Take a photo of a barcode or cover
parmyc's reviews
265 reviews
Rebellion by Joseph Roth
4.0
“آیا خدا اگر اشتباه کند همچنان خداست؟”
تو مقصری، نه مزدورانت. علیه توست که من سر به عصیان بر می‌دارم، نه علیه آنها. تو میلیون ها دنیا داری ولی نمیدانی چه باید بکنی؟ قدرت مطلقت چه بی اثر است! آیا کوهی از وظایف بر گردنت است و نمی توانی آنها را از هم تفکیک کنی؟ عجب خدایی هستی! آیا قساوتت حکمتی است که ما از آن سر در نمی آوریم؛ پس چه ناقص خلقمان کرده ای!
اگر محکوم بر رنج بردنیم چگونه است که همه یکسان رنج نمی بریم؟ اگر رحمتت برای همه کافی نیست، دست کم عادلانه تقسیمش کن! اگر گناهی مرتکب شدم، نیتم آن بوده که کار خوبی انجام دهم! چرا نگذاشتی به پرنده های کوچک غذا بدهم؟ اگر تو خود به آنها غذا میدهی پس چه بد این کار را میکنی. آه ای کاش که هنوز می توانستم انکارت کنم. اما تو اینجایی. تنها، بی رحم، ابدی، توانا بر همه چیز، قادر مطلق و بالاترین مرجع؛ و هیچ امیدی نیست که مجازات شامل حال خودت شود، که مرگ تو را فرا بخواند، که دلت به رحم بیاید.
من لطفت را نمیخواهم! مرا به جهنم بفرست!
— یک اثر نسبتاً کوتاه از نویسنده ای که ابداً در رسوندن منظورش کوتاهی نکرده.
تو مقصری، نه مزدورانت. علیه توست که من سر به عصیان بر می‌دارم، نه علیه آنها. تو میلیون ها دنیا داری ولی نمیدانی چه باید بکنی؟ قدرت مطلقت چه بی اثر است! آیا کوهی از وظایف بر گردنت است و نمی توانی آنها را از هم تفکیک کنی؟ عجب خدایی هستی! آیا قساوتت حکمتی است که ما از آن سر در نمی آوریم؛ پس چه ناقص خلقمان کرده ای!
اگر محکوم بر رنج بردنیم چگونه است که همه یکسان رنج نمی بریم؟ اگر رحمتت برای همه کافی نیست، دست کم عادلانه تقسیمش کن! اگر گناهی مرتکب شدم، نیتم آن بوده که کار خوبی انجام دهم! چرا نگذاشتی به پرنده های کوچک غذا بدهم؟ اگر تو خود به آنها غذا میدهی پس چه بد این کار را میکنی. آه ای کاش که هنوز می توانستم انکارت کنم. اما تو اینجایی. تنها، بی رحم، ابدی، توانا بر همه چیز، قادر مطلق و بالاترین مرجع؛ و هیچ امیدی نیست که مجازات شامل حال خودت شود، که مرگ تو را فرا بخواند، که دلت به رحم بیاید.
من لطفت را نمیخواهم! مرا به جهنم بفرست!
— یک اثر نسبتاً کوتاه از نویسنده ای که ابداً در رسوندن منظورش کوتاهی نکرده.
The Secret History by Donna Tartt
1.0
Every good review, in my opinion, needs a good start. A catchy headline is needed to make people go “hmm, so what next?” Or “wow, that sounds like a good critique.”
Ladies and gentlemen, here’s my intellectually quick to impress headline for TSH: WHAT THE FUCK?
The Secret History, undoubtedly, wins the “Most boring, uninteresting, overrated, totally not worth the hype, the writer had zero idea what she was talking about, what a waste of fucking time and money” Award of the year which is something, really. This book had no fucking plot besides killing off an annoying bitch and still, somehow, managed to be 700 pages long. I had never, in my professional reading life, came across a book that used so many words but actually said nothing. So, what the fuck even happened for 700 pages?
| Characters: Stereotypes. Everyone’s obsessed with Henry Winter but you can’t be as obsessed with him as Donna Tartt was. The amount of energy she put describing this boy is beyond me. He was such a cliché i can’t even describe his features without laughing. Glasses! Suits! Dark and mysterious! Knows it all! Good at everything! Cold and intelligent! Moral compass currently on a vacation! Knows 78 languages because why not! Probably got a degree at age 12! Meanwhile all the others share one braincell all together, there’s not much to talk about really, a bunch of minions, by some standards they look good too, some are rich some are broke, one got temper issues,one is an absolute arse, one looks kinda fem, the supposed MC is not even worth having a bold feature, whatever man, Henry loves his coffee black, write that down. There’s also this one girl in their group, Camila, that is only ever sexualized and apparently has no other reason to exist besides being pretty so that Richard can drool over in any chance given. Everyone has slept with everyone. there’s no end to that. You can’t really connect with any of these bitches because they’re either too shallow or badly described that they don’t even feel like a real character. Richard, you can sometimes feel related to, but definitely not when he thought about RAPING Camila because what the actual fuck was that. The guy that gets murdered, y’all know who he is, is constantly characterized as a sexist, racist, homophobe, annoying piece of trash that you never even “like” him. So you don’t feel shit when he’s finally dead. (A good murder case, in my opinion, are the ones that they kill off someone you had a reason to like at least. in some cases even those you loved! That makes it way more interesting than killing someone everyone already hated. What happened to mixed feelings in murder mysteries, Donna?) Wrapping up this category, sometimes you can tolerate a bad plot for good-written characters. In this case, abandon hope all ye who enter here.
| Plot: bitch, what plot? A group of fools kill another fool and that’s it. No sub-plots.No interesting turns of events. Nothing. It’s not even about the Latin classes you were promised it’ll be about! Richard was like “Yeah there’s this class that everyone looks interesting in it and they study Latin. I really wanna know what happens in those classes! What are they learning about?!?!?! Okay so i entered the classes now! I’m one of them! *fuck everything that happens in it i ain’t gonna speak about what makes this class and the professor so special you’re not gonna get any context here* so anyway we killed our mutual friend.” So no, you’re not gonna know anything about those classes beside that “What is beauty? Terror” shit that used to be a thing for a while on Dark Academia boards. But!!!! You’re gonna read about the boy’s funeral for 19 fucking pages!!! Details!!! Of all the grandkids and great grandparents!!! So important and worth reading about!! At some point, i started taking notes, making a list of all the sub-plots that were worth mentioning, and believe it or not, i ended up listing out 16 sub-plots only! 16 sub-plots for a 700 pages book! How is that even possible??? I am speechless in a George Costanza way.
For me, this book felt like something Donna Tartt was trying to prove to the world. Everytime i was reading it, i couldn’t shake the feeling that she’s only trying to use hard-to-pronounce words to show the audience how well-educated she is. Because unfortunately, as beautiful as those words were, they had nothing more to offer. No plot, no actual story, nothing to make me like this book. You read about it online and think “hmm. This sounds intense.” But when you actually read the book, you’ll realize that was all it was. An intense looking illusion. I’m sorry but no one can convince me that this book had something deeper in it than what i just said.
Point proven Donna, you’re smarter than those you hated back at college now. ( Also, Persian and Arabic are two different languages. If you’re so into this, you ought to know it.)
Ladies and gentlemen, here’s my intellectually quick to impress headline for TSH: WHAT THE FUCK?
The Secret History, undoubtedly, wins the “Most boring, uninteresting, overrated, totally not worth the hype, the writer had zero idea what she was talking about, what a waste of fucking time and money” Award of the year which is something, really. This book had no fucking plot besides killing off an annoying bitch and still, somehow, managed to be 700 pages long. I had never, in my professional reading life, came across a book that used so many words but actually said nothing. So, what the fuck even happened for 700 pages?
| Characters: Stereotypes. Everyone’s obsessed with Henry Winter but you can’t be as obsessed with him as Donna Tartt was. The amount of energy she put describing this boy is beyond me. He was such a cliché i can’t even describe his features without laughing. Glasses! Suits! Dark and mysterious! Knows it all! Good at everything! Cold and intelligent! Moral compass currently on a vacation! Knows 78 languages because why not! Probably got a degree at age 12! Meanwhile all the others share one braincell all together, there’s not much to talk about really, a bunch of minions, by some standards they look good too, some are rich some are broke, one got temper issues,one is an absolute arse, one looks kinda fem, the supposed MC is not even worth having a bold feature, whatever man, Henry loves his coffee black, write that down. There’s also this one girl in their group, Camila, that is only ever sexualized and apparently has no other reason to exist besides being pretty so that Richard can drool over in any chance given. Everyone has slept with everyone. there’s no end to that. You can’t really connect with any of these bitches because they’re either too shallow or badly described that they don’t even feel like a real character. Richard, you can sometimes feel related to, but definitely not when he thought about RAPING Camila because what the actual fuck was that. The guy that gets murdered, y’all know who he is, is constantly characterized as a sexist, racist, homophobe, annoying piece of trash that you never even “like” him. So you don’t feel shit when he’s finally dead. (A good murder case, in my opinion, are the ones that they kill off someone you had a reason to like at least. in some cases even those you loved! That makes it way more interesting than killing someone everyone already hated. What happened to mixed feelings in murder mysteries, Donna?) Wrapping up this category, sometimes you can tolerate a bad plot for good-written characters. In this case, abandon hope all ye who enter here.
| Plot: bitch, what plot? A group of fools kill another fool and that’s it. No sub-plots.No interesting turns of events. Nothing. It’s not even about the Latin classes you were promised it’ll be about! Richard was like “Yeah there’s this class that everyone looks interesting in it and they study Latin. I really wanna know what happens in those classes! What are they learning about?!?!?! Okay so i entered the classes now! I’m one of them! *fuck everything that happens in it i ain’t gonna speak about what makes this class and the professor so special you’re not gonna get any context here* so anyway we killed our mutual friend.” So no, you’re not gonna know anything about those classes beside that “What is beauty? Terror” shit that used to be a thing for a while on Dark Academia boards. But!!!! You’re gonna read about the boy’s funeral for 19 fucking pages!!! Details!!! Of all the grandkids and great grandparents!!! So important and worth reading about!! At some point, i started taking notes, making a list of all the sub-plots that were worth mentioning, and believe it or not, i ended up listing out 16 sub-plots only! 16 sub-plots for a 700 pages book! How is that even possible??? I am speechless in a George Costanza way.
For me, this book felt like something Donna Tartt was trying to prove to the world. Everytime i was reading it, i couldn’t shake the feeling that she’s only trying to use hard-to-pronounce words to show the audience how well-educated she is. Because unfortunately, as beautiful as those words were, they had nothing more to offer. No plot, no actual story, nothing to make me like this book. You read about it online and think “hmm. This sounds intense.” But when you actually read the book, you’ll realize that was all it was. An intense looking illusion. I’m sorry but no one can convince me that this book had something deeper in it than what i just said.
Point proven Donna, you’re smarter than those you hated back at college now. ( Also, Persian and Arabic are two different languages. If you’re so into this, you ought to know it.)
My Dark Vanessa by Kate Elizabeth Russell
5.0
I have always been obsessed with the idea of having an older man in my life. As long as I remember, boys my age were never the center of my attention. They seemed incomplete. Always lacking. Some may find this a strange statement, I know how these days being into old guys is a thing people like to joke about, but it has really been a mindset of mine since i was 10.
My Dark Vanessa was a bizarre adventure of discovering what i believe to be right, now that I’m 10 years older. I started this book thinking “I don’t find the idea false or scandalous.” Thinking it can’t be so bad. If you’re with someone twice as your age, it means they already know most of the things they’re supposed to know, so you don’t have to deal with young boys who are not yet used to their own skin. But what I never actually thought about, was that this was not the point. If you’re dating someone twice as your age, they know all the things “you” don’t, so they can easily manipulate you into thinking or doing something you have no idea how wrong is. I was totally unaware of how easy it is to be coerced by someone who seems to know everything.
As someone who’s almost used to finding out she’s being watched by random old strangers in cafés or getting more attention from her professors comparing to her classmates, I always thought it is what it is. I’m usually sure about myself. But from time to time, I come across books that make me doubt what i believe to be correct. what I believe to be normal.
So when I say this book was enlightening for me, I mean it as in, It could be me. I could be Vanessa if I was not so scared of getting out of my comfort zone. For once, I’m actually glad I never got out of it because I know this could be my story.
I loved and despised Vanessa. Mostly, I had to remind myself that she was just a child. When you’re a child, allot of things make sense in their own way and sometimes, you like to think they still do. Even as an adult.
This book reminded me why I loved literature in the first place or what I wanted from it. I wanted to be slapped in the face. I wanted to feel things I’d rather not. I wanted to believe in something, lose my faith, find something new to believe in.
A huge recommendation to those who feel the same.
My Dark Vanessa was a bizarre adventure of discovering what i believe to be right, now that I’m 10 years older. I started this book thinking “I don’t find the idea false or scandalous.” Thinking it can’t be so bad. If you’re with someone twice as your age, it means they already know most of the things they’re supposed to know, so you don’t have to deal with young boys who are not yet used to their own skin. But what I never actually thought about, was that this was not the point. If you’re dating someone twice as your age, they know all the things “you” don’t, so they can easily manipulate you into thinking or doing something you have no idea how wrong is. I was totally unaware of how easy it is to be coerced by someone who seems to know everything.
As someone who’s almost used to finding out she’s being watched by random old strangers in cafés or getting more attention from her professors comparing to her classmates, I always thought it is what it is. I’m usually sure about myself. But from time to time, I come across books that make me doubt what i believe to be correct. what I believe to be normal.
So when I say this book was enlightening for me, I mean it as in, It could be me. I could be Vanessa if I was not so scared of getting out of my comfort zone. For once, I’m actually glad I never got out of it because I know this could be my story.
I loved and despised Vanessa. Mostly, I had to remind myself that she was just a child. When you’re a child, allot of things make sense in their own way and sometimes, you like to think they still do. Even as an adult.
This book reminded me why I loved literature in the first place or what I wanted from it. I wanted to be slapped in the face. I wanted to feel things I’d rather not. I wanted to believe in something, lose my faith, find something new to believe in.
A huge recommendation to those who feel the same.
Rock Paper Scissors by Alice Feeney
1.0
کتاب رمزآلود قرن ۲۱ استارتر پک:
مکان دور افتاده‌ای که فقط صدای زوزه گرگ دور و برش هست و سگ اونجا نمیاد!
زوج به ظاهر خوشبختی که کلی دروغ بینشون وجود داره و بچه‌شون احتمالاً مال رفیق صمیمی پسره‌ست و دختره درواقع قاتل سریالیه!
شخص سوم بی نام و نشانی که همه جا دنبالشون میکنه و اسم همرو میدونه!
پلات توییست حیرت‌آور آخر کتاب تو مایه‌های اینکه شخص سوم بچه پسره از زن قبلیه، پسره اختلال چندشخصیتی داره و یکی از شخصیت هاش اصلاً نمیدونه که ازدواج کرده، دختره هم هویتش رو جعل کرده و درواقع دختر رقیب کاری پسره است که پلن داشته تو این مکان دورافتاده یارو رو بکشه!
یه همچین مزخرفاتی خلاصه.
مکان دور افتاده‌ای که فقط صدای زوزه گرگ دور و برش هست و سگ اونجا نمیاد!
زوج به ظاهر خوشبختی که کلی دروغ بینشون وجود داره و بچه‌شون احتمالاً مال رفیق صمیمی پسره‌ست و دختره درواقع قاتل سریالیه!
شخص سوم بی نام و نشانی که همه جا دنبالشون میکنه و اسم همرو میدونه!
پلات توییست حیرت‌آور آخر کتاب تو مایه‌های اینکه شخص سوم بچه پسره از زن قبلیه، پسره اختلال چندشخصیتی داره و یکی از شخصیت هاش اصلاً نمیدونه که ازدواج کرده، دختره هم هویتش رو جعل کرده و درواقع دختر رقیب کاری پسره است که پلن داشته تو این مکان دورافتاده یارو رو بکشه!
یه همچین مزخرفاتی خلاصه.
Netochka Nezvanova by Fyodor Dostoevsky
5.0
فئودور بعد از گذروندن دوران تبعید در سیبری و بازگشت به خانه، ۴ اثر خلق کرد که امروزه علل اصلی شهرتش محسوب میشن: جنایات و مکافات، برادران کارامازوف، شیاطین و ابله.
به عقیده من، نیه توچکا نزوانووا میتونست خواهر اون ۴ اثر باشه، اگر که فئودور به سیبری تبعید نمیشد. (یا وقتی برگشت خونه ادامش رو مینوشت چون مرتیکه چی با خودت فکر کر-)
تا جایی که من فهمیدم، گویا نیه توچکا نزوانووا، که لقب شخصیت اصلی بود، در فارسی ترجمه‌ای مشابه «مهمان ناخوانده کم ارزش» یا «هیچ کسِ بی نام» رو داره. که میشه گفت خلاصه کل داستانه؛ دختربچه ای که از این خونه به اون خونه منتقل میشه ولی به هیچ کدوم تعلق نداره. اصلی ترین تفاوت این کتاب با بقیه آثاری که از فئودور خوندم این بود که راوی این داستان یک دختربچه است! مدل روایت و سیر داستان به این واسطه خیلی متفاوت از داستایفسکی‌ای که من بهش عادت دارم بود.
نکته‌ای که برای من داستان رو جالب تر می کرد اشاره مستقیم داستایفسکی به عشق بین نیه توچکا و دختر سرپرستش بود! اینکه در اون قرن و با اون تفکرات تونست اینقدر خوب با روحیات یک دختربچه ۸ ساله عشقی که به یک دختر دیگه داره رو بنویسه و اینقدر صریح بهش اشاره کنه از نکات پررنگ داستان بود. (چون کلاً اثار کلاسیک اینطوری ان که “داداش تو بخوای من زنمم برات ول میکنم ولی گی نیستم چون این کاریه که داداشا برا هم میکنن.”
و همه تو یه کمد شیشه‌ای قرار دارن و ابداً کسی گی نیست.)
این کتاب درواقع قرار بوده یک اثر طولانی باشه طوری که خود داستایفسکی محتوایی که ما امروز از این کتاب داریم رو «مقدمه» داستان معرفی کرده بود. درنهایت سوالات زیادی هم بی جواب موند و داستان عملاً تو نقطه حساس تموم شد و من الان نمیدونم سرنوشت این آدم‌ها چی میشه! با این حال انقدر تو همین ۳۰۰ صفحه شخصیت ها به دل من نشستن و تنوع اتفاقاتی که برای نیه توچکا میوفتاد رو دوست داشتم که دلم نیومد ۵ ستاره رو بهش ندم. فقط کاش میشد یه جوری فهمید قرار بوده بعدش چی بشه :)) روح فئودور الان که باید منو haunt کنه کجاست؟
به عقیده من، نیه توچکا نزوانووا میتونست خواهر اون ۴ اثر باشه، اگر که فئودور به سیبری تبعید نمیشد. (یا وقتی برگشت خونه ادامش رو مینوشت چون مرتیکه چی با خودت فکر کر-)
تا جایی که من فهمیدم، گویا نیه توچکا نزوانووا، که لقب شخصیت اصلی بود، در فارسی ترجمه‌ای مشابه «مهمان ناخوانده کم ارزش» یا «هیچ کسِ بی نام» رو داره. که میشه گفت خلاصه کل داستانه؛ دختربچه ای که از این خونه به اون خونه منتقل میشه ولی به هیچ کدوم تعلق نداره. اصلی ترین تفاوت این کتاب با بقیه آثاری که از فئودور خوندم این بود که راوی این داستان یک دختربچه است! مدل روایت و سیر داستان به این واسطه خیلی متفاوت از داستایفسکی‌ای که من بهش عادت دارم بود.
نکته‌ای که برای من داستان رو جالب تر می کرد اشاره مستقیم داستایفسکی به عشق بین نیه توچکا و دختر سرپرستش بود! اینکه در اون قرن و با اون تفکرات تونست اینقدر خوب با روحیات یک دختربچه ۸ ساله عشقی که به یک دختر دیگه داره رو بنویسه و اینقدر صریح بهش اشاره کنه از نکات پررنگ داستان بود. (چون کلاً اثار کلاسیک اینطوری ان که “داداش تو بخوای من زنمم برات ول میکنم ولی گی نیستم چون این کاریه که داداشا برا هم میکنن.”
و همه تو یه کمد شیشه‌ای قرار دارن و ابداً کسی گی نیست.)
این کتاب درواقع قرار بوده یک اثر طولانی باشه طوری که خود داستایفسکی محتوایی که ما امروز از این کتاب داریم رو «مقدمه» داستان معرفی کرده بود. درنهایت سوالات زیادی هم بی جواب موند و داستان عملاً تو نقطه حساس تموم شد و من الان نمیدونم سرنوشت این آدم‌ها چی میشه! با این حال انقدر تو همین ۳۰۰ صفحه شخصیت ها به دل من نشستن و تنوع اتفاقاتی که برای نیه توچکا میوفتاد رو دوست داشتم که دلم نیومد ۵ ستاره رو بهش ندم. فقط کاش میشد یه جوری فهمید قرار بوده بعدش چی بشه :)) روح فئودور الان که باید منو haunt کنه کجاست؟
If We Were Villains by M.L. Rio
5.0
If I had a dollar for every time I compared this book to The Secret History in my head, I would’ve been so rich, I could pay people to pay more people to buy all The Secret History copies around the world and burn them for me. And there would still be enough money left to pay for an assassin to assassinate you know who… anyway
I’m not gonna compare IWWV to TSH because that would be unfair to IWWV. Why would I compare such a great novel to an excuse of a story with no actual plot that wasted so many ink and trees to exist like literally what was the fucking poin—
I started reading both of these books with the intention of reading about a bunch of scholars doing nasty stuff while being obsessed with literature. Unfortunately for Donna Tartt, only one of them succeeded in giving me the pleasure of reading what I was looking for.
If we were villains, gave me everything The secret history didn’t (because it couldn’t!!!):
Strong build-up? Check.
Valid context of their career and classes? Check.
The thrill I expected to feel? Check.
Murder Complexity and enough Drama? Double check.
Characters I actually fell in love with? Without feeling like everything is overplayed? While focusing on all the 7 characters and not just one of them because god knows why I would do that? Triple Check.
I was impressed. I really was. How everything happened exactly when they were supposed to happen, how I didn’t trust any of them (even the MC) for almost half of the book, how they kept me on my toes wondering who is hiding what and why. I loved their plays, the passion they had for Shakespeare, how they were so tangled with him sometimes they couldn’t get out of their roles.
The characters? I loved them all! Even Richard who was a dick at times still had my love and respect. James I loved the most. Probably. because I’m not sure whether I loved him more than Oliver or not. Oliver, the best narrator for such story, was witty and sarcastic enough to make me fall in love for his stupid romantic ass from the beginning. Alexander, the apple of my eye, reminded me of Jesper in SOC so much.
Meredith, Flippa and Wren: I couldn’t help but compare them to Camilla, the only female figure in TSH. These three, unlike Camilla, had something to say! They had sharp wits and bright minds! Neither of them was overplayed nor downsized.
In conclusion, all the bad and hateful critiques goes to The secret history because honestly, fuck that book. There goes literally nothing.
If we were villains will be my new personality for the next 6 months or maybe more because this shit deserves it.
I’m not gonna compare IWWV to TSH because that would be unfair to IWWV. Why would I compare such a great novel to an excuse of a story with no actual plot that wasted so many ink and trees to exist like literally what was the fucking poin—
I started reading both of these books with the intention of reading about a bunch of scholars doing nasty stuff while being obsessed with literature. Unfortunately for Donna Tartt, only one of them succeeded in giving me the pleasure of reading what I was looking for.
If we were villains, gave me everything The secret history didn’t (because it couldn’t!!!):
Strong build-up? Check.
Valid context of their career and classes? Check.
The thrill I expected to feel? Check.
Murder Complexity and enough Drama? Double check.
Characters I actually fell in love with? Without feeling like everything is overplayed? While focusing on all the 7 characters and not just one of them because god knows why I would do that? Triple Check.
I was impressed. I really was. How everything happened exactly when they were supposed to happen, how I didn’t trust any of them (even the MC) for almost half of the book, how they kept me on my toes wondering who is hiding what and why. I loved their plays, the passion they had for Shakespeare, how they were so tangled with him sometimes they couldn’t get out of their roles.
The characters? I loved them all! Even Richard who was a dick at times still had my love and respect. James I loved the most. Probably. because I’m not sure whether I loved him more than Oliver or not. Oliver, the best narrator for such story, was witty and sarcastic enough to make me fall in love for his stupid romantic ass from the beginning. Alexander, the apple of my eye, reminded me of Jesper in SOC so much.
Meredith, Flippa and Wren: I couldn’t help but compare them to Camilla, the only female figure in TSH. These three, unlike Camilla, had something to say! They had sharp wits and bright minds! Neither of them was overplayed nor downsized.
In conclusion, all the bad and hateful critiques goes to The secret history because honestly, fuck that book. There goes literally nothing.
If we were villains will be my new personality for the next 6 months or maybe more because this shit deserves it.
A Good Girl's Guide to Murder by Holly Jackson
1.0
This was unbelievably cringe and cringeably(?) unbelievable.
Am i seriously ought to believe that a 17 y/o know-it-all girl solved a case that police couldn’t, in less than a MONTH???
Are police forces really that dumb? Yeah, they used to be: Back in 70s. But in 2012?? They closed such a case without digging further? Anyone with a functional brain would’ve realized that something was wrong with that case but no one actually pointed it out? Until this 17 y/o genius who knows how to solve a murder case in the best way possible showed up and BOOM motherfuckers here’s the murderer you’ve been looking for? Apparently.
It would’ve made much more sense it they’d refer to this case as an “unsolved” one duo to lack of evidence or something. So that Pippa, as a devoted teenager that apparently had nothing better to do, would magically solve it. I know how dumb this scenario sounds like, but trust me, the original plot was way more dumber than this.
Also, there was a line in which she said something like “ I’m not sure I’m the good girl I once thought I was. I’ve lost her along the way.” uuughhhhh eewww shoot me in the face.
Am i seriously ought to believe that a 17 y/o know-it-all girl solved a case that police couldn’t, in less than a MONTH???
Are police forces really that dumb? Yeah, they used to be: Back in 70s. But in 2012?? They closed such a case without digging further? Anyone with a functional brain would’ve realized that something was wrong with that case but no one actually pointed it out? Until this 17 y/o genius who knows how to solve a murder case in the best way possible showed up and BOOM motherfuckers here’s the murderer you’ve been looking for? Apparently.
It would’ve made much more sense it they’d refer to this case as an “unsolved” one duo to lack of evidence or something. So that Pippa, as a devoted teenager that apparently had nothing better to do, would magically solve it. I know how dumb this scenario sounds like, but trust me, the original plot was way more dumber than this.
Also, there was a line in which she said something like “ I’m not sure I’m the good girl I once thought I was. I’ve lost her along the way.” uuughhhhh eewww shoot me in the face.
Carmilla by J. Sheridan Le Fanu
1.0
Hear me out, this was originally meant to be a lesbian love story but since the author didn’t want to be judged for writing a lesbian love story, he tried to add some extra points and the only thing he could come up with was “lemme give one of ‘em bitches fangs!”
No way in hell he had any other intention cuz lesbians aside, it wasn’t even a good story. Why are you sheltering sus teenagers in your house when you don’t even know their names? Why is everyone obsessed with the idea of finding girlfriends for their daughters? What the fuck even happened in this book?
No way in hell he had any other intention cuz lesbians aside, it wasn’t even a good story. Why are you sheltering sus teenagers in your house when you don’t even know their names? Why is everyone obsessed with the idea of finding girlfriends for their daughters? What the fuck even happened in this book?
Notes from the Underground by Fyodor Dostoevsky
5.0
به این فکر کردم که چنانچه با فئودور در یک اتاق نشسته باشم، جز ما دونفر چه کس دیگری انجا حضور خواهد داشت؟
اتاق تاریک و لُختی رو درنظر بگیرید که جز یک میز پوسیده و کتری فلزی چیز درخور توجهی درش وجود نداشته باشه. دو صندلی هست: فئودور روی صندلی‌ای که به پنجره نزدیک تره نشسته و من روی صندلی نزدیک به در چمباتمه زد‌م. بیرون تاریکه و شمع روی میز به سختی فضای دور میز رو روشن کرده. تو کتری فلزی، چایی سرد شده و قابل خوردن نیست.
کنار پنجره «جنون» وایساده؛ هراز گاهی ادعا میکنه تو ظلمت شب چیزی میبینه. «شیطان» روی زمین نشسته؛ چشمش به نور شمعه و مطمئن نیست اگه دستش رو بذاره بالای آتیش، میسوزه یا نه. «التهاب» درحال قدم زدن تو اتاقِ به این کوچیکی، چیزی زیرلب میگه و هربار به دیوار میرسه برمیگرده. «افسردگی» دستهاش رو گذاشته رو شونه‌های فئودور؛ غیظ آلود به من نگاه میکنه. فئودور اما، با اشتیاقی که به سختی میتونه کنترلش کنه به من خیره شده و مطمئن نیست اجازه داره حرفی بزنه یا نه.
ما شش نفر وجه اشتراکی با هم نداریم، جز اینکه هیچ یک از ما بدون دیگری زنده نیست. هر یک از ما عناصر تشکیل دهنده داستانی هستیم که وظیفه نگارشش با فئودوره.
اگر در همین لحظه از جیب کتم قلم و کاغذ در بیارم، فئودور با نیم نگاهی به همه‌ی ما «یادداشت‌های زیرزمینی» رو مینویسه.
با لمس سرد «افسردگی» روی شونه‌هاش مینویسه: چیزی در وجودم، در اعماق قلب و وجدانم، از بین نمی‌رفت، تن به فنا نمیداد، و با اندوهی سوزان خودش را برملا میکرد.
نگاه «شیطان» به اعتراف وادارش میکنه: می‌دانی درواقع خواستم چیست؟ که همه‌ی شما به درک بروید، همین! دلم آرامش میخواهد. همین حالا حاضرم تمام دنیا را به یک کوپک بفروشم ولی آزار نبینم. همه‌ی دنیا به درک واصل شود یا من چایم را ننوشم؟ من میگویم بگذار دنیا به درک واصل شود اما من باید همیشه چایم را بنوشم. میدانستی یا نه؟ بسیار خوب، خودم هم میدانم که عوضی‌ام، رذلم، عاشق خودم هستم، یک تن لش.
تلخند «جنون» از کنار پنجره باعث میشه به این فکر کنه که: هیچ کس مثل من نبود و من مانند هیچ کس نبودم. با خودم فکر میکردم، «من یکی‌ام و آنها همه.»
و اسیر افکارم میشدم.
«التهاب» وسط قدم زدن زیرلب بهش میگه: کارگران وقتی کارشان تمام می‌شود دست کم پولی میگیرند و به میخانه میروند و دست آخر از کلانتری سر در می آوردند—همین یک هفته ای سرشان را گرم میکند. اما آدمی باید کجا برود؟ هربار که به هدفی دست پیدا کند، می توان به نحوی چیزی ناجور در احوالاتش یافت. جریانِ رسیدن به هدف را دوست دارند اما دست یافتن به خود آن را نه و البته این بی نهایت خنده دار است. به طور خلاصه، انسان به طرزی مضحک برنامه ریزی شده است؛ انگار در تمام اینها مضحکه ای در کار است.
به من نگاه میکنه و نامطمئن میپرسه: درواقع حالا خودم هم سوالِ بیهوده‌ای دارم: کدام بهتر است—خوشبختی مبتذل، یا رنج والا؟ خب، کدام بهتر است؟
درآخر، وقتی جوابی نمیشنوه فریاد میکشه: از من میپرسید چرا این طوری خودم را آزار و شکنجه میدادم؟ جواب: چون خیلی کسالت‌بار میبود که دست به سینه بنشینم، برای همین به این پیچ و تاب می‌افتادم. به راستی اینطوری بود. کمی بیشتر به احوال خودتان دقیق شوید آقایان، و آن وقت می‌فهمید که همین طور است. برای خودم ماجرا می‌ساختم و زندگی درست میکردم تا به هرشکلی که شده کمی زندگی کرده باشم. چندبار برایم اتفاق افتاده است که همین طوری بی دلیل و به عمد احساس کرده‌ام که به من اهانتی شده، و به خوبی می‌دانستم که هیچ دلیلی برای این احساس وجود ندارد، ولی می‌توانید خودتان را آن قدر در این جهت پیش برانید که آخرسر به واقع احساس کنید به شما اهانتی شده است. آدم ته دلش سختش است که باور کند رنج میکشد، ریشخندی در دل خارخار میکند، اما با همه‌ی اینها زجر میکشم، با حقیقت و اخلاص؛ حسادت می‌ورزم، عصبانی میشوم… و همه ی اینها از ملال است آقایان، همه از ملال است؛ در هم شکستن از سکون.
ما شش نفر، در این اتاق تاریک، داستانهای فئودور رو می‌سازیم.
کسی از در خارج نمیشه؛ چرا از تاریکی به تاریکی بریم؟
اتاق تاریک و لُختی رو درنظر بگیرید که جز یک میز پوسیده و کتری فلزی چیز درخور توجهی درش وجود نداشته باشه. دو صندلی هست: فئودور روی صندلی‌ای که به پنجره نزدیک تره نشسته و من روی صندلی نزدیک به در چمباتمه زد‌م. بیرون تاریکه و شمع روی میز به سختی فضای دور میز رو روشن کرده. تو کتری فلزی، چایی سرد شده و قابل خوردن نیست.
کنار پنجره «جنون» وایساده؛ هراز گاهی ادعا میکنه تو ظلمت شب چیزی میبینه. «شیطان» روی زمین نشسته؛ چشمش به نور شمعه و مطمئن نیست اگه دستش رو بذاره بالای آتیش، میسوزه یا نه. «التهاب» درحال قدم زدن تو اتاقِ به این کوچیکی، چیزی زیرلب میگه و هربار به دیوار میرسه برمیگرده. «افسردگی» دستهاش رو گذاشته رو شونه‌های فئودور؛ غیظ آلود به من نگاه میکنه. فئودور اما، با اشتیاقی که به سختی میتونه کنترلش کنه به من خیره شده و مطمئن نیست اجازه داره حرفی بزنه یا نه.
ما شش نفر وجه اشتراکی با هم نداریم، جز اینکه هیچ یک از ما بدون دیگری زنده نیست. هر یک از ما عناصر تشکیل دهنده داستانی هستیم که وظیفه نگارشش با فئودوره.
اگر در همین لحظه از جیب کتم قلم و کاغذ در بیارم، فئودور با نیم نگاهی به همه‌ی ما «یادداشت‌های زیرزمینی» رو مینویسه.
با لمس سرد «افسردگی» روی شونه‌هاش مینویسه: چیزی در وجودم، در اعماق قلب و وجدانم، از بین نمی‌رفت، تن به فنا نمیداد، و با اندوهی سوزان خودش را برملا میکرد.
نگاه «شیطان» به اعتراف وادارش میکنه: می‌دانی درواقع خواستم چیست؟ که همه‌ی شما به درک بروید، همین! دلم آرامش میخواهد. همین حالا حاضرم تمام دنیا را به یک کوپک بفروشم ولی آزار نبینم. همه‌ی دنیا به درک واصل شود یا من چایم را ننوشم؟ من میگویم بگذار دنیا به درک واصل شود اما من باید همیشه چایم را بنوشم. میدانستی یا نه؟ بسیار خوب، خودم هم میدانم که عوضی‌ام، رذلم، عاشق خودم هستم، یک تن لش.
تلخند «جنون» از کنار پنجره باعث میشه به این فکر کنه که: هیچ کس مثل من نبود و من مانند هیچ کس نبودم. با خودم فکر میکردم، «من یکی‌ام و آنها همه.»
و اسیر افکارم میشدم.
«التهاب» وسط قدم زدن زیرلب بهش میگه: کارگران وقتی کارشان تمام می‌شود دست کم پولی میگیرند و به میخانه میروند و دست آخر از کلانتری سر در می آوردند—همین یک هفته ای سرشان را گرم میکند. اما آدمی باید کجا برود؟ هربار که به هدفی دست پیدا کند، می توان به نحوی چیزی ناجور در احوالاتش یافت. جریانِ رسیدن به هدف را دوست دارند اما دست یافتن به خود آن را نه و البته این بی نهایت خنده دار است. به طور خلاصه، انسان به طرزی مضحک برنامه ریزی شده است؛ انگار در تمام اینها مضحکه ای در کار است.
به من نگاه میکنه و نامطمئن میپرسه: درواقع حالا خودم هم سوالِ بیهوده‌ای دارم: کدام بهتر است—خوشبختی مبتذل، یا رنج والا؟ خب، کدام بهتر است؟
درآخر، وقتی جوابی نمیشنوه فریاد میکشه: از من میپرسید چرا این طوری خودم را آزار و شکنجه میدادم؟ جواب: چون خیلی کسالت‌بار میبود که دست به سینه بنشینم، برای همین به این پیچ و تاب می‌افتادم. به راستی اینطوری بود. کمی بیشتر به احوال خودتان دقیق شوید آقایان، و آن وقت می‌فهمید که همین طور است. برای خودم ماجرا می‌ساختم و زندگی درست میکردم تا به هرشکلی که شده کمی زندگی کرده باشم. چندبار برایم اتفاق افتاده است که همین طوری بی دلیل و به عمد احساس کرده‌ام که به من اهانتی شده، و به خوبی می‌دانستم که هیچ دلیلی برای این احساس وجود ندارد، ولی می‌توانید خودتان را آن قدر در این جهت پیش برانید که آخرسر به واقع احساس کنید به شما اهانتی شده است. آدم ته دلش سختش است که باور کند رنج میکشد، ریشخندی در دل خارخار میکند، اما با همه‌ی اینها زجر میکشم، با حقیقت و اخلاص؛ حسادت می‌ورزم، عصبانی میشوم… و همه ی اینها از ملال است آقایان، همه از ملال است؛ در هم شکستن از سکون.
ما شش نفر، در این اتاق تاریک، داستانهای فئودور رو می‌سازیم.
کسی از در خارج نمیشه؛ چرا از تاریکی به تاریکی بریم؟