Take a photo of a barcode or cover
I love a good assassin story. This one is basically the stunted sexual fantasies of a middle aged white man who probably has a katana, an unhealthy addiction to Reddit, and the strong conviction that he was born in the wrong place at the wrong time. There is nothing subtle or deep about this book. Everyone is one dimensional- they are all exactly who they appear to be, all of their motives are as transparent as glass but explained into the ground anyway, and the author never misses an opportunity to describe the sexual availability of every woman in the book. Hint: they are ALL available to the protagonist. Every single one. Sometimes they're given to him by his male colleagues. Sometimes they throw themselves on him. Sometimes they're "punished" by his "level IV" lovemaking that ruins them for any other man. Seriously. It's just embarrassing. This book is embarrassing. And that's before we even get to the racial issues and the super-cringey classism. Pass on this one if you like character development, protagonists who aren't insufferable snobs, or women.
Welp, this is what I get for judging a book by its cover. I thought this would be a cool spy novel with some sort of Go tie-in, but I couldn't get past the first few chapters because of the casual racism and sexism in it. The actual CIA spy plot also seemed like a terrible setup. At first, I read this thinking it was parody, but after checking the publish date and reading some reviews of the book, I guess it's in earnest. Some would say this was a product of its time, so maybe it should just stay in that time because it's definitely not 2020 material.
It reads like some sort of male power fantasy fulfillment (if you're into that type of thing) so...maybe not for me.
It reads like some sort of male power fantasy fulfillment (if you're into that type of thing) so...maybe not for me.
Some kind of crazy trip. Such an over-the-top machismo-laden fantasy that you can't take it seriously, but just kind of watch it go by, gob-smacked.
“İnsan şibumi’yi nasıl elde eder, efendim?”
“İnsan şibumi’yi elde etmez. Ancak onu...keşfeder. Bunu yapabilen pek az sayıda üstün nitelikli insan vardır.”
“Yani insan şibumi düzeyine gelmek için çok şey mi öğrenmeli?”
“Daha çok, bilgilerden geçip basitliğe varmak gerek.”
“Şibumi, sıradan, olağan görünümlerin altında yatan gizli üstünlükleri anlatır. Şöyle düşün: O kadar doğru bir söz ki, cesaretle söylenmesine gerek yok. O kadar gerçek ki, sahici olmasına gerek yok. Şibumi demek, bilgiden çok anlayış demek. İfade dolu bir sessizlik demek. Kendini kanıtlama gereği duymayan bir alçakgönüllülük demek. Sanatta şibumi zarif bir basitliği ifade eder. Buna sabi denir. Felsefedeyse kendini wabi olarak gösterir. Büyük bir ruhsal rahatlıktır ama pasiflik değildir. Bir insanın kişiliğindeyse... nasıl söylemeli... Hakimiyet peşinde olmayan otorite mi? Onun gibi bir şey.”
“Hayatım alelacele çizilmiş ama vakit yetmediği için ayrıntıları doldurulamamış bir resme benziyor.”
“Hayat mücadelesi uğruna güzelliği feda edersek, barbarlar daha şimdiden bizi yenmiş sayılır.”
“Hiçbir şeyin fiyatı, dünkü günahların kadar ucuz olmaz.”
“Geçmiş denilen şey, gelecekten arındırıldığı anda bir yığın önemsiz ayrıntı haline geliyordu. İçinde organik hiçbir şey kalmıyordu. Güçlü olan, acı veren hiçbir şey.”
“Ne yaptığın değil, nasıl yaptığın önemlidir.”
“Öğütler ancak öğüt verene yararlıdır. O da, vicdanındaki yükü hafiflettiği için. Sen de eninde sonunda kaderinde yazılı olanları ve yetiştirilişinin seni sürüklediği hareketleri yapacaksın. Öğütlerimin senin hayatın üzerinde yaratacağı etki, suya düşen kiraz çiçeğinin nehrin akışı üzerinde yaptığı etkiden fazla olmayacak.”
“Zaman zaman babama acıdığımı hissederdim, ona kendisini çok sevdiğimi söylemediğim için. Ama aslında kendime acıyordum. Benim söylemeye duyduğum ihtiyaç, onun işitmeye olan ihtiyacından fazlaydı.”
“Korkaklar her zaman için cesur insanlardan daha tehlikeli olurlardı. Bir kere sayıları daha fazlaydı. Sonra, arkadan vururlardı. Vurdukları zaman da kötü vururlardı. Çünkü sağ kalırsanız öç alacağınızdan korkarlardı.”
“İnsanı en mutlu eden şey, ihtiyaçlarıyla varlıkları arasında bir denge bulunmasıdır. Bütün sorun, bu dengenin nasıl sağlanacağı. İnsan bunu belki varlıklarını yükseltip ihtiyaçlarının düzeyine çıkararak yapabilir. Ama bu budalalık olur. Bunu yapmak, arada bir sürü doğa dışı şeyleri yapmayı gerektirir. Pazarlık etmek gibi, çalışmak gibi, çabalamak gibi. Öyleyse? Öyleyse akıllı bir adam dengeyi, ihtiyaçlarını azaltarak, yani onları varlıklarının düzeyine indirerek sağlar. Bunu yapmanın da en iyi yolu, bedava olan şeylerin değerini bilmektir. Ben elimdekilerle mutlu olmayı çok iyi bilen biriyim. Bütün mesele elimdekileri yeteri kadar çoğaltmak.”
“Her şeyin bir fiyatı vardı ve en başarılı insan, en iyi pazarlık edebilen insandı.”
“İnsan şibumi’yi elde etmez. Ancak onu...keşfeder. Bunu yapabilen pek az sayıda üstün nitelikli insan vardır.”
“Yani insan şibumi düzeyine gelmek için çok şey mi öğrenmeli?”
“Daha çok, bilgilerden geçip basitliğe varmak gerek.”
“Şibumi, sıradan, olağan görünümlerin altında yatan gizli üstünlükleri anlatır. Şöyle düşün: O kadar doğru bir söz ki, cesaretle söylenmesine gerek yok. O kadar gerçek ki, sahici olmasına gerek yok. Şibumi demek, bilgiden çok anlayış demek. İfade dolu bir sessizlik demek. Kendini kanıtlama gereği duymayan bir alçakgönüllülük demek. Sanatta şibumi zarif bir basitliği ifade eder. Buna sabi denir. Felsefedeyse kendini wabi olarak gösterir. Büyük bir ruhsal rahatlıktır ama pasiflik değildir. Bir insanın kişiliğindeyse... nasıl söylemeli... Hakimiyet peşinde olmayan otorite mi? Onun gibi bir şey.”
“Hayatım alelacele çizilmiş ama vakit yetmediği için ayrıntıları doldurulamamış bir resme benziyor.”
“Hayat mücadelesi uğruna güzelliği feda edersek, barbarlar daha şimdiden bizi yenmiş sayılır.”
“Hiçbir şeyin fiyatı, dünkü günahların kadar ucuz olmaz.”
“Geçmiş denilen şey, gelecekten arındırıldığı anda bir yığın önemsiz ayrıntı haline geliyordu. İçinde organik hiçbir şey kalmıyordu. Güçlü olan, acı veren hiçbir şey.”
“Ne yaptığın değil, nasıl yaptığın önemlidir.”
“Öğütler ancak öğüt verene yararlıdır. O da, vicdanındaki yükü hafiflettiği için. Sen de eninde sonunda kaderinde yazılı olanları ve yetiştirilişinin seni sürüklediği hareketleri yapacaksın. Öğütlerimin senin hayatın üzerinde yaratacağı etki, suya düşen kiraz çiçeğinin nehrin akışı üzerinde yaptığı etkiden fazla olmayacak.”
“Zaman zaman babama acıdığımı hissederdim, ona kendisini çok sevdiğimi söylemediğim için. Ama aslında kendime acıyordum. Benim söylemeye duyduğum ihtiyaç, onun işitmeye olan ihtiyacından fazlaydı.”
“Korkaklar her zaman için cesur insanlardan daha tehlikeli olurlardı. Bir kere sayıları daha fazlaydı. Sonra, arkadan vururlardı. Vurdukları zaman da kötü vururlardı. Çünkü sağ kalırsanız öç alacağınızdan korkarlardı.”
“İnsanı en mutlu eden şey, ihtiyaçlarıyla varlıkları arasında bir denge bulunmasıdır. Bütün sorun, bu dengenin nasıl sağlanacağı. İnsan bunu belki varlıklarını yükseltip ihtiyaçlarının düzeyine çıkararak yapabilir. Ama bu budalalık olur. Bunu yapmak, arada bir sürü doğa dışı şeyleri yapmayı gerektirir. Pazarlık etmek gibi, çalışmak gibi, çabalamak gibi. Öyleyse? Öyleyse akıllı bir adam dengeyi, ihtiyaçlarını azaltarak, yani onları varlıklarının düzeyine indirerek sağlar. Bunu yapmanın da en iyi yolu, bedava olan şeylerin değerini bilmektir. Ben elimdekilerle mutlu olmayı çok iyi bilen biriyim. Bütün mesele elimdekileri yeteri kadar çoğaltmak.”
“Her şeyin bir fiyatı vardı ve en başarılı insan, en iyi pazarlık edebilen insandı.”
There's just so much to love about this story. Hel is both mystery and utterly human, arrogant yet dedicated to simplicity, a killer yet lover of life. There is outrageous elements bordering on fantastical, but little more than what is found in many action movies and somehow in here more believable. The humor is not for the politically correct crowd, there are few groups that escape scathing mockery, particularly Americans. Read this if you want a rather fun romp through the mind of a man who has thought more about life and his place in it than most characters or real people ever have.
adventurous
dark
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Trevanian’s Shibumi is an international-man-of-mystery-spy-thriller. I think it’s also a sendup of the genre, capitalism, Orientalism, etc. But in a fun way. Like a Shaun of the Dead way. Here’s the back cover blurb form the 1983 printing of the 1979 book:
Shibumi:
The Code of the Perfect Assassin
The Secret of the Perfect Lover
If you think that sounds cool then you are in. If you think it sounds dumb, don’t bother.
The protagonist of the book is the mysterious and suave and condescending Nicholai Hel. He grew up in China, the son of a saucy Russian aristocrat and an absent but looming Austrian or German father. During Japan’s invasion of China, young Hel gets taken in by a Japanese military man, educated on the game of Go and Japanese culture, and eventually ends up in Japan.
Fast forward to the present (1970s), where The Mother Company, the secret cabal of energy company world leaders who run puppet governments around the world are looking to terminate the world’s greatest assassin – a mangled Nicholai Hel.
The book bounces back and forth between the 1970s and The Mother Company, and Hel’s past, in which he basically becomes a philosopher warrior.
While Hel is legendary, he is retired but has to come back for One Last Mission (you know how it is). That means leaving behind his world-class lover, his amazing ancient house in the mountains of Basque Country, and having to deal the rabble of modern society.
Shibumi isn’t literature or anything, but I had a lot of fun reading it. Because of the book’s subject matter and age, I would imagine it’s not for everyone.
PS Chad Stahelski (The Crow, The Matrix, the John Wick movies) is signed on to direct a movie adaptation of this, so if that actually happens you might want to read this before it’s A Thing.
If you want the author to narrate at you about the folly of the American, European, and Soviet cultures, between lengthy descriptions of the countryside, caves, and power-points, then this book is for you. Do not expect action or even a bare resemblance of competency. But do expect sexism, homophobia, elitism, and a lot of graphic sex that reads like a wrestling battle.
I want my 9 hours back, but I am glad that I can take this book of my reading list.
I want my 9 hours back, but I am glad that I can take this book of my reading list.
Probably the sharpest satire I've ever read. So sharp a satire and so well written that it was hard to tell at times if it really is a satire or not. It is. And it really is very well written. I won't bother recapping the book, as many other have already done that. But this might be one of my favorite books this year.
The more I reflect on it the less I like this novel. Despite its cultured prose and air of sophistication, this satire of the super-spy thriller is not much deeper than the airport paperbacks it’s satirizing. Its defining trait is a relentless, mean-spiritedness condescension—to everything and everyone. This would be tolerable if it were funny, or more explicitly self-aware, but most of the time it feels disturbingly sincere.
I was impressed by the caving scenes and some of the descriptions of Nicholai’s early life, not so much by his self-centered “mysticism” or his screeds against the materialistic Western “merchants” while living in a restored Basque mansion paid for by murder-for-hire.
I can see why this is kind of a cult classic, but I’m not a fan.
I was impressed by the caving scenes and some of the descriptions of Nicholai’s early life, not so much by his self-centered “mysticism” or his screeds against the materialistic Western “merchants” while living in a restored Basque mansion paid for by murder-for-hire.
I can see why this is kind of a cult classic, but I’m not a fan.
Ho davvero tentato di dare un voto anche poco più alto a Shibumi, ma questo libro per me è semplicemente insalvabile.
Non è per via della scrittura, in buon equilibrio fra lo scorrevole e l'elaborato. Non è per i rimandi alla cultura giapponese, che sono risultati interessanti al mio inesperto occhio occidentale. Non è la critica feroce all'Occidente e all'America, la quale non mi ha mai disturbato più di tanto. Non è nemmeno il profondo sessismo di cui questo libro è permeato.
E' il suo procedere per stereotipi ed esagerazioni che non posso tollerare: 560 pagine costellate da personaggi talmente scontati da risultare patetici oltre che privi di qualsiasi tridimensionalità.
Tutta la vicenda ruota intorno alla figura di Nicholai Hel, l'esempio più eclatante di Gary Stu in cui mi sia imbattuta della mia carriera di lettrice. Hel è raffinatissimo, intelligentissimo, affascinantissimo. Parla cinque lingue, è un talentuoso giocatore di go, uno speleologo provetto, un amante indimenticabile nonché un mistico in grado di sviluppare un senso di prossimità così assurdo da assumere tutti i connotati del superpotere. Attorno a lui ruotano una molteplicità di personaggi altrettanto piatti: La raffinata cortigiana, la ragazzina viziata ma spontanea, il nobile guerriero giapponese, il poeta patetico. Nessuno di loro riesce mai ad uscire dal tracciato di queste categorie. MAI.
La stessa vicenda è così prevedibile che il lettore medio è tranquillamente in grado di profetizzarne la conclusione a partire da pagina 300, tanto che mi sono dovuta imporre di finirlo solo per rispetto all'amico che me lo ha gentilmente prestato.
Davvero, l'unico consiglio che posso darvi è di non sprecare dietro a quest'accozzaglia di ovvietà e testosterone neanche un minuto del vostro tempo.
Non è per via della scrittura, in buon equilibrio fra lo scorrevole e l'elaborato. Non è per i rimandi alla cultura giapponese, che sono risultati interessanti al mio inesperto occhio occidentale. Non è la critica feroce all'Occidente e all'America, la quale non mi ha mai disturbato più di tanto. Non è nemmeno il profondo sessismo di cui questo libro è permeato.
E' il suo procedere per stereotipi ed esagerazioni che non posso tollerare: 560 pagine costellate da personaggi talmente scontati da risultare patetici oltre che privi di qualsiasi tridimensionalità.
Tutta la vicenda ruota intorno alla figura di Nicholai Hel, l'esempio più eclatante di Gary Stu in cui mi sia imbattuta della mia carriera di lettrice. Hel è raffinatissimo, intelligentissimo, affascinantissimo. Parla cinque lingue, è un talentuoso giocatore di go, uno speleologo provetto, un amante indimenticabile nonché un mistico in grado di sviluppare un senso di prossimità così assurdo da assumere tutti i connotati del superpotere. Attorno a lui ruotano una molteplicità di personaggi altrettanto piatti: La raffinata cortigiana, la ragazzina viziata ma spontanea, il nobile guerriero giapponese, il poeta patetico. Nessuno di loro riesce mai ad uscire dal tracciato di queste categorie. MAI.
La stessa vicenda è così prevedibile che il lettore medio è tranquillamente in grado di profetizzarne la conclusione a partire da pagina 300, tanto che mi sono dovuta imporre di finirlo solo per rispetto all'amico che me lo ha gentilmente prestato.
Davvero, l'unico consiglio che posso darvi è di non sprecare dietro a quest'accozzaglia di ovvietà e testosterone neanche un minuto del vostro tempo.