Take a photo of a barcode or cover
3.88 AVERAGE
3.88 AVERAGE
In m’n wonderjaren was ik een fervent, zeg maar verwoed, lezer van de betere schelmen- en pulpromans – Joyce, Proust, Burroughs, Pynchon en Danielewski, het kon niet gortig, woest en platvloers genoeg zijn – maar dezer dagen vul ik als plichtsbewust burger m’n zeeën van tijd doorgaans met het doorworstelen van vuistdikke analyses van la condition humaine verpakt in protserige, paginalange metaforen, inclusief uitstapjes richting filosofie (hoe hermetischer, hoe beter!!), sociologie, psychologie en postkoloniale politieke perspectieven. In het kader van een pedagogische uitstap naar Noord-Wales ben ik de plaatselijke ramsjsecties dan ook overhoop gaan zetten en met een karrevracht food for thought huiswaarts gekeerd. Zo o.m. In A Dry Season (1999) van de naar Canada uitgeweken Brit Peter Robinson op de kop kunnen tikken voor een luttele 2 pond, een bedrag waar je ter plekke een achttal sigaretten van het merk Marlboro voor krijgt. De keuze was snel gemaakt. “Gade nu eindelijk ne keer stopp’n met rook’n?”
Ik had nog nooit gehoord van Robinson, iets dat naarmate ik vorderde in In A Dry Season steeds een belachelijker idee werd. Het is namelijk een prima misdaadroman in de Britse traditie van o.m. Ian “who else” Rankin en Patricia Cornwell. Ook hier gaat het om een serie waarin steeds hetzelfde personage opdraaft (inspecteur Alan Banks), die meer dan een paar oppervlakkige gelijkenissen vertoont met genre-iconen als Morse en Rebus. Niet alleen gaat het om een door het leven getekende veteraan met persoonlijke, relationele en professionele problemen; het gaat ook om een levensvisie en een resem sociale handicaps (“In my solitude you haunt me…” etc, u kent dat wel, compleet met plaatjes klassieke muziek) die intussen tot de gemeenplaatsen van de misdaadschrijverij zijn gaan behoren. Vijfhonderd pagina’s slaagt Robinson erin de lezer (deze jongen, althans) bij de les te houden, en dat met een bijna belachelijk simpele structuur: op een dag vind een jongetje een lijk in een uitgedroogd meer, en het is aan Banks en zijn (beschikbare) vrouwelijke collega om uit te dokteren over wie het gaat en hoe deze persoon het hiernamaals in werd gejaagd. En dan komt hij op de proppen met gegeven #2: hij vertelt het verhaal van het betreffende slachtoffer aan de hand van een soort dagboek van een getuige, een vrouw die nu een bejaarde succesvolle misdaadschrijfster is. Een trip waarbij heden en verleden constant over elkander lopen te struikelen is dan het gevolg (het heeft daardoor wat van Robert Goddards Hand In Glove), en het is dan natuurlijk meegenomen dat ook de centrale held op die manier de nodige confrontaties met een pijnlijk verleden mag ondergaan (zie ook: City Of Bones van Michael Connelly, de Amerikaanse schrijver die Robinsons roman onder de superlatieven mag bedelven). Ondanks het switchen in de tekst, is het boek geschreven met een indrukwekkende schwung en komen de personages voldoende tot leven om de aandacht erbij te houden. Niets nieuws onder de zon dus, maar wel een geslaagde kennismaking met een kwaliteitsschrijver. Aanrader voor degenen de het Ulysses-stadium intussen wel achter zich gelaten hebben. (****)
Ik had nog nooit gehoord van Robinson, iets dat naarmate ik vorderde in In A Dry Season steeds een belachelijker idee werd. Het is namelijk een prima misdaadroman in de Britse traditie van o.m. Ian “who else” Rankin en Patricia Cornwell. Ook hier gaat het om een serie waarin steeds hetzelfde personage opdraaft (inspecteur Alan Banks), die meer dan een paar oppervlakkige gelijkenissen vertoont met genre-iconen als Morse en Rebus. Niet alleen gaat het om een door het leven getekende veteraan met persoonlijke, relationele en professionele problemen; het gaat ook om een levensvisie en een resem sociale handicaps (“In my solitude you haunt me…” etc, u kent dat wel, compleet met plaatjes klassieke muziek) die intussen tot de gemeenplaatsen van de misdaadschrijverij zijn gaan behoren. Vijfhonderd pagina’s slaagt Robinson erin de lezer (deze jongen, althans) bij de les te houden, en dat met een bijna belachelijk simpele structuur: op een dag vind een jongetje een lijk in een uitgedroogd meer, en het is aan Banks en zijn (beschikbare) vrouwelijke collega om uit te dokteren over wie het gaat en hoe deze persoon het hiernamaals in werd gejaagd. En dan komt hij op de proppen met gegeven #2: hij vertelt het verhaal van het betreffende slachtoffer aan de hand van een soort dagboek van een getuige, een vrouw die nu een bejaarde succesvolle misdaadschrijfster is. Een trip waarbij heden en verleden constant over elkander lopen te struikelen is dan het gevolg (het heeft daardoor wat van Robert Goddards Hand In Glove), en het is dan natuurlijk meegenomen dat ook de centrale held op die manier de nodige confrontaties met een pijnlijk verleden mag ondergaan (zie ook: City Of Bones van Michael Connelly, de Amerikaanse schrijver die Robinsons roman onder de superlatieven mag bedelven). Ondanks het switchen in de tekst, is het boek geschreven met een indrukwekkende schwung en komen de personages voldoende tot leven om de aandacht erbij te houden. Niets nieuws onder de zon dus, maar wel een geslaagde kennismaking met een kwaliteitsschrijver. Aanrader voor degenen de het Ulysses-stadium intussen wel achter zich gelaten hebben. (****)
Another very good outing. This one is a long one that was appreciated during this time of solitude. But it still is 500 pages.
English detective pot-boiler - beach read not a keeper.
This is the best so far of the series - Robinson is finally showing some promise. Annie Cabbot is introduced and Jenny Fuller makes a come-back, which should set up some interesting dynamics in future novels. However, it's really easy to guess who the skeleton is, and who the murderer is, so it's not that great a read. And Robinson does have rather an annoying habit of explaining the obvious or offering up cliches for his views on life. Although I started reading the Insp. Banks series from the beginning, I'd recommend to anyone interested in this series to start with this particular book; you won't miss anything by not reading the previous 9 books. Not sure I'll continue with the rest of this series - Phillip Kerr is a much better writer, and offers a far more complex character in his Bernie Gunther than Banks will ever be.
This book is why I should stop reading older works by male crime writers. The sexism is just ordinary and everywhere. Women are killed for their sexuality, our heroic detective is complex because he listens to jazz and “sensitive” for sleeping with a much younger female colleague. A violent gang rape is brushed off as a right of passage but don’t worry, the survivor is fine now because she’s a hippie and meditates. Sure, the writing is better than average, but we don’t have to keep this in any canon of great crime writing.
I've enjoyed all the books I've read in this series, but this one really stands out for the compelling characters in the historical storyline. Loved it.