Take a photo of a barcode or cover
4.0 AVERAGE
4.0 AVERAGE
This book was the best thing I have ever read. I have never been so attached to a character than I was to Samantha McCoy. Yes, it is sad and is guaranteed to make you cry. This book tells a story that will stay with you forever.
Re-Read: I went into this book knowing that I wouldn’t like it as much as I did in 2018, but I wanted to read it on the beach during my vacation because that’s where I first read it. I didn’t dislike it, but the main character annoyed me a lot more this time and the writing isn’t the greatest. 3.75/5
Re-Read: I went into this book knowing that I wouldn’t like it as much as I did in 2018, but I wanted to read it on the beach during my vacation because that’s where I first read it. I didn’t dislike it, but the main character annoyed me a lot more this time and the writing isn’t the greatest. 3.75/5
emotional
informative
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
emotional
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
De cover van Het Geheugenboek lijkt een beetje ouderwets, maar past toch vrij goed bij het verhaal en vooral bij Sammie als persoon. Ik denk wel dat wanneer je het Engelse boek zou lezen, die cover je een heel ander idee zou geven van de hoofdpersoon. Als echte cover buyer is dit best wel een dingetje voor mij. Maar ondanks de cover vond ik dit een heel tof boek!
Lees de rest van deze review op tumblingtbr.wordpress.com!
Lees de rest van deze review op tumblingtbr.wordpress.com!
reflective
medium-paced
I read this book to fulfill a book challenge prompt, but I'm so glad I did...It's one of those books that will stay with you for a long time. The book is emotional but it's more uplifting when you think about the journey Samantha went on. I'd love a sequel to see how the other characters have developed since the ending of this book. Definitely recommend!
Nee, geen tranen. Wel een aangrijpend boek over een dapper jong meisje dat gediagnosticeerd wordt met Nieman-Pick type C, een aangeboren erfelijke stofwisselingsziekte waardoor het cholesterol in het lichaam niet wordt afgebroken/afgevoerd maar langzaam ophoopt in de lichaamscellen en progressieve schade toebrengt aan organen en de hersenen, met uiteindelijk een overlijden op jonge leeftijd tot gevolg.
Sammie (Samantha Agatha McCoy) is een 17-jarige meisje in haar laatste jaar High School, vormt samen met haar vriendin Maddie het topteam van de Debating Club, zal samen met haar deelnemen aan de Nationale Debatkampioenschappen en heeft de hoogste cijfers van haar klas, waardoor zij is uitverkoren om de afscheidsspeech te houden als haar klas aan het eind van het schooljaar zal afstuderen. Ze heeft grootse toekomstplannen: studeren aan NYU en uiteindelijk een carrière als advocate.
Maar in het voorjaar wordt na lange medische onderzoeken en gen-studies vastgesteld dat zij aan een zeldzame en fatale erfelijke stofwisselingsziekte lijdt die haar organen, motoriek en geestelijke vermogens steeds verder zal aantasten.
Sammie vindt de voorspelde lichamelijke uitval niet zo heel belangrijk, als haar geest maar goed blijft werken en ze is het meest bang voor het geheugenverlies/dementie.
[quote]
Ze hebben interessante namen voor de dingen die ik gewoon als rare tics beschouwde. Soms krijg ik zo’n slaperig gevoel als ik gelachen heb: dat is kataplexie. Soms, als ik het zoutvaatje wil pakken, grijp ik ernaast: dat is ataxie.
Maar dat is allemaal niets vergeleken met het verlies van mijn geheugen.
[...]
Ik bedoel, pak me mijn lichaam af, prima, dat gebruikte ik toch niet echt. Ik heb een enorme kont op struisvogelpoten, het haar van een ‘voor’-foto en rare, melkachtig bruine ogen, de kleur van een frappuccino. Maar niet mijn hersenen, mijn echte relatie met de wereld.
Waarom zou ik niet langzaam kunnen wegkwijnen en rondzwerven in een automatische rolstoel, terwijl ik mijn briljante gedachten spui via een stemcomputer zoals Stephen Hawking?
[unquote]
Sammie is van mening dat de ziekte haar toekomst niet noodzakelijk hoeft te bedreigen en denkt dat ze na haar eindexamen nog best naar NYU kan. Wel begint ze met het schrijven van -wat ze noemt- een geheugenboek, gericht aan haar toekomstige ik die zich (misschien over twee jaar of zo? denkt ze optimistisch) dingen niet meer goed kan herinneren, om vast te leggen wie ze is, wat ze doet en wat belangrijk voor haar is. Via dat geheugenboek word je als lezer betrokken bij Sammies leven, gedachtenwereld en haar eerste liefde...
Sammie (Samantha Agatha McCoy) is een 17-jarige meisje in haar laatste jaar High School, vormt samen met haar vriendin Maddie het topteam van de Debating Club, zal samen met haar deelnemen aan de Nationale Debatkampioenschappen en heeft de hoogste cijfers van haar klas, waardoor zij is uitverkoren om de afscheidsspeech te houden als haar klas aan het eind van het schooljaar zal afstuderen. Ze heeft grootse toekomstplannen: studeren aan NYU en uiteindelijk een carrière als advocate.
Maar in het voorjaar wordt na lange medische onderzoeken en gen-studies vastgesteld dat zij aan een zeldzame en fatale erfelijke stofwisselingsziekte lijdt die haar organen, motoriek en geestelijke vermogens steeds verder zal aantasten.
Sammie vindt de voorspelde lichamelijke uitval niet zo heel belangrijk, als haar geest maar goed blijft werken en ze is het meest bang voor het geheugenverlies/dementie.
[quote]
Ze hebben interessante namen voor de dingen die ik gewoon als rare tics beschouwde. Soms krijg ik zo’n slaperig gevoel als ik gelachen heb: dat is kataplexie. Soms, als ik het zoutvaatje wil pakken, grijp ik ernaast: dat is ataxie.
Maar dat is allemaal niets vergeleken met het verlies van mijn geheugen.
[...]
Ik bedoel, pak me mijn lichaam af, prima, dat gebruikte ik toch niet echt. Ik heb een enorme kont op struisvogelpoten, het haar van een ‘voor’-foto en rare, melkachtig bruine ogen, de kleur van een frappuccino. Maar niet mijn hersenen, mijn echte relatie met de wereld.
Waarom zou ik niet langzaam kunnen wegkwijnen en rondzwerven in een automatische rolstoel, terwijl ik mijn briljante gedachten spui via een stemcomputer zoals Stephen Hawking?
[unquote]
Sammie is van mening dat de ziekte haar toekomst niet noodzakelijk hoeft te bedreigen en denkt dat ze na haar eindexamen nog best naar NYU kan. Wel begint ze met het schrijven van -wat ze noemt- een geheugenboek, gericht aan haar toekomstige ik die zich (misschien over twee jaar of zo? denkt ze optimistisch) dingen niet meer goed kan herinneren, om vast te leggen wie ze is, wat ze doet en wat belangrijk voor haar is. Via dat geheugenboek word je als lezer betrokken bij Sammies leven, gedachtenwereld en haar eerste liefde...
emotional
hopeful
lighthearted
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I like this book, it was nice and cute and very realistic. There was no miracle cure at the end, the realism was probably my favorite part. This book had the potential to be a five star book and make it onto my favorite book list if not for the fact that Sammie cheats on her boyfriend. If not for the realism and completely heartbreaking ending this book would be two stars.
