Take a photo of a barcode or cover
3.82 AVERAGE
3.82 AVERAGE
Ammetto di avere affrontato la lettura dei due resoconti con spitito partigiano, e di essere decisamente team Boukreev :D
Ci entrano simpatie culturali e di classe, credo, e l'antipatia per la spocchia con cui un americano senza esperienza specifica ritaglia giudizi lapidari su un professionista silenzioso che ha salvato un sacco di vite, verosimilmente perché il professionista si era più di hna volta rifiutato di fare l'intrattenitore dei turisti. Poi ovviamente c'è la questione del perché Boukreev si comportava così quando aveva accettato un profumato stipendio per tenere allegri e sicuri proprio quei turisti ma qui subentra la classe: Boukreev era povero in canna, da una repubblica ex-sovietica, e se voleva continuare a portare avanti la sua visione dell'alpinismo himalaiano non aveva molta altra scelta che accettare i soldi e scendere a compromessi. Krakauer lo giudica dalla prospettiva dell'americano benestante e entitled, e a me semplicemente quest'ingiustizia non va giù, qualunque fosse la verità sulle ore fatali intorno alla vetta e sul comportamento di Boukreev prima della crisi finale.
Ci entrano simpatie culturali e di classe, credo, e l'antipatia per la spocchia con cui un americano senza esperienza specifica ritaglia giudizi lapidari su un professionista silenzioso che ha salvato un sacco di vite, verosimilmente perché il professionista si era più di hna volta rifiutato di fare l'intrattenitore dei turisti. Poi ovviamente c'è la questione del perché Boukreev si comportava così quando aveva accettato un profumato stipendio per tenere allegri e sicuri proprio quei turisti ma qui subentra la classe: Boukreev era povero in canna, da una repubblica ex-sovietica, e se voleva continuare a portare avanti la sua visione dell'alpinismo himalaiano non aveva molta altra scelta che accettare i soldi e scendere a compromessi. Krakauer lo giudica dalla prospettiva dell'americano benestante e entitled, e a me semplicemente quest'ingiustizia non va giù, qualunque fosse la verità sulle ore fatali intorno alla vetta e sul comportamento di Boukreev prima della crisi finale.
adventurous
challenging
dark
emotional
informative
inspiring
reflective
sad
tense
medium-paced
This book pits itself again "Into Thin Air" but I see little discrepancy between the two. I have certainly a better understanding of Boukreev after reading this but I think the criticisms that are raised in "Into Thin Air" are fair but do not rest solely on Boukreev's shoulders but the entire expedition. He is clearly a remarkable climber who saved many lives although he should not have had to in the first place. Throughout this book you see him grappling with what it means to be a guide - the root of much of the conflict brought up in "Into Thin Air". Both are worth a read if you hope to understand the tragedy but "The Climb" is much drier and I get the sense less comprehensively researched. It feels more like it was written from a single perspective (Boukreev) but since it was written through interviews, it lacks the intensity of "Into Thin Air" which like "The Climb" is also colored by personal biases.
I was so close to not finishing the book about 20% in. The writing is so factual that it was extremely boring and dense. The whole mountain bit should've had more detail, I was a bit lost as well. Only half the book is about the mountain and what happened and then it's the drama that followed. I became so invested in Anatoli and his story and felt how slighted he was. This book made me go through a rabbit hole, watching the Everest movie, researching into Jon and why he would have such a vendetta against Anatoli. It's a slow build but, I learned a lot and got extremely invested!
P.S. I really don't see the appeal to climbing Everest.
P.S. I really don't see the appeal to climbing Everest.
adventurous
dark
emotional
informative
tense
medium-paced
adventurous
medium-paced
კრაკაუერის წიგნის წაკითხვის მერე, ეგრევე ეს წავიკითხე, იმიტორო ჯერ ერთი იგივე ამბავი სხვა თვალით საინტერესო იქნებოდა და მეორეც კრაკაუერის წიგნი ძალიან მომეწონა და საინტერესო იყო მისი და ბუკრეევის კონფლიქტში მეორე მხარე რას ამბობდა. თავიდანვე ვიტყვი, კრაკაუერის წიგნში ვერაფერი დავინახე ბუკრეევისადმი რამე ისეთი ნეგატივი, რომ ასე აღშფოთებულიყო... იქ ის ყველას ადანაშაულებს, თავისი თავის ჩათვლით. მერე და მერე კი მაგრად დაცხეს ერთმანეთს როგორც ჩანს, მაგრამ ბუკრეევის რეაქცია არაადეკვატური მეჩვენება უფრო.
თვითონ წიგნს რაც შეეხება - არ მჯერა. აი არ მჯერა რა! ბუკრეევი საერთოდ ყველაფერში თავს იმართლებს, იმაშიც, რაშით თავი გასამართლებლი არ აქვს + შეუძლებელია ადამიანი მასეთი იყოს, არ არსებობს, ამ წიგნში აღწერილი ბუკრეევი რობოტია და თუ რამე მინუსი აქვს, ერთადერთი ის, რომ სუპერ-რობოტი არაა. და კიდე, არ ჩამითვალოთ რუსოფობიაში, ეტყობა რო რუსია რა და ამას ქართველი რო ვარ იმიტო ვხვდები, თორე ფრანგი და ამერიკელი უფრო რთულად მიხვდება. ვგულისხმობ ისევ იმას, რომ ყველაფერში ცამდე მართალია და რომ მისი სიტყვა სხვის სიტყვაზე მეტია, რომ მისი გულწრფელობა, ყველაზე გულწრფელობაა... და იყო კიდე ერთი ისეთი მომენტი - ყველგან, სადაც ნახსენებია უცხოელი ალპინისტები სულ სახელი-გვარებია და "ჩემი ნეგობარი ნორვეგიელი ესა და ეს", "ლეგენდა ავსტრიელი ესა და ეს"... მაგრამ 1-2-გან სადაც ნახსენებია პოსტ-საბჭოთა ალპინისტები, მარტო რუსი და ყაზახი (მაქედან იყო თვითონ) ალპინისტებია სახელებით მოხსენიებული, დანარჩენები - "ლატვიელების ჯგუფი", "ქართველების ჯგუფი" და ა.შ. განა ეს კონკრეტული ამბავი რამეს ნიშნავს მაინცდამაინც, მაგრამ სრულ სურათს თავის ტონალობას ამატებს.
+ ის მთელ წიგნს გასდებს მოტივად რო ეს რო ხალხის გადასარჩენად რისკზე მიდიოდა მარტო (მიდიოდა ნამდვილად!), დანარჩენებს კარვებში ეძინათ (მართლა ეძინათ, კრაკაუერის ჩათვლით) და სულ საყვდურობს სასტავს ამ ამბავს. ოღონდ ჯერ ერთი - ვის საყვედურობს? ტურისტებს, რომლებიც გასავათებული ყრიან ასეთი ამბის მერე და მეორე - საყვედურებიც შერჩევითია, რომელი შერპაც ევასება, იმაზე - კიო, დაღლილი იყოო, ვერ ადგებოდაო.
მოკლედ, კრაკაუერის წიგნი წაიკთხეთ, ამაზე შეგიძლიათ დრო არ დახარჯოთ, სიმართლე ისედაც გასაგებია მთაში - ყველაფერი ხდება და კონკრეტულად ვინ უფრო შეცდა და ვის უფრო გაუმართლა, მაგის გარჩევა არაა დიდად შედეგის მომტანი საქმე.
თვითონ წიგნს რაც შეეხება - არ მჯერა. აი არ მჯერა რა! ბუკრეევი საერთოდ ყველაფერში თავს იმართლებს, იმაშიც, რაშით თავი გასამართლებლი არ აქვს + შეუძლებელია ადამიანი მასეთი იყოს, არ არსებობს, ამ წიგნში აღწერილი ბუკრეევი რობოტია და თუ რამე მინუსი აქვს, ერთადერთი ის, რომ სუპერ-რობოტი არაა. და კიდე, არ ჩამითვალოთ რუსოფობიაში, ეტყობა რო რუსია რა და ამას ქართველი რო ვარ იმიტო ვხვდები, თორე ფრანგი და ამერიკელი უფრო რთულად მიხვდება. ვგულისხმობ ისევ იმას, რომ ყველაფერში ცამდე მართალია და რომ მისი სიტყვა სხვის სიტყვაზე მეტია, რომ მისი გულწრფელობა, ყველაზე გულწრფელობაა... და იყო კიდე ერთი ისეთი მომენტი - ყველგან, სადაც ნახსენებია უცხოელი ალპინისტები სულ სახელი-გვარებია და "ჩემი ნეგობარი ნორვეგიელი ესა და ეს", "ლეგენდა ავსტრიელი ესა და ეს"... მაგრამ 1-2-გან სადაც ნახსენებია პოსტ-საბჭოთა ალპინისტები, მარტო რუსი და ყაზახი (მაქედან იყო თვითონ) ალპინისტებია სახელებით მოხსენიებული, დანარჩენები - "ლატვიელების ჯგუფი", "ქართველების ჯგუფი" და ა.შ. განა ეს კონკრეტული ამბავი რამეს ნიშნავს მაინცდამაინც, მაგრამ სრულ სურათს თავის ტონალობას ამატებს.
+ ის მთელ წიგნს გასდებს მოტივად რო ეს რო ხალხის გადასარჩენად რისკზე მიდიოდა მარტო (მიდიოდა ნამდვილად!), დანარჩენებს კარვებში ეძინათ (მართლა ეძინათ, კრაკაუერის ჩათვლით) და სულ საყვდურობს სასტავს ამ ამბავს. ოღონდ ჯერ ერთი - ვის საყვედურობს? ტურისტებს, რომლებიც გასავათებული ყრიან ასეთი ამბის მერე და მეორე - საყვედურებიც შერჩევითია, რომელი შერპაც ევასება, იმაზე - კიო, დაღლილი იყოო, ვერ ადგებოდაო.
მოკლედ, კრაკაუერის წიგნი წაიკთხეთ, ამაზე შეგიძლიათ დრო არ დახარჯოთ, სიმართლე ისედაც გასაგებია მთაში - ყველაფერი ხდება და კონკრეტულად ვინ უფრო შეცდა და ვის უფრო გაუმართლა, მაგის გარჩევა არაა დიდად შედეგის მომტანი საქმე.
3.5 rounded down to 3. She broke out the computer to write this review folks, so you know it's going to be a long one!
I have been fascinated by Mount Everest for as long as I can remember. Into Thin Air by Jon Krakauer is probably my favorite non-fiction book ever written; I remember the chills I felt when I finished. The Climb does not exist without Into Thin Air as it's essentially a direct rebuttal, so for that reason it's only fair I compare the two.
My take on the May 10, 1996 Everest disaster is that almost everyone is at fault in some way or another. That includes the trip leaders, the guides, the Sherpas, and even the clients. The lack of oxygen and panic of the day has probably led to many misrememberings of the events, and I don't think the truth lies with either Krakauer or Boukreev, but somewhere in the middle. I think it's a mischaracterization to say Krakauer thinks Boukreev is the true villain of the disaster, but I think he probably gives Boukreev a little harder time than he should. Boukreev made decisions that directly led to the rescue of three climbers, while indirectly leading to the struggles of others. I don't think it's fair to say his actions led to the deaths of Scott Fisher and Yasuko Namba but I unquestionably believe he should have been using supplemental oxygen on this expedition for the safety of himself and his fellow climbers. Things may not (probably wouldn't have) turned out different if he had oxygen, but it could've made a difference at least in getting down the mountain faster.
The reason I gave The Climb 3.5 stars is I FELT the rebuttal to Into Thin Air the entire time. I didn't feel this was Boukreev telling his story, but more this was his side to the story. It read more like an encyclopedia of facts as opposed to a narrative story of what happened in the spring of 1996. I can't say Into Thin Air is perfect, especially with the events of the disaster being constantly litigated by those who were there. However, Into Thin Air set a scene and pace that made me feel like I understood the players, the treachery of Mount Everest, the events at each angle, and the true emotions of what it's like to be trapped in a natural disaster with death all around. Part of why people like The Climb over Into Thin Air is because it feels more like "here's what happened without the fluff", but I think the "fluff" makes for a more resonate reading experience.
Ultimately no one will truly know what happened in May of 1996, but I don't know if I fully buy what this version is selling. I do recommend to anyone who has read Into Thin Air and enjoyed it; it brings your understanding of the disaster full circle.
I have been fascinated by Mount Everest for as long as I can remember. Into Thin Air by Jon Krakauer is probably my favorite non-fiction book ever written; I remember the chills I felt when I finished. The Climb does not exist without Into Thin Air as it's essentially a direct rebuttal, so for that reason it's only fair I compare the two.
My take on the May 10, 1996 Everest disaster is that almost everyone is at fault in some way or another. That includes the trip leaders, the guides, the Sherpas, and even the clients. The lack of oxygen and panic of the day has probably led to many misrememberings of the events, and I don't think the truth lies with either Krakauer or Boukreev, but somewhere in the middle. I think it's a mischaracterization to say Krakauer thinks Boukreev is the true villain of the disaster, but I think he probably gives Boukreev a little harder time than he should. Boukreev made decisions that directly led to the rescue of three climbers, while indirectly leading to the struggles of others. I don't think it's fair to say his actions led to the deaths of Scott Fisher and Yasuko Namba but I unquestionably believe he should have been using supplemental oxygen on this expedition for the safety of himself and his fellow climbers. Things may not (probably wouldn't have) turned out different if he had oxygen, but it could've made a difference at least in getting down the mountain faster.
The reason I gave The Climb 3.5 stars is I FELT the rebuttal to Into Thin Air the entire time. I didn't feel this was Boukreev telling his story, but more this was his side to the story. It read more like an encyclopedia of facts as opposed to a narrative story of what happened in the spring of 1996. I can't say Into Thin Air is perfect, especially with the events of the disaster being constantly litigated by those who were there. However, Into Thin Air set a scene and pace that made me feel like I understood the players, the treachery of Mount Everest, the events at each angle, and the true emotions of what it's like to be trapped in a natural disaster with death all around. Part of why people like The Climb over Into Thin Air is because it feels more like "here's what happened without the fluff", but I think the "fluff" makes for a more resonate reading experience.
Ultimately no one will truly know what happened in May of 1996, but I don't know if I fully buy what this version is selling. I do recommend to anyone who has read Into Thin Air and enjoyed it; it brings your understanding of the disaster full circle.
adventurous
emotional
reflective
sad
medium-paced
adventurous
challenging
emotional
inspiring
reflective
sad
medium-paced
I listened to the Blackstone Audio audiobook version of The Climb by Anatoli Boukreev and G. Weston deWalt, narrated by Lloyd James. This is Boukreev's rebuttal to Krakauer's original article on the 1996 Everest disaster. This one is 4⭐️ from me.
So, I'd already read Into Thin Air before reading The Climb, and based on what Krakauer had written about Boukreev, I was questioning him and his decisionmaking on the mountain during spring 1996, for sure. But hearing about the disaster from Boukreev's perspective was really interesting and definitely added a new layer to the story.
Boukreev was a guide for the Mountain Madness Expedition, and so in this book we saw much for of Scott Fisher and the members of his expedition, rather than the Adventure Consultants group described in Krakauer's book. From the perspective of a guide rather than a client, we also heard a lot more about the organisation of the expeditions, and the difficulties they had hit well before the storm on 10th May.
Boukreev’s book definitely feels like a hurried, defensive response by a non-native speaker to Krakauer’s book, and he doesn’t write as engagingly or sensationally as Krakauer, but I loved the alternative perspective on this - but do read it after Into Thin Air.
Boukreev describes some key incidents pretty differently from Krakauer, and I suppose we'll never know who was right - or how much the altitude had affected their minds and their recollections. But this was another really interesting read.
So, I'd already read Into Thin Air before reading The Climb, and based on what Krakauer had written about Boukreev, I was questioning him and his decisionmaking on the mountain during spring 1996, for sure. But hearing about the disaster from Boukreev's perspective was really interesting and definitely added a new layer to the story.
Boukreev was a guide for the Mountain Madness Expedition, and so in this book we saw much for of Scott Fisher and the members of his expedition, rather than the Adventure Consultants group described in Krakauer's book. From the perspective of a guide rather than a client, we also heard a lot more about the organisation of the expeditions, and the difficulties they had hit well before the storm on 10th May.
Boukreev’s book definitely feels like a hurried, defensive response by a non-native speaker to Krakauer’s book, and he doesn’t write as engagingly or sensationally as Krakauer, but I loved the alternative perspective on this - but do read it after Into Thin Air.
Boukreev describes some key incidents pretty differently from Krakauer, and I suppose we'll never know who was right - or how much the altitude had affected their minds and their recollections. But this was another really interesting read.