Take a photo of a barcode or cover
4.3 AVERAGE
4.3 AVERAGE
dark
mysterious
reflective
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Depressing and brutal as hell but really well written/illustrated, Watchmen has been on my list for years and I’m so glad I finally got around to reading it, it did not disappoint. This could have been published this year and it would have been just as good and applicable in its themes, truly a timeless classic and a work of art.
adventurous
challenging
dark
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
challenging
dark
emotional
mysterious
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Awesome, amazing story, but way too graphic for my taste
I like this better than most non-graphic novels. Imagine the depth it could have in non-graphic novel form.
challenging
dark
mysterious
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I would have loved this when I was a young teen. At this point in my life it reads more like someone with a neat idea who never vetted that idea with anyone else, instead just committing it directly to story form regardless of holes or inconsistencies. That said, it wasn't bad, but it did come across as very pretentious.
Content Warnings
Graphic: Death
Moderate: Murder
Minor: Child death, Rape
dark
emotional
slow-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
Hoe vaak droom je van een boek tijdens het lezen? Hoe vaak blijf je neurotisch heen en weer bladeren omdat je zeker wilt zijn dat je alles goed begrijpt? Hoe vaak word je emotioneel meegesleurd en kleurt wat je leest je humeur? Voor mij is dat uitzonderlijk. En met Watchmen gebeurde het allemaal.
Vroeger, met dank aan oudere broers en neven, las ik vrij veel comics. Niet op het maniakale, alles-verzamelende af, wel met bovengemiddeld veel interesse. Veel X-men, Hulk, Spiderman en Batman tijdens mijn vroege tienerjaren, op de middelbare school gevolgd door Spawn (want dat was alles wat normale comics nooit waren). Daarna stopte ik ermee. Het hoorde bij een andere subcultuur, van die jongens die ook dungeons & dragons of Magic speelden (goed goed, ik speelde ook d&d, maar dat was anders, hoewel ik lastig kan uitleggen hoe dan), niet in meisjes geïnteresseerd leken, interesses belangrijker vonden dan de implicaties die deze hadden voor hun imago (en indirect dus voor je kansen bij vrouwen). De wegen van comics en mij moesten wel van elkaar scheiden.
Heel, heel af en toe lees ik tegenwoordig de zelfverklaard volwassen variant: de graphic novel. Want Karakter of Het Dwaallicht in stripvorm lezen, da's nog steeds literatuur, nietwaar? Maar comics? Daar heb je toch de verfilmingen voor?
Tot ik dit jaar voor mijn verjaardag - wederom van de neef die mij in mijn jeugd overlaadde met X-mens - Watchmen kreeg, inclusief zijn claim dat deze strip écht heel goed was. Ja ja.
Maandenlang bleef het zwarte boek ongelezen op een plank liggen, tot ik dacht: het is vakantie, doe eens gek, ik begin er gewoon aan. En nu, een handvol dagen later, ben ik érg onder de indruk. Dit voelt namelijk enorm als een graphic novel, maar dan inclusief héél erg mooie platen die het verhaal nóg harder binnen laten komen. De personages zijn geweldig uitgewerkt (zowel historisch als psychologisch), de tamelijk a-lineaire structuur is zeer ingenieus (zonder aan zichzelf ten onder te gaan), de variatie (via strips, dagboekfragmenten, krantenartikelen, boekhoofdstukken en correspondentie) is enorm goed voor de te behouden aandacht, en het verhaal is bijzonder fijn. Tel daar de geweldige tekeningen bij op en de constante deprimerende sfeer die zich met weerhaken in je ziel slaat (vergelijkbaar met deel 1 van X), en je komt uit op een prachtige lees- en kijkervaring.
Watchmen is niet altijd even goed te volgen. Omdat er sprake is van meerdere tijdslijnen, veel personages en veel namen, raakte ik soms de draad kwijt. Wie waren er nou precies dood van de oude garde? Was Captain Metropolis wel of niet van belang voor het verhaal? Maakt het uit dat Hooded Menace verdwenen is? Waarom wordt geïmpliceerd dat een aantal helden homo waren? En wat is er nou precies allemaal gebeurd met de originele Silk Spectre?
Aan de andere kant is dat gevoel van onafgerondheid ook fijn om het verhaal groter te maken dan dat er verteld wordt. Blijkbaar zit er ook naast en onder het boek nog een andere wereld, vergelijkbaar met het gevoel als je het spoor op een plezierige wijze kwijt bent geraakt tijdens Star Wars of The Avengers.
Toevalligerwijs keek ik in dezelfde periode dat ik Watchmen las, ook de nieuwe Avengers. Laten we wel wezen: die gasten zijn enorm schatplichtig aan Watchmen. In de huidige tijd doen kijken vrij denigrerend over DC-verfilmingen (en met goede redenen, ben ik bang), maar dit boek bewijst dat ooit, lang geleden, DC absurd goede kaarten in huis had.
Als laatste ga ik nog de verfilming van dit boek kijken. Het moet haast wel pijn gaan doen, ook omdat het een relatief oude film is, maar dezelfde neef die dit boek aanraadde, durfde ook de film te tippen. Haalt de film ook maar de helft van de impact van het boek, dan ben ik nog altijd best tevreden.
Vroeger, met dank aan oudere broers en neven, las ik vrij veel comics. Niet op het maniakale, alles-verzamelende af, wel met bovengemiddeld veel interesse. Veel X-men, Hulk, Spiderman en Batman tijdens mijn vroege tienerjaren, op de middelbare school gevolgd door Spawn (want dat was alles wat normale comics nooit waren). Daarna stopte ik ermee. Het hoorde bij een andere subcultuur, van die jongens die ook dungeons & dragons of Magic speelden (goed goed, ik speelde ook d&d, maar dat was anders, hoewel ik lastig kan uitleggen hoe dan), niet in meisjes geïnteresseerd leken, interesses belangrijker vonden dan de implicaties die deze hadden voor hun imago (en indirect dus voor je kansen bij vrouwen). De wegen van comics en mij moesten wel van elkaar scheiden.
Heel, heel af en toe lees ik tegenwoordig de zelfverklaard volwassen variant: de graphic novel. Want Karakter of Het Dwaallicht in stripvorm lezen, da's nog steeds literatuur, nietwaar? Maar comics? Daar heb je toch de verfilmingen voor?
Tot ik dit jaar voor mijn verjaardag - wederom van de neef die mij in mijn jeugd overlaadde met X-mens - Watchmen kreeg, inclusief zijn claim dat deze strip écht heel goed was. Ja ja.
Maandenlang bleef het zwarte boek ongelezen op een plank liggen, tot ik dacht: het is vakantie, doe eens gek, ik begin er gewoon aan. En nu, een handvol dagen later, ben ik érg onder de indruk. Dit voelt namelijk enorm als een graphic novel, maar dan inclusief héél erg mooie platen die het verhaal nóg harder binnen laten komen. De personages zijn geweldig uitgewerkt (zowel historisch als psychologisch), de tamelijk a-lineaire structuur is zeer ingenieus (zonder aan zichzelf ten onder te gaan), de variatie (via strips, dagboekfragmenten, krantenartikelen, boekhoofdstukken en correspondentie) is enorm goed voor de te behouden aandacht, en het verhaal is bijzonder fijn. Tel daar de geweldige tekeningen bij op en de constante deprimerende sfeer die zich met weerhaken in je ziel slaat (vergelijkbaar met deel 1 van X), en je komt uit op een prachtige lees- en kijkervaring.
Watchmen is niet altijd even goed te volgen. Omdat er sprake is van meerdere tijdslijnen, veel personages en veel namen, raakte ik soms de draad kwijt. Wie waren er nou precies dood van de oude garde? Was Captain Metropolis wel of niet van belang voor het verhaal? Maakt het uit dat Hooded Menace verdwenen is? Waarom wordt geïmpliceerd dat een aantal helden homo waren? En wat is er nou precies allemaal gebeurd met de originele Silk Spectre?
Aan de andere kant is dat gevoel van onafgerondheid ook fijn om het verhaal groter te maken dan dat er verteld wordt. Blijkbaar zit er ook naast en onder het boek nog een andere wereld, vergelijkbaar met het gevoel als je het spoor op een plezierige wijze kwijt bent geraakt tijdens Star Wars of The Avengers.
Toevalligerwijs keek ik in dezelfde periode dat ik Watchmen las, ook de nieuwe Avengers. Laten we wel wezen: die gasten zijn enorm schatplichtig aan Watchmen. In de huidige tijd doen kijken vrij denigrerend over DC-verfilmingen (en met goede redenen, ben ik bang), maar dit boek bewijst dat ooit, lang geleden, DC absurd goede kaarten in huis had.
Als laatste ga ik nog de verfilming van dit boek kijken. Het moet haast wel pijn gaan doen, ook omdat het een relatief oude film is, maar dezelfde neef die dit boek aanraadde, durfde ook de film te tippen. Haalt de film ook maar de helft van de impact van het boek, dan ben ik nog altijd best tevreden.
medium-paced
challenging
dark
mysterious
reflective
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes