes, waarop ik onder meer At The Gates, Black Sabbath en Carnivore leerde kennen; bizar eigenlijk, achteraf, hoe snel je in die tijd bijna levensveranderende bands kon ontdekken), was ik daar enorm fan van.
Hetzelfde gold voor het aanbod van de radio dat ik bijna verafgoodde. Avonden en avonden luisterde ik naar Stadsradio Rotterdam voor Turbulentie en andere house- en hardcoreprogramma's die je per ongeluk even kon opvangen op de AM of FM, om zoveel mogelijk op te nemen op al 100 keer overgespoelde tapes, of mijn bijna neurotische liefde voor mixalbums als House Party en Move the House en label-samplers van Nuclear Blast en Moving Shadow. En dan maakte ik ook nog eens eigen radioprogramma's waarin ik zeer, zeer veel moeite deed om de meest ideale compilaties te maken.
Gek genoeg kwam ik daarbij nooit op het idee om zelf compilaties te maken van mijn favorieten, zodat alles op één plek stond. Nee hoor. Volgens mij hield ik me keurig aan selecties die anderen maakten. Waarom, in vredesnaam? Pas toen de mp3's hun intrede deden, ik via Napster losse nummers begon te downloaden en deze verzamelde op minidiscs en cd-r's, begon ik met het maken van compilaties (maar die dan nog steeds meer aanbod- dan vraaggedreven waren). Ik vermoed dat écht eigen compilaties pas ontstonden toen Spotify zijn intrede deed en ik mijn focus verlegde van albums en aanbod naar singles en (eigen) vraag.
Rob Sheffield zat blijkbaar helemaal aan het begin van de muzikale voedselketen, waar de platen ontdekt en gecompileerd worden, om vele stappen daarna pas bij mij uit te komen. Misschien daarom dat ik dit boek niet helemaal voelde. Ik maakte nooit soundtracks voor mijn leven; de muziek die er was, vormde automatisch die soundtrack. Daarnaast - spoiler alert - is mijn geliefde nooit overleden, dus ook dat raakvlak ontbreekt. Ten derde is Amerika écht een ander land dan Nederland, inclusief heel veel onherkenbare culturele, historische en geografische iconen. En als laatste luistert Sheffield compleet andere muziek dan ik. De enige mixtape die ik enigszins herkende was degene waar hij met enig dedain over sprak als een top-40-radio-mixtape. Damned. En ik was juist trots dat ik zoveel herkende!
Maar wat ik het lastigst vind, is dat het boek grotendeels nergens heen lijkt te gaan. Het is een particulier leven van een particuliere schrijver, wat net zo goed anders had kunnen lopen en door een ander beschreven had kunnen worden. Daarbij irriteerde het me mateloos (lees: snoeiharde jaloezie) dat Rob zijn vriendin (zowel in leven als in dood) zo op handen droeg. Man, wat hadden zij een leuke relatie zeg. Zelfs hun ruzies klinken zeer aantrekkelijk. Waarom heb ik dat niet? Nogmaals, allemaal jaloezie natuurlijk, maar toch. Ik heb onder meer geen Facebook of Instagram omdat ik snel jaloers ben op het schijnbaar prachtige leven van anderen. Dit voelde soms als een verplicht te consumeren tijdslijn van die ene vriend die zijn geluk a: uitvergroot en b: op het exhibitionistische af etaleert. Fuck you and fuck your happiness hoor.
Pas bij het overlijden van zijn grote geliefde wordt het voor mij interessant, ook vanwege de raakvlakken die dit wel (en niet) heeft met een scheiding. Wat rouw met je doet, hoe groot de medemenselijkheid van je omgeving in zo'n situatie is, hoe het zijn van een weduwnaar verschilt van het zijn van een gescheiden partner, hoe absurd lang afscheid nemen kan duren (en met hoeveel weerhaken herinneringen, locaties, gevoelens en gebeurtenissen uit die periode in je ziel zitten, inclusief hoe belangrijk het is om uit die context te ontsnappen), hoe je weer uit je eigen misère kan ontsnappen - niet uit eigen kracht à la de baron von Münchhausen, maar vanwege de inherente vitaliteit van het leven dat (of je het nu wilt of niet) verder wil leven, en dat het verleden altijd blijft, en je enkel iets kunt veranderen aan je gevoel daarover.
Grotendeels is dit boek voor mij daarom 2 sterren: goed geschreven maar niet bijster interessant (of grappig, want veel van de grappen snap ik gewoon niet, bij gebrek aan overlap in het venndiagram van dit leven). Het einde over de dood maakt genoeg goed om er een voldoende van te maken, hoe macaber dit ook moge klinken.
Gek, eigenlijk, want ik was enorm fan van a: muziek (als in: enorm) en b: compilaties van al dat moois. Als iemand zoiets voor me maakte (ik herinner me een basketbalcoach die een spoedcursus metal gaf via 2 tapes, waarop ik onder meer At The Gates, Black Sabbath en Carnivore leerde kennen; bizar eigenlijk, achteraf, hoe snel je in die tijd bijna levensveranderende bands kon ontdekken), was ik daar enorm fan van.
Hetzelfde gold voor het aanbod van de radio dat ik bijna verafgoodde. Avonden en avonden luisterde ik naar Stadsradio Rotterdam voor Turbulentie en andere house- en hardcoreprogramma's die je per ongeluk even kon opvangen op de AM of FM, om zoveel mogelijk op te nemen op al 100 keer overgespoelde tapes, of mijn bijna neurotische liefde voor mixalbums als House Party en Move the House en label-samplers van Nuclear Blast en Moving Shadow. En dan maakte ik ook nog eens eigen radioprogramma's waarin ik zeer, zeer veel moeite deed om de meest ideale compilaties te maken.
Gek genoeg kwam ik daarbij nooit op het idee om zelf compilaties te maken van mijn favorieten, zodat alles op één plek stond. Nee hoor. Volgens mij hield ik me keurig aan selecties die anderen maakten. Waarom, in vredesnaam? Pas toen de mp3's hun intrede deden, ik via Napster losse nummers begon te downloaden en deze verzamelde op minidiscs en cd-r's, begon ik met het maken van compilaties (maar die dan nog steeds meer aanbod- dan vraaggedreven waren). Ik vermoed dat écht eigen compilaties pas ontstonden toen Spotify zijn intrede deed en ik mijn focus verlegde van albums en aanbod naar singles en (eigen) vraag.
Rob Sheffield zat blijkbaar helemaal aan het begin van de muzikale voedselketen, waar de platen ontdekt en gecompileerd worden, om vele stappen daarna pas bij mij uit te komen. Misschien daarom dat ik dit boek niet helemaal voelde. Ik maakte nooit soundtracks voor mijn leven; de muziek die er was, vormde automatisch die soundtrack. Daarnaast - spoiler alert - is mijn geliefde nooit overleden, dus ook dat raakvlak ontbreekt. Ten derde is Amerika écht een ander land dan Nederland, inclusief heel veel onherkenbare culturele, historische en geografische iconen. En als laatste luistert Sheffield compleet andere muziek dan ik. De enige mixtape die ik enigszins herkende was degene waar hij met enig dedain over sprak als een top-40-radio-mixtape. Damned. En ik was juist trots dat ik zoveel herkende!
Maar wat ik het lastigst vind, is dat het boek grotendeels nergens heen lijkt te gaan. Het is een particulier leven van een particuliere schrijver, wat net zo goed anders had kunnen lopen en door een ander beschreven had kunnen worden. Daarbij irriteerde het me mateloos (lees: snoeiharde jaloezie) dat Rob zijn vriendin (zowel in leven als in dood) zo op handen droeg. Man, wat hadden zij een leuke relatie zeg. Zelfs hun ruzies klinken zeer aantrekkelijk. Waarom heb ik dat niet? Nogmaals, allemaal jaloezie natuurlijk, maar toch. Ik heb onder meer geen Facebook of Instagram omdat ik snel jaloers ben op het schijnbaar prachtige leven van anderen. Dit voelde soms als een verplicht te consumeren tijdslijn van die ene vriend die zijn geluk a: uitvergroot en b: op het exhibitionistische af etaleert. Fuck you and fuck your happiness hoor.
Pas bij het overlijden van zijn grote geliefde wordt het voor mij interessant, ook vanwege de raakvlakken die dit wel (en niet) heeft met een scheiding. Wat rouw met je doet, hoe groot de medemenselijkheid van je omgeving in zo'n situatie is, hoe het zijn van een weduwnaar verschilt van het zijn van een gescheiden partner, hoe absurd lang afscheid nemen kan duren (en met hoeveel weerhaken herinneringen, locaties, gevoelens en gebeurtenissen uit die periode in je ziel zitten, inclusief hoe belangrijk het is om uit die context te ontsnappen), hoe je weer uit je eigen misère kan ontsnappen - niet uit eigen kracht à la de baron von Münchhausen, maar vanwege de inherente vitaliteit van het leven dat (of je het nu wilt of niet) verder wil leven, en dat het verleden altijd blijft, en je enkel iets kunt veranderen aan je gevoel daarover.
Grotendeels is dit boek voor mij daarom 2 sterren: goed geschreven maar niet bijster interessant (of grappig, want veel van de grappen snap ik gewoon niet, bij gebrek aan overlap in het venndiagram van dit leven). Het einde over de dood maakt genoeg goed om er een voldoende van te maken, hoe macaber dit ook moge klinken.
emotional
inspiring
reflective
sad
medium-paced
emotional
funny
hopeful
inspiring
reflective
medium-paced
I cried. Several times. Since this was another road trip book, it resulted in me walking into a gas station convenience mart with mascara stains on my cheeks. Embarrassing.
I enjoyed the trip down musical memory lane provided by this book, even if I am a bit younger than the author, and therefore, a little less in tune with some of his indie rock idols of the 90s. (However, that mid-90s Top 40 radio mix tape he described... Wished I had it. Like, now.) But I digress. I was moved by this book - to laughter and to tears. Mainly tears. My heart broke for him. This fear rose up through my entire body as he described the missing, I guess the fear we can't think about or we wouldn't be able to make it through the day.
But I'll admit that the way the book started made me very wary. The intro chapter felt like it was a wallow and/or trying too hard. I instantly though, "Oh, crap. Is the whole book going to be like this?" But as it moved into the real narrative, it wasn't like that. At all. The first bit was an anomaly in a book that was otherwise relatable and touching. (The other anomaly was the chapter about the new-wave synth duos. It felt like a non-sequitur.)
I also loved that it was short. This was the memoir of a brief, tragic love story. So, I appreciated that he said the important bits, honored her, and called it done.
I enjoyed the trip down musical memory lane provided by this book, even if I am a bit younger than the author, and therefore, a little less in tune with some of his indie rock idols of the 90s. (However, that mid-90s Top 40 radio mix tape he described... Wished I had it. Like, now.) But I digress. I was moved by this book - to laughter and to tears. Mainly tears. My heart broke for him. This fear rose up through my entire body as he described the missing, I guess the fear we can't think about or we wouldn't be able to make it through the day.
But I'll admit that the way the book started made me very wary. The intro chapter felt like it was a wallow and/or trying too hard. I instantly though, "Oh, crap. Is the whole book going to be like this?" But as it moved into the real narrative, it wasn't like that. At all. The first bit was an anomaly in a book that was otherwise relatable and touching. (The other anomaly was the chapter about the new-wave synth duos. It felt like a non-sequitur.)
I also loved that it was short. This was the memoir of a brief, tragic love story. So, I appreciated that he said the important bits, honored her, and called it done.
emotional
reflective
sad
slow-paced
emotional
hopeful
sad
medium-paced