mvuijlst's reviews
803 reviews

Translation State by Ann Leckie

3.5

Het is — ik kan het zelf haast niet geloven — al negen jaar geleden dat ik Ancillary Mercy las, deel vier van de Imperial Radch-trilogie. Ik zou er nog weinig of niets van kunnen vertellen, behalve dat ik het zeer goed vond, dat ik mij herinner dat het in het begin wat verwarrend was, en dat het derde deel met een uitstekend en bevredigend einde geëindigd was.

Vandaar ook dat ik al een tijd aan het uitstellen was om aan nummer vier te beginnen. Ik keek er niet naar uit om aan een boek te beginnen waar ik eigenlijk veel achtergrondkennis voor nodig had. Maar kijk: ‘t is niet zo! Het is gewoon een nieuw verhaal in hetzelfde universum, met kleine stukjes (en minstens één personage) uit de vorige boeken.

De grootmoeder van Enae is onmetelijk rijk, en is hoofd van een ongelooflijk belangrijke familie. Ze heeft al haar familieleden afgestoten of doen vluchten, behalve Enae. En dan sterft ze, en blijkt dat ze wel degelijk een ongelooflijk belangrijke familienaam had, maar al jaren geen geld meer. Dat ze haar naam verkocht heeft aan iemand die wél onmetelijk rijk is, maar niet de naam heeft. En dat ze die andere persoon geadopteerd heeft en in haar erfenis heel haar familie onterfd heeft. Op de 51-jarige Enae na, die haar heel haar leven bijgestaan had, en waar nu voor moet “gezorgd” worden. Dat “zorgen voor” vertaalt zich in een sinecure: Enae wordt op een soort diplomatische rondreis gestuurd, op een zoektocht naar iemand die 200 jaar geleden weggevlucht was.

Qven is een Vertaler van de Presgr. De Presgr zijn een vreemd alien ras, en Vertalers zijn mensachtige hybriden, die opgroeien in een soort crèche waar ze elkaar als jongelingen uitmoorden, in de loop van jaren en jaren leren om meer en meer “menselijk” te worden, met uitgebreide rituelen van theedrinken en cake eten — om dan, als ze volwassen worden, samen te smelten met een ander wezen.

Reet is een geadopteerd kind en weet niet waar hij vandaan komt. Hij is anders dan de mensen rond hem, al was het maar omdat hij eigenlijk mensen wil opensnijden en dooddoen en opeten — niet dat hij het ooit doet, op een ongelukkig bijtincident in de kindertuin na, maar wel dat hij het voortdurend wil doen. En dan wordt hij benaderd door een groep activisten die zeggen dat hij de erfgenaam van hun langverloren heerser is.

Het is niet heel erg spoilerachtig om te zeggen dat Reet het kind is van de ontsnapte waar Enae naar zoekt, en dat die van dezelfde soort is als Qven. Volgt een soort proces om te achterhalen of Reet een mens is of een Presgr-vertaler. En bureaucratie, en shenanigans ensue!

⁂

Het is een boek dat Een Zeker Soort Mensen al van in het begin irrationeel kwaad zal krijgen: Leckie gaat zo vanzelfsprekend om met gender en seksualiteit dat ik wel weet dat Enae sie/her is, Qven e/em en Reet he/him, maar ook dat ik op het einde van het boek geen flauw idee heb welke primaire geslachtskenmerken de drie hoofdpersonages hebben.

Behalve dat is het gewoon goeie sciencefiction, spannend, grappig, ontroerend, en dat een mens ervan moet nadenken.

Ik vergeef Leckie dat bij nader inzien de drie personages eigenlijk min of meer hetzelfde personage worden hoe verder we in het boek raken, met een variant op “ik zie X graag maar X ziet mij waarschijnlijk niet zitten, snirf snirf laat mij even emo in de hoek zitten”. Ik had gehoopt dat het even goed zou blijven als de eerste pakwe gtwee derden van het boek. Dan kreeg het van mij vijf op vijf sterren en was het onmisbaar. Nu krijgt het van mij 3.5 sterren, afgerond naar 4, en een “leuk boek om te lezen”-beoordeling. 

One Day All This Will Be Yours by Adrian Tchaikovsky

2.75

Tijdreizen en alternatieve geschiedenis, ik had niet meer nodig. Toen ik eraan begon, had ik de indruk dat ik er ooit al eens aan begonnen was. De pagina’s vlogen voorbij en ik wachtte op het moment dat het allemaal niet mee zo vreselijk bekend zou klinken.

En dan was het boek gedaan en bleek dat ik het zeker al eens helemaal had gelezen.

Het heeft niet zoveel om het lijf, ‘t is meer een kortverhaal dan een boek, maar ‘t is wel grappig. Op een old-school-achtige manier: een man zit ergens in de verre toekomst, op een plaats waar tijdreizigers onvermijdelijk terechtkomen. En hij doet die dan dood, en zorgt ervoor dat in hun samenleving geen tijdreizen uitgevonden wordt: hij is zelf een veteraan van een tijdoorlog die alles heeft kapotgemaakt.

En dan komen er mensen uit de toekomst — zijn toekomst — op bezoek, die hem zeggen dat hij iets moet doen. Wat hij absoluut niet wil doen.

Volgt een onderhoudend aantal pagina’s en een einde dat, tja, een einde is.

Aangeraden voor wie ergens anderhalf uur over heeft en een boek wil lezen dat (op een goeie manier) aanvoelt alsof het in de jaren-1970 geschreven is. 

The Deep Sky by Yume Kitasei

4.0

Dit is wat de blurb zegt:

They left Earth to save humanity. They’ll have to save themselves first.

It is the eve of Earth’s environmental collapse. A single ship carries humanity’s last hope: eighty elite graduates of a competitive program, who will give birth to a generation of children in deep space. But halfway to a distant but livable planet, a lethal bomb kills three of the crew and knocks The Phoenix off course. Asuka, the only surviving witness, is an immediate suspect.

Asuka already felt like an impostor before the explosion. She was the last picked for the mission, she struggled during training back on Earth, and she was chosen to represent Japan, a country she only partly knows as a half-Japanese girl raised in America. But estranged from her mother back home, The Phoenix is all she has left.

With the crew turning on each other, Asuka is determined to find the culprit before they all lose faith in the mission—or worse, the bomber strikes again.

Er is een AI aan boord die een belangrijke rol speelt, dus ik dacht, ik vraag het eens aan ChatGPT.

> Imagine I am Asuka and you are the ship AI. Help me.

As the ship’s AI, I am equipped to provide assistance across a wide range of scenarios, including navigation, life support, security protocols, and psychological support. How can I assist you, Asuka?

> Why would anyone do this?

I can offer some hypotheses on why someone might commit such an act, based on psychological profiles, historical data, and known motivations for sabotage or violence in similar high-stress environments. It’s important to consider these as speculative and not conclusive without further evidence.

1. Psychological Stress: The extreme conditions of space travel, the pressure of the mission, and the isolation from Earth can exacerbate underlying psychological issues or induce severe stress reactions in some individuals, leading to irrational or destructive behavior.
2. Ideological Motives: A crew member might have ideological beliefs or convictions that conflict with the mission’s objectives or the idea of humanity starting anew on another planet. This could drive them to sabotage the mission as a form of protest or to prevent what they perceive as a misguided endeavor.
3. Personal Vendetta: Interpersonal conflicts or deep-seated resentments among the crew might escalate to the point where one individual targets others or the mission itself in an act of revenge or anger.
4. Manipulation or Coercion: The individual responsible might be acting under duress, manipulated or blackmailed by external forces with an interest in the mission’s failure, or even by another crew member with their own agenda.
5. Mental Breakdown: The unique pressures of being part of such a critical and high-profile mission, combined with personal vulnerabilities, could lead to a mental breakdown, causing the individual to act out in ways that are harmful to themselves and others.
6. Accidental Cause: While the evidence might currently point towards deliberate sabotage, there’s also the possibility of an accidental cause being misconstrued as intentional due to the circumstances and the high tensions among the crew.

To address these possibilities and uncover the true motive, a thorough investigation into the incident, considering all available evidence and psychological profiles of the crew, will be essential. As your AI, I can assist in analyzing data, simulating potential scenarios, and providing psychological insights to support your investigation, Asuka.

Hm. De oplossing van het mysterie is wel degelijk één of meer van de zes opties die gegeven worden.

Dit boek is een debuut, en zoals wel meer debuten die ik de afgelopen tijd las: een schot in de roos. Het is een beetje Agatha Christie in de ruimte, een beetje 2001, maar het is vooral een diepmenselijk verhaal. Ik heb het in één trek uitgelezen (niet goed om op een werkdag op tijd op te staan, de dag erna), en ik was content op het einde.

Ik was graag in de wereld van dit boek.

Niet dat die wereld opbeurend is, verre van: de Aarde is om zeep, het zou heel goed kunnen dat binnen honderd jaar zo goed als alle mensen dood zijn, en de missie waar Asuka en 79 andere meisjes op gestuurd werden, is een ongelooflijke long shot, begeesterd door een megalomane technocrate, die het een goed idee vond om duizend meisjes van 12 jaar af te trainen om er uiteindelijk 80 over te houden, die dan tien jaar in coma zouden blijven aan boord, wakker gemaakt worden om zwanger te geraken en één of twee kinderen te krijgen, en dan weer in coma geplaatst te worden tot ze aankomen aan een planeet waar ze van hopen dat het een tweede thuis wordt.

Voeg daar nog aan toe dat de Verenigde Staten en China de hoofdsponsors zijn, dat die op halve (en later zelfs hele) voet van oorlog met elkaar leven, dat de maatschappij er niet minder gepolariseerd op is geworden ten opzichte van nu, dat er geïmplanteerde virtuele realiteit is die niet van de gewone wereld te onderscheiden is, dat het vragen om interpersoonlijk drama is om een heel schip vol mensen te stouwen die van hun 12 tot hun 18 voortdurend in competitie zijn geweest met elkaar — boeiend is een understatement.

Het is geen magistraal goed boek, in de zin van onmisbaar en iedereen moét het gelezen hebben, maar eigenlijk, welk boek is dat wél, in het licht van de eeuwigheid? Ik houd het op uitstekend boek. 

Conquest by Nina Allan

4.5

Frank is een rare mens. Hij is een computerprogrammeur die op allerlei spectra zit, is geobsedeerd door Bach, ziet overal patronen in en redenen achter, en is helemaal into samenzweringstheorieën. Hij is er bijvoorbeeld van overtuigd dat zijn vader, die hij nooit heeft gekend, in een soort supersoldaatprogramma zat. En dat een sciencefiction boek uit de jaren-1950 over een interplanetaire oorlog Allerlei Waarheden bevat.

Hij is samen met Rachel die hem wat uitbalanceert, ze zien elkaar graag, en op een dag zegt hij dat hij naar Parijs gaat om er zijn vrienden van het online forum te ontmoeten. Waarop hij spoorloos verdwijnt.

De politie doet er niet echt veel mee, en na een paar maand spreekt Rachel een privé-detective aan. Robin is geadopteerd, is ook zot van Bach, heeft niet zo lang geleden haar ontslag ingediend als politieagente en ook niet zo lang geleden is haar relatie op de klippen gelopen. Ze gaat op zoek naar Frank, en twee dingen gebeuren: ze groeit alsmaar dichter naar Rachel, en ze Robin en Rachel beginnen te denken dat Frank en online kompanen misschien toch iets op het spoor zijn.

⁂

‘t Is een hoogmis van intertekstualiteit, dit boek. Ik was bijzonder content dat ik het op Kindle aan het lezen was, dat ik om de zoveel tijd dingen kon opzoeken op het internet. En dat ik de stapels en stapels en stápels fantastische muziek waar het zeer vaak over gaat, op de achtergrond kon opzetten.

Elk personage in het boek heeft zijn eigen schrijfstijl. Ik was even bang dat het hele boek zou zijn zoals de stem van Frank, en ik heb daar niet noodzakelijk iets tegen — ik heb Riddley Walker met veel plezier gelezen, om maar iets te zeggen — maar een heel boek zoals dit was misschien wat veel:

We have to meet, to organise. This is a war, Rach. We have to get the word out. He swallowed, his throat jam-packed with words dry and brittle and stuck in his gullet like toast crumbs like thistle heads. He felt breathless, jittery. I thought you understood.

Rachel grabbed both of his hands pressed them together. I’d do anything for you Frankie you know that.

Frank nodded, panic rising in his chest compressing his lungs and when he tried to take a breath the air tasted thin and sour like breathing through a snorkel through a rubber tube like the time he’d gone into the sea at Pett Level Michael his butt in the air swimming swimming swimming like a little water rat but Frank had almost thrown up inside his mask he was so terrified of drowning.

Zoals bij The Quincunx zit er iets figuurlijk in het centrum van het verhaal en letterlijk in het het boek zelf: The Tower, een verhaal van de John C. Sylvester. Een fictieve auteur, maar het zou me niet verbazen als het een verwijzing is naar een echte John C. Sylvester, die dingen deed met antibiotica. In The Tower, dat denk ik volledig in dit boek staat, is het hoofdpersonage een architect die na een interplanetaire oorlog waarbij heelder steden vernietigd zijn op Aarde, een enorm project in New York heeft waar hij een vreemd soort steen van de planeet van de vijand voor wil gebruiken. En dan blijkt dat die steen eigenlijk geen steen is maar levend? of iets dat mensen verandert? geheugen heeft?

Iets gelijkaardigs is gebeurd, denkt Frank. Er zijn aliens hier geweest, of nog altijd, of tenminste sporen, en er komt een oorlog aan.

⁂

Ik denk dat dit een boek is dat ik nog een paar keer zal herlezen. Ik had eigenlijk goesting om het meteen een tweede keer te lezen.

Aangeraden, dat spreek voor zich. 

Witch King by Martha Wells

3.0

Hm. Ik weet niet meer juist waarom dit op mijn lijst Te Lezen Boeken stond. Mogelijk omdat het Martha Wells is, die de best onderhoudende Murderbot-boeken schreef, mogelijk omdat het genomineerd was in de helaas alsmaar minder interessante Goodreads Choice Awards, mogelijk omdat ik zin had om nog een fantasy te lezen maar geen zin in een lange reeks en dat dus een stand-alone boek aanlokkelijk leek.

Wel: dit wat te kort. Dit had een lange reeks kunnen zijn, en dan was het misschien interessanter geweest. Zoals het nu is, heb ik helaas hetzelfde gevoel als bij het vorige boek dat ik van haar las, System Collapse: veel te weinig vlees aan de beenderen.

Het begint veelbelovend, met een personage dat dood was maar nu niet meer: hij was begraven in een graf onder de zee, en ‘t is alleen maar omdat er grafrovers komen dat hij kan ontsnappen. Hij is een demon en behalve dat zijn soort niet zo goed omgaat met water (vandaar “onder de zee”), kan hij ook van lichaam naar lichaam gaan.

Blijkt dat hij daar om onduidelijke redenen begraven/opgesloten zat, samen met een vriendin die geen demon is maar ook magische dingen kan doen.

De rest van het boek is afwisselend hij+companen die op zoek gaan naar nog een vriendin, en het verhaal van hij+vrienden die een opstand beginnen tegen magische slechteriken.

Twee verhalen die wat mij betreft gerust door elkaar mochten verteld worden, maar voor hetzelfde geld ook in verschillende boeken, met drie of vier boeken ertussen. Want zoals ik zei: weinig om het lijf. Dit is precies wat er gebeurt:

• in het verleden: hoofdpersoon wordt gevangen genomen, bevrijd door iemand die hem inlijft om mee slechteriken te overwinnen, ze overwinnen de slechteriken, we zien het begin van de revolutie (die later leidt tot mogelijk een imperium)
• in het heden: hoofdpersoon wordt bevrijd, overwint gemakkelijk een schip achtervolgers, maakt een aantal bijkomende companen die er schijnbaar alleen maar zijn als excuus om de backstory aan te vertellen en om expositie te verrechtvaardigen, vindt uiteindelijk zijn vriendin, en we komen te weten hoe het in het verleden geëindigd is

Het verhaal in het verleden is nooit spannend want we weten wie er in het heden leeft en niet leeft, het verhaal in het heden is nooit echt boeiend want we weten niet wat de inzet is omdat die pas in de flashbacks en naar het einde toe min of meer duidelijk wordt).

Ik zou dit graag liever gelezen hebben, maar helaas. Er was ongetwijfeld potentieel voor veel meer, maar dit had een reeks van vijf boeken kunnen zijn met diepgang, geen boek dat leest alsof het random het middenste stuk van het eerste boek en de tweede helft van boek vier in elkaar geduwd heeft.

Verder kan ik blijven lachen met de trigger warnings in reviews. Dat ge’t weet, hier zijn er een paar:

trigger + content warnings: death, murder, violence, gore, implied child abuse, blood, loss of a loved one, fear of water (+ talk of that fear a lot), captivity, slavery, self harm to prove immortality (i think this was a cut on the palm or wrist but i didn’t specify in my notes >.< i am sorry), war, battle, very brief mentions of water snakes and spiders, drowning.

✨ Representation: queer main character, sapphic side characters, casual queerness in many side characters, multiple BIPOC main and side characters

✨ Content warnings for: violence, murder, self-harm for magical purposes, kidnapping, implied child abuse, attempted child murder, grief, betrayal, war, implied animal abuse

 

The Forever War by Joe Haldeman

3.0

De uitgave die ik in huis heb, is van 2010, het is al misschien al meer dan dertig jaar geleden dat ik dit voor het eerst las, maar het boek zelf is van 1974.

“De mensen zitten niet te wachten op de Vietnamoorlog in de ruimte,” zeiden een hele stapel uitgevers tegen Haldeman. Uiteindelijk is het toch gepubliceerd geraakt en was het een instant-klassieker — niet voor niets nummer één in de reeks van SF Masterworks.

Het gaat over soldaten, in de jaren 1990, een dus niet-zo-enorm-verre toekomst vanuit 1974 bekeken. Er is een speciaal soort object ontdekt in de ruimte, de collapsar. Als er met een ruimteschip in zo’n collapsar gevlogen wordt, katapulteert die u bijna-ogenblikkelijk verder in dezelfde richting tot een volgende collapsar. Allemaal goed en wel, maar de wetten van de fysica blijven ook gelden, en tijddilatie blijft een feit: voor de soldaten die aan quasi-lichtsnelheid bewegen, zijn hun dagen of weken reis ettelijke jaren voor wie niet zo snel beweegt.

En zo wordt een oorlog snel een oorlog van eeuwen: er is een schip verloren gegaan, aangevallen door een vijand, de Taurans; daarop reageert de mensheid reageert en vernietigen ze decennia later een stapel vijanden, tegen dat er daarop reactie is, is de vijand decennia verder geëvolueerd in hun wapens en techniek, en dan reageren de mensen weer, ook devennia of eeuwen geëvolueerd, enzoverder.

Hoofdpersonage van het boek is ene Mandella (haldeman, mandella, get it, get it?) die in de allereerste aanval op de Taurans betrokken is, en gevecht na gevecht terugkeert, tot hij de oorlog uiteindelijk meer dan duizend jaar later stopt. Hij komt telkens met time debt terug, en moet telkens weer aanpassen aan een veranderde maatschappij — de enige constante is dat het oorlog blijft.

⁂

Het eerste dat opvalt, en dat blijft opvallen, is de behoorlijk agressieve heteronormativiteit van de auteur. Nee serieus — het leger is altijd al gemengd, en dit is zo ongeveer het eerste dat er gebeurt:

The orgy that night was amusing, but it was like trying to sleep in the middle of a raucous beach party. The only area big enough to sleep all of us was the dining hail; they draped a few bedsheets here and there for privacy, then unleashed Stargate’s eighteen sex-starved men on our women, compliant and promiscuous by military custom (and law), but desiring nothing so much as sleep on solid ground.

The eighteen men acted as if they were compelled to try as many permutations as possible, and their performance was impressive (in a strictly quantitative sense, that is). Those of us who were keeping count led a cheering section for some of the more gifted members. I think that’s the right word.

…

When we shuttled back up to the Hope, nobody was too happy about leaving (though some of the more popular females declared it’d be good to get some rest).

Euh ja. Vrouwen als poepvee. De eerste keer dat hij terugkeert is het 23 jaar later en is dit zijn eerste interactie met (voor hem) een man uit de verre toekomst:

“I’m twenty-three, so I was still in diapers when you people left for Aleph. . . to begin with, how many of you are homosexual?” Nobody. “That doesn’t really surprise me. I am, of course. I guess about a third of everybody in Europe and America is. Most governments encourage homosexuality—the United Nations is neutral, leaves it up to the individual countries—they encourage homolife mainly because it’s the one sure method of birth control.”

Euh ja. Homolife. Sure.

Nog een iteratie of zo later:

“I know this is hard for you to accept, but heterosexuality is considered an emotional dysfunction. Relatively easy to cure.”

“If they think they’re going to cure me—”

“Relax, you’re too old.” He took a delicate sip. “It won’t be as hard to get along with them as you might—”

“Wait. You mean nobody… everybody in my company is homosexual? But me?”

“William, everybody on Earth is homosexual. Except for a thousand or so; veterans and incurables.”

Mandella is géén domme stereotiepe redneck of zo, hij wordt voorgesteld als een uitstekend opgevoede, bijzonder intelligente mens. En toch is hij zo. Die agressieve heteronormativiteit, en de ongelooflijke onzekerheid die ermee gepaard gaat, is wat mij het meest bijblijft van het personage.

Was het écht zo gesteld met fundamenteel menselijk fatsoen in de jaren-1970 dat een auteur zijn self-inserted hoofdpersonage zich ernstig deze vragen kan doen stellen, nog een iteratie later?

It was dawning on me that I had not the slightest idea of how to conduct myself socially. So much of my “normal” behavior was based on a complex unspoken code of sexual etiquette. Was I suppose to treat the men like women, and vice versa? Or treat everybody like brothers and sisters? It was all very confusing.

Wat een vernieuwend concept: mensen als mensen behandelen en niet door de bril van “kan ik ermee naar bed gaan”. Vreemd.

⁂

Behalve dat en dat het einde van het boek al vanaf het begin getelegrafeerd was: boek blijft voor de rest overeind. Te lezen als een period piece. Vietnamoorlog in de ruimte, inderdaad. 

I Am Legend by Richard Matheson

5.0

Naast nummer één in de reeks SF Masterworks stond nummer twee, en het is een dun boek en het was ook al een eeuw geleden dat ik het gelezen had, en dus heb ik dat dan maar gelezen terwijl ik anderhalf of zo uur te doden had op café.

In tegenstelling tot The Forever War, dat ik eigenlijk alleen maar kan aanraden voor mensen geïnteresseerd in post-Vietnamboeken die een zekere tijdsgeest uitwasemen, is I Am Legend wél een boek dat overeind blijft. Meer dan overeind blijft: het had even goed kunnen geschreven worden in 2024, en het is er absoluut niet aan te merken dat het oorspronkelijk in 1954 uitkwam.

Voor zover hij en wij weten, is Robert Neville de laatste mens op aarde, omringd door dode en levende vampieren. ‘s Nacht barrikadeert hij zich in zijn huis, overdag zoekt hij proviand, doet hij research en doodt hij slapende vampieren als hij ze tegenkomt.

Ik wil er niet meer over zeggen dan dat. Minimale tijdsinvestering om dit te lezen, ge zoudt al op weg moeten zijn. Uitstekend, uitstekend boek.

(En ik weiger de film met Will Smith te zien.) 

Some Desperate Glory by Emily Tesh

4.0

Het is iets dat mij wel vaker overkomt: geen flauw idee meer waar dit boek over ging of waarom ik het op mijn leeslijst gezet had, toen ik eraan begon.

En dan las ik een bladzijde of tweedrie en deed ik iets anders en dan weer een half hoofdstuk en dan deed ik weer wat anders, tot ik er op een bepaald moment helemaal in geraakte en het in één trok uitlas.

Het speelt zich af op Gaea, een ruimtestation waar maximaal een paar duizend mensen de laatste vrije mensen zijn, nadat aliens de Aarde vernietigd hebben. Kyr is een tiener-in-training, samen met een resem andere meisjes (jongens zitten in een andere groep). Als ze een bepaalde leeftijd bereiken, krijgen ze elk hun toekomstig beroep toegewezen. Ze hoopt soldaat te worden, om tegen de aliens te kunnen vechten.

Die aliens komen in een resem verschillende rassen en vormen een soort los gemenebest, de Majoda. Het belangrijkste dat ze in hun voordeel hebben, is de Wisdom, een soort alleswetende AI die realiteit kan veranderen. Als er iets is dat de Majoda in gevaar dreigt te brengen, kan Wisdom ervoor zorgen dat de realiteit verandert en dat het nooit zo geweest is.

⁂

Kijk, het is een boek met plotgaten waar een walvis door zou kunnen zwemmen. Het is zelfs niet in de buurt van plausibel. Het hele boek drijft van deus ex machina naar deus ex machina. Maar het kan mij hoegenaamd niet schelen, want ik vond het een fantastisch verhaal en ik heb het enorm graag gelezen.

Er zonder ook maar één spoiler aan beginnen was trouwens het beste dat ik kon doen.

⁂

On a side note: ik snap dat representatie belangrijk is, maar ik kijk er hard naar uit dat termen als “queer space opera” niet meer in de blurb van een boek moeten staan. Ik lig geen seconde wakker van de vorm, het gender, de kleur of wat dan ook van wie gevoelens heeft voor wie dan ook. Een mens kan maar dromen, zeker? 

The Mimicking of Known Successes by Malka Older

3.0

Ik zag staan “a cozy Holmesian murder mystery” in de boeken verwant aan boeken die ik gelezen had op Goodreads en ik had wegens koorts en ziekte nood aan cosiness. Omdat ik net een “thrillingly told queer space opera” gelezen had, was dit niet alleen “a cozy Holmesian murder mystery” maar meer specifiek “a cozy Holmesian murder mystery and sapphic romance“.

Ik dacht hoera voor romance, sapphic of otherwise, dus vooruit met de geit.

Wel, het is inderdaad cosy. Het kabbelt voort, zowel op het mystery als het romance-vlak. Een boek gelijk een warm dekentje, en laat dat nu juist zijn wat ik op het moment nodig had.

Het ruimere verhaal is dat de Aarde onbewoonbaar is geworden en dat de mensheid verhuisd is naar kunstmatige ringen rond Jupiter. (Precies hoe dat werkt, en of er een paar duizend of een paar miljoen mensen wonen en of de miljarden op Aarde allemaal dood zijn, wordt in het midden gelaten.) Pleiti is een wetenschapster die bestudeert hoe de Aarde opnieuw zou kunnen vruchtbaar gemaakt worden, met onder meer het genetisch materiaal van wellicht stapels en stapels dieren die ze hebben kunnen redden. Mossa is een detective, die een zaak krijgt van een academicus die plots verdwijnt.

Ze neemt weer contact op met haar vroegere boezemvriendin Pleiti die ze al jaren niet meer gezien heeft.

En dan gaan ze samen de zaak oplossen, en blijkt dat ze op al die jaren misschien wel genoeg veranderd zijn (of net niet) om hun relatie een tweede kans te geven.

⁂

Een beetje Agatha Christie in de ruimte maar dan wat eenvoudiger en met meer “sapphic romance”. Goed voor wie een kort boekje nodig heeft terwijl die ziek in de zetel ligt.

Ik heb alvast het vervolg gekocht. 

The Imposition of Unnecessary Obstacles by Malka Older

3.0

 “Follow-up to the fan-favourite cozy space opera detective mystery The Mimicking of Known Successes.”

Dat zegt het zowat helemaal. “Fan-favourite”, omdat ik mij heel hard kan inbeelden dat een hele stapel zwijmelende queer tieners hiervoor wild loopt. “Cozy” omdat er echt helemaal niet zoveel gebeurt. “Space opera” kan ik minder terugvinden, wegens een totaal gebrek aan ruimtegevechten, melodramatische en risicovolle avonturen of relatief uitgewerkte wereld met als het even kan allerlei wezens of toch tenminste verschillende werelden. Dit speelt zich nog steeds op een paar platformen en treinwagons rond Jupiter af, met een korte uitstap naar de maan Io, en meer specifiek in vooral in huiskamers, bibliotheken en restaurants.

“Detective mystery”, dat dan wel weer. Maar het mysterie heeft niet veel om het lijf, en de ontknoping komt zoals in het vorige boek veel te plots helemaal uit de lucht vallen.

Mostly harmless, denk ik ervan. En een hoofdpersonage/verteller met zó weinig zelfvertrouwen dat het gênant wordt. Geen spanningsboog in het boek te bekennen, ook, noch romantisch noch qua verhaal. Meh.

Nee, niet content dat ik hier geld aan gegeven heb.