Take a photo of a barcode or cover
4.04 AVERAGE
4.04 AVERAGE
Malina
I just read a book named Malina
and suddenly Today
will never be the same
to me
I just read a book named Malina
and suddenly Today
will never be the same
to me
Ingeborg Bachmann’ın kitabın içinde de geçen ve üç kitaplık bir seri olmasını planladığı “ Ölüm Türleri” nin üvertür kısmı. İlk bakışta yüzeysel bir aşk üçgeninin başlangıcı ve sonu gibi görünüyor. Ancak aslında hikaye, anlatıcının iç dünyasında dönüyor ve odak noktası kendini bulmaya çalışan kadın benliğinin algısı ve bastırılması.
Roman üç bölümden oluşuyor ve tıpkı oyunlardaki gibi bir karakter tanıtımıyla başlıyor. Birinci bölüm “Ivan’la Mutluluk” çoğu kişinin Max Frisch olarak tanımladığı; çaresiz aşık anlatıcının bu özlemini yansıtıcı olarak gördüğü ve kadın benliğini yükselten Ivan ile ilişkisinin anlattığı bir bölüm. Ancak aralarındaki ilişki fiziksel temastan ziyade diyaloglar üzerinden yürüyen ve ortak bir aşinalığa dayanan, içsel boşluğunu ise koruyan belirsiz bir ilişki.
İkinci bölüm olan “Üçüncü Adam” ise okurken hem anlatı hem de konu açısından en zorlayıcı kısımlardan. Aynı zamanda, bir aşk üçgeni hikayesi altına gömülü olan kadın benliğinin maruz kaldığı şiddetin, baskının ve faşizmin yüzeye çıkarıldığı bölüm. “Faşizm, atılan ilk bombalarla başlamaz, her gazetede üzerine bir şeyler yazılabilecek olan terörle de başlamaz. Faşizm, insanlar arasındaki ilişkilerde başlar, iki insan arasındaki ilişkide başlar… ve ben anlatmak istedim ki, savaş ve barış yoktur. Hep savaş vardır.”
Anlatıcıyı, benliğini bastırmak ve parçalamakla tehdit eden karakter ve kızına tecavüz eden, parçalayan, gaz odalarında boğan kafkaesk baba figürü aslında toplumda erkek egemenliğinin de temsili olarak görülüyor. “Toplum görülebilecek en kanlı arenadır.” Anlatıcı özelinden genele yayılan alt metinde toplumsal kırılmayı, asla eşit statüde tutulamayan kadın ve erkek benliği arasındaki kaotik ilişkiyi; kadının toplum içinde yaşadığı yabancılaşma, kimlik kaybı ve yıkımı, erkek egemenliği karşısında varlığını sürdüremenin imkansızlığını ve belirlenen rol modeller ile dayatılan yıkıcı şiddetini gösteriyor.
Otobiyografik öğeler taşıyan kitabın geleneksel bir olay örgüsü de bulunmuyor. Rüya parçaları, eskizler, diyaloglar ve bilinç akışı arasında gidip gelen, kurgusal gerçek ile hayal gücü arasındaki sınırın sık sık bulanıklaştığı, karmaşık bir tarzı var. Bu da okumayı ayrıca zorlaştıran unsurlardan birisi. Sosyal çevre içindeki gizli şiddet, nasyonel sosyalizm ve ataerkil toplum içindeki cinsiyet ayrımcılığı ve kadın benliği üzerine baş yapıt niteliğindeki bir kitap. Ancak herkese tavsiye edebileceğim ve “mutlaka okunmalı” şeklinde tanımlayabileceğim bir roman değil. Özellikle de Ingeborg Bachmann’ın hayatına ve dönemine dair bilginiz olması kitabın tamamlanabilmesi için etkili. Benim yazarla tanışmam öyküleri ile olmuştu. Çok da sevmiştim ama Malina zorlayıcı bir metin oldu. Her ne kadar benim gibi gidip beş aya yaymayacak olsanız da öyle kısa bir sürede bitirilebilecek ve çözümlenebilecek bir kitap değil. “Ivan’da yaşadım, Malina’da ölüyorum” “Cinayetti.” Sonuyla büyüleyici olsa da ilerleyen yıllarda bir kez daha okumayı göze alamayacağım kitaplardan.
Roman üç bölümden oluşuyor ve tıpkı oyunlardaki gibi bir karakter tanıtımıyla başlıyor. Birinci bölüm “Ivan’la Mutluluk” çoğu kişinin Max Frisch olarak tanımladığı; çaresiz aşık anlatıcının bu özlemini yansıtıcı olarak gördüğü ve kadın benliğini yükselten Ivan ile ilişkisinin anlattığı bir bölüm. Ancak aralarındaki ilişki fiziksel temastan ziyade diyaloglar üzerinden yürüyen ve ortak bir aşinalığa dayanan, içsel boşluğunu ise koruyan belirsiz bir ilişki.
İkinci bölüm olan “Üçüncü Adam” ise okurken hem anlatı hem de konu açısından en zorlayıcı kısımlardan. Aynı zamanda, bir aşk üçgeni hikayesi altına gömülü olan kadın benliğinin maruz kaldığı şiddetin, baskının ve faşizmin yüzeye çıkarıldığı bölüm. “Faşizm, atılan ilk bombalarla başlamaz, her gazetede üzerine bir şeyler yazılabilecek olan terörle de başlamaz. Faşizm, insanlar arasındaki ilişkilerde başlar, iki insan arasındaki ilişkide başlar… ve ben anlatmak istedim ki, savaş ve barış yoktur. Hep savaş vardır.”
Anlatıcıyı, benliğini bastırmak ve parçalamakla tehdit eden karakter ve kızına tecavüz eden, parçalayan, gaz odalarında boğan kafkaesk baba figürü aslında toplumda erkek egemenliğinin de temsili olarak görülüyor. “Toplum görülebilecek en kanlı arenadır.” Anlatıcı özelinden genele yayılan alt metinde toplumsal kırılmayı, asla eşit statüde tutulamayan kadın ve erkek benliği arasındaki kaotik ilişkiyi; kadının toplum içinde yaşadığı yabancılaşma, kimlik kaybı ve yıkımı, erkek egemenliği karşısında varlığını sürdüremenin imkansızlığını ve belirlenen rol modeller ile dayatılan yıkıcı şiddetini gösteriyor.
Otobiyografik öğeler taşıyan kitabın geleneksel bir olay örgüsü de bulunmuyor. Rüya parçaları, eskizler, diyaloglar ve bilinç akışı arasında gidip gelen, kurgusal gerçek ile hayal gücü arasındaki sınırın sık sık bulanıklaştığı, karmaşık bir tarzı var. Bu da okumayı ayrıca zorlaştıran unsurlardan birisi. Sosyal çevre içindeki gizli şiddet, nasyonel sosyalizm ve ataerkil toplum içindeki cinsiyet ayrımcılığı ve kadın benliği üzerine baş yapıt niteliğindeki bir kitap. Ancak herkese tavsiye edebileceğim ve “mutlaka okunmalı” şeklinde tanımlayabileceğim bir roman değil. Özellikle de Ingeborg Bachmann’ın hayatına ve dönemine dair bilginiz olması kitabın tamamlanabilmesi için etkili. Benim yazarla tanışmam öyküleri ile olmuştu. Çok da sevmiştim ama Malina zorlayıcı bir metin oldu. Her ne kadar benim gibi gidip beş aya yaymayacak olsanız da öyle kısa bir sürede bitirilebilecek ve çözümlenebilecek bir kitap değil. “Ivan’da yaşadım, Malina’da ölüyorum” “Cinayetti.” Sonuyla büyüleyici olsa da ilerleyen yıllarda bir kez daha okumayı göze alamayacağım kitaplardan.
There's the sense of a very clever literary trick waiting to happen in this novel. It revolves around the character Malina. Why is the novel called Malina? Malina sounds to me like a woman's name, not a man's. He's the man the female narrator lives with, a shadowy presence to begin with. At face value he seems a secondary character. So there must be far more to him that we haven't yet learned. You begin theorising. Perhaps he is an invention of the narrator's, a double or alter ego. And all will suddenly blaze into coherence at some point. So you're expecting some eureka moment when you understand why Malina is placed at the forefront of the novel. Perhaps the trick is simply creating the illusion of a trick because I never quite understood why this novel is titled Malina.
The female narrator is overly dependent on men for her sense of identity. She is pathologically obsessed by a man called Ivan who is elusive. Meanwhile she lives with the orderly dispassionate Malina. And we learn she has grown up with an abusive father. All takes place in Vienna, still haunted by its Nazi past. When her men begin failing her the narrator's identity comes apart.
It's a very convincing depiction of madness. The problem perhaps is that, by its own definition, madness is excessive and this novel has excesses. The sense everything is a figment of imagination sometimes works splendidly, other times seems a cheapish trick. Malina is an enigmatic book, rather uneven, brilliantly inspired at times, a little clichéd and self-indulgent at others. Once again I was forced to think about Roland Barthes' claim that an author's biography should play no meaningful part in the reading of a novel's text. I generally don't like to know much about an author's biography. But I think there are times when felt misgivings about a book find explanation in learning about the life of its author. Bachman's father, I learned after finishing, was a member of the Nazi party. This explained to me the rather heavy handed deployment of Nazi imagery and the bombastic repetitive section dealing with the father which for me let the book down. I don't think anyone would claim Malina is a subtle novel. It's intense and raw and sometimes gets carried away with itself, but there's no question it displays a virtuoso talent at work. It's tragic that she died before she could write another novel. There's the sense she was still finding her feet as a novelist. And that she was exorcising demons in this novel.
The female narrator is overly dependent on men for her sense of identity. She is pathologically obsessed by a man called Ivan who is elusive. Meanwhile she lives with the orderly dispassionate Malina. And we learn she has grown up with an abusive father. All takes place in Vienna, still haunted by its Nazi past. When her men begin failing her the narrator's identity comes apart.
It's a very convincing depiction of madness. The problem perhaps is that, by its own definition, madness is excessive and this novel has excesses. The sense everything is a figment of imagination sometimes works splendidly, other times seems a cheapish trick. Malina is an enigmatic book, rather uneven, brilliantly inspired at times, a little clichéd and self-indulgent at others. Once again I was forced to think about Roland Barthes' claim that an author's biography should play no meaningful part in the reading of a novel's text. I generally don't like to know much about an author's biography. But I think there are times when felt misgivings about a book find explanation in learning about the life of its author. Bachman's father, I learned after finishing, was a member of the Nazi party. This explained to me the rather heavy handed deployment of Nazi imagery and the bombastic repetitive section dealing with the father which for me let the book down. I don't think anyone would claim Malina is a subtle novel. It's intense and raw and sometimes gets carried away with itself, but there's no question it displays a virtuoso talent at work. It's tragic that she died before she could write another novel. There's the sense she was still finding her feet as a novelist. And that she was exorcising demons in this novel.
I was really looking forward to this book but found it torturous. I hate to put down a book but I just couldn’t get into any of the characters or her words. Maybe I’ll try again in 20 years and update my rating....
challenging
dark
mysterious
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Content Warnings
Minor: Incest, Rape
challenging
dark
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Malina è senza dubbio un’opera notevole, che merita di essere letta anche solo per lo stile della narrazione e la costruzione della stessa. Narrato in prima persona, come un flusso di coscienza interrotto solo da squarci di dialoghi che si integrano nel flusso stesso, tant’è che nella prima parte le frasi delle conversazioni sono solo iniziate e mai sviluppate. La divisione in tre parti, oltre a dare spazio agli uomini della vita della narratrice, sviluppano un processo di astrazione. Se la prima parte si presenta apparentemente come la storia sentimentale della protagonista con Ivan e lascia trapelare la presenza di un altro uomo, Malina, nella sua vita e quindi del triangolo amoroso, nella seconda si salta nel mondo onirico, che si alterna ai dialoghi con Malina, che acquisteranno senso con la conclusione del romanzo. La terza e ultima parte presenta quasi solo dialoghi tra la narratrice e Malina, dialoghi che trascendono il concreto e portano all’evoluzione finale. Piuttosto evidente è l’influsso freudiano, come fa notare Franco Cordelli nella prefazione all’edizione che ho letto, di cui Bachmann si serve in maniera eccellente. L’unica ragione per cui non ho dato le 5 stelle è il modo in cui è stato gestito il personaggio di Ivan.
You know when you read a book so powerfull yet totally confusing that you end up not knowing how to remotely think anymore. This is exactly my case. I’m speechless. I have never read anything like it. I stumbled upon it by chance long ago in a bookstore while traveling. The simple fact that this was the story of a woman in Vienna written by a woman from the 70’s was enough for me. Nothing is certain in this book, everything is mixed up, the characters ultimately count for very little. We don’t even care who is our narrator. It is as if we are caught in the whirlwind of a woman's torment. It's rough, dreamlike, rather chauchemardesque, the sentences are long, they weigh and burn you. The imagination is trapped by the genius of the language, we have nothing to hang on to, neither the words nor the story nor the characters, we drown in distress. I don't even know how to write as if she had destroyed everything in her path. Ingeborg Bachman was a genius and I'm angry no one is talking about her today. It's as if Woolf, Plath and Kafka have come together to do the job of a mind blowing madman. I couldn't think of anything else the whole week I was reading it. Unbelievable work.
challenging
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes