Take a photo of a barcode or cover
3.69 AVERAGE
3.69 AVERAGE
dark
emotional
inspiring
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
What impresses upon me the most in all the span and magnitude of "Paradise Lost" is the ending moments of Adam being "cursed" with foresight. He learns everything that humanity will live with because of the choice to leave Paradise, all of the good and all of the bad. He develops for a brief moment something approaching the omniscience of the divine. All of the horrors inside of him —
"The World was all before them, where to choose
Their place of rest, and Providence their guide:
They hand in hand with wandering steps and slow,
Through Eden took their solitaire way."
I have so many thoughts on this myth from Genesis that go beyond the confines of this post, but I appreciate how "Paradise Lost" expands upon it while remaining true to the psychological notion of it. Paradise is not a place to be forever for if you are in paradise you are in ignorance. You are not alive in paradise. Humanity is "created" to leave the womb, to experience. Satan wants a dominion over humanity that he will not find for humanity bows to curiosity above all, the same curiosity that has driven humanity from the beginning to answer "Who am I?" with "Who created us?". Self-awareness means awareness of impermanence which means answering the question of what came before, what came long before, what came first.
"The World was all before them, where to choose
Their place of rest, and Providence their guide:
They hand in hand with wandering steps and slow,
Through Eden took their solitaire way."
I have so many thoughts on this myth from Genesis that go beyond the confines of this post, but I appreciate how "Paradise Lost" expands upon it while remaining true to the psychological notion of it. Paradise is not a place to be forever for if you are in paradise you are in ignorance. You are not alive in paradise. Humanity is "created" to leave the womb, to experience. Satan wants a dominion over humanity that he will not find for humanity bows to curiosity above all, the same curiosity that has driven humanity from the beginning to answer "Who am I?" with "Who created us?". Self-awareness means awareness of impermanence which means answering the question of what came before, what came long before, what came first.
https://ongeduld.com/2022/02/23/het-paradijs-verloren-van-john-milton/
Het Paradijs Verloren (Paradise Lost) uit 1667 van John Milton is het meesterwerk uit de Britse literatuur. Het werk bestaande uit 10000 en meer verzen vertellen het verhaal van de rebellie van Lucifer, zijn val tot de Hel en hoe hij de eerste mensen misleidde tot het begaan van de oerzonde. Het was geen werk dat ik gemakkelijk nogmaals zal oppakken, maar het was een werk waarvan ik blij ben dat ik het gelezen heb.
Allereerst met betrekking tot het verhaal, in eerste instantie volgen wij Lucifer. Geworpen tot de Hel wordt hij wakker in het vuur om met zijn kameraden te beraadslagen hoe zij nu verder moeten. Met de rebellie mislukt en God nog steeds als almachtig heerser in de Hemel moeten zij besluiten wat nu het beste een vervolgstap kan zijn. Na enige discussie besluit Lucifer gezamenlijk met zijn machtigste heersers dat niet genoegen nemen met verlies en Gods creatie en God zelf op alle mogelijke manieren zullen pijnigen en dwarsliggen. De eerste stap hierin is het misleiden van Adam en Eva.
We volgen Lucifer in zijn tocht naar de poorten van Hel om hier de chaos te kunnen betreden en de mens te vinden. Dit is een van de meest verschrikkelijke stukken van het boek naar mijn mening, niet zozeer dat het een slecht geschreven stuk is, maar het is bruut. Lucifer wordt geconfronteerd met zijn dochter die hij bezwangerd heeft en een verkrachting door haar eigen zoon (Lucifers kind) mee heeft moeten maken. De beschrijving is wreed, maar de figuren zelf zijn wreder, het betreft Dood en Zonde.
"U ziet uw eigen zoon, Wist zich een wrede weg te banen door Mijn ingewand, zodat mijn onderlijf Door vrees en pijn mismaakt, een nieuwe vorm kreeg. En zo verscheen mijn ingeschapen vijand, Zwaaiend met zijn fatale schicht, gericht Op uitroeiing; ik vluchtte en riep “dood!” De hel heeft van die gruwelnaam gebeefd, Uit elk hol zuchtend met de echo “dood!” Hij achtervolgde mij; hij was veel sneller en heeft zijn bange moeder ingehaald. In afgedwongen, vunzige omhelzing verkracht."
Zonde over Dood tegen Lucifer, bladzijden 62 van Het Paradijs Verloren
Na deze hoofdstukken wordt het boek naar mijn mening iets minder interessant. Het verhaal van Genesis wordt op zeer poëtische wijze beschreven en is zeker mooi, maar minder pakken en interessant om te lezen. Het boek eindigt met Satan die Adam en Eva weet te verleiden de oerzonde te begaan (het eten van het verboden vrucht) en in hel samen met al zijn metgezellen omgetoverd wordt tot slang. Verder worden we meegenomen met Adam die te zien krijgt wat voor verschrikkingen, maar ook moois zal ontstaan uit de oerzonde en hoe uiteindelijk Jezus geboren zal worden om de oerzonde te vergeven. Ook deze delen hebben de mooie fragmenten ertussen zitten, zoals Adam die besluit het verboden fruit te eten, omdat hij dan met Eva kan blijven of het einde, wat ronduit het mooist beschreven beeld is binnen de literatuur.
"Daar zwaaide nu die vlamenkling, de poort vol wapenvuur en bange droomgezichten. Snel wisten zij hun eerste tranen af. De wereld lag nu voor hen, om een rustplaats te vinden, door voorzienigheid geleid; zo gingen zij, onzeker, hand in hand, met trage tred eenzaam hun weg door Eden."
Het Paradijs Verloren, bladzijden 350
Verder moet gezegd worden dat het bestaan van dit werk zelf al een Godswonder is. Milton was blind tegen de tijd dat hij besloot dat hij dit boek wilde produceren dus was hij afhankelijk van beide dochters om zijn ideeën te dicteren. Dit werd ook op prachtige wijze benoemd in het boek:
"Nee, door een wolk van eeuwigdurend donker Verhuld, is ’s mensen blij verkeer mij vreemd, En in de plaats van ’t mooie boek der kennis Kreeg ik een groot leeg blad waaruit het werk Van de natuur volledig is gewist,"
Het Paradijs Verloren, bladzijden 76
Verder ervaarde ikzelf in Lucifer een reflectie van de menselijke conditie naar hoe deze zie. Een wispelturig en machtswellustig wezen, een wezen dat beschikt over een vrije wil en zelf de keuze tussen het kwade en goede kan maken, maar ook een ween dat elke keuze zo weet te rationaliseren dat het geheel vervormd wordt tot het juiste. Het was een prachtige ervaring om dit boek te lezen en het is een boek dat mij zeker bij zal blijven, al zal ik het niet snel zomaar aanraden.
Het Paradijs Verloren (Paradise Lost) uit 1667 van John Milton is het meesterwerk uit de Britse literatuur. Het werk bestaande uit 10000 en meer verzen vertellen het verhaal van de rebellie van Lucifer, zijn val tot de Hel en hoe hij de eerste mensen misleidde tot het begaan van de oerzonde. Het was geen werk dat ik gemakkelijk nogmaals zal oppakken, maar het was een werk waarvan ik blij ben dat ik het gelezen heb.
Allereerst met betrekking tot het verhaal, in eerste instantie volgen wij Lucifer. Geworpen tot de Hel wordt hij wakker in het vuur om met zijn kameraden te beraadslagen hoe zij nu verder moeten. Met de rebellie mislukt en God nog steeds als almachtig heerser in de Hemel moeten zij besluiten wat nu het beste een vervolgstap kan zijn. Na enige discussie besluit Lucifer gezamenlijk met zijn machtigste heersers dat niet genoegen nemen met verlies en Gods creatie en God zelf op alle mogelijke manieren zullen pijnigen en dwarsliggen. De eerste stap hierin is het misleiden van Adam en Eva.
We volgen Lucifer in zijn tocht naar de poorten van Hel om hier de chaos te kunnen betreden en de mens te vinden. Dit is een van de meest verschrikkelijke stukken van het boek naar mijn mening, niet zozeer dat het een slecht geschreven stuk is, maar het is bruut. Lucifer wordt geconfronteerd met zijn dochter die hij bezwangerd heeft en een verkrachting door haar eigen zoon (Lucifers kind) mee heeft moeten maken. De beschrijving is wreed, maar de figuren zelf zijn wreder, het betreft Dood en Zonde.
"U ziet uw eigen zoon, Wist zich een wrede weg te banen door Mijn ingewand, zodat mijn onderlijf Door vrees en pijn mismaakt, een nieuwe vorm kreeg. En zo verscheen mijn ingeschapen vijand, Zwaaiend met zijn fatale schicht, gericht Op uitroeiing; ik vluchtte en riep “dood!” De hel heeft van die gruwelnaam gebeefd, Uit elk hol zuchtend met de echo “dood!” Hij achtervolgde mij; hij was veel sneller en heeft zijn bange moeder ingehaald. In afgedwongen, vunzige omhelzing verkracht."
Zonde over Dood tegen Lucifer, bladzijden 62 van Het Paradijs Verloren
Na deze hoofdstukken wordt het boek naar mijn mening iets minder interessant. Het verhaal van Genesis wordt op zeer poëtische wijze beschreven en is zeker mooi, maar minder pakken en interessant om te lezen. Het boek eindigt met Satan die Adam en Eva weet te verleiden de oerzonde te begaan (het eten van het verboden vrucht) en in hel samen met al zijn metgezellen omgetoverd wordt tot slang. Verder worden we meegenomen met Adam die te zien krijgt wat voor verschrikkingen, maar ook moois zal ontstaan uit de oerzonde en hoe uiteindelijk Jezus geboren zal worden om de oerzonde te vergeven. Ook deze delen hebben de mooie fragmenten ertussen zitten, zoals Adam die besluit het verboden fruit te eten, omdat hij dan met Eva kan blijven of het einde, wat ronduit het mooist beschreven beeld is binnen de literatuur.
"Daar zwaaide nu die vlamenkling, de poort vol wapenvuur en bange droomgezichten. Snel wisten zij hun eerste tranen af. De wereld lag nu voor hen, om een rustplaats te vinden, door voorzienigheid geleid; zo gingen zij, onzeker, hand in hand, met trage tred eenzaam hun weg door Eden."
Het Paradijs Verloren, bladzijden 350
Verder moet gezegd worden dat het bestaan van dit werk zelf al een Godswonder is. Milton was blind tegen de tijd dat hij besloot dat hij dit boek wilde produceren dus was hij afhankelijk van beide dochters om zijn ideeën te dicteren. Dit werd ook op prachtige wijze benoemd in het boek:
"Nee, door een wolk van eeuwigdurend donker Verhuld, is ’s mensen blij verkeer mij vreemd, En in de plaats van ’t mooie boek der kennis Kreeg ik een groot leeg blad waaruit het werk Van de natuur volledig is gewist,"
Het Paradijs Verloren, bladzijden 76
Verder ervaarde ikzelf in Lucifer een reflectie van de menselijke conditie naar hoe deze zie. Een wispelturig en machtswellustig wezen, een wezen dat beschikt over een vrije wil en zelf de keuze tussen het kwade en goede kan maken, maar ook een ween dat elke keuze zo weet te rationaliseren dat het geheel vervormd wordt tot het juiste. Het was een prachtige ervaring om dit boek te lezen en het is een boek dat mij zeker bij zal blijven, al zal ik het niet snel zomaar aanraden.
As when a wand'ring fire,
Compact of unctuous vapor which the night
Condenses and the cold environs round,
Kindled through agitation to a flame
Which oft, they say, some evil spirit attends,
Hovering and blazing with delusive light,
Misleads th' amazed night-wanderer from his way
To bogs and mires and oft through pond or pool,
There swallowed up from succor far,
So glistered the dire snake and into fraud
Led Eve our credulous mother to the Tree
Of Prohibition, root of all our woe.
-Bk.IX 634-645
---
I wonder that if Milton knew that his poem would become the defining narrative to explain the Christian understanding of the world's beginning he still would've written as he did. For in the mind of one that has neither read Genesis nor Paradise Lost, the world freely mixes both in allusion, and as such I find myself somewhat uneasy, disquieted to even attempt to 'review' this poem as literature and not Scripture. Of course, it is entirely because it is such great literature that such a confusion exists; similarly, it is so common a phenomenon for Satan to be interpreted as a heroic figure because Milton writes his arguments so fervently and with lucidity.
Apart from a few anti-Catholic passages (which I found hilarious) there is little here that does not coincide utterly with the religion I was raised with - a religion which now mostly holds no more fascination for me than any other finely-crafted art object. I am cautious of its manipulative sublimity, yet admiring also. I don't want this review to be a review of Christianity, but of course the poem and the creed are inseparable.
T.S. Eliot remarked that Milton wrote English like a dead language, and in Paradise Lost's adherence to epic form, regarding classical allusions, epic similes, sense of geography and dramatic irony, that is certainly the case. It carries the weight of a history much older than that of the seventeenth century. Despite coming after him, I can imagine Shakespeare having read Milton as he would read Plutarch or Ovid. The form is so perfectly done as to mirror the ruthless, forbidding nature of the Father. God is central to the poem and despite all his words, seems as unknowable and alienating as he seems in life. I have little interest in Milton's Satan, despite his popularity. It was not a failing on his writing that God is inhumane and cruelly authoritative. Milton expresses what God is, and that is what provokes such existential anxiety. Focusing on the sympathetic aspects of Satan's character is to turn from Milton's God precisely because he is as frightening as death is when you lie awake alone after midnight.
Compact of unctuous vapor which the night
Condenses and the cold environs round,
Kindled through agitation to a flame
Which oft, they say, some evil spirit attends,
Hovering and blazing with delusive light,
Misleads th' amazed night-wanderer from his way
To bogs and mires and oft through pond or pool,
There swallowed up from succor far,
So glistered the dire snake and into fraud
Led Eve our credulous mother to the Tree
Of Prohibition, root of all our woe.
-Bk.IX 634-645
---
I wonder that if Milton knew that his poem would become the defining narrative to explain the Christian understanding of the world's beginning he still would've written as he did. For in the mind of one that has neither read Genesis nor Paradise Lost, the world freely mixes both in allusion, and as such I find myself somewhat uneasy, disquieted to even attempt to 'review' this poem as literature and not Scripture. Of course, it is entirely because it is such great literature that such a confusion exists; similarly, it is so common a phenomenon for Satan to be interpreted as a heroic figure because Milton writes his arguments so fervently and with lucidity.
Apart from a few anti-Catholic passages (which I found hilarious) there is little here that does not coincide utterly with the religion I was raised with - a religion which now mostly holds no more fascination for me than any other finely-crafted art object. I am cautious of its manipulative sublimity, yet admiring also. I don't want this review to be a review of Christianity, but of course the poem and the creed are inseparable.
T.S. Eliot remarked that Milton wrote English like a dead language, and in Paradise Lost's adherence to epic form, regarding classical allusions, epic similes, sense of geography and dramatic irony, that is certainly the case. It carries the weight of a history much older than that of the seventeenth century. Despite coming after him, I can imagine Shakespeare having read Milton as he would read Plutarch or Ovid. The form is so perfectly done as to mirror the ruthless, forbidding nature of the Father. God is central to the poem and despite all his words, seems as unknowable and alienating as he seems in life. I have little interest in Milton's Satan, despite his popularity. It was not a failing on his writing that God is inhumane and cruelly authoritative. Milton expresses what God is, and that is what provokes such existential anxiety. Focusing on the sympathetic aspects of Satan's character is to turn from Milton's God precisely because he is as frightening as death is when you lie awake alone after midnight.
I had a tumultuous time reading this, but it allowed me to play Sufjan Stevens’ ‘Vesuvius’ in class and I eventually fell in love with this Eve and her shadow.
challenging
reflective
medium-paced
slow-paced
I love this shitty misogynistic book, 4/5 stars for shitty misogyny but god I love Satan
I made sure to read every single line. I didn't want to miss a beat.