Take a photo of a barcode or cover
pieterpaultybbe's Reviews (114)
mysterious
medium-paced
Loveable characters:
No
Roderik Six heeft stijl. Daar stopt het dan ook. Als roman faalt Volt op zo goed als ieder vlak. Er is niets mis met een fragmentarische schrijfstijl, die het ene vignet aan het andere rijgt zonder al te veel uitleg. Al voelt een bureaucratisch, hiërarchisch koude, dystopische toekomst, nu net de minst vruchtbare setting voor zo'n roman. Het hoofdpersonage spelt de les over een wereld die de lezer niet begrijpt. En waarschijnlijk maakt Roderik SIx op verschillende plaatsen wel degelijk een sprekende uitspraak over de mensheid en de wereld waarin het personage zich vertoeft, en als hij het publiek nu eens zou binnenlaten in die wereld, dan hadden we hem ervoor kunnen applaudisseren.
Maar Roderik Six kiest ervoor om zijn publiek dom te houden, als de inlanders, met moeilijke woorden en citaten, met prevelende quasi-filosofische uitspraken, die als men ze dan toch eens ontleed, gewoonweg nergens op slaan of inzichten herhaalt die zo oud zijn als Homeros.
Met het hoofdpersonage Duvall, wil Roderik Sx duidelijk een complex karakter neerzetten, maar hij verwart het met een alles-kan attitude. Waardoor Duvall een persiflage wordt van zichzelf, dat al zijn mijmeringen nutteloos rendeert.
240 Pagina's is verre van het de langste roman die ik ooit las, maar dikwijls voelde het wel zo.
Maar Roderik Six kiest ervoor om zijn publiek dom te houden, als de inlanders, met moeilijke woorden en citaten, met prevelende quasi-filosofische uitspraken, die als men ze dan toch eens ontleed, gewoonweg nergens op slaan of inzichten herhaalt die zo oud zijn als Homeros.
Met het hoofdpersonage Duvall, wil Roderik Sx duidelijk een complex karakter neerzetten, maar hij verwart het met een alles-kan attitude. Waardoor Duvall een persiflage wordt van zichzelf, dat al zijn mijmeringen nutteloos rendeert.
240 Pagina's is verre van het de langste roman die ik ooit las, maar dikwijls voelde het wel zo.
dark
fast-paced
Plot or Character Driven:
N/A
Stijlvol neergepend. Droog, maar vlot. Het verhaal op zich is wat teleurstellend, zeker omdat het kernidee (dieren hebben plots een bewustzijn) van de roman, kon leiden tot zoveel meer. Er zijn ook net te veel scènes die verwarrend overkomen. Een dier dat op de ene pagina niet verstaan kan worden, kan dat dan plots twee hoofdstukken later wel, terwijl er amper tijd gepasseerd is. Kortom een interessant, stevig geschreven werk, dat net iets te veel fouten bevat en een zijn kernidee amper uitwerkt.
dark
fast-paced
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
"Het is misschien een al te hard en meedogenloos boek geworden" Zo leidt Louis Paul Boon, de beknopte memoires van de heer Daegeman in. En inderdaad, het is een hard en meedogenloos boek en inderdaad het is misschien té. Maar ach, wat maakt het uit als het met zo'n ongelooflijke flair geschreven is? Als Louis Paul Boon er toch net zovele rake wereldvisies in weet verstoppen. In de literatuur, in het hoofd van een schrijver is het vast altijd een beetje oorlog. En oorlog betekent dat alles mag, ook een donker en vuil relaas tussen grote historische romans in.
In het algemeen een vrij behapbare en verzorgde uiteenzetting van de dramatheorie. Structuurgewijs kon het nog wat beter uitgewerkt worden. Met passages die elkaar aanvullen, soms hoofdstukken van elkaar verwijderd. Ook zijn enkele ideeën, de zogenaamde restricties van het drama, verouderd sinds het medium tegenwoordig veel meer technologische mogelijkheden kent.
Gabriel García Márquez blijft een wonderlijke verteller en vele passages zijn meesterlijk geschreven. Liefde in tijden van Cholera is een geweldige uiteenzetting van het huwelijk, de liefde en hoe deze in elkaar verwerven zijn. Toch voelt het allemaal wat lang aan. Hoewel verschillende passages elkaar snel opvolgen, blijft Márquez soms steken in bepaalde herhalingen van thema's en ideeën die dezelfde uitwerking krijgen.
Het is een must voor iedere fan, al is het geen Honderd Jaar Eenzaamheid.
Het is een must voor iedere fan, al is het geen Honderd Jaar Eenzaamheid.
So many things happen in this novel that it's shortness really is suprising. Billy Pilgrim's story contains time travel, war, aliens, marriage and much more. Constantly riding the surface without much depth. Praise for the effortless way in which all these different topics flow, is deserved. Vonnegut creates something that's surprisingly easy to understand.
Although I really enjoyed reading it. I was constantly wondering wether I was missing some deeper point or if it just didn't exist.
Although I really enjoyed reading it. I was constantly wondering wether I was missing some deeper point or if it just didn't exist.
reflective
Vanaf de eerste bladzijde wist ik dat het boek op een andere manier gelezen moest worden. Persoonlijke Notities is waarschijnlijk op z'n best als men het leest zoals Marcus Aurelius het schreef. Gedachte per gedachte. Toch lijkt de Romeins keizer verder te gaan dan gewoon wat uit zijn hoofd te krabbelen. Het lijkt haast een leermeester voor zichzelf te spelen. Hij is repetitief, hard en borderline arrogant. En juist dat zorgt ervoor dat het zo interessant wordt.
De stoïcijnse levenswijze is verre van de gemakkelijkste, het laat geen ruimte voor de oh zo menselijke verlangens en het algemeen falen. Marcus Aurelius klinkt soms als een moeder die haar kind probeert te overtuigen van het nut en de gezonde invloed van een levertraan. Waarbij zowel het kind als de moeder Marcus zelf zijn en de levertraan de stoïcijns leer is. Vaker wel dan niet lijkt hij vooral zijn eigen twijfels weg te redeneren. Wat alleen maar meer ontzag voor een al opmerkelijk staatshoofd oplevert. Als laatste vertegenwoordiger van de zogenaamde Goede Keizers resteert de vraag of de stoïcijnse leer voor heersers een must is. En is de aanstelling van zijn eigen zoon Commodus als opvolger -hoewel adoptiekinderen in die periode gebruikelijker waren- die later uitgroeide tot een ware Tiran die het Romeinse volk deed daveren zoals Nero, misschien wel het laatste stukje menselijk falen -namelijk een oerliefde voor eigen bloed- dat hij niet kon wegredeneren.
De stoïcijnse levenswijze is verre van de gemakkelijkste, het laat geen ruimte voor de oh zo menselijke verlangens en het algemeen falen. Marcus Aurelius klinkt soms als een moeder die haar kind probeert te overtuigen van het nut en de gezonde invloed van een levertraan. Waarbij zowel het kind als de moeder Marcus zelf zijn en de levertraan de stoïcijns leer is. Vaker wel dan niet lijkt hij vooral zijn eigen twijfels weg te redeneren. Wat alleen maar meer ontzag voor een al opmerkelijk staatshoofd oplevert. Als laatste vertegenwoordiger van de zogenaamde Goede Keizers resteert de vraag of de stoïcijnse leer voor heersers een must is. En is de aanstelling van zijn eigen zoon Commodus als opvolger -hoewel adoptiekinderen in die periode gebruikelijker waren- die later uitgroeide tot een ware Tiran die het Romeinse volk deed daveren zoals Nero, misschien wel het laatste stukje menselijk falen -namelijk een oerliefde voor eigen bloed- dat hij niet kon wegredeneren.
Lize Spit haalt veel uit de luttele 91 pagina's, maar toch kan ze niet verhelpen dat de novelle aanvoelt als de manier waarop het hoogstwaarschijnlijk geschreven is. Een zijproject.
dark
Hoewel Süskind in slechts 250 pagina's van de geboorte tot de (weliswaar relatief vroege) dood van Grenouille reist, slaagt hij er in op bepaalde punten toch langdradig te zijn. Met een generische doch degelijke stijl wordt je door de vuile, stinkende straten van 18de eeuws Parijs geloodst. De langdradigheid zit hem echter in de lange passages over geur. Hoewel het in een boek getiteld Het Parfum, logisch is dat er om de haverklap over geuren wordt gemijmerd, merk je bij de derde passage echter dat Süskinds neus voor aroma's net zo onderontwikkeld is als deze van de Parijse Paria.
De genialiteit zit hem (dan ook enkel) in het plot. Het is een heerlijk walmend verhaal. Met de ontknoping (de laatste 50 pagina's) als een knap stukje magisch realisme dat de populariteit van dit werk verantwoordt.
De genialiteit zit hem (dan ook enkel) in het plot. Het is een heerlijk walmend verhaal. Met de ontknoping (de laatste 50 pagina's) als een knap stukje magisch realisme dat de populariteit van dit werk verantwoordt.
funny
sad
fast-paced
Wat is het toch dat me steeds, na grote literaire werken te verorberen, terugbrengt naar de impromptu schrijfsels van Herman Brusselmans? Ieder boekje hetzelfde, met dezelfde stijl en hetzelfde niveau. Nooit laat het me volledig koud, nooit bereikt het zijn potentieel.
Is het juist dat telkens terugkerende net-niet-gevoel dat hoop installeert ooit een fragment van zijn overvloedig oeuvre beet te nemen dat het nét wel doet? Of wordt het tijd om toe te geven dat de speld in de hooiberg er mogelijks niet eens is?
Wat maakt het uit? Het leest lekker weg en verder moet daar niet over gediscussieerd worden, is hoe Brusselmans het zelf zou schrijven.
En hoewel het vast beter is mijn tijd niet meer te verspillen aan een van oudsher gekende stijl, weet ik dat ik bij hier en enkele tijdsaanduidingen weer zo'n heerlijk onverzadigd boekje van Brusselmans oppak en me wentel in de herhalende, gemakzuchtige, maar toch zo smakelijk virtuoze stijl.
Is het juist dat telkens terugkerende net-niet-gevoel dat hoop installeert ooit een fragment van zijn overvloedig oeuvre beet te nemen dat het nét wel doet? Of wordt het tijd om toe te geven dat de speld in de hooiberg er mogelijks niet eens is?
Wat maakt het uit? Het leest lekker weg en verder moet daar niet over gediscussieerd worden, is hoe Brusselmans het zelf zou schrijven.
En hoewel het vast beter is mijn tijd niet meer te verspillen aan een van oudsher gekende stijl, weet ik dat ik bij hier en enkele tijdsaanduidingen weer zo'n heerlijk onverzadigd boekje van Brusselmans oppak en me wentel in de herhalende, gemakzuchtige, maar toch zo smakelijk virtuoze stijl.