Take a photo of a barcode or cover
3.87 AVERAGE
3.87 AVERAGE
Stella Maris conists entirely of dialogue between Alicia Western from The Passenger and her psychiatrist ,Dr. Cohen, at the Stella Maris mental hospital in Black River Falls WI. There is a very short preamble (one minute in the Audible book) read by the doctor describing the circumstances of her arrival at Stella Maris, and the rest is just the uncut conversations from seven counseling sessions between of Alicia and the doctor. I read bits of the book on Kindle as well, and McCarthy wrote it with no punctuation or quotations marks, just purely the words of the two charachters. The audiobook was narrated by Julia Whelan, also Alicia in The Passenger, and Edoardo Ballerini as Dr. Cohen. It was a fantastic narration, with Whelan perfectly capturing the many (mostly sad) moods of Alicia.
The novel really fleshed out Alicia's side of the story. I have a much better understanding of her life, struggles, and motivations now. Bobby Western got most of the attention in The Passenger and this novel is 100% about Alicia's perspective. There are deep dives in to her parents' history, math, physics, her struggles growing up a genius, and her complicated relationship with Bobby. It's a very sad novel. Alicia's story in The Passenger was complicated and gloomy, but hearing her describe her life experiences in her own words and knowing her ultimate fate from the prior novel was somewhat distressing.
I believe this is an important companion to The Passenger and would 100% recommend reading both together, they really compliment each other. This is a much shorter book, only five hours in audio. After finishing I wondered if McCarthy could've somehow incorporated this look in to Alicia's mind and life in to The Passenger to have it make more sense, but they really work so well as companion works that I guess he knew what he was doing. But I'm guessing a lot of people may not move on to Stella Maris if they were left a bit confused or unsatisfied with The Passenger.
Στο βιβλίο «Ο επιβάτης», το πρώτο μέρος αυτής της διλογίας, γνωρίσαμε δυο αδέρφια και διαβάσαμε περισσότερο για τον Μπόμπι Γουέστερν. Τώρα, σε αυτό εδώ το βιβλίο γνωρίζουμε περισσότερο την Αλίσια, μέσα από τις συζητήσεις που κάνει στις συνεδρίες της με το ψυχίατρό της.
Η Αλίσια επέστρεψε στο Stella Maris, την ψυχιατρική κλινική στην οποία είχε βρεθεί και παλιότερα. Είναι η τελευταία φορά που θα βρεθεί εκεί και έχει πάει με τη θέλησή της, όχι με την παρότρυνση κάποιου γιατρού, αλλά επειδή, όπως η ίδια λέει, δεν είχε κάπου αλλού να πάει. Χρονικά, βρισκόμαστε αρκετά χρόνια πριν τα γεγονότα του «Επιβάτη» και φαίνεται πως η Αλίσια βρίσκεται σε κάποιο αδιέξοδο. Πιστεύει πως ο αδερφός της είναι κλινικά νεκρός μετά από ένα ατύχημα που είχε στους αγώνας ταχύτητας που συμμετείχε στην Ευρώπη. Αυτό είναι και το σημείο καμπής για εκείνη, μιας και πιστεύει πως πλέον τίποτα δεν έχει νόημα, και πως ουσιαστικά έμεινε μόνη της. Οπότε επέλεξε να πάει σε ένα μέρος γνώριμο. Εκεί θα αρχίσει συνεδρίες με έναν καινούριο ψυχίατρο, με τον οποίο δεν έχει ξανασυνεργαστεί και οι συζητήσεις τους θα κινηθούν σε πολλά επίπεδα.
Ο γιατρός, θα προσπαθήσει να μάθει όσα περισσότερα μπορεί από αυτά που απασχολούν την Αλίσια, προσέχοντας να μην την πιέσει. Θα ρωτήσει για τη σχέση της με τον αδερφό της και την οικογένειά της γενικότερα, κι έτσι η Αλίσια θα μιλήσει για τη μητέρα της, για την οποία γνωρίζαμε ελάχιστα από το προηγούμενο βιβλίο και θα δούμε το δικό της ρόλο στη δημιουργία της ατομικής βόμβας. Θα μάθουμε πως γνωρίστηκαν οι γονείς της και για την ενοχή που ένιωθε ο Μπόμπι που δεν ήταν κοντά στον πατέρα τους στα τελευταία του. Θα ρωτήσει φυσικά για το Παιδί και την κουστωδία του, πότε εμφανίστηκαν και τι σχέση έχει με τα γεγονότα στη ζωή της Αλίσια εκείνη η εποχή ή η ίδια η ύπαρξη του Παιδιού. Θα ρωτήσει για τα αγαπημένα της θέματα, όπως είναι τα μαθηματικά, η μουσική και η φιλοσοφία.
Ο Μακάρθι φιλοσοφεί και σε αυτό το βιβλίο, όπως και στο προηγούμενο, από μια πιο υπαρξιακή σκοπιά. Τι είμαστε; Γιατί είμαστε εδώ; Αυτά είναι τα ερωτήματα που τον απασχολούν κυρίως. Μπορεί το βιβλίο αυτό να είναι μικρότερο σε έκταση από τον «Επιβάτη», όμως είναι πιο «πυκνό» θα έλεγε κανείς, σε όσα πραγματεύεται. Στη φιλοσοφία της ζωής και της ύπαρξης, στη μαθηματικότητα των πάντων, στην πνευματικότητα αλλά και στο ρόλο που παίζουν τα όνειρα στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.