Scan barcode
grahamclements's review against another edition
5.0
Homage to Catalonia is the story of George Orwell’s involvement in the Spanish Civil War. He originally went to Spain to write about the war. When he arrived in Spain it was very much run by collectives in the republican controlled territories. Labour unions controlled most of the businesses, such as transport, hotels and the telephone exchange. He loved the way the republicans attempted to treat everyone equally. It was, except for shortages of some foods, verging on what Orwell imagined as a worker’s paradise. For him, this was something worth fighting for.
Orwell joined a militia run by POUM or Partido Obrero de Unificación Marxista, which translates to the Workers' Party of Marxist Unification. The POUM suited Orwell’s desire to fight for an organisation whose goal was a society run by collectives where everyone’s treated equally and there is no leadership hierarchy.
Orwell tells of the complete lack of training of recruits to that militia. He had two weeks of “training” where they just marched around. They were not shown how to fight or fire a rifle. They weren’t armed until they completed their training. The weapons they received were antiquated with many not in proper working condition. But at least the militia looked respectable enough, in their mismatched uniforms, when they marched out of town to the frontlines.
His militia was positioned in the mountains on a hilltop facing off against the fascists hundreds of metres away. They were too far apart for any deadly exchanges of fire. His militia was in a holding position, used to prevent any advances from the fascists while the republican government trained an army. The fascists seemed to be concentrating on arming themselves, so they were not interested in advancing in those hills either. Because Orwell was British it was assumed he knew something about fighting, so he was made a corporal, even though he spoke little Spanish. The real dangers for Orwell and his fellow volunteers were the cold, risking inaccurate enemy fire when out scavenging for firewood and food, and being shot by their own side.
His militia was eventually moved to a position closer to the active front lines. This is where Orwell saw his first action. He appears to have been a competent soldier. He carried out orders and advanced under fire as he led his squad of soldiers, but he was an inaccurate rifle shooter, so he doubts whether he shot anyone. He did throw a bomb which he thinks killed a few of the enemy. He was not that fearful, in fact he appeared to be a bit reckless. He wanted to help defeat the fascists and stop their gradual takeover of Europe.
After a few months, he returned on leave to Barcelona where he discovered the worker’s collective was falling apart. The PSUC or Partit Socialista Unificat de Catalunya, which translates to the Unified Socialist Party of Catalonia, were trying to take control of the republican government. When Orwell arrived in Barcelona he hoped to relax with his visiting wife, instead he was caught up in a standoff in the barricaded POUM head office as the PSUC run police force threaten to storm it.
Orwell returned to the front and was seriously injured by a sniper. He was evacuated for medical treatment. Due to his injuries, he then went to Barcelona to get his military discharge papers. There he found the PSUC purging other political groups like his POUM. After close comrades of his were arrested, he decided to escape Spain rather than risk being thrown in jail and probably executed. Orwell’s wife played a pivotal role in helping both of them escape.
Homage to Catalonia was written only six months after Orwell escaped from Spain. It is obvious how his experiences in Spain influenced his later novels. His witnessing of the collapse of the worker’s collectives in Spain shows in how the pigs took control in Animal Farm. Orwell said the press was full of propaganda and lies about the war. He said that in many cases what the British press wrote had not the slightest factual truth to what was actually happening. He also noted that the left’s press in England went from “War is Hell” to “War is Glorious”. The dishonesty of the press would have influenced his Ministry of Truth in 1984. It is disquieting to think that if the bullet that hit him had been fractionally to the side, 1984, one of the most influential novels of all time, would not have been written.
Orwell says the republican’s eventually loss was not due to their infighting - which didn’t help - but due to the fascist nationalists being better armed. They were getting weapons from Germany and Italy (and troops too), while no outside government did much to support the republicans.
Homage to Catalonia is an informative, thought provoking, and entertaining read about one of the pivotal conflicts of the twentieth century. Who knows what effect it might have had on Hitler’s plans if the republicans had defeated Franco’s fascists. My respect for Orwell as a man who stood up for what he believed in increased after reading it. But, as Orwell says in the book, any personal account of a war is biased towards the experiences, knowledge and prejudices of its teller.
Orwell joined a militia run by POUM or Partido Obrero de Unificación Marxista, which translates to the Workers' Party of Marxist Unification. The POUM suited Orwell’s desire to fight for an organisation whose goal was a society run by collectives where everyone’s treated equally and there is no leadership hierarchy.
Orwell tells of the complete lack of training of recruits to that militia. He had two weeks of “training” where they just marched around. They were not shown how to fight or fire a rifle. They weren’t armed until they completed their training. The weapons they received were antiquated with many not in proper working condition. But at least the militia looked respectable enough, in their mismatched uniforms, when they marched out of town to the frontlines.
His militia was positioned in the mountains on a hilltop facing off against the fascists hundreds of metres away. They were too far apart for any deadly exchanges of fire. His militia was in a holding position, used to prevent any advances from the fascists while the republican government trained an army. The fascists seemed to be concentrating on arming themselves, so they were not interested in advancing in those hills either. Because Orwell was British it was assumed he knew something about fighting, so he was made a corporal, even though he spoke little Spanish. The real dangers for Orwell and his fellow volunteers were the cold, risking inaccurate enemy fire when out scavenging for firewood and food, and being shot by their own side.
His militia was eventually moved to a position closer to the active front lines. This is where Orwell saw his first action. He appears to have been a competent soldier. He carried out orders and advanced under fire as he led his squad of soldiers, but he was an inaccurate rifle shooter, so he doubts whether he shot anyone. He did throw a bomb which he thinks killed a few of the enemy. He was not that fearful, in fact he appeared to be a bit reckless. He wanted to help defeat the fascists and stop their gradual takeover of Europe.
After a few months, he returned on leave to Barcelona where he discovered the worker’s collective was falling apart. The PSUC or Partit Socialista Unificat de Catalunya, which translates to the Unified Socialist Party of Catalonia, were trying to take control of the republican government. When Orwell arrived in Barcelona he hoped to relax with his visiting wife, instead he was caught up in a standoff in the barricaded POUM head office as the PSUC run police force threaten to storm it.
Orwell returned to the front and was seriously injured by a sniper. He was evacuated for medical treatment. Due to his injuries, he then went to Barcelona to get his military discharge papers. There he found the PSUC purging other political groups like his POUM. After close comrades of his were arrested, he decided to escape Spain rather than risk being thrown in jail and probably executed. Orwell’s wife played a pivotal role in helping both of them escape.
Homage to Catalonia was written only six months after Orwell escaped from Spain. It is obvious how his experiences in Spain influenced his later novels. His witnessing of the collapse of the worker’s collectives in Spain shows in how the pigs took control in Animal Farm. Orwell said the press was full of propaganda and lies about the war. He said that in many cases what the British press wrote had not the slightest factual truth to what was actually happening. He also noted that the left’s press in England went from “War is Hell” to “War is Glorious”. The dishonesty of the press would have influenced his Ministry of Truth in 1984. It is disquieting to think that if the bullet that hit him had been fractionally to the side, 1984, one of the most influential novels of all time, would not have been written.
Orwell says the republican’s eventually loss was not due to their infighting - which didn’t help - but due to the fascist nationalists being better armed. They were getting weapons from Germany and Italy (and troops too), while no outside government did much to support the republicans.
Homage to Catalonia is an informative, thought provoking, and entertaining read about one of the pivotal conflicts of the twentieth century. Who knows what effect it might have had on Hitler’s plans if the republicans had defeated Franco’s fascists. My respect for Orwell as a man who stood up for what he believed in increased after reading it. But, as Orwell says in the book, any personal account of a war is biased towards the experiences, knowledge and prejudices of its teller.
sidharthvardhan's review against another edition
4.0
'Homage to Catalonia' is George Orwell's account of his experience as a volunteer in Spanish war against Franco. The book very beautifully draws a picture of atmosphere at front during war and that of general Spain. More importantly, though it is a book on politics. The narrator has pointed out the role of press - the need for its freedom, and its power in forming public opinion. You could see how the ideas and inspiration for '1984' and 'Animal Farm' were formed.
While 1984 is dull and some people see exaggeration in it,'Homage to Catalonia' is a truthful account, down to earth and is at times even humorous.
While 1984 is dull and some people see exaggeration in it,'Homage to Catalonia' is a truthful account, down to earth and is at times even humorous.
michinio's review against another edition
5.0
აქამდე ორუელის მარტო [b:ცხოველების ფერმა|7613|Animal Farm|George Orwell|https://d.gr-assets.com/books/1424037542s/7613.jpg|2207778] და [b:1984|5470|1984|George Orwell|https://d.gr-assets.com/books/1348990566s/5470.jpg|153313] მქონდა წაკითხული და ძალიანაც მომწონდა ორივე (1984 უფრო). ეს მესამე იყო და ესეც ძალიან მომეწონა, "ფერმაზე" მეტადაც კი.
ესპანეთის სამოქალაქო ომი ჩემთვის ყოველთვის რაღაც თეთრი ლაქასავით იყო 30-40-იანების ევროპის რუკაზე, რომელიც მარტივად და გასაგებად იყოფოდა 3 ნაწილად: აქედან სსრკ, შუაში გერმანია თავისი მოკავშირეებით და სულ იქით დანარჩენი ევროპა - და გასაგებია ვინ ვის კლავს. ესპანეთში კი რაც მქონდა რამე წაკითხული (ვიკიპედიაზე მაგალითად), ვერასოდეს გამოვიტანე დასკვნა იმაზეც კი ფრანკო საერთოდ ვის მხარეზე იყო და რა უნდოდა. და თვითონ ესპანეთში ვინ ვის ებრძოდა. რომ გითხრათ "კატალონიის" წაკითხვის შემდეგ მაინცდამაინც რამეს მივხვდი-თქო, მოგატყუებთ. მაგრამ, არა იმიტომ, რომ ორუელი წერს რამეს გაუგებრად. ზუსტადაც რომ პირიქით - ძალიან კარგად ამიხსნა თუ რატომაა ჩემთვისაც, მისთვისაც და მთელი კაცობრიობისთვის ეს საკითხი ასეთი ბუნდოვანი. ეხლა უკვე ვიცი, რომ შეუძლებელია რაიმე ლოგიკა ეძებო სიტუაციაში, როცა ერთმანეთს ებრძვიან: სოციალისტური მთავრობა, დიქტატორი ფრანკო (რომელსაც მხარს უჭერს ფაშისტური გერმანია და იტალია), ამ სამივეს ცალცალკე ებრძვიან კომუნისტები და ანარქისტების სულ მცირე ორი პარტია + ეს ყველა ღიად თუ ფარულად ებრძვის ერთმანეთს, არავის ევასება მარქსისტები და თავის მხრივ საბჭოთა კაშირი ცდილობს თავისი გავლენების გაიასნებას თუ პირიქით არევას. ხვდებით ხო? თუ ვერა??
რამდენიმე ნიუანსი რომლებმაც განსაკუთრებით მიიქციეს ყურადღება:
- წარმოიდგინეთ ადამიანი უცხო ქვეყანაში, რომლის ენაც გაჭირვებით იცის (რომც იცოდეს, ისეთი დომხალია, რომ ვერაფერში დაეხმარება), სადაც ვინ ვის ებრძვის გაუგებარია, სადაც ადამიანების უდისციპლინობა ქართველებს შეგვშურდება, სადაც ჯარისკაცების არაპროფესიონალიზმი გამაოგნებელია, სადაც შეიძლება შენიანმა უფრო მოგკლას, ვიდრე მტერმა - მეტიც შენივე იარაღითაც უპრობლემოდ შეიძლბა შემთხვევით მოკვდე, სადაც სნაიპერებისთვისაც კარგი ნადავლი ხარ, რადგან ხარ მაღალი... და აი ასეთ სიტუაციაში ორიუელი ზის აკოპში და წიგნს კითხულობს! და ეს არ არის ერთჯერადი შემთხვევა - მერე, ბარსელონის მაისის "რევოლუციის"დღეებშიც, სიტუაციაში სადაც ქუჩაში ნებისმიერ უიარაღო გამვლელს მხოლოდ იმიტომ ესროდნენ, რომ სროლის პონტი იყო - აი მაგ დროსაც კი, იმ სახლის სახურავზე გამაგრებული, რომელიც ყოველ წუთს შეიძლება შტურმით აიღონ - იქაც ზის და კითხულობს წიგნს! მიყვარს ეს კაცი!
- როდესაც მარქსისტების წინააღმდეგ კამპანია დაიწყო, ორუელი ხშირად ირონიით აღნიშნავს - ტროცკისტებს გვეძახდნენო. ისიც კი კარგად ახსნა რა კონტექსტებში შეიძლება ეს ეხმარათ და რატომ არის ყველა კონტექსტი მის შემთხვევაში სისულელე. მაგრამ მას გამორჩა ერთი - ძალიან სტრუქტურიზებული, დოკუმენტებზე დაფუძნებული, დეტლებზე ორიენტირებული, მკაცრად მეცნიერული მიდგომა ფაქტების აღწერისა და ანალიტიკისას. ტროცკის რაც კი მაქვს წაკითხული, ყველგან დიდი მსგავსებაა ორუელთან. მგონი იყო ტროცკისტი, მაგრამ არ იცოდა თვითონ :)
- მართალია ამ ორ წიგნს შორის უუუუუუუუუუუუუდიდესი სხვაობაა, სულ სხვადასხვა რამეებზეა, რადიკალურად სხვადასხვა ეპოქებში და რეალურად სხვადასხვა კულტურის შვილების დაწერილი, მაგრამ ამ წიგნმა გამახსენდა [b:Fear and Loathing in Las Vegas|7745|Fear and Loathing in Las Vegas|Hunter S. Thompson|https://d.gr-assets.com/books/1394204569s/7745.jpg|1309111]. ორივე ერთნაირი გულწრფელობითა და ირონიითაა დაწერილი და, რაც მთავარია, ორივეგან იგრძნობა, რომ უკარგესი, უსაყვარლესი ადამიანები გამოცდილებაა ძალიან კარგი მწერლური ხელით დაწერილი.
ესპანეთის სამოქალაქო ომი ჩემთვის ყოველთვის რაღაც თეთრი ლაქასავით იყო 30-40-იანების ევროპის რუკაზე, რომელიც მარტივად და გასაგებად იყოფოდა 3 ნაწილად: აქედან სსრკ, შუაში გერმანია თავისი მოკავშირეებით და სულ იქით დანარჩენი ევროპა - და გასაგებია ვინ ვის კლავს. ესპანეთში კი რაც მქონდა რამე წაკითხული (ვიკიპედიაზე მაგალითად), ვერასოდეს გამოვიტანე დასკვნა იმაზეც კი ფრანკო საერთოდ ვის მხარეზე იყო და რა უნდოდა. და თვითონ ესპანეთში ვინ ვის ებრძოდა. რომ გითხრათ "კატალონიის" წაკითხვის შემდეგ მაინცდამაინც რამეს მივხვდი-თქო, მოგატყუებთ. მაგრამ, არა იმიტომ, რომ ორუელი წერს რამეს გაუგებრად. ზუსტადაც რომ პირიქით - ძალიან კარგად ამიხსნა თუ რატომაა ჩემთვისაც, მისთვისაც და მთელი კაცობრიობისთვის ეს საკითხი ასეთი ბუნდოვანი. ეხლა უკვე ვიცი, რომ შეუძლებელია რაიმე ლოგიკა ეძებო სიტუაციაში, როცა ერთმანეთს ებრძვიან: სოციალისტური მთავრობა, დიქტატორი ფრანკო (რომელსაც მხარს უჭერს ფაშისტური გერმანია და იტალია), ამ სამივეს ცალცალკე ებრძვიან კომუნისტები და ანარქისტების სულ მცირე ორი პარტია + ეს ყველა ღიად თუ ფარულად ებრძვის ერთმანეთს, არავის ევასება მარქსისტები და თავის მხრივ საბჭოთა კაშირი ცდილობს თავისი გავლენების გაიასნებას თუ პირიქით არევას. ხვდებით ხო? თუ ვერა??
რამდენიმე ნიუანსი რომლებმაც განსაკუთრებით მიიქციეს ყურადღება:
- წარმოიდგინეთ ადამიანი უცხო ქვეყანაში, რომლის ენაც გაჭირვებით იცის (რომც იცოდეს, ისეთი დომხალია, რომ ვერაფერში დაეხმარება), სადაც ვინ ვის ებრძვის გაუგებარია, სადაც ადამიანების უდისციპლინობა ქართველებს შეგვშურდება, სადაც ჯარისკაცების არაპროფესიონალიზმი გამაოგნებელია, სადაც შეიძლება შენიანმა უფრო მოგკლას, ვიდრე მტერმა - მეტიც შენივე იარაღითაც უპრობლემოდ შეიძლბა შემთხვევით მოკვდე, სადაც სნაიპერებისთვისაც კარგი ნადავლი ხარ, რადგან ხარ მაღალი... და აი ასეთ სიტუაციაში ორიუელი ზის აკოპში და წიგნს კითხულობს! და ეს არ არის ერთჯერადი შემთხვევა - მერე, ბარსელონის მაისის "რევოლუციის"დღეებშიც, სიტუაციაში სადაც ქუჩაში ნებისმიერ უიარაღო გამვლელს მხოლოდ იმიტომ ესროდნენ, რომ სროლის პონტი იყო - აი მაგ დროსაც კი, იმ სახლის სახურავზე გამაგრებული, რომელიც ყოველ წუთს შეიძლება შტურმით აიღონ - იქაც ზის და კითხულობს წიგნს! მიყვარს ეს კაცი!
- როდესაც მარქსისტების წინააღმდეგ კამპანია დაიწყო, ორუელი ხშირად ირონიით აღნიშნავს - ტროცკისტებს გვეძახდნენო. ისიც კი კარგად ახსნა რა კონტექსტებში შეიძლება ეს ეხმარათ და რატომ არის ყველა კონტექსტი მის შემთხვევაში სისულელე. მაგრამ მას გამორჩა ერთი - ძალიან სტრუქტურიზებული, დოკუმენტებზე დაფუძნებული, დეტლებზე ორიენტირებული, მკაცრად მეცნიერული მიდგომა ფაქტების აღწერისა და ანალიტიკისას. ტროცკის რაც კი მაქვს წაკითხული, ყველგან დიდი მსგავსებაა ორუელთან. მგონი იყო ტროცკისტი, მაგრამ არ იცოდა თვითონ :)
- მართალია ამ ორ წიგნს შორის უუუუუუუუუუუუუდიდესი სხვაობაა, სულ სხვადასხვა რამეებზეა, რადიკალურად სხვადასხვა ეპოქებში და რეალურად სხვადასხვა კულტურის შვილების დაწერილი, მაგრამ ამ წიგნმა გამახსენდა [b:Fear and Loathing in Las Vegas|7745|Fear and Loathing in Las Vegas|Hunter S. Thompson|https://d.gr-assets.com/books/1394204569s/7745.jpg|1309111]. ორივე ერთნაირი გულწრფელობითა და ირონიითაა დაწერილი და, რაც მთავარია, ორივეგან იგრძნობა, რომ უკარგესი, უსაყვარლესი ადამიანები გამოცდილებაა ძალიან კარგი მწერლური ხელით დაწერილი.
phoenix2's review against another edition
Even though I do enjoy Orwell's works, this one is not my cup of tea. Sure, his writing is great as always, but the story is all about him wanting to have a gun so he can shoot, or how they had to find wood for the fire. Not what one should except from a war memoir.
savaging's review against another edition
4.0
I held myself tight as I dove into this book, all the battles and politics and men men men, and of course Orwell won't refer to his wife by any other name than "my wife." And then despite it all Orwell won me over. Mostly by being humble and confused.
Orwell went to Spain to fight the Fascists. He joined a left-wing Marxist militia which then later becomes the target of the right-wing Marxists (Stalinists). Spoiler alert: then everything is awful.
Here's his summary of his time there:
"This war, in which I played so ineffectual a part, has left me with memories that are mostly evil, and yet I do not wish that I had missed it. When you have had a glimpse of such a disaster as this -- and however it ends the Spanish war will turn out to have been an appalling disaster, quite apart from the slaughter and physical suffering -- the result is not necessarily disillusionment and cynicism. Curious enough the whole experience has left me with not less but more belief in the decency of human beings."
I really liked this edition, which takes the two 'political analysis' chapters and puts them at the end, where they don't interrupt the narrative flow (this is what Orwell wanted with later editions). I liked the foreword by Adam Hochschild but hated the bloviated introduction by Lionel Trilling.
Orwell went to Spain to fight the Fascists. He joined a left-wing Marxist militia which then later becomes the target of the right-wing Marxists (Stalinists). Spoiler alert: then everything is awful.
Here's his summary of his time there:
"This war, in which I played so ineffectual a part, has left me with memories that are mostly evil, and yet I do not wish that I had missed it. When you have had a glimpse of such a disaster as this -- and however it ends the Spanish war will turn out to have been an appalling disaster, quite apart from the slaughter and physical suffering -- the result is not necessarily disillusionment and cynicism. Curious enough the whole experience has left me with not less but more belief in the decency of human beings."
I really liked this edition, which takes the two 'political analysis' chapters and puts them at the end, where they don't interrupt the narrative flow (this is what Orwell wanted with later editions). I liked the foreword by Adam Hochschild but hated the bloviated introduction by Lionel Trilling.
rynetry's review against another edition
4.0
Solid. Fascinating timing in hindsight, given what would happen with fascism in the decade to follow. I wanted to read this to get a point of view of a world on the edge of a wave of fascism and it certainly gave an on the ground feel of that.