Take a photo of a barcode or cover
4.01 AVERAGE
4.01 AVERAGE
challenging
funny
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
challenging
dark
funny
mysterious
reflective
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Περίεργη περίπτωση βιβλίου...
Η πρώτη αίσθηση είναι ότι πρόκειται για το απόλυτα βαρετό μυθιστόρημα, καθώς κάθε σελίδα διαδέχεται την επόμενη χωρίς να νιώθω (και μιλάω αποκλειστικά για εμένα σε αυτή την κριτική) ότι γίνεται κάτι άξιο λόγου, αναφοράς, ή καταγραφής.
Η δέυτερη αίσθηση είναι αυτή της ειρωνείας που παρεισφρέει σαν χρώμα σε ασπρόμαυρη εικόνα. Τα δρώμενα, οι αναφορές και οι διάλογοι δεν εκλαμβάνονται per se, αλλά μέσα από ένα νέο πρίσμα, αυτό της ειρωνείας του Μαν.
Η τρίτη αίσθηση είναι αυτή της αλληγορίας που ξεδιπλώνεται όσο προχωράει το έργο (ενώ είναι παρούσα από την πρώτη στιγμή), δίνοντας μια τρίτη διάσταση (βάθος;) σε μια δισδιάστατη εικόνα.
Έχουν γραφτεί πολλά για το έργο και σίγουρα η δική μου φτωχή αντίληψη δεν επαρκεί για να αποδώσει στο κοινό μια κριτική εφάμιλλη επαγγελματιών του είδους (τινές εξ αυτών κάμουσιν χρήση και πολύ όμορφων λέξεων όπως "διαπρύσιος", "εγκαταβιώνω", "αδήριτος", "εγκεντρισμένος με τα νάματα του Διαφωτισμού", κ.λπ.), γι' αυτό θα είμαι σύντομος:
Το έργο είναι η εξιστόρηση της διαμονής του Χανς Κάστορπ σε ένα "αλπικό" σανατόριο. Διαμονή που ξεκίνησε ως επισκέπτης για 3 εβδομάδες και συνέχισε ως "τρόφιμος" επί 7 έτη. Αν σκοπός του Μαν ήταν απλώς η εξιστόρηση του μη-περιπετειώδους βίου ενός επισκέπτη/τροφίμου σανατορίου επί επτά έτη, θα ήταν το μεγαλύτερο τρολ της εποχής του. Όμως, η ειρωνεία του Μαν δεν είναι αυτού του πλαισίου/πεδίου. Είναι στο χέρι (πνεύμα;) του αναγνώστη να κάνει τις αναγωγές και τις συνθέσεις των στοιχείων που διαβάζει. Ό,τι προκύψει, μόνο ως κέρδος λογίζεται.
Η πρώτη αίσθηση είναι ότι πρόκειται για το απόλυτα βαρετό μυθιστόρημα, καθώς κάθε σελίδα διαδέχεται την επόμενη χωρίς να νιώθω (και μιλάω αποκλειστικά για εμένα σε αυτή την κριτική) ότι γίνεται κάτι άξιο λόγου, αναφοράς, ή καταγραφής.
Η δέυτερη αίσθηση είναι αυτή της ειρωνείας που παρεισφρέει σαν χρώμα σε ασπρόμαυρη εικόνα. Τα δρώμενα, οι αναφορές και οι διάλογοι δεν εκλαμβάνονται per se, αλλά μέσα από ένα νέο πρίσμα, αυτό της ειρωνείας του Μαν.
Η τρίτη αίσθηση είναι αυτή της αλληγορίας που ξεδιπλώνεται όσο προχωράει το έργο (ενώ είναι παρούσα από την πρώτη στιγμή), δίνοντας μια τρίτη διάσταση (βάθος;) σε μια δισδιάστατη εικόνα.
Έχουν γραφτεί πολλά για το έργο και σίγουρα η δική μου φτωχή αντίληψη δεν επαρκεί για να αποδώσει στο κοινό μια κριτική εφάμιλλη επαγγελματιών του είδους (τινές εξ αυτών κάμουσιν χρήση και πολύ όμορφων λέξεων όπως "διαπρύσιος", "εγκαταβιώνω", "αδήριτος", "εγκεντρισμένος με τα νάματα του Διαφωτισμού", κ.λπ.), γι' αυτό θα είμαι σύντομος:
Το έργο είναι η εξιστόρηση της διαμονής του Χανς Κάστορπ σε ένα "αλπικό" σανατόριο. Διαμονή που ξεκίνησε ως επισκέπτης για 3 εβδομάδες και συνέχισε ως "τρόφιμος" επί 7 έτη. Αν σκοπός του Μαν ήταν απλώς η εξιστόρηση του μη-περιπετειώδους βίου ενός επισκέπτη/τροφίμου σανατορίου επί επτά έτη, θα ήταν το μεγαλύτερο τρολ της εποχής του. Όμως, η ειρωνεία του Μαν δεν είναι αυτού του πλαισίου/πεδίου. Είναι στο χέρι (πνεύμα;) του αναγνώστη να κάνει τις αναγωγές και τις συνθέσεις των στοιχείων που διαβάζει. Ό,τι προκύψει, μόνο ως κέρδος λογίζεται.
challenging
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Ein merkwürdiger Fall von Buch...
Der erste Eindruck ist, dass es sich um den Inbegriff des langweiligen Romans handelt, da eine Seite die nächste ablöst, ohne dass ich (und ich spreche hier ausschließlich von mir selbst in dieser Rezension) das Gefühl habe, dass etwas Erwähnens- oder Berichtenswertes geschieht.
Der zweite Eindruck ist der der Ironie, die wie eine Farbe in ein schwarz-weißes Bild eindringt. Die Ereignisse, Anspielungen und Dialoge sind nicht per se zu verstehen, sondern durch ein neues Prisma – jenes der Ironie Thomas Manns.
Der dritte Eindruck ist der der Allegorie, die sich im Verlauf des Werkes entfaltet (wiewohl sie von Anfang an präsent ist) und der zweidimensionalen Darstellung eine dritte Dimension verleiht – Tiefe?
Es wurde viel über dieses Werk geschrieben, und sicherlich reicht mein bescheidenes Verständnis nicht aus, um dem Publikum eine Kritik zu bieten, die dem Niveau professioneller Literaturkritiker entspricht (einige von ihnen bedienen sich auch besonders schöner Wörter wie diaprysisch, eingesessen, unabweisbar, durchdrungen vom Geist der Aufklärung usw.). Daher will ich mich kurz fassen:
Das Werk erzählt die Geschichte von Hans Castorps Aufenthalt in einem „alpinen“ Sanatorium – ein Aufenthalt, der als dreitägiger Besuch begann und sich über sieben Jahre erstreckte. Sollte Thomas Mann lediglich die ereignislose Existenz eines Besuchers/Bewohners eines Sanatoriums über sieben Jahre hinweg geschildert haben wollen, so wäre er der größte Troll seiner Zeit gewesen. Doch Manns Ironie operiert nicht auf dieser Ebene. Es liegt in der Hand (im Geist?) des Lesers, die Elemente des Textes zu deuten und synthetisieren. Was daraus hervorgeht, kann nur als Gewinn gelten.
Der erste Eindruck ist, dass es sich um den Inbegriff des langweiligen Romans handelt, da eine Seite die nächste ablöst, ohne dass ich (und ich spreche hier ausschließlich von mir selbst in dieser Rezension) das Gefühl habe, dass etwas Erwähnens- oder Berichtenswertes geschieht.
Der zweite Eindruck ist der der Ironie, die wie eine Farbe in ein schwarz-weißes Bild eindringt. Die Ereignisse, Anspielungen und Dialoge sind nicht per se zu verstehen, sondern durch ein neues Prisma – jenes der Ironie Thomas Manns.
Der dritte Eindruck ist der der Allegorie, die sich im Verlauf des Werkes entfaltet (wiewohl sie von Anfang an präsent ist) und der zweidimensionalen Darstellung eine dritte Dimension verleiht – Tiefe?
Es wurde viel über dieses Werk geschrieben, und sicherlich reicht mein bescheidenes Verständnis nicht aus, um dem Publikum eine Kritik zu bieten, die dem Niveau professioneller Literaturkritiker entspricht (einige von ihnen bedienen sich auch besonders schöner Wörter wie diaprysisch, eingesessen, unabweisbar, durchdrungen vom Geist der Aufklärung usw.). Daher will ich mich kurz fassen:
Das Werk erzählt die Geschichte von Hans Castorps Aufenthalt in einem „alpinen“ Sanatorium – ein Aufenthalt, der als dreitägiger Besuch begann und sich über sieben Jahre erstreckte. Sollte Thomas Mann lediglich die ereignislose Existenz eines Besuchers/Bewohners eines Sanatoriums über sieben Jahre hinweg geschildert haben wollen, so wäre er der größte Troll seiner Zeit gewesen. Doch Manns Ironie operiert nicht auf dieser Ebene. Es liegt in der Hand (im Geist?) des Lesers, die Elemente des Textes zu deuten und synthetisieren. Was daraus hervorgeht, kann nur als Gewinn gelten.
Creo que no estaba preparado para esto. No es una lectura fácil, sobre todo para el lector no preparado, como yo.
Probablemente se pueda disfrutar más con un poco de conocimiento de historia de principios del siglo XX.
Y aún así, incluso habiendo entrado en esta montaña sin calzado adecuado, la vista desde arriba es tan bonita.
Siento que el poso que va dejando el libro con el paso del tiempo se va haciendo más y más valioso, literalmente como subir una montaña.
A destacar la composición temporal del libro, como se extiende la narración o se acorta siguiendo la propia noción del tiempo del personaje, cuando se aburre o se divierte.
Dada la época me ha llamado la atención los intereses amorosos del personaje y como culmina finalmente
Según el propio Mann, para disfrutar este libro de verdad se requerían dos lecturas... Quizás dentro de unos años
Probablemente se pueda disfrutar más con un poco de conocimiento de historia de principios del siglo XX.
Y aún así, incluso habiendo entrado en esta montaña sin calzado adecuado, la vista desde arriba es tan bonita.
Siento que el poso que va dejando el libro con el paso del tiempo se va haciendo más y más valioso, literalmente como subir una montaña.
A destacar la composición temporal del libro, como se extiende la narración o se acorta siguiendo la propia noción del tiempo del personaje, cuando se aburre o se divierte.
Dada la época me ha llamado la atención los intereses amorosos del personaje y como culmina finalmente
Según el propio Mann, para disfrutar este libro de verdad se requerían dos lecturas... Quizás dentro de unos años
challenging
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
As one of life’s problem children, I thoroughly relate to the main character, a reflection of many of my own flaws. At first I found the story a most painfully slow, but the beauty of the prose kept me interested. The characters of naphta and settembrini and particularly compelling portraits of a certain type of man. A warning to those who dabble in philosophy and theory at the expense of life.
challenging
funny
reflective
relaxing
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I like this description of Mann's work: "His highly symbolic and ironic epic novels and novellas are noted for their insight into the psychology of the artist and the intellectual."
For me, can't go wrong with that. So I think if you like that, you'll like this. You'll also learn about whistling out your pnuemothoracic hole if you have one, the crushing beauty of lending pencils, smiles like the cracks in a muffin, and the eternal rivalry between moist Jesuits and organ grinders.
Extra bit for you Rupaul's Drag Race fans out there: how the hell did the idiom "feeling my oats" make it into Gia Gunn's mouth? Season 5 and The Magic Mountain are the only places I've heard it. Maybe the translator was feeling his oats. Let him feel his oaaaaaaaats!
For me, can't go wrong with that. So I think if you like that, you'll like this. You'll also learn about whistling out your pnuemothoracic hole if you have one, the crushing beauty of lending pencils, smiles like the cracks in a muffin, and the eternal rivalry between moist Jesuits and organ grinders.
Extra bit for you Rupaul's Drag Race fans out there: how the hell did the idiom "feeling my oats" make it into Gia Gunn's mouth? Season 5 and The Magic Mountain are the only places I've heard it. Maybe the translator was feeling his oats. Let him feel his oaaaaaaaats!
dark
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
N/A
Diverse cast of characters:
Yes
Very boring book