Take a photo of a barcode or cover
3.87 AVERAGE
3.87 AVERAGE
challenging
dark
medium-paced
Ο Κόρμακ Μακάρθι, ένας από τους σπουδαιότερους εν ζωή Αμερικανούς συγγραφείς, δημιουργός καταξιωμένων έργων όπως Η τριλογία των συνόρων, ο Δρόμος και το Θα χυθεί αίμα, επιστρέφει μετά από δεκαέξι χρόνια με το λογοτεχνικό δίπτυχο που αποτελείται από τον Επιβάτη και το έτερο του ήμισυ, το Stella Maris. Δύο έργα όπου, ο συγγραφέας, στα ενενήντα του σχεδόν, χωρίς να κυνηγά την φήμη και την συγγραφική καταξίωση, κάτι που έχει άλλωστε κατακτήσει ήδη, απελευθερώνεται και μας χαρίζει δύο έργα αρκετά προσωπικά, σχεδόν εξομολογητικά. Ο Μακάρθι μοιάζει να γράφει για τον εαυτό του και μόνο, καταπιάνεται με δύσκολες αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες θεματικές που φλερτάρουν με τη φιλοσοφία και με την τόσο χαρακτηριστική γραφή του μας δίνει δύο έργα που επιβεβαιώνουν τον μύθο που έχει χτιστεί γύρω από το όνομα του.
Στον Επιβάτη, το πρώτο μέρος αυτού του διπτύχου, ο Μακάρθι μας γνωρίζει τον Μπόμπυ Γουέστερν, καταξιωμένο φυσικό, πρώην οδηγό αγώνων Φόρμουλα 2 και νυν δύτη, έναν βασανισμένο από το παρελθόν του πρωταγωνιστή, την πορεία του οποίου ακολουθούμε στην κατακερματισμένη πλοκή που εκκινείται όταν αυτός ανακαλύπτει, κατά την διάρκεια μιας κατάδυσης στα συντρίμμια ενός αεροσκάφους ότι το πτώμα ενός από τους επιβάτες απουσιάζει μυστηριωδώς. Μια πλοκή που δεν είναι παρά ένα “Μακγκάφιν”, υπάρχει μόνο για να βγάλει τον Γουέστερν στο δρόμο και να δώσει την ευκαιρία στον συγγραφέα να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του δια στόματος του πρωταγωνιστή του αλλά και των πολλών, εξαιρετικών δευτεραγωνιστών που θα συναντήσει.
Ο Μπόμπυ Γουέστερν έχει, η μάλλον είχε μια αδελφή, την Αλίσια Γουέστερν και η ιδιαίτερη, αιρετική μεταξύ τους σχέση, παίζει κομβικό ρόλο και στα δύο βιβλία. Η Αλίσια, ήταν μαθηματική διάνοια που έπασχε από σχιζοφρένεια και τελικά αυτοκτόνησε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της στην ψυχιατρική κλινική Stella Maris. Το ομότιτλο βιβλίο, το δεύτερο στην σειρά που όμως τοποθετείται χρονικά πριν το ξεκίνημα του Επιβάτη, είναι αφιερωμένο σε αυτή.
Στο Stella Maris, που είναι γραμμένο με εντελώς διαφορετικό στυλ από το πρώτο βιβλίο, παρακολουθούμε τις συνεδρίες της Αλίσια Γουέστερν με τον θεράποντα γιατρό της. Δοσμένο ολόκληρο στην μορφή διαλόγων, το βιβλίο δίνει την ευκαιρία στον Κόρμακ Μακάρθι να χρησιμοποιήσει την μαθηματική ιδιοφυία της πρωταγωνίστριας και το διαλεκτικό της διαξιφισμό με τον ανώνυμο ψυχίατρο, ώστε να καταπιαστεί με μια ποικιλία θεμάτων, από τη φιλοσοφία των μαθηματικών και τα θεωρητικά όρια της επιστήμης αυτής, ως την Γιουνγκεριανή θεωρία του συλλογικού ασυνείδητου και τέλος, ίσως το αγαπημένο θέμα των συγγραφέων, την ζωή και τον θάνατο.
Ο Κόρμακ σίγουρα γράφει πρωτίστως για τον εαυτό του, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο για κάποιον που γνωρίζει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για την επιστήμη και το θαυμασμό του για τα επιτεύγματά της. Το φιλοσοφικό υπόβαθρο του βιβλίου, προσθέτει ίσως μια δυσκολία στην ανάγνωση, διαφορετική από αυτή που είχε ο “εσχατολογικός” Επιβάτης, που ξεπερνώντας την ο αναγνώστης, τόσο αυτός που είναι εξικοιομένος με τις έννοιες που οι συζητούν οι δύο συνομιλητές όσο και ο αυτός που θα χρειαστεί να σταματήσει την ανάγνωση για να ψάξει περισσότερα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον μυστικιστικό κόσμο που είναι κρυμμένος στα όρια της πειραματικής φυσικής, των θεωρητικών μαθηματικών και της φιλοσοφίας και θα γνωρίσει (ή θα ξαναγνωρίσει) ονόματα όπως αυτά του Κάντορ, του Βιτγκενσταιν και του Πουανκαρέ.
Κλείνοντας και το Stella Maris, ο αναγνώστης έχοντας μια ολοκληρωμένη πλέον άποψη για το, μάλλον κύκνειο άσμα του Κόρμακ Μακάρθι, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι δίκαια ο συγγραφέας βρίσκεται στο βάθρο που τον έχουν ανεβάσει τα βιβλία του. Το βιβλίο κουμπώνει εξαιρετικά με τον Επιβάτη, γεμίζοντας και ρίχνοντας περισσότερο φως στην Αλίσια και τον Μπόμπυ Γουέστερν, ενώ ταυτόχρονα μας βοηθάει να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στα ερεβώδη όρια της επιστήμης.
Το σημαντικότερο ίσως, μαζί με τον Επιβάτη, βιβλίο του 2022.
Στον Επιβάτη, το πρώτο μέρος αυτού του διπτύχου, ο Μακάρθι μας γνωρίζει τον Μπόμπυ Γουέστερν, καταξιωμένο φυσικό, πρώην οδηγό αγώνων Φόρμουλα 2 και νυν δύτη, έναν βασανισμένο από το παρελθόν του πρωταγωνιστή, την πορεία του οποίου ακολουθούμε στην κατακερματισμένη πλοκή που εκκινείται όταν αυτός ανακαλύπτει, κατά την διάρκεια μιας κατάδυσης στα συντρίμμια ενός αεροσκάφους ότι το πτώμα ενός από τους επιβάτες απουσιάζει μυστηριωδώς. Μια πλοκή που δεν είναι παρά ένα “Μακγκάφιν”, υπάρχει μόνο για να βγάλει τον Γουέστερν στο δρόμο και να δώσει την ευκαιρία στον συγγραφέα να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του δια στόματος του πρωταγωνιστή του αλλά και των πολλών, εξαιρετικών δευτεραγωνιστών που θα συναντήσει.
Ο Μπόμπυ Γουέστερν έχει, η μάλλον είχε μια αδελφή, την Αλίσια Γουέστερν και η ιδιαίτερη, αιρετική μεταξύ τους σχέση, παίζει κομβικό ρόλο και στα δύο βιβλία. Η Αλίσια, ήταν μαθηματική διάνοια που έπασχε από σχιζοφρένεια και τελικά αυτοκτόνησε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της στην ψυχιατρική κλινική Stella Maris. Το ομότιτλο βιβλίο, το δεύτερο στην σειρά που όμως τοποθετείται χρονικά πριν το ξεκίνημα του Επιβάτη, είναι αφιερωμένο σε αυτή.
Στο Stella Maris, που είναι γραμμένο με εντελώς διαφορετικό στυλ από το πρώτο βιβλίο, παρακολουθούμε τις συνεδρίες της Αλίσια Γουέστερν με τον θεράποντα γιατρό της. Δοσμένο ολόκληρο στην μορφή διαλόγων, το βιβλίο δίνει την ευκαιρία στον Κόρμακ Μακάρθι να χρησιμοποιήσει την μαθηματική ιδιοφυία της πρωταγωνίστριας και το διαλεκτικό της διαξιφισμό με τον ανώνυμο ψυχίατρο, ώστε να καταπιαστεί με μια ποικιλία θεμάτων, από τη φιλοσοφία των μαθηματικών και τα θεωρητικά όρια της επιστήμης αυτής, ως την Γιουνγκεριανή θεωρία του συλλογικού ασυνείδητου και τέλος, ίσως το αγαπημένο θέμα των συγγραφέων, την ζωή και τον θάνατο.
Ο Κόρμακ σίγουρα γράφει πρωτίστως για τον εαυτό του, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο για κάποιον που γνωρίζει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για την επιστήμη και το θαυμασμό του για τα επιτεύγματά της. Το φιλοσοφικό υπόβαθρο του βιβλίου, προσθέτει ίσως μια δυσκολία στην ανάγνωση, διαφορετική από αυτή που είχε ο “εσχατολογικός” Επιβάτης, που ξεπερνώντας την ο αναγνώστης, τόσο αυτός που είναι εξικοιομένος με τις έννοιες που οι συζητούν οι δύο συνομιλητές όσο και ο αυτός που θα χρειαστεί να σταματήσει την ανάγνωση για να ψάξει περισσότερα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον μυστικιστικό κόσμο που είναι κρυμμένος στα όρια της πειραματικής φυσικής, των θεωρητικών μαθηματικών και της φιλοσοφίας και θα γνωρίσει (ή θα ξαναγνωρίσει) ονόματα όπως αυτά του Κάντορ, του Βιτγκενσταιν και του Πουανκαρέ.
Κλείνοντας και το Stella Maris, ο αναγνώστης έχοντας μια ολοκληρωμένη πλέον άποψη για το, μάλλον κύκνειο άσμα του Κόρμακ Μακάρθι, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι δίκαια ο συγγραφέας βρίσκεται στο βάθρο που τον έχουν ανεβάσει τα βιβλία του. Το βιβλίο κουμπώνει εξαιρετικά με τον Επιβάτη, γεμίζοντας και ρίχνοντας περισσότερο φως στην Αλίσια και τον Μπόμπυ Γουέστερν, ενώ ταυτόχρονα μας βοηθάει να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στα ερεβώδη όρια της επιστήμης.
Το σημαντικότερο ίσως, μαζί με τον Επιβάτη, βιβλίο του 2022.
OK. This didn't clear up the Passenger as much as I hoped it would (in fact--not at all). The book felt like a Waking Life-style trip down the history of mathematics with some incest sprinkled in for some good, McCarthy effect. I don't know. It was fun reading CM books, but they were more mystifying than satisfying and didn't reflect off of each other much. This book was exclusively dialogue, six or seven sessions with the patient, Alice or Alicia, in a Wisconsin asylum. The exchanges often felt like two smart people trying to out-wit each other (as in, who could be more witty), and the mathematics was elusive and eventually boring. I feel like maybe CM shoulda written a book on math rather than this?
I don't understand why this book is split from The Passenger but I also don't know if it would work as one book either. Probably a metaphor for the siblings. The wandering, shifting, all over the place and yet nowhereness of the stories was surprisingly intriguing.
challenging
it was about 10 minutes before we had to go watch oppenheimer that this book caught my eye on the library shelf and since i'd always wanted to try reading one of mccarthy's books i decided to borrow it without looking much at the back cover or anything. i've always liked constellation imagery, so the title stood out to me as well. this one in the library was the one with the crayon-blue cover, but i couldn't finish it in time and had to return it. at some point i'd put so many bookmarks intending to write down the quotes or read up on the items i couldn't read the physical copy comfortably, anyway. i borrowed the ebook, which had a different cover--the one with a person on it, in water. the subject was so coincidental that it was almost spooky, but anyway. on to the book.
i normally hate books with no quotation marks, no speech attributions...but this was fine? i did take a while to find my bearings sometimes, mostly when i'd taken a break from the book. the whole thing is written as conversations between alicia and her psychiatrist, like a play, without anything but the dialogue. it's a fantastic book that felt like it was written for me. in a way, it's most similar to 'when we cease to understand the world', but reads..more intelligently, in the way it discusses life and death, which i suppose is the only important thing. if there is any important thing. i liked a lot of the quotes, like "your life is set upon you like a dog". because alicia was a mathematician there's a lot of that (i mean, math papers. talking about theories and papers), but not for math, and not for physics, and not just for new mexico. it's about life and death.
i had to start a document to write down all the things that were raised. okay, wittgenstein. kraft-ebbing. godel. but it wasn't like they were namedropped, it just reads how people who know those things discuss it. i am not one of those people. though i guess that's the biggest reason why this book took me so long to read, since i often put down the book to read about the tractatus, though it's not really necessary to be knowing about all that while you're reading. i'm just easily distracted.
there was a playlist i listened to while reading this, but i took a lot of time to read this and of course my distracted reading up on the concepts. at around the 25% mark i finally gave up reading up on things every time something cropped up and put it into the document as succinctly as i could and i finished the rest of it...basically yesterday. it's a bit jarring now that i think about it, but i was listening to cool with you by newjeans on repeat for it.
challenging
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
dark
emotional
mysterious
sad
slow-paced
dark
emotional
sad
medium-paced
challenging
dark
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes