You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.76 AVERAGE
3.76 AVERAGE
Cuando decidí leer esta novela me espera una historia distinta a lo que había leído hasta ahora de este autor y no porque no me gustara la saga de Geralt de Rivia que me parece una de las grandes sagas de literatura fantástica de los últimos años pero me apetecía ver como lidiaba con una novela histórica clásica que en principio era lo que esperaba encontrarme con Narrenturm.
En principio la novela cumple con los cánones del estilo histórico; el autor nos pone en situación ubicándonos geográfica y cronológicamente en el lugar de los hechos, incluye ademas en la narración a un conjunto de personajes históricos relacionándolos con nuestros protagonistas y dota al conjunto de una trama conspirativa que debe servir de hilo conductor de la historia. Continuando con este estilo “realista” ajusta la forma de la narración a la historia que pretende contar salpicando el texto con textos y frases en diferentes idiomas utilizados en la época en estos territorios (latín, alemán, francés o checo) e igualmente sus personajes hablan de acuerdo a su condición social lo cual aunque parece una cosa evidente no es tenido en cuenta por muchos autores de novela histórica que no dudan en hacer que un pordiosero hable como un marqués ;-).
Dicho esto no nos encontramos con una novela histórica típica, en primer lugar porque el autor no duda en relatar ciertos hechos y personajes históricos con una gran dosis de humor, a esto se añade que muy discretamente se van introduciendo en la historia personajes sacados directamente de la cultura popular de tal manera que llega un momento que no sabes si te encuentras ante una novela histórica, ante una novela fantástica o ante una rara avis, pero en cualquier caso, el resultado es perfecto.
En definitiva, si eres un asiduo lector de novela histórica exclusivamente esta novela te mostrara que existe algo más en la vida ;-) y si eres un apasionado de la literatura fantástica quizás descubras que no há musho (sic) tiempo las brujas, hombres lobos y otros engendros de la oscuridad eran tema común entre el pueblo llano ;-)
Por último quisiera hacer una mención especial a la traducción de esta novela para indicar que posiblemente muchas de las sutilezas de la narración original se hubieran perdido de no ser por la fantástica labor realizada por el traductor de la misma (Jose Maria Faraldo). Yo he sido uno de los muchos lectores que en su momento nos quejábamos por la lentitud con la que se llevaban a cabo las traducciones de Geralt de Rivia realizadas por el el mismo traductor pero he de reconocer que tanto en aquella saga como en esta su labor es simplemente maravillosa y que merece mucho la espera.
En principio la novela cumple con los cánones del estilo histórico; el autor nos pone en situación ubicándonos geográfica y cronológicamente en el lugar de los hechos, incluye ademas en la narración a un conjunto de personajes históricos relacionándolos con nuestros protagonistas y dota al conjunto de una trama conspirativa que debe servir de hilo conductor de la historia. Continuando con este estilo “realista” ajusta la forma de la narración a la historia que pretende contar salpicando el texto con textos y frases en diferentes idiomas utilizados en la época en estos territorios (latín, alemán, francés o checo) e igualmente sus personajes hablan de acuerdo a su condición social lo cual aunque parece una cosa evidente no es tenido en cuenta por muchos autores de novela histórica que no dudan en hacer que un pordiosero hable como un marqués ;-).
Dicho esto no nos encontramos con una novela histórica típica, en primer lugar porque el autor no duda en relatar ciertos hechos y personajes históricos con una gran dosis de humor, a esto se añade que muy discretamente se van introduciendo en la historia personajes sacados directamente de la cultura popular de tal manera que llega un momento que no sabes si te encuentras ante una novela histórica, ante una novela fantástica o ante una rara avis, pero en cualquier caso, el resultado es perfecto.
En definitiva, si eres un asiduo lector de novela histórica exclusivamente esta novela te mostrara que existe algo más en la vida ;-) y si eres un apasionado de la literatura fantástica quizás descubras que no há musho (sic) tiempo las brujas, hombres lobos y otros engendros de la oscuridad eran tema común entre el pueblo llano ;-)
Por último quisiera hacer una mención especial a la traducción de esta novela para indicar que posiblemente muchas de las sutilezas de la narración original se hubieran perdido de no ser por la fantástica labor realizada por el traductor de la misma (Jose Maria Faraldo). Yo he sido uno de los muchos lectores que en su momento nos quejábamos por la lentitud con la que se llevaban a cabo las traducciones de Geralt de Rivia realizadas por el el mismo traductor pero he de reconocer que tanto en aquella saga como en esta su labor es simplemente maravillosa y que merece mucho la espera.
adventurous
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
4/5⭐
Styl Sapkowskiego ma w sobie coś takiego, co niesamowicie mnie wciąga i działa na wyobraźnię. Fantastyczny sposób opowiadania historii sprawia, że od razu przenosimy się do XV wieku na Śląsk. W wykonaniu tego autora nawet opisy potrafią być dynamiczne i wciągające i nie wyobrażam sobie ich omijać. Poza genialnie przedstawionym tłem historycznym bardzo intrygujący jest wątek fantastyczny, który wprowadza element grozy i tajemnicy. Dziękuję, panie Sapkowski, za to połączenie.
Jednak tutaj, w odróżnieniu od Wiedźmina mam problem z głównym bohaterem, do którego nie mogłam się przekonać. Może i taki był zamysł. Trochę przypomina Don Kichota, trochę D'Artagnana. Reinmar z Bielawy jest strasznie zadufany w sobie, a większość jego (jakże genialnych) pomysłów i działań prowadzi go w tarapaty. Z których wychodzi zazwyczaj jakimś dziwnym, cudownym zbiegiem okoliczności. Szczerze mówiąc dużo bardziej odpowiadają mi bohaterowie, którzy może i czasem są naiwni i popełniają błędy, ale potrafią się też wykazać jakąś inteligencją i sprytem. Reynevan za to ma się za najmądrzejszego i wszystko robi po swojemu. Jest bardzo gwałtowny, wszystko robi za nim pomyśli. Ten jego młodzieńczy zapał jest z pewnością zamierzony, ale sprawiło to, że zdecydowanie nie należy do moich ulubionych bohaterów. Ale ciekawa jestem, czy jego postać rozwinie się jakoś w kolejnych częściach.
A jak już przy bohaterach jesteśmy to zdecydowanie najbardziej się polubiłam z Samsonem Miodkiem, którzy nie dość, że jest po prostu bardzo sympatyczną postacią, to wiąże się z nim też tajemnica, która sprawia, że jest bardzo interesującym bohaterem.
Tego, czego mi jeszcze zabrakło był jakiś wyraźniejszy cel bohaterów. Cel podróży był jakoś tam określony, ale przez humory Reynevana cały czas to się zmieniało, co sprawiało, że nawet jakbym bardzo kibicowała głównym bohaterom, to w sumie nie wiedziałam do czego oni dokładnie dążą.
Po zastanowieniu stwierdziłam, że ta książka składa się z takich epizodów, przez które przewijają się różni bohaterowie i miejsca. Sprawia to, że faktycznie czujemy się jakbyśmy podróżowali razem z Reynevanem.
Ale żeby nie było, że mi się nie podobało, bo naprawdę uważam, że ta książka jest świetna i żałuję, że z Sapkowskim jest kojarzony jedynie Wiedźmin.
Moimi ulubionymi elementami tej książki były przeróżne nawiązania. Do wydarzeń historycznych i takich, które patrząc na czas akcji jeszcze nie miały miejsca, a są fajnym mrugnięciem okiem do czytelnika. Pojawiały się też czasami postacie, które znamy z historii. O i jeszcze to cudowne nawiązanie do Makbeta!
"Narrenturm" jest świetnym rozpoczęciem trylogii, łatwo było mi się połapać, mimo że bohaterów pojawia się tu ogromnie dużo. Zdecydowanie bardzo mi się podobała i mam nadzieję, że kolejnę tomy będą jeszcze lepsze.
Prawie bym zapomniała wspomnieć o fenomenalnym słuchowisku! Podobnie jak w przypadku Wiedźmina, uważam, że jest świetnie wykonane i pomaga wczuć się w przedstawianą fabułę. Właściwie "Narrenturm" w większości (ale nie w całości) przesłuchałam i nie żałuję ❤
Styl Sapkowskiego ma w sobie coś takiego, co niesamowicie mnie wciąga i działa na wyobraźnię. Fantastyczny sposób opowiadania historii sprawia, że od razu przenosimy się do XV wieku na Śląsk. W wykonaniu tego autora nawet opisy potrafią być dynamiczne i wciągające i nie wyobrażam sobie ich omijać. Poza genialnie przedstawionym tłem historycznym bardzo intrygujący jest wątek fantastyczny, który wprowadza element grozy i tajemnicy. Dziękuję, panie Sapkowski, za to połączenie.
Jednak tutaj, w odróżnieniu od Wiedźmina mam problem z głównym bohaterem, do którego nie mogłam się przekonać. Może i taki był zamysł. Trochę przypomina Don Kichota, trochę D'Artagnana. Reinmar z Bielawy jest strasznie zadufany w sobie, a większość jego (jakże genialnych) pomysłów i działań prowadzi go w tarapaty. Z których wychodzi zazwyczaj jakimś dziwnym, cudownym zbiegiem okoliczności. Szczerze mówiąc dużo bardziej odpowiadają mi bohaterowie, którzy może i czasem są naiwni i popełniają błędy, ale potrafią się też wykazać jakąś inteligencją i sprytem. Reynevan za to ma się za najmądrzejszego i wszystko robi po swojemu. Jest bardzo gwałtowny, wszystko robi za nim pomyśli. Ten jego młodzieńczy zapał jest z pewnością zamierzony, ale sprawiło to, że zdecydowanie nie należy do moich ulubionych bohaterów. Ale ciekawa jestem, czy jego postać rozwinie się jakoś w kolejnych częściach.
A jak już przy bohaterach jesteśmy to zdecydowanie najbardziej się polubiłam z Samsonem Miodkiem, którzy nie dość, że jest po prostu bardzo sympatyczną postacią, to wiąże się z nim też tajemnica, która sprawia, że jest bardzo interesującym bohaterem.
Tego, czego mi jeszcze zabrakło był jakiś wyraźniejszy cel bohaterów. Cel podróży był jakoś tam określony, ale przez humory Reynevana cały czas to się zmieniało, co sprawiało, że nawet jakbym bardzo kibicowała głównym bohaterom, to w sumie nie wiedziałam do czego oni dokładnie dążą.
Po zastanowieniu stwierdziłam, że ta książka składa się z takich epizodów, przez które przewijają się różni bohaterowie i miejsca. Sprawia to, że faktycznie czujemy się jakbyśmy podróżowali razem z Reynevanem.
Ale żeby nie było, że mi się nie podobało, bo naprawdę uważam, że ta książka jest świetna i żałuję, że z Sapkowskim jest kojarzony jedynie Wiedźmin.
Moimi ulubionymi elementami tej książki były przeróżne nawiązania. Do wydarzeń historycznych i takich, które patrząc na czas akcji jeszcze nie miały miejsca, a są fajnym mrugnięciem okiem do czytelnika. Pojawiały się też czasami postacie, które znamy z historii. O i jeszcze to cudowne nawiązanie do Makbeta!
"Narrenturm" jest świetnym rozpoczęciem trylogii, łatwo było mi się połapać, mimo że bohaterów pojawia się tu ogromnie dużo. Zdecydowanie bardzo mi się podobała i mam nadzieję, że kolejnę tomy będą jeszcze lepsze.
Prawie bym zapomniała wspomnieć o fenomenalnym słuchowisku! Podobnie jak w przypadku Wiedźmina, uważam, że jest świetnie wykonane i pomaga wczuć się w przedstawianą fabułę. Właściwie "Narrenturm" w większości (ale nie w całości) przesłuchałam i nie żałuję ❤
I have never really got into The Witcher. I’ve enjoyed the computer games, but the novels and short stories never drew me in - whether it was the translations, what appeared to me to be a fairly unoriginal fantasy world, some jarring plot decisions, or the nature of the main character. I dunno… it has been a while, but the one collection of stories I read did not make me want to read the rest. And the fact that has now drifted closer to the mainstream (via the Netflix series) does not help. My interest in A Song of Ice and Fire declined in an inverse relationship with its elevation to pop culture success.
However, I really enjoyed this book. It is set in an early fifteenth century with some light fantasy elements, amid the tumultuous Hussite rebellions in central Europe. It is a pure picaresque - in chapter after chapter, the flawed and naive main character Reinmar of Bieława has misadventure after misadventure. A young physician, a secret dabbler in sorcery, and an idealistic romantic, he stumbles across a war-torn and fearful landscape populated by brutal knights, eccentric wanderers, and a supernatural world waning due to the gradual encroachment of Christianity into Europe’s last pagan lands (1386 saw Grand Duke Jogaila of Lithuania baptized as Władysław and crowned as the Catholic king of Poland). The pattern of his escapades could have become monotonous, but the book is leavened by its unfamiliar Silesian setting and its best set-pieces - a hallucinogenic Witches Sabbath and Reinmar’s final encounter with the dreaded Narrenturm and the forces of the Inquisition. And the lead character does grow, too. His chivalric love for a Burgundian princess - what leads him into trouble in the first place - is not reciprocated, and he gradually comes to realize this truth and acquires a more mature outlook on the world. Time and time again he is saved from peril by random passersby, former classmates, or sheer good luck. This might just border on irritating, but I found myself drawn into the world and its cast of colorful characters. I would aver, at least from memory, that there is just one (rather stereotypical, if sympathetic) Jewish character in the novel. It will be interesting to see if the next two if there are more, given the importance religion has in this world and in this series.
I read online that the translator of this book (along with another) also worked on The Witcher series, so it can’t be the translation that is the difference. Perhaps it is the book’s grounding in what must have been at least some decent research into the political, religious, and intellectual history of this period saves it. Though, other than the setting, it isn’t too original - the basic concepts are familiar to any reader of fantasy or fantasy-adjacent historical fiction (I’m thinking here of Bernard Cornwell’s Warlord Chronicles). But this is a stand-out to me in the year so far, and I look forward to the next installments. It’s at least a fun read and a considerable improvement on this writer’s previous work.
However, I really enjoyed this book. It is set in an early fifteenth century with some light fantasy elements, amid the tumultuous Hussite rebellions in central Europe. It is a pure picaresque - in chapter after chapter, the flawed and naive main character Reinmar of Bieława has misadventure after misadventure. A young physician, a secret dabbler in sorcery, and an idealistic romantic, he stumbles across a war-torn and fearful landscape populated by brutal knights, eccentric wanderers, and a supernatural world waning due to the gradual encroachment of Christianity into Europe’s last pagan lands (1386 saw Grand Duke Jogaila of Lithuania baptized as Władysław and crowned as the Catholic king of Poland). The pattern of his escapades could have become monotonous, but the book is leavened by its unfamiliar Silesian setting and its best set-pieces - a hallucinogenic Witches Sabbath and Reinmar’s final encounter with the dreaded Narrenturm and the forces of the Inquisition. And the lead character does grow, too. His chivalric love for a Burgundian princess - what leads him into trouble in the first place - is not reciprocated, and he gradually comes to realize this truth and acquires a more mature outlook on the world. Time and time again he is saved from peril by random passersby, former classmates, or sheer good luck. This might just border on irritating, but I found myself drawn into the world and its cast of colorful characters. I would aver, at least from memory, that there is just one (rather stereotypical, if sympathetic) Jewish character in the novel. It will be interesting to see if the next two if there are more, given the importance religion has in this world and in this series.
I read online that the translator of this book (along with another) also worked on The Witcher series, so it can’t be the translation that is the difference. Perhaps it is the book’s grounding in what must have been at least some decent research into the political, religious, and intellectual history of this period saves it. Though, other than the setting, it isn’t too original - the basic concepts are familiar to any reader of fantasy or fantasy-adjacent historical fiction (I’m thinking here of Bernard Cornwell’s Warlord Chronicles). But this is a stand-out to me in the year so far, and I look forward to the next installments. It’s at least a fun read and a considerable improvement on this writer’s previous work.
That's a tough one. Uh, let's start with a fact: despite my immense enjoyment for Sapkoswi's first saga The Witcher, the last book, The lady of the lake, baffled due to its peculiar narrative structure. The same happened with The tower of Fools, where basically the plot is simplified to the point where it simply consists in connecting the first scene with the last.
As usual, Sapkowski's stile is pure magic. I deeply love the way in which he describes the worldbuilding, here drawn of course from historical sources. But you do feel the 15th century; even the prose is enriched with archaic terms, Latin (from both giuridical and religious books), Italian rhymes (Dante Alighieri!!!) and German lied. In fact, it's majestic, and I savored every page.
But, there is a but. I think that Sapkowski picked the wrong protagonist.
Reinmar of Bielawa is a young physician, who studied in Prague and experimented also with magic. So, after his unlucky affair with noble Adele of Stercza, he is forced to flee from the wrath of the wealthy husband, and in sum all he does is running away, first from this guy, and then from other characters who try to imprison him/turn him in/save him and then ask for a reward. In doing so, he is helped by a former penitent and also excellent warrior Scharley, and a former monk, Samson.
I didn't resist and compared this trio with The Witcher's characters, and in fact, Samson resembled Regis, Scharley is a merry version of a drunk Geralt of Rivia and Reinmar, undoubtedly, is the Dandelion of the book. However, Reinmar is not fascinating and interesting enough to carry the entire book on his back, it's more the accidental focus of the narration, without any particular characteristics.
This is why, after a couple of chapters, I felt rather bored to read all the ways in which Reinmar fled and Scharley and Samson found him short after. Reinmar is a flat character, barely switching his love interest from the beginning to the end, but primarily he doesn't listen to anyone, he doesn't learn anything new and offers little diversion in this waterfall of names that is every chapter (you thought Game of Thrones had too many characters to remember? Try to memorize castle names, family names, mountains, woods, town, cities, old Kingdoms, kings, princes, then monks, popes, antipopes, authors, saints, inquisitors, heretics, knights, pages, dames, dogs, ...).
The real deal was the supernatural subplot, which was criminally undersized: only a handful of scenes, when honestly it deserved the whole book. In this version of Europe, magic exists and there are special creature benefitting from it. One kind is the wallcreeper, a shapeshifter that assume the form of a man, and one of them is lurking in towns where people die in horrible ways. Another kind are magicians, ordinary people capable of doing magic, and witches, a bit trope-y but nevertheless valid characters.
And they are the true heirs of Sapkowski's usually bitter reflections on society: they are hunted by inquisitors, yet they stay true to their nature. They are genuinely The Other, in communion with nature and its seasons, failing to keep their place in a world that is slowly becoming inherently modern, where the incoming Renaissance is banishing the popular superstitions. In spite of their doomed fate, the witches are extremely generous and wise, and provide stunning paragraphs, one of which echoed the mesmerizing Walpurgis night of Faustus.
One example of the greatness of Sapkowski's witches:
"I'm very grateful to you. We don't even know each other. But you're helping me..."
"We're accustomed to helping each other" [...] "Few of us are left. If we don't help each other, we'll utterly die out"
"Thank you"
"But I wasn't thinking about you at all", drawled Quince.
I wish Sapkowski dedicated more pages to this topic, but alas, as it happened with non-human creatures in The Witcher, they exist at the margins of human societies, providing hopeless insights on the violent nature of men, but they are not bound to be protagonist of their own narratives: their time is almost up.
As usual, Sapkowski's stile is pure magic. I deeply love the way in which he describes the worldbuilding, here drawn of course from historical sources. But you do feel the 15th century; even the prose is enriched with archaic terms, Latin (from both giuridical and religious books), Italian rhymes (Dante Alighieri!!!) and German lied. In fact, it's majestic, and I savored every page.
But, there is a but. I think that Sapkowski picked the wrong protagonist.
Reinmar of Bielawa is a young physician, who studied in Prague and experimented also with magic. So, after his unlucky affair with noble Adele of Stercza, he is forced to flee from the wrath of the wealthy husband, and in sum all he does is running away, first from this guy, and then from other characters who try to imprison him/turn him in/save him and then ask for a reward. In doing so, he is helped by a former penitent and also excellent warrior Scharley, and a former monk, Samson.
I didn't resist and compared this trio with The Witcher's characters, and in fact, Samson resembled Regis, Scharley is a merry version of a drunk Geralt of Rivia and Reinmar, undoubtedly, is the Dandelion of the book. However, Reinmar is not fascinating and interesting enough to carry the entire book on his back, it's more the accidental focus of the narration, without any particular characteristics.
This is why, after a couple of chapters, I felt rather bored to read all the ways in which Reinmar fled and Scharley and Samson found him short after. Reinmar is a flat character, barely switching his love interest from the beginning to the end, but primarily he doesn't listen to anyone, he doesn't learn anything new and offers little diversion in this waterfall of names that is every chapter (you thought Game of Thrones had too many characters to remember? Try to memorize castle names, family names, mountains, woods, town, cities, old Kingdoms, kings, princes, then monks, popes, antipopes, authors, saints, inquisitors, heretics, knights, pages, dames, dogs, ...).
The real deal was the supernatural subplot, which was criminally undersized: only a handful of scenes, when honestly it deserved the whole book. In this version of Europe, magic exists and there are special creature benefitting from it. One kind is the wallcreeper, a shapeshifter that assume the form of a man, and one of them is lurking in towns where people die in horrible ways. Another kind are magicians, ordinary people capable of doing magic, and witches, a bit trope-y but nevertheless valid characters.
And they are the true heirs of Sapkowski's usually bitter reflections on society: they are hunted by inquisitors, yet they stay true to their nature. They are genuinely The Other, in communion with nature and its seasons, failing to keep their place in a world that is slowly becoming inherently modern, where the incoming Renaissance is banishing the popular superstitions. In spite of their doomed fate, the witches are extremely generous and wise, and provide stunning paragraphs, one of which echoed the mesmerizing Walpurgis night of Faustus.
One example of the greatness of Sapkowski's witches:
"I'm very grateful to you. We don't even know each other. But you're helping me..."
"We're accustomed to helping each other" [...] "Few of us are left. If we don't help each other, we'll utterly die out"
"Thank you"
"But I wasn't thinking about you at all", drawled Quince.
I wish Sapkowski dedicated more pages to this topic, but alas, as it happened with non-human creatures in The Witcher, they exist at the margins of human societies, providing hopeless insights on the violent nature of men, but they are not bound to be protagonist of their own narratives: their time is almost up.
Schönes historisches Tableau mit etwas flachen Figuren und einem Plot ohne große Höhepunkte.
adventurous
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
slow-paced
Loveable characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
Almost dnf multiple times. So sad because I loved the Witcher series and couldn’t put that down. I think this was too historical for me, and it felt like not a lot actually happened. There were some parts that made me laugh, and I always enjoy the way he writes, but this particular book was not for me.