You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
parmyc's Reviews (271)
گفتم بذارم چند روز از اتمام «طاعون» بگذره تا بعد بیام با ذهن شفاف‌تری راجع بهش بنویسم.
کامو یکی از اون نویسنده هاییه که من پیش فرض از کارهاش خوشم میاد و «طاعون» از این قاعده مستثنا نبود.
اما با وجود اینکه زمان بسیار زیادی گذاشته شد تا تاثیر این بیماری روی سبک زندگی مردم و دیدگاهشون توصیف بشه، و با وجود اینکه وضعیت توصیف شده شباهت بسیار زیاد و قابل پیش بینی‌ای به قرنطینه کووید طی سالهای اخیر داشت، یک چیزی در داستان کم بود.
نمیتونم دقیقاً توضیح بدم چه چیزی، اما در تمام طول داستان مطمئن بودم که این کتاب ۵ ستاره رو نمیگیره.
گاهی احساس میکردم اینقدر کامو درگیر «توصیفات» بیماری شده که از «خود» بیماری غافل شده. این گفته شاید عجیب به نظر بیاد؛ با توجه به اینکه تقریباً کل کتاب محوریت طاعون بود. اما برای من، سخت بود بتونم تظاهر کنم این کتاب ۱۰۰٪ چیزی بود که میشد از ایده‌ش کشید بیرون.
شخصیت پردازی نکته قوی داستان بود. کرکترها اوایل خیلی قابل تمایز و منحصر به فرد نبودن اما هرچی داستان رفت جلو درک وضعیتشون راحت تر میشد.
بخش پر رنگ داستان برای من موعظه پدر پانولو بود.
جایی که (مشابه تمام روحانیون جهان) پدیده ای مثل طاعون، که توضیح علمی واضحی داشت، رو به دین ربط داد. همیشه توی زندگیم بیشتر از اونکه به این فکر کنم با ایده ای موافقم یا مخالف، به این توجه میکنم که اون ایده هوشمندانه بوده یا نه؟ چون هیچ وقت روی عقیده ای متعصب نبودم و بیشتر از اینکه دنبال چیزی باشم که ازش خوشم بیاد، دنبال چیزی ام که تحت تاثیر قرارم بده. سخنرانی پدر پانولو، سخنرانی ای که من در تمام ابعاد باهاش مخالف بودم، مصداق بارزی از کنترل مغز افراد معتقد به روشی کاملاً هوشمندانه است:
«گمان برده اید کافی است یکشنبه به دیدار پروردگار بیایید تا بقیه‌ی روزهای هفته خلاص باشید. به خیال‌تان رسیده همین که چند دفعه زانو خم کنید غفلت مجرمانه‌تان جبران میشود. اما پروردگار کم توقع نیست. این رابطه‌های دیر به دیر نمیتواند جوابگوی ولع محبت آمیزش باشد. میخواست شما را بیشتر ببیند، این شیوه‌ی مهربانی اوست و راستش شیوه‌ی دیگری برای ابراز محبت نمیشناسد. به این خاطر است که چون از انتظار کشیدن خسته شد بلای آسمانی را سراغ‌تان فرستاد، همان طور که از آغاز تاریخِ بشریت سراغ تمام شهرهای گناه آلود فرستاده. اکنون پی برده‌اید گناه چیست، همان‌گونه که قابیل و فرزندانش پی بردند و تمامی مردمان ماقبل توفان نوح، مردمان عود و ثمود، فرعون و ایوب و همین‌طور تمام ملعونان. و به‌سان تمامی آنان، از روزی که دروازه‌های شهر بر شما و طاعون بسته شده‌اند، نگاهی تازه به موجودات و اشیا می‌اندازید.
اکنون بالاخره فهمیده‌اید که باید نکته اصلی را دریابید.»
کامو یکی از اون نویسنده هاییه که من پیش فرض از کارهاش خوشم میاد و «طاعون» از این قاعده مستثنا نبود.
اما با وجود اینکه زمان بسیار زیادی گذاشته شد تا تاثیر این بیماری روی سبک زندگی مردم و دیدگاهشون توصیف بشه، و با وجود اینکه وضعیت توصیف شده شباهت بسیار زیاد و قابل پیش بینی‌ای به قرنطینه کووید طی سالهای اخیر داشت، یک چیزی در داستان کم بود.
نمیتونم دقیقاً توضیح بدم چه چیزی، اما در تمام طول داستان مطمئن بودم که این کتاب ۵ ستاره رو نمیگیره.
گاهی احساس میکردم اینقدر کامو درگیر «توصیفات» بیماری شده که از «خود» بیماری غافل شده. این گفته شاید عجیب به نظر بیاد؛ با توجه به اینکه تقریباً کل کتاب محوریت طاعون بود. اما برای من، سخت بود بتونم تظاهر کنم این کتاب ۱۰۰٪ چیزی بود که میشد از ایده‌ش کشید بیرون.
شخصیت پردازی نکته قوی داستان بود. کرکترها اوایل خیلی قابل تمایز و منحصر به فرد نبودن اما هرچی داستان رفت جلو درک وضعیتشون راحت تر میشد.
بخش پر رنگ داستان برای من موعظه پدر پانولو بود.
جایی که (مشابه تمام روحانیون جهان) پدیده ای مثل طاعون، که توضیح علمی واضحی داشت، رو به دین ربط داد. همیشه توی زندگیم بیشتر از اونکه به این فکر کنم با ایده ای موافقم یا مخالف، به این توجه میکنم که اون ایده هوشمندانه بوده یا نه؟ چون هیچ وقت روی عقیده ای متعصب نبودم و بیشتر از اینکه دنبال چیزی باشم که ازش خوشم بیاد، دنبال چیزی ام که تحت تاثیر قرارم بده. سخنرانی پدر پانولو، سخنرانی ای که من در تمام ابعاد باهاش مخالف بودم، مصداق بارزی از کنترل مغز افراد معتقد به روشی کاملاً هوشمندانه است:
«گمان برده اید کافی است یکشنبه به دیدار پروردگار بیایید تا بقیه‌ی روزهای هفته خلاص باشید. به خیال‌تان رسیده همین که چند دفعه زانو خم کنید غفلت مجرمانه‌تان جبران میشود. اما پروردگار کم توقع نیست. این رابطه‌های دیر به دیر نمیتواند جوابگوی ولع محبت آمیزش باشد. میخواست شما را بیشتر ببیند، این شیوه‌ی مهربانی اوست و راستش شیوه‌ی دیگری برای ابراز محبت نمیشناسد. به این خاطر است که چون از انتظار کشیدن خسته شد بلای آسمانی را سراغ‌تان فرستاد، همان طور که از آغاز تاریخِ بشریت سراغ تمام شهرهای گناه آلود فرستاده. اکنون پی برده‌اید گناه چیست، همان‌گونه که قابیل و فرزندانش پی بردند و تمامی مردمان ماقبل توفان نوح، مردمان عود و ثمود، فرعون و ایوب و همین‌طور تمام ملعونان. و به‌سان تمامی آنان، از روزی که دروازه‌های شهر بر شما و طاعون بسته شده‌اند، نگاهی تازه به موجودات و اشیا می‌اندازید.
اکنون بالاخره فهمیده‌اید که باید نکته اصلی را دریابید.»
This was WAY better than The Captive Prince and here’s why:
The plot: got better. Thank GOD we got over those disturbing sex scenes. This one was more about war and strategy. Which, as you know, i l o v e. it kinda felt like not much really happened in the first 50% of the book.
But the last chapters were totally worth the wait. THAT ending? 10/10
The characters: had developments!!
Laurent finally showed his potential.
Damen was better than ever.
I loved how the whole book was a slow-burn journey of them getting to know each other and nothing about their relationship felt rushed.
The King’s Rising better be as good as this one or I’ll sue.
The plot: got better. Thank GOD we got over those disturbing sex scenes. This one was more about war and strategy. Which, as you know, i l o v e. it kinda felt like not much really happened in the first 50% of the book.
But the last chapters were totally worth the wait. THAT ending? 10/10
The characters: had developments!!
Laurent finally showed his potential.
Damen was better than ever.
I loved how the whole book was a slow-burn journey of them getting to know each other and nothing about their relationship felt rushed.
The King’s Rising better be as good as this one or I’ll sue.
Okay so *clears throat* I do not approve of what really happened in this book.
I mean, the main plot aside, the constant rape, slavery and disturbing sexual content was totally out of control.
I have difficulty finding the point of them, really. And "normalizing" it was NOT cool. At all.
Was there really no other way to describe a barbarian community?
The only way I can *somewhat* accept? Tolerate? It, is that everything was the way it was because it HAD to be disturbing. Not because it was supposed to be sexual (in a good way) or acceptable. (I hope I'm making sense...)
But these aside, the main plot, had potential.
It could've been handled MUCH better but well... whatever. There was, indeed, potential.
-Laurent was an interesting character, I suppose. So was Damen.
- The fight scenes were not well written. I couldn't really understand what was happening.
- The ending was MEH. I expected a cliffhanger, honestly.
I mean, the main plot aside, the constant rape, slavery and disturbing sexual content was totally out of control.
I have difficulty finding the point of them, really. And "normalizing" it was NOT cool. At all.
Was there really no other way to describe a barbarian community?
The only way I can *somewhat* accept? Tolerate? It, is that everything was the way it was because it HAD to be disturbing. Not because it was supposed to be sexual (in a good way) or acceptable. (I hope I'm making sense...)
But these aside, the main plot, had potential.
It could've been handled MUCH better but well... whatever. There was, indeed, potential.
-Laurent was an interesting character, I suppose. So was Damen.
- The fight scenes were not well written. I couldn't really understand what was happening.
- The ending was MEH. I expected a cliffhanger, honestly.
It’s hard, or better say, nearly impossible to choose a favorite book when all you have ever done in your life is reading. Some books though, they’re not merely books. Some hit harder. Touch us deeper and in places we never knew existed. Some could simply be a mirror of one’s soul or a shattered piece of a nerve wrecking memory.
I was around age 9 the first time I heard about this book. An English literature teacher of mine talked about it in class and short after I found myself reading it whenever I had the time. Next time I read it I was 12, next I was 15, next I was 17 and now I am almost 20. And even though things tire me easily and youth never awed me the way it awed Dorian, The picture of Dorian Gray is simply my favorite book. The piece of literature I wish to be put in the same grave with.
Now to be exactly honest, this book is just Henry Wotton giving people free speeches about literally everything. It’s barely about Dorian himself, but more about what he represents. It may seem pretentious. Because it actually is. So was Henry. The guy I hated the first time I read about him. But also the guy I admired the last time I did. The guy I find myself agreeing with, but for what it’s worth, disagreeing mostly. Some men really have the ability to make a thought sound like a fact and holy father of Jesus, Henry Wotton was the president of them all. This fact alone made everything about this book godlike. I, as a kid, got so confused of the things I should’ve admired and the things I should’ve loathed. I, as an adult, could easily beat Henry in a conversation battle just because I know now, what to believe and when to ignore. And that, I owe Oscar for.
There is no part in this book that I cannot love. (Even parts I hate. Quotes I dislike.)
But there are two sets of conversations that i admire wholeheartedly. It would be such a waste if i don’t quote it here;
“I shall write it in my diary to-night.”
“What?”
“That a burnt child loves the fire.”
“I am not even singed. My wings are untouched.”
“You use them for everything, except flight.”
“Courage has passed from men to women. It is a new experience for us.”
__________
“What is art?”
“It is a malady.”
“Love?”
“An illusion.”
“Religion?”
“The fashionable substitute for belief.”
“You are a sceptic.”
“Never! Scepticism is the beginning of Faith.”
“What are you?”
“To define is to limit.”
“Give me a clue.”
“Threads snap. You would lose your way in the labyrinth.”
I was around age 9 the first time I heard about this book. An English literature teacher of mine talked about it in class and short after I found myself reading it whenever I had the time. Next time I read it I was 12, next I was 15, next I was 17 and now I am almost 20. And even though things tire me easily and youth never awed me the way it awed Dorian, The picture of Dorian Gray is simply my favorite book. The piece of literature I wish to be put in the same grave with.
Now to be exactly honest, this book is just Henry Wotton giving people free speeches about literally everything. It’s barely about Dorian himself, but more about what he represents. It may seem pretentious. Because it actually is. So was Henry. The guy I hated the first time I read about him. But also the guy I admired the last time I did. The guy I find myself agreeing with, but for what it’s worth, disagreeing mostly. Some men really have the ability to make a thought sound like a fact and holy father of Jesus, Henry Wotton was the president of them all. This fact alone made everything about this book godlike. I, as a kid, got so confused of the things I should’ve admired and the things I should’ve loathed. I, as an adult, could easily beat Henry in a conversation battle just because I know now, what to believe and when to ignore. And that, I owe Oscar for.
There is no part in this book that I cannot love. (Even parts I hate. Quotes I dislike.)
But there are two sets of conversations that i admire wholeheartedly. It would be such a waste if i don’t quote it here;
“I shall write it in my diary to-night.”
“What?”
“That a burnt child loves the fire.”
“I am not even singed. My wings are untouched.”
“You use them for everything, except flight.”
“Courage has passed from men to women. It is a new experience for us.”
__________
“What is art?”
“It is a malady.”
“Love?”
“An illusion.”
“Religion?”
“The fashionable substitute for belief.”
“You are a sceptic.”
“Never! Scepticism is the beginning of Faith.”
“What are you?”
“To define is to limit.”
“Give me a clue.”
“Threads snap. You would lose your way in the labyrinth.”
یکی نوشته بود این کتاب بدرد وقتی میخوره که تو فرودگاه منتظر نشستی تا ساعت پروازت برسه.
کاملاً موافقم.
کاملاً موافقم.
I’m sorry Ali i love you but you lost me when he started comparing her tits to… hills on mars.
از سری کلاسیک هایی که به نظرم ایده اصلی رو (بسیار ناجوانمردانه و unprofessional) حیف کرد.
Expectedly, this was a total disappointment.
Throughout the whole book, i couldn’t shake the feeling that Cath was Penelope in a different font. They had so many similarities, Cath barely felt original. (That’s actually on me. I read Carry On first.) also her personality was such a cliché.
Levi was okay. Zero feelings about him.
Hated Wren for 78% of the story. For the other 22% i managed not to roll my eyes whenever she opened her mouth.
Simon Snow part felt… cringe?? I mean, I KNOW how this was supposed to be but it really felt weird to pretend this whole Simon Snow thing wasn’t actually Harry Potter. I really felt like Rainbow was giving herself a thumbs up the whole time. Plus i have no idea what kind of a connection Simon Snow had to have with Carry On Trilogy, but many parts didn’t match up. As if Rainbow wrote something in Fangirl, then decided to completely change it in Carry On. This one hurt my feelings allot.
I’m not sure how many times i have(and will) re-read Carry On, but I’m pretty sure my next move is to completely pretend that i have never heard of a book named Fangirl and even if it does in fact exist, it has nothing to do with my beloved Carry On trilogy.
Throughout the whole book, i couldn’t shake the feeling that Cath was Penelope in a different font. They had so many similarities, Cath barely felt original. (That’s actually on me. I read Carry On first.) also her personality was such a cliché.
Levi was okay. Zero feelings about him.
Hated Wren for 78% of the story. For the other 22% i managed not to roll my eyes whenever she opened her mouth.
Simon Snow part felt… cringe?? I mean, I KNOW how this was supposed to be but it really felt weird to pretend this whole Simon Snow thing wasn’t actually Harry Potter. I really felt like Rainbow was giving herself a thumbs up the whole time. Plus i have no idea what kind of a connection Simon Snow had to have with Carry On Trilogy, but many parts didn’t match up. As if Rainbow wrote something in Fangirl, then decided to completely change it in Carry On. This one hurt my feelings allot.
I’m not sure how many times i have(and will) re-read Carry On, but I’m pretty sure my next move is to completely pretend that i have never heard of a book named Fangirl and even if it does in fact exist, it has nothing to do with my beloved Carry On trilogy.
به خودم گفتم خودشه! سقوط یکی از بهترین مثالهاست برای توضیح اینکه من دقیقاً از ادبیات چی میخوام!
نمونه بارزی از یک شاهکار ادبی که تا روزها ذهنتو درگیر خودش کنه. خوندن عقاید افراد صاحب‌نظر و مقایسش با تفکرات روزمره خودت. امان از ژان باپتیست که با دوگانگیش تونست چندین وجه از شخصیت خوانندش رو قلقلک بده!
سقوط یک سر و گردن از بقیه کارهای کامو بالاتر بود و برای من، بهترین کارش بود. قطع به یقین چندوقت دیگه برای بازخوانی میرم سراغش.
به رسم این چند وقت؛ با اینکه انتخاب بسیار سخته:
—در کل، مهم این است که بتوانیم غضب‌مان را سر کسی خالی کنیم، بی‌آن که او حق داشته باشد جواب‌مان را بدهد. شنیده‌اید می‌گویند «آدم روی حرف پدرش حرف نمیزند؟» از یک جنبه، غریب جلوه می‌کند. در این دنیا، به چه کسی جواب می‌دهیم جز کسی که دوستش داریم؟ از جنبه‌ای دیگر، متقاعدکننده است. بالاخره باید یک نفر باشد که حرف آخر را بزند. وگرنه، در رد هر استدلال میشود استدلال دیگری آورد: قضیه تمامی ندارد! قدرت، برعکس، تکلیف را یکسره می‌کند. خیلی طول کشید، اما بالاخره این مطلب دستگیرمان شد. مثلاً، لابد متوجه شده‌اید که اروپای کهن خودمان سرانجام آموخته که به شیوه‌ی صحیح فلسفه ببافد. دیگر، مانند دوران ساده‌دلی، نمی‌گوییم «نظرم این است، کجایش ایراد دارد؟» به روشن بینی رسیده ایم. اطلاعیه را جایگزین مناظره کرده‌ایم. می‌گوییم «حقیقت این است. مختارید درباره‌اش بحث کنید، برای‌مان اهمیتی ندارد. اما چند سال دیگر، پلیس به شما می‌فهماند حق با ماست.»
نمونه بارزی از یک شاهکار ادبی که تا روزها ذهنتو درگیر خودش کنه. خوندن عقاید افراد صاحب‌نظر و مقایسش با تفکرات روزمره خودت. امان از ژان باپتیست که با دوگانگیش تونست چندین وجه از شخصیت خوانندش رو قلقلک بده!
سقوط یک سر و گردن از بقیه کارهای کامو بالاتر بود و برای من، بهترین کارش بود. قطع به یقین چندوقت دیگه برای بازخوانی میرم سراغش.
به رسم این چند وقت؛ با اینکه انتخاب بسیار سخته:
—در کل، مهم این است که بتوانیم غضب‌مان را سر کسی خالی کنیم، بی‌آن که او حق داشته باشد جواب‌مان را بدهد. شنیده‌اید می‌گویند «آدم روی حرف پدرش حرف نمیزند؟» از یک جنبه، غریب جلوه می‌کند. در این دنیا، به چه کسی جواب می‌دهیم جز کسی که دوستش داریم؟ از جنبه‌ای دیگر، متقاعدکننده است. بالاخره باید یک نفر باشد که حرف آخر را بزند. وگرنه، در رد هر استدلال میشود استدلال دیگری آورد: قضیه تمامی ندارد! قدرت، برعکس، تکلیف را یکسره می‌کند. خیلی طول کشید، اما بالاخره این مطلب دستگیرمان شد. مثلاً، لابد متوجه شده‌اید که اروپای کهن خودمان سرانجام آموخته که به شیوه‌ی صحیح فلسفه ببافد. دیگر، مانند دوران ساده‌دلی، نمی‌گوییم «نظرم این است، کجایش ایراد دارد؟» به روشن بینی رسیده ایم. اطلاعیه را جایگزین مناظره کرده‌ایم. می‌گوییم «حقیقت این است. مختارید درباره‌اش بحث کنید، برای‌مان اهمیتی ندارد. اما چند سال دیگر، پلیس به شما می‌فهماند حق با ماست.»
این کتاب احتمالاً موردپسند خیلی ها باشه، اما برای من شدیداً کسل کننده بود.
مدل روایت رو دوست نداشتم و شخصیتها به نظرم تک بعدی بودن.
میتونست خیلی کوتاه تر از این حرفها باشه…
مدل روایت رو دوست نداشتم و شخصیتها به نظرم تک بعدی بودن.
میتونست خیلی کوتاه تر از این حرفها باشه…