You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.92 AVERAGE
3.92 AVERAGE
adventurous
challenging
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
dark
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
dark
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
challenging
dark
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
I read this once over a decade ago and re-read it so I could have a fresh start for the second half of the tetralogy. I could not recall anything about the plot from my first reading, only snippets of scenes here and there. I must have either read this too fast or my mind purposefully blotted out plot.
I tentatively give it a 3.25. Overall not a bad book, just not accessible. As others have mentioned in their reviews, readability is poor. The plot meanders way too much for it to truly flow. The narration tends to chew on its own cleverness, all the while the cleverness passes over the reader's head. With this all considered, it makes it very easy to lose interest in what is going on. Had the main character not been such a pompous rube, and maybe had more intriguing characterization, the narrative would have been more engaging.
The big draw is the world building. A blend of science fiction and fantasy set in humanity's far far future. It is very reminiscent of Hideyuki Kikuchi's Vampire Hunter D series (which, itself, also suffers from similar flaws of engagement). However, it is a slow frustrating ride between each scene in the book in order to get these brilliant snippets of world building.
Also, the way the main character treats women should be mentioned. The character is the epitome of a horny white knight, who is just as likely to hit a woman as he is to rape her after saving her. The women of this world are both devious and innocent vixens who long and lust for the main character upon first meeting. As one reviewer put it, THE definition of dick-lit. It goes without saying, it is a relic of its time and has not aged well at all.
I tentatively give it a 3.25. Overall not a bad book, just not accessible. As others have mentioned in their reviews, readability is poor. The plot meanders way too much for it to truly flow. The narration tends to chew on its own cleverness, all the while the cleverness passes over the reader's head. With this all considered, it makes it very easy to lose interest in what is going on. Had the main character not been such a pompous rube, and maybe had more intriguing characterization, the narrative would have been more engaging.
The big draw is the world building. A blend of science fiction and fantasy set in humanity's far far future. It is very reminiscent of Hideyuki Kikuchi's Vampire Hunter D series (which, itself, also suffers from similar flaws of engagement). However, it is a slow frustrating ride between each scene in the book in order to get these brilliant snippets of world building.
Also, the way the main character treats women should be mentioned. The character is the epitome of a horny white knight, who is just as likely to hit a woman as he is to rape her after saving her. The women of this world are both devious and innocent vixens who long and lust for the main character upon first meeting. As one reviewer put it, THE definition of dick-lit. It goes without saying, it is a relic of its time and has not aged well at all.
Content Warnings
Graphic: Rape, Sexual assault, Forced institutionalization
adventurous
challenging
dark
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
challenging
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Loveable characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
Υπάρχει μια σειρά βιβλίων που λέγεται Fantasy Masterworks και έχει 50 μέλη. Στο σπίτι μου υπάρχουν γύρω στα 10 από αυτά, συμπεριλαμβανομένων αριστουργημάτων όπως τα άπαντα του Κόναν και της Λάνκμαρ, το Chronicles of Amber του Zelazny και άλλα. Πρόσφατα αποφάσισα να πιάσω από την αρχή τη σειρά, διαβάζοντας όσα βιβλία δεν είχα ανοίξει ποτέ. Νούμερο ένα είναι το Shadow & Claw του Gene Wolfe, πρώτο μέρος του γνωστού The Book of the New Sun. Το συγγραφέα και το πόνημά του τους ήξερα μονάχα ως ονόματα, μην έχοντας ιδέα για το setting και τον τρόπο γραφής. Μονάχα για την ποιότητα έκανα εικασίες επειδή έχω πετύχει το Book of the New Sun σε αρκετές best-of λίστες.
Το βιβλίο ξεκινάει με μια σκηνή εντός νεκροταφείου, μέσα στο οποίο κάποια άτομα γλιστράνε με παράνομο σκοπό στο μυαλό. Αρκετά ομιχλώδες νυχτερινό τοπίο, με ασαφείς φιγούρες να αναβοσβήνουν στο οπτικό πεδίο του αναγνώστη, φασματική ατμόσφαιρα. Αισθητικοί συνειρμοί με μετέφεραν στο Betrayal At Krondor και στο Shadows Over Riva, και φούντωσαν τη διάθεση και τις προσδοκίες μου, όπως και η ύπαρξη συντεχνιών (από τα πλέον απολαυστικά χαρακτηριστικά των medieval fantasy κόσμων).
Παρένθεση: Είναι κάποιες φορές που μπαίνεις σε έναν βιβλιόκοσμο πρωτογενώς, χωρίς να ξέρεις τίποτα για αυτόν, και ξεκινάει να χτίζεται η σκεπτομορφή του μέσα σου. Και μπορεί τότε, όταν ακόμη είναι νωπή η εικόνα, χαζεύοντας πολύ αδρά για το βιβλίο στο ίντερνετ, να πέσεις πάνω σε μια αναφορά για τη φύση του κόσμου του βιβλίου, η οποία παραμορφώνει σε σχεδόν αγνώριστο βαθμό αυτή τη σκεπτομορφή. Αυτό έπαθα με το Shadow & Claw. Ενώ φανταζόμουν ελαφρώς gritty fantasy κόσμο με καμπόση μαγεία, διαβάζοντας τις πάνω πάνω αράδες της περιγραφής στο Wikipedia, ειδοποιήθηκα πως ο κόσμος του βιβλίου είναι τελικά ο δικός μας, η Γη σε ένα πολύ μακρινό μέλλον, όπου ο ήλιος σβήνει σιγά σιγά. Εκεί ήταν που εμφανίστηκαν οι πρώτες ρωγμές δυσφορίας εντός μου, μιας και η δυστοπία του απώτερου μέλλοντος δεν είναι ακριβώς της προτίμησής μου. Όχι πως το setting δε σου επιτρέπει να αφήσεις αρκετά εύκολα στην άκρη τη γνώση αυτή. Και επίσης καλώς θεωρήθηκε fantasy από τους επιμελητές της σειράς, μιας και βλέπω πολύ κόσμο να το κατατάσσει στο sci-fi, κάτι που δε γίνεται αισθητό παρά ελάχιστα.
Πίσω στο βιβλίο τώρα. Το Shadow & Claw είναι στρυφνό. Χρησιμοποιεί βαρύγδουπο λόγο πολλάκις, έχει μια αγάπη για εξωτικές λεκτικές φανφάρες (αρκετές με ελληνική και λατινική προέλευση) και αρέσκεται στην ονειρική πλοκή. Αυτά τα στοιχεία το κάνουν δυσανάγνωστο σε μεγάλο βαθμό. Θυμάμαι παλιά, όταν έκανα κάτι εφηβικές προσπάθειες μίμησης του στυλ του Έλρικ του Κάστρου του Μαργαριταριού, κατέληγα στο να πηγαίνω από εδώ κι από εκεί τον πρωταγωνιστή μου δίχως ουσιαστικό λόγο. Κάπως έτσι μας βολοδέρνει και ο Gene Wolfe στον κόσμο του, μέσω του κεντρικού πρωταγωνιστή. Ο οποίος πρωταγωνιστής, ονόματι Severian, νεαρό μέλος της συντεχνίας των βασανιστών, είναι ένα πολύχρωμο φυαλίδιο μέσα στο οποίο αντιδρούν οι ουσίες του αντιήρωα με αυτό του περιπλανώμενου σκεύους για αναγνώστες.
Αναντίρρητα εντός του βιβλίου υπάρχουν πολύ όμορφες στιγμές, με κορυφαίο ίσως το παραμύθι σχετικά με ένα γίγαντα σε ένα νησί και τις κοπέλες που έδρεπε ως φόρο από κάποιο βασίλειο – η Θησεϊκή νότα είναι πολυεπίπεδης διάρκειας. Υπέροχη είναι και η πορεία εντός της σπηλιάς και τα βήματα του πελώριου ogre, όπως και οι αναφορές στα κοσμογονικής (ή και κοσμοκτονικής) κοψιάς πλάσματα του βυθού.
Όμως οποιαδήποτε καλή στιγμή πνίγεται μέσα σε αυτή την παραζάλη που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, και η οποία έχει τη στόφα του επιτηδευμένου, του ανιαρού, και εν τέλει του ενοχλητικά ανούσιου – με αποκορύφωμα ίσως το μεγάλο κεφάλαιο που έχει στηθεί ως θεατρικό προς το τέλος του βιβλίου. Ο κόσμος του ίντερνετ λέει πως το βιβλίο σου ανοίγεται στη δεύτερη και τις επόμενες αναγνώσεις της New Sun σειράς. Εγώ πάλι θα πω πως έχοντας νωπή τη μαρτυρική εμπειρία της συνολικής ανάγνωσης μονάχα του πρώτου μισού του πρώτου βιβλίου, σίγουρα δεν έχω καμιά επιθυμία να διαβάσω το δεύτερο μισό, τα επόμενα βιβλία, πόσο μάλλον να τα ξαναδιαβάσω όλα.
Αρκετοί επίσης λένε (ορθώς) πως ο Gene Wolfe είναι επηρεασμένος από τον Μπόρχες, χρησιμοποιώντας αυτό το χαρακτηριστικό ως θετικό. Το ζήτημα είναι πως ο Μπόρχες ήταν μανιώδης αρνητής της μεγάλης σε έκταση λογοτεχνικής φόρμας, ιδίως στη συγγραφή (δεν έγραψε κάτι μεγαλύτερο από διήγημα, ευτυχώς μάλλον), και υπάρχει λόγος για αυτό. Η διατήρηση μιας τσιτωμένης και ιδιαίτερα απαιτητικής γραφής σε τριψήφιο αριθμό σελίδων καταντάει κουραστική ή μονότονη, αμβλύνοντας τη σπιρτάδα της ίδιας της γραφής συνάμα με το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Κακή επιλογή λοιπόν για πρώτη θέση το Book of the New Sun, όσον αφορά τη σειρά Fantasy Masterworks, επόμενη στάση το Time & the Gods του Lord Dunsany για το οποίο έχω τεράστιες προσδοκίες.
Το βιβλίο ξεκινάει με μια σκηνή εντός νεκροταφείου, μέσα στο οποίο κάποια άτομα γλιστράνε με παράνομο σκοπό στο μυαλό. Αρκετά ομιχλώδες νυχτερινό τοπίο, με ασαφείς φιγούρες να αναβοσβήνουν στο οπτικό πεδίο του αναγνώστη, φασματική ατμόσφαιρα. Αισθητικοί συνειρμοί με μετέφεραν στο Betrayal At Krondor και στο Shadows Over Riva, και φούντωσαν τη διάθεση και τις προσδοκίες μου, όπως και η ύπαρξη συντεχνιών (από τα πλέον απολαυστικά χαρακτηριστικά των medieval fantasy κόσμων).
Παρένθεση: Είναι κάποιες φορές που μπαίνεις σε έναν βιβλιόκοσμο πρωτογενώς, χωρίς να ξέρεις τίποτα για αυτόν, και ξεκινάει να χτίζεται η σκεπτομορφή του μέσα σου. Και μπορεί τότε, όταν ακόμη είναι νωπή η εικόνα, χαζεύοντας πολύ αδρά για το βιβλίο στο ίντερνετ, να πέσεις πάνω σε μια αναφορά για τη φύση του κόσμου του βιβλίου, η οποία παραμορφώνει σε σχεδόν αγνώριστο βαθμό αυτή τη σκεπτομορφή. Αυτό έπαθα με το Shadow & Claw. Ενώ φανταζόμουν ελαφρώς gritty fantasy κόσμο με καμπόση μαγεία, διαβάζοντας τις πάνω πάνω αράδες της περιγραφής στο Wikipedia, ειδοποιήθηκα πως ο κόσμος του βιβλίου είναι τελικά ο δικός μας, η Γη σε ένα πολύ μακρινό μέλλον, όπου ο ήλιος σβήνει σιγά σιγά. Εκεί ήταν που εμφανίστηκαν οι πρώτες ρωγμές δυσφορίας εντός μου, μιας και η δυστοπία του απώτερου μέλλοντος δεν είναι ακριβώς της προτίμησής μου. Όχι πως το setting δε σου επιτρέπει να αφήσεις αρκετά εύκολα στην άκρη τη γνώση αυτή. Και επίσης καλώς θεωρήθηκε fantasy από τους επιμελητές της σειράς, μιας και βλέπω πολύ κόσμο να το κατατάσσει στο sci-fi, κάτι που δε γίνεται αισθητό παρά ελάχιστα.
Πίσω στο βιβλίο τώρα. Το Shadow & Claw είναι στρυφνό. Χρησιμοποιεί βαρύγδουπο λόγο πολλάκις, έχει μια αγάπη για εξωτικές λεκτικές φανφάρες (αρκετές με ελληνική και λατινική προέλευση) και αρέσκεται στην ονειρική πλοκή. Αυτά τα στοιχεία το κάνουν δυσανάγνωστο σε μεγάλο βαθμό. Θυμάμαι παλιά, όταν έκανα κάτι εφηβικές προσπάθειες μίμησης του στυλ του Έλρικ του Κάστρου του Μαργαριταριού, κατέληγα στο να πηγαίνω από εδώ κι από εκεί τον πρωταγωνιστή μου δίχως ουσιαστικό λόγο. Κάπως έτσι μας βολοδέρνει και ο Gene Wolfe στον κόσμο του, μέσω του κεντρικού πρωταγωνιστή. Ο οποίος πρωταγωνιστής, ονόματι Severian, νεαρό μέλος της συντεχνίας των βασανιστών, είναι ένα πολύχρωμο φυαλίδιο μέσα στο οποίο αντιδρούν οι ουσίες του αντιήρωα με αυτό του περιπλανώμενου σκεύους για αναγνώστες.
Αναντίρρητα εντός του βιβλίου υπάρχουν πολύ όμορφες στιγμές, με κορυφαίο ίσως το παραμύθι σχετικά με ένα γίγαντα σε ένα νησί και τις κοπέλες που έδρεπε ως φόρο από κάποιο βασίλειο – η Θησεϊκή νότα είναι πολυεπίπεδης διάρκειας. Υπέροχη είναι και η πορεία εντός της σπηλιάς και τα βήματα του πελώριου ogre, όπως και οι αναφορές στα κοσμογονικής (ή και κοσμοκτονικής) κοψιάς πλάσματα του βυθού.
Όμως οποιαδήποτε καλή στιγμή πνίγεται μέσα σε αυτή την παραζάλη που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, και η οποία έχει τη στόφα του επιτηδευμένου, του ανιαρού, και εν τέλει του ενοχλητικά ανούσιου – με αποκορύφωμα ίσως το μεγάλο κεφάλαιο που έχει στηθεί ως θεατρικό προς το τέλος του βιβλίου. Ο κόσμος του ίντερνετ λέει πως το βιβλίο σου ανοίγεται στη δεύτερη και τις επόμενες αναγνώσεις της New Sun σειράς. Εγώ πάλι θα πω πως έχοντας νωπή τη μαρτυρική εμπειρία της συνολικής ανάγνωσης μονάχα του πρώτου μισού του πρώτου βιβλίου, σίγουρα δεν έχω καμιά επιθυμία να διαβάσω το δεύτερο μισό, τα επόμενα βιβλία, πόσο μάλλον να τα ξαναδιαβάσω όλα.
Αρκετοί επίσης λένε (ορθώς) πως ο Gene Wolfe είναι επηρεασμένος από τον Μπόρχες, χρησιμοποιώντας αυτό το χαρακτηριστικό ως θετικό. Το ζήτημα είναι πως ο Μπόρχες ήταν μανιώδης αρνητής της μεγάλης σε έκταση λογοτεχνικής φόρμας, ιδίως στη συγγραφή (δεν έγραψε κάτι μεγαλύτερο από διήγημα, ευτυχώς μάλλον), και υπάρχει λόγος για αυτό. Η διατήρηση μιας τσιτωμένης και ιδιαίτερα απαιτητικής γραφής σε τριψήφιο αριθμό σελίδων καταντάει κουραστική ή μονότονη, αμβλύνοντας τη σπιρτάδα της ίδιας της γραφής συνάμα με το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Κακή επιλογή λοιπόν για πρώτη θέση το Book of the New Sun, όσον αφορά τη σειρά Fantasy Masterworks, επόμενη στάση το Time & the Gods του Lord Dunsany για το οποίο έχω τεράστιες προσδοκίες.
Prima pars:
I'm going to mark this as read twice and review it in two parts, once for Shadow and once for Claw, but I'll table making a star rating until I finish both parts. So this is the review after finishing Shadow. If it had engaged me more toward the end of the first part I might have been more willing to push on and try to finish both parts. But I needed to return it because people were waiting and I had more interesting-looking books coming ready on my holds list so I needed to make room on my library card.
Sidebar (not a spoiler, just irrelevant):
I - well - I still don't really know how I feel about this. A) I guess I was expecting more "science" and less - whatever this was. That of course brings me to think about our conceit of whatever science fiction actually is and whether it's science or fantasy, and makes me think similar things to what Dune made me think - i.e. that the setting feels much more medieval than anything else, which makes me classify the book as fantasy. I guess the "science fantasy" label probably becomes the most accurate then - at least in my mind - but forces the "is it science or magic or does it not matter" discussion.
I will say that Dune at least felt futuristic even if the space ships and futurism felt only like a backdrop. Here they feel less than that. Something something "extrasolar" plants and time bending and space bending get mentioned but they don't...mean anything.
Severian reminds me very much of Kvothe from Name of the Wind. Saying that out loud feels, to me, vaguely insulting to both authors. I don't mind so much insulting Rothfuss because I feel like he has enough fans he can take it, and because his ending irritated me so much that I would like to insult him. Also because I'm going to give him a compliment here in saying that at least I felt like Kvothe had some real growth and development happen, had a genuine motive and things that actually...required action on his part? I guess? I suppose you can make the argument that Severian fulfills all of that as well but it doesn't feel as "real" to me as Kvothe's story did.
Anyway.
YES Severian taking twenty minutes to describe every other woman he encounters really annoyed me. I'm not going to slap the misogyny label on it, I'm just going to say I got really sick of it. Also do not understand why so many people spent so much time being naked. I don't mind nudity per se but all of it happening here never seemed to have a real purpose.
All that to say, I feel like maybe I'm missing something? Maybe I need to finish the second part? Maybe I need a study guide, or a slightly overbearing literature teacher to tell me what is going on or fish out the dots I'm supposed to be connecting? Admittedly, praise from Neil Gaiman does not a good book make, and frankly the bit of Ada Palmer's work that I read felt as floatingly disjointed as this book did so maybe I shouldn't be surprised that the foreword that spoke so swellingly of this work didn't seem to match reality. Last but not least I am failing utterly to see the underlying Catholicness of this work.
Maybe it will all make sense after the next book. I feel like I have a lot of expectations riding on that second part now. That doesn't feel quite fair to it.
I'm going to mark this as read twice and review it in two parts, once for Shadow and once for Claw, but I'll table making a star rating until I finish both parts. So this is the review after finishing Shadow. If it had engaged me more toward the end of the first part I might have been more willing to push on and try to finish both parts. But I needed to return it because people were waiting and I had more interesting-looking books coming ready on my holds list so I needed to make room on my library card.
Sidebar (not a spoiler, just irrelevant):
Spoiler
the fact that I'm going to mark this as read twice because it's two books in one edition is making me feel only mild guilt over the conceit of "books" finished. Does each book of the Bible count as one book? Nobody marks The Lord of the Rings as reading six books, but everyone marks it as reading three even though it could be considered one book in six parts. I consider every short story I read as a full "Book." Anyway. Everything is made up and nothing matters, so I'm going to continue to consider this two books and not feel that bad about it. Took me long enough to read the first half anyway. I suppose this is why the "pages read" instead of "books read" is a more equitable yearly goal. But then what about comic books?I - well - I still don't really know how I feel about this. A) I guess I was expecting more "science" and less - whatever this was. That of course brings me to think about our conceit of whatever science fiction actually is and whether it's science or fantasy, and makes me think similar things to what Dune made me think - i.e. that the setting feels much more medieval than anything else, which makes me classify the book as fantasy. I guess the "science fantasy" label probably becomes the most accurate then - at least in my mind - but forces the "is it science or magic or does it not matter" discussion.
I will say that Dune at least felt futuristic even if the space ships and futurism felt only like a backdrop. Here they feel less than that. Something something "extrasolar" plants and time bending and space bending get mentioned but they don't...mean anything.
Severian reminds me very much of Kvothe from Name of the Wind. Saying that out loud feels, to me, vaguely insulting to both authors. I don't mind so much insulting Rothfuss because I feel like he has enough fans he can take it, and because his ending irritated me so much that I would like to insult him. Also because I'm going to give him a compliment here in saying that at least I felt like Kvothe had some real growth and development happen, had a genuine motive and things that actually...required action on his part? I guess? I suppose you can make the argument that Severian fulfills all of that as well but it doesn't feel as "real" to me as Kvothe's story did.
Anyway.
YES Severian taking twenty minutes to describe every other woman he encounters really annoyed me. I'm not going to slap the misogyny label on it, I'm just going to say I got really sick of it. Also do not understand why so many people spent so much time being naked. I don't mind nudity per se but all of it happening here never seemed to have a real purpose.
All that to say, I feel like maybe I'm missing something? Maybe I need to finish the second part? Maybe I need a study guide, or a slightly overbearing literature teacher to tell me what is going on or fish out the dots I'm supposed to be connecting? Admittedly, praise from Neil Gaiman does not a good book make, and frankly the bit of Ada Palmer's work that I read felt as floatingly disjointed as this book did so maybe I shouldn't be surprised that the foreword that spoke so swellingly of this work didn't seem to match reality. Last but not least I am failing utterly to see the underlying Catholicness of this work.
Maybe it will all make sense after the next book. I feel like I have a lot of expectations riding on that second part now. That doesn't feel quite fair to it.
adventurous
challenging
dark
mysterious
reflective
slow-paced