Take a photo of a barcode or cover
3.6 AVERAGE
3.6 AVERAGE
mysterious
slow-paced
Ο συγγραφέας στον πρόλογό του σε αυτό το βιβλίο λέει το εξής:
Η υφή της αφήγησης μιμείται εκείνη των ιστοριών μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα ο συγγραφέας αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει[!!!], να ξεγελάσει, να παραπλανήσει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Μάλιστα, μόνο ο αναγνώστης που πιάνει μεμιάς το νόημα θα αντλήσει γνήσια απόλαυση από Το Μάτι. Είναι απίθανο ακόμα και ο πιο εύπιστος βιαστικός αναγνώστης αυτής της λαμπυρίζουσας ιστορίας να χρειαστεί πολύ ώσπου να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο Σμίροφ. Το δοκίμασα με γηραιά Αγγλίδα κυρία, με δύο μεταπτυχιακούς φοιτητές, με ένα προπονητή του χόκεϊ επί πάγου, με ένα γιατρό και με το δωδεκαετές παιδί ενός γείτονα. Το παιδάκι ήταν το πιο γρήγορο, ο γείτονας ο πιο αργός
Αυτά λέει ο συγγραφέας στον πρόλογό του. Και επιμένει ότι αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω μετά την ανάγνωση αυτού του μπερδεμένα περίεργου βιβλίου. Και απορώ αυτό το δωδεκαετές παιδάκι ποιος ήταν ή αν υπήρχε τελικά ήταν αυτό που λέμε child progidy;
Πολλοί που το έχουν διαβάσει λένε ότι λάτρεψαν αυτό το αριστούργημα και το όλο νόημα του βιβλίου.
Κανείς όμως δεν λέει ξεκάθαρα ποιο ήταν τελικά το νόημα. Είναι σπόιλερ το νόημα; Ή απλά κάνουν πως δεν κατάλαβαν για να μην καταλάβουν αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν το κατάλαβαν, καταλάβατε;
Και ο συγγραφέας συνεχίζει στον πρόλογό του:
Η πλοκή δεν θα σμικρυνθεί στο μυαλό του αναγνώστη -εάν διαβάζω σωστά αυτό το μυαλό- σε μια τρομερά οδυνηρή ιστορία αγάπης στην οποία η σφαδάζουσα καρδιά δεν υπομένει μονάχα την απόρριψη, αλλά και τον εξευτελισμό και την τιμωρία.
Λοιπόν ας το αναδιατυπώσω το παραπάνω κομμάτι:
Μια τρομερά οδυνηρή ιστορία στην οποία ο σφαδάζων εγκέφαλός μου δεν υπομένει μονάχα την σύγχυση αλλά και το μπέρδεμα και την απόγνωση.
Αφού τελείωσα το βιβλίο νιώθοντας ότι έχω το IQ του Homer Simpson διάβασα δύο φορές τον πρόλογο του συγγραφέα και το επίμετρο του μεταφραστή, με την ελπίδα να δω φως στο τούνελκαι ίσως και την Νικολούλη
Από το επίμετρο:
Στο τέλος του έργου, αντιμέτωπος καθώς είναι με την φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, δεν θα συντριβεί, δεν θα ξεσπάσει σε μια ανελέητη αυτοκριτική [...] Άλλος είναι, άλλος νομίζει ότι είναι, άλλος θέλει να είναι
Και λέω εγώ: Ποιος ήταν;; Ποιος νόμιζε ότι ήταν;; και τέλος ποιος ήθελε να ήταν;;;
Ήθελε να είναι εραστής, ποιητής, ηρωικός βετεράνος, τι;
Επίσης λέει στο τέλος του έργου, ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας.
Διαβάζοντας το τέλος του έργου δύο φορές δεν είδα ούτε τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, ούτε την φευγαλέα λάμψη του κεραυνού, ούτε την Λάμψη του Στίβεν Κινγκ, ούτε την Λάμψη του Φωσκόλου.
Νιώθω ότι οι υποκειμενικώς εκφερόμενες μνείες και διθύραμβοι γι' αυτό το έργο είναι κάτι σαν τα ρούχα του αυτοκράτορα.
Για να μη κακοκαρδίσουμε τον αυτοκράτορα προσποιούμαστε ότι βλέπουμε τα υπέροχα ρούχα του αντί το πλαδαρό κορμί του, και μόνο ένα παιδάκι λέει την αλήθεια και σπάει το ξόρκι.
Επιλέγω να είμαι εγώ αυτό το παιδάκι.
Και λέω ότι δεν κατάλαβα Χριστό. Ευτυχώς που ήταν μικρό το βιβλίο αλλιώς θα τραβούσα κι εγώ τα βυζιά μου.
Υπέροχη η γραφή του Ναμπόκοφ, κάτι που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πέρσι διαβάζοντας την Λολίτα αλλά εδώ μάπα το καρπούζι, όπως είπε και μια ομοιοπαθούσα.
Λογοτεχνία εγώ διαβάζω όχι για να κάνω πτυχιακή εργασία ή διδακτορική διατριβή αλλά για να περάσω καλά.
Το να περάσω καλά γίνεται είτε με υπέροχη γλώσσα, είτε υπέροχη ιστορία, είτε και με τα δύο μαζί.
Κάποτε υπερτερεί το ένα από τα δύο. Κάποτε είναι και τα δύο στο ίδιο ψηλό σημείο και εδώ είναι που λατρεύω το βιβλίο.
Υπάρχουν όμως βιβλία όπως αυτό που έχουν μόνο γλώσσα και καθόλου ενδιαφέρουσα ιστορία, και προσωπικά δεν μου προσφέρουν παρά μόνο σύγχυση και αγανάχτηση.
Εν κατακλείδι, δεν θα προσποιηθώ ότι μ' άρεσε αλλά θα σας πετάξω έτσι στα μούτρα μια βαθμολογία του 4/10.
ΥΓ. Με το νέο έτος σταματάω να βάζω βαθμολογίες διότι, οι χαμηλές βαθμολογίες προσελκύουν στίφη θαυμαστών με την ανταπάντηση έτοιμη, με στόχο σχεδόν πάντοτε να δείξουν ότι έχουν δίκαιο επειδή το έπιασαν το νόημα, και εγώ ότι έχω άδικο διότι δεν έπιασα το νόημα.
Καλή σας νύχτα.
Η υφή της αφήγησης μιμείται εκείνη των ιστοριών μυστηρίου, αλλά στην πραγματικότητα ο συγγραφέας αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει[!!!], να ξεγελάσει, να παραπλανήσει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Μάλιστα, μόνο ο αναγνώστης που πιάνει μεμιάς το νόημα θα αντλήσει γνήσια απόλαυση από Το Μάτι. Είναι απίθανο ακόμα και ο πιο εύπιστος βιαστικός αναγνώστης αυτής της λαμπυρίζουσας ιστορίας να χρειαστεί πολύ ώσπου να συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο Σμίροφ. Το δοκίμασα με γηραιά Αγγλίδα κυρία, με δύο μεταπτυχιακούς φοιτητές, με ένα προπονητή του χόκεϊ επί πάγου, με ένα γιατρό και με το δωδεκαετές παιδί ενός γείτονα. Το παιδάκι ήταν το πιο γρήγορο, ο γείτονας ο πιο αργός
Αυτά λέει ο συγγραφέας στον πρόλογό του. Και επιμένει ότι αποποιείται κάθε πρόθεση να μπερδέψει ή να εξαπατήσει τον αναγνώστη. Κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω μετά την ανάγνωση αυτού του μπερδεμένα περίεργου βιβλίου. Και απορώ αυτό το δωδεκαετές παιδάκι ποιος ήταν ή αν υπήρχε τελικά ήταν αυτό που λέμε child progidy;
Πολλοί που το έχουν διαβάσει λένε ότι λάτρεψαν αυτό το αριστούργημα και το όλο νόημα του βιβλίου.
Κανείς όμως δεν λέει ξεκάθαρα ποιο ήταν τελικά το νόημα. Είναι σπόιλερ το νόημα; Ή απλά κάνουν πως δεν κατάλαβαν για να μην καταλάβουν αυτοί που κατάλαβαν ότι δεν το κατάλαβαν, καταλάβατε;
Και ο συγγραφέας συνεχίζει στον πρόλογό του:
Η πλοκή δεν θα σμικρυνθεί στο μυαλό του αναγνώστη -εάν διαβάζω σωστά αυτό το μυαλό- σε μια τρομερά οδυνηρή ιστορία αγάπης στην οποία η σφαδάζουσα καρδιά δεν υπομένει μονάχα την απόρριψη, αλλά και τον εξευτελισμό και την τιμωρία.
Λοιπόν ας το αναδιατυπώσω το παραπάνω κομμάτι:
Μια τρομερά οδυνηρή ιστορία στην οποία ο σφαδάζων εγκέφαλός μου δεν υπομένει μονάχα την σύγχυση αλλά και το μπέρδεμα και την απόγνωση.
Αφού τελείωσα το βιβλίο νιώθοντας ότι έχω το IQ του Homer Simpson διάβασα δύο φορές τον πρόλογο του συγγραφέα και το επίμετρο του μεταφραστή, με την ελπίδα να δω φως στο τούνελ
Από το επίμετρο:
Στο τέλος του έργου, αντιμέτωπος καθώς είναι με την φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, δεν θα συντριβεί, δεν θα ξεσπάσει σε μια ανελέητη αυτοκριτική [...] Άλλος είναι, άλλος νομίζει ότι είναι, άλλος θέλει να είναι
Και λέω εγώ: Ποιος ήταν;; Ποιος νόμιζε ότι ήταν;; και τέλος ποιος ήθελε να ήταν;;;
Ήθελε να είναι εραστής, ποιητής, ηρωικός βετεράνος, τι;
Επίσης λέει στο τέλος του έργου, ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας.
Διαβάζοντας το τέλος του έργου δύο φορές δεν είδα ούτε τη φευγαλέα λάμψη της αλήθειας, ούτε την φευγαλέα λάμψη του κεραυνού, ούτε την Λάμψη του Στίβεν Κινγκ, ούτε την Λάμψη του Φωσκόλου.
Νιώθω ότι οι υποκειμενικώς εκφερόμενες μνείες και διθύραμβοι γι' αυτό το έργο είναι κάτι σαν τα ρούχα του αυτοκράτορα.
Για να μη κακοκαρδίσουμε τον αυτοκράτορα προσποιούμαστε ότι βλέπουμε τα υπέροχα ρούχα του αντί το πλαδαρό κορμί του, και μόνο ένα παιδάκι λέει την αλήθεια και σπάει το ξόρκι.
Επιλέγω να είμαι εγώ αυτό το παιδάκι.
Και λέω ότι δεν κατάλαβα Χριστό. Ευτυχώς που ήταν μικρό το βιβλίο αλλιώς θα τραβούσα κι εγώ τα βυζιά μου.
Υπέροχη η γραφή του Ναμπόκοφ, κάτι που διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πέρσι διαβάζοντας την Λολίτα αλλά εδώ μάπα το καρπούζι, όπως είπε και μια ομοιοπαθούσα.
Λογοτεχνία εγώ διαβάζω όχι για να κάνω πτυχιακή εργασία ή διδακτορική διατριβή αλλά για να περάσω καλά.
Το να περάσω καλά γίνεται είτε με υπέροχη γλώσσα, είτε υπέροχη ιστορία, είτε και με τα δύο μαζί.
Κάποτε υπερτερεί το ένα από τα δύο. Κάποτε είναι και τα δύο στο ίδιο ψηλό σημείο και εδώ είναι που λατρεύω το βιβλίο.
Υπάρχουν όμως βιβλία όπως αυτό που έχουν μόνο γλώσσα και καθόλου ενδιαφέρουσα ιστορία, και προσωπικά δεν μου προσφέρουν παρά μόνο σύγχυση και αγανάχτηση.
Εν κατακλείδι, δεν θα προσποιηθώ ότι μ' άρεσε αλλά θα σας πετάξω έτσι στα μούτρα μια βαθμολογία του 4/10.
ΥΓ. Με το νέο έτος σταματάω να βάζω βαθμολογίες διότι, οι χαμηλές βαθμολογίες προσελκύουν στίφη θαυμαστών με την ανταπάντηση έτοιμη, με στόχο σχεδόν πάντοτε να δείξουν ότι έχουν δίκαιο επειδή το έπιασαν το νόημα, και εγώ ότι έχω άδικο διότι δεν έπιασα το νόημα.
Καλή σας νύχτα.
3.5 stars, mostly for his exceptional writing prowess. As for the story itself, very amusing, though I caught on just about the middle, which kind of conned myself out of the enjoyment of the story I think. Though, interesting themes. Ones I think about often, especially when someone - a longtime friend usually - informs me of my opinion on a subject and gets it completely wrong and I wonder what their idea of me is. I love the slipperiness of this one as I like ambiguity & absurdity in storytelling (reasons why I've been waiting to read Invitation to A Beheading for forever after one time I surreptitouly plucked it from a Russian Lit major's bookshelf while bored at a gathering and reading the jailkeeper walking into a scene twice, without missing a beat or offering explaination, like a glitch in the Matrix.) Anyway, this review got away from the point - worth the read completely.
I found it very...abstract. Do not attempt while intoxicated.
Beautiful wordplay as always. Even though this is short enough to read in one sitting, I couldn't get enough of the gorgeous language.
I love Nabokov's writing and view on the world, I enjoy his complex and slightly hermetic style. I enjoyed how he described the reality and love in this book but I wasn't sucked in by the plot which was a shame.
After finishing this book I realized I didn't really care that I had read it. As always Nabokov really nailed some of the sentences.
One particular bit that pleased me:
"It is amazing to catch another's room by surprise. The furniture froze in amazement when I switched on the light. Somebody had left a letter on the table; the empty envelope lay there like an old useless mother, and the little sheet of note paper seemed to be sitting up like a robust babe."
I will likely forget this books plot entirely in the next 24 hours...
One particular bit that pleased me:
"It is amazing to catch another's room by surprise. The furniture froze in amazement when I switched on the light. Somebody had left a letter on the table; the empty envelope lay there like an old useless mother, and the little sheet of note paper seemed to be sitting up like a robust babe."
I will likely forget this books plot entirely in the next 24 hours...
“a sinner’s torment in the afterworld consists precisely in that his tenacious mind cannot find peace until it manages to unravel the complex consequences of his reckless terrestrial actions.”
- Vladimir Nabokov, The Eye
A short, tight little Nabokov novella about a Russian émigré's suicide. The protagonist/protagonist's ghost attempts, after a(n) (un)successful suicide to determine the characteristics of Smurov.
The novella explores the concept of identity as being manufactured out of the many differing mirrors of how we are viewed by others. Our social construction or understanding|significance|meaning are not found in the Descartian "cogito ergo sum" but instead discovered by the "I am viewed|seen, therefore, many 'eyes' exist of me." Or said differently, "We are each known|viewed|understood by others. The real US is the sum and the momentum of these phantoms."
How well do we really know ourselves? If I could 'comprehend' myself by seeing me as others see me, would that change the nature of who I am? I mean, as they REALLY see me. Does the knowledge of this observation change the nature of who I am? It is a total EGO exercise, but there have been many times when I REALLY wanted to know exactly how I was seen or perceived by others. Not how I thought they saw me, but an almost dislocated desire to see|experience myself through their 'eyes.' That is the essence of this novel. "Ego vero, ergo sum".
I liked it, but just didn't LOVE it. It contains many of the germs|embryonic themes Nabokov would chase (and actually catch) in his later novels.
- Vladimir Nabokov, The Eye
A short, tight little Nabokov novella about a Russian émigré's suicide. The protagonist/protagonist's ghost attempts, after a(n) (un)successful suicide to determine the characteristics of Smurov.
The novella explores the concept of identity as being manufactured out of the many differing mirrors of how we are viewed by others. Our social construction or understanding|significance|meaning are not found in the Descartian "cogito ergo sum" but instead discovered by the "I am viewed|seen, therefore, many 'eyes' exist of me." Or said differently, "We are each known|viewed|understood by others. The real US is the sum and the momentum of these phantoms."
How well do we really know ourselves? If I could 'comprehend' myself by seeing me as others see me, would that change the nature of who I am? I mean, as they REALLY see me. Does the knowledge of this observation change the nature of who I am? It is a total EGO exercise, but there have been many times when I REALLY wanted to know exactly how I was seen or perceived by others. Not how I thought they saw me, but an almost dislocated desire to see|experience myself through their 'eyes.' That is the essence of this novel. "Ego vero, ergo sum".
I liked it, but just didn't LOVE it. It contains many of the germs|embryonic themes Nabokov would chase (and actually catch) in his later novels.
Didn't like it, didn't care for the story, and it bored the hell out of me. Decided to dnf it at page 70. Life is just too short to spend time on books you don't like... ;)
The review for this book has been posted on my blog: http://littleflyleafreads.com/?p=112