Take a photo of a barcode or cover
3.59 AVERAGE
3.59 AVERAGE
I disliked this book so much...
The characters are so cliché and stupid, the main one is so plain I've even forgotten her name! and her boss, who seems to be an asshole for no reason whatsoever, more like a comic character portraying a villain, just ridiculous.
Then the story, pleeasee! For example, when Mr Elias receives a washing machine he didn't order what a load of rubbish! It's full of paragraphs and sentences that don't contribute anything to the story:
'Her feet were cold.
Her feet were freezing'
Yes, we get it, as it had already been explained she was barefoot on the snow so her feet were cold, no need to repeat it 3 times; also, what's the need for the italics there? There is a back story for every single character in the book, even the UPS van driver who gets one mention in the whole book!
By page 250 I wanted to throw the book against the wall but it's a library book (so grateful I didn't pay for this!) and by then I was more than half way through so I started skipping pages instead
The only thing I liked was
The characters are so cliché and stupid, the main one is so plain I've even forgotten her name! and her boss, who seems to be an asshole for no reason whatsoever, more like a comic character portraying a villain, just ridiculous.
Then the story, pleeasee! For example, when Mr Elias receives a washing machine he didn't order
Spoiler
but lets the delivery man (who turned out to be the killer, not surprise there!) into his house...'Her feet were cold.
Her feet were freezing'
Yes, we get it, as it had already been explained she was barefoot on the snow so her feet were cold, no need to repeat it 3 times; also, what's the need for the italics there? There is a back story for every single character in the book, even the UPS van driver who gets one mention in the whole book!
By page 250 I wanted to throw the book against the wall but it's a library book (so grateful I didn't pay for this!) and by then I was more than half way through so I started skipping pages instead
Spoiler
to get to the very disappointing ending; I mean, who was the killer, who is actually this person?The only thing I liked was
Spoiler
when the killer gets Eve's dad (I've gone back to the book to check her name) and she doesn't want the press involved because she realises what a bunch of vultures people in her line of work really are, so well done for those 2 lines!
There’s no safety in numbers . . .
Eve Singer needs death. With her career as a TV crime reporter flagging, she’ll do anything to satisfy her ghoulish audience.
The killer needs death too. He even advertises his macabre public performances, where he hopes to show the whole world the beauty of dying.
When he contacts Eve, she welcomes the chance to be first with the news from every gory scene. Until she realizes that the killer has two obsessions.
One is public murder.
And the other is her . . .
This is my first experience reading a book by Belinda Bauer and what a great read it is. I adored her writing style. Keeping it very tense and chilling, but including some real tongue in the cheek humor, which complemented the story beautifully.
In no way is this your average, normal serial killer, if there is such a thing, but the killer likes a stage, wants people to watch and see the atrocities, killings created.
Eve Singer is a brilliant character. Forced to move back home when her father is deteriorating with Dementia. There are some very sweet and moving moments in these scenes and once again the genius humor portrays. In no way laughing at the condition, but the reality of what it must be like living under those circumstances.
It kept me very alert and intrigued. I thought it was a shift from a mainstream psychological thriller or crime fiction, just a bit different and quirky. Extremely clever writing, cleverly plotted and you get a real feel for the characters. A real intriguing, suspenseful page turner.
Certainly recommended! I enjoyed it - A good 4*
Eve Singer needs death. With her career as a TV crime reporter flagging, she’ll do anything to satisfy her ghoulish audience.
The killer needs death too. He even advertises his macabre public performances, where he hopes to show the whole world the beauty of dying.
When he contacts Eve, she welcomes the chance to be first with the news from every gory scene. Until she realizes that the killer has two obsessions.
One is public murder.
And the other is her . . .
This is my first experience reading a book by Belinda Bauer and what a great read it is. I adored her writing style. Keeping it very tense and chilling, but including some real tongue in the cheek humor, which complemented the story beautifully.
In no way is this your average, normal serial killer, if there is such a thing, but the killer likes a stage, wants people to watch and see the atrocities, killings created.
Eve Singer is a brilliant character. Forced to move back home when her father is deteriorating with Dementia. There are some very sweet and moving moments in these scenes and once again the genius humor portrays. In no way laughing at the condition, but the reality of what it must be like living under those circumstances.
It kept me very alert and intrigued. I thought it was a shift from a mainstream psychological thriller or crime fiction, just a bit different and quirky. Extremely clever writing, cleverly plotted and you get a real feel for the characters. A real intriguing, suspenseful page turner.
Certainly recommended! I enjoyed it - A good 4*
adventurous
dark
emotional
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
Dobro i zło, życie i śmierć to pojęcia, które nurtują ludzkość od wieków, które stanowią nieustanne natchnienie dla artystów: malarzy, pisarzy, muzyków. To właśnie na podstawie ich rozważań powstają ponadczasowe utwory i obrazy. Ich wizje stają się nieśmiertelne, kiedy kolejne pokolenia pochylają się nad ich dziełami podziwiając je i kontemplując nad ukazanym w nich pięknie lub brzydocie. Nigdy jednak nie pozostają obojętni. Ponieważ wielkie dzieła zawsze wzbudzają emocje i podziw.
Belinda Bauer w swej nowej powieści "Martwa jesteś piękna" prezentuje bardzo specyficzny typ artysty. I bardzo kontrowersyjny, bo czy sztuką i to sztuką wysoką, do której zdaje się pretendować owy artysta, można nazwać morderstwo? A właściwie jego wystawę, której obiektem są martwe zwłoki w odpowiedniej, wcześniej przygotowanej scenerii? Myślę, że to pytanie jest wystarczająco intrygujące, byście chcieli bliżej przyjrzeć się portretowi psychologicznemu tego artysty-mordercy. Zanim jednak zdradzę wam kilka moich spostrzeżeń na jego temat opowiem wam trochę o fabule tej książki oraz o tym kim są główni bohaterowie.
Eve - 30 letnia, telewizyjna dziennikarka kryminalna. Wciąż młoda, ale nie może czuć się bezpiecznie, bo w tym zawodzie niektóre jej rówieśniczki zostały już wymienione na młodsze modele. Kobieta daje więc z siebie wszystko, jej praca ją pochłania w takim stopniu, że właściwie nie ma już miejsca na życie prywatne. Sprawy nie ułatwia fakt, że pod jej opieką pozostaje ukochany ojciec w dość zaawansowanym już stadium choroby Alzheimera. Duncan Singer wymaga całodobowej opieki. Eve nie wyobraża sobie jednak, by oddać ojca do jakiegokolwiek ośrodka. Na czas pracy wynajmuje opiekunkę, musi również samodzielnie utrzymać dom, dlatego tak bardzo zależy jej na zagwarantowaniu sobie stabilnej pozycji w telewizyjnej redakcji iWitness News. W miejscu pracy nie ma przyjaciół, ani sprzymierzeńców poza jednym wyjątkiem - Joe. Joe to 26 letni kamerzysta-dźwiękowiec, osoba z którą Eve najczęściej współpracuje i dzięki ich przyjacielskiej relacji jej praca staje się bardziej znośna. Kobieta czasem się zastanawia, czy gdyby jej życie wyglądało trochę inaczej miałaby szansę przenieść ich relację na inną płaszczyznę.
Eve Singer jest osobą impulsywną i nieprzewidywalną, jej działania często zaskakują irracjonalnością. Jednak czasem nieszablonowe zachowania ratują ją z opresji. Któż inny mógłby czując na plecach zimny oddech mordercy zamiast rzucić się do ucieczki, odwrócić się do niego niespodziewanie na pięcie i poprosić o pomoc? Działanie tak absurdalne i odważne, że wytrąca z równowagi samego mordercę, który ku swojemu wielkiemu zdziwieniu rezygnuje z pierwotnego planu zbrodni i ...... odprowadza swoją niedoszłą ofiarę bezpiecznie pod same drzwi jej domu. Mężczyzna pozostając w szoku sam jeszcze nie wie, co właściwie się wydarzyło. Pierwszy raz w życiu ktoś w dodatku całkiem obcy, w ciemnym zaułku mu zaufał. ZAUFAŁ. JEMU! Ta konkluzja jest dla niego tak porażająca, że nie wie jeszcze, jak ma ją przetworzyć. Dla nas jednak staje się jasne, że początkowe zainteresowanie dziennikarką przeradza się właśnie w coś bardziej złożonego i skomplikowanego, jak fascynacja.
Eve Singer w relację z mordercą zostaje wciągnięta niejako podstępem. Kiedy otrzymuje ona od anonimowego nadawcy materiał dotyczący jednego z ostatnich morderstw ma złe przeczucia. Jednak, kiedy na dobre rozpoczął się wyścig szczurów między dziennikarzami konkurencyjnych stacji, a jej szef postawił ją pod ścianą, kobieta mimo moralnych obiekcji wykorzystuje otrzymany materiał. Tuż po tym, telefonicznie kontaktuje się z nią zabójca, by poinformować, że właśnie podjęła (choć nieświadomie) z nim współpracę, na której rzekomo obydwoje mają skorzystać. Gra się rozpoczęła i nie ma już odwrotu. Od tego momentu akcja książki nabiera jeszcze większego rozpędu. Jak Eve wybrnie z tego diabolicznego układu? Przed nią i jej najbliższymi ciężkie i stresujące chwile. Kobieta stąpa po bardzo cienkiej linie, a pod nią znajdują się kolejne martwe zwłoki.
Mordercę - którego, gdzieś po środku lektury poznajemy z imienia i nazwiska, prześladuje hasło Memento mori. Choć sam żyje w ascetycznym otoczeniu (jego dom jest właściwie pozbawiony wyposażenia, jednak skrywa kilka makabrycznych sekretów) to jego celem wcale nie jest doskonalenie cnót, pobożność, czy umartwianie ciała - bynajmniej nie swojego. Memento mori - pamiętaj, że umrzesz - to słowa, które już w czasie dzieciństwa odcisnęły się na jego piersi i pozostawiły piętno na jego wątłym sercu, które przez kolejne lata nie dawały o sobie zapomnieć. Memento Mori to największy i najgłębiej skrywany lęk. Lęk, a więc jakby się mogło wydawać słabość, tutaj przybiera postać siły, która napędzana jest przez chory umysł mężczyzny, który w wieku dorastania choć wychowywany w pełnej i zamożnej rodzinie był pozbawiony ciepła, miłości, zainteresowania najbliższych osób. Stres związany z chorobą, odrzucenie przez rodziców, niespełnione artystyczne aspiracje z pewnością w znacznym stopniu wpłynęły na to, w jakim kierunku zaczęła rozwijać się jego osobowość. Wybór ofiar nie jest podyktowany żadnym wzorem. To, co ma największe znaczenie dla zabójcy, to dobór odpowiedniej scenerii oraz jak największa publiczność. Miejsca zbrodni to zawsze miejsca publiczne. Jego scena, jego teatr i jego przedstawienie - sztuka umierania opatrzona mianem wystawy, którą wcześniej reklamuje, zaznaczając przy tym dokładny dzień i godzinę. Dzięki tym wystawom mężczyzna, tak naprawdę nie pożycza już sobie czasu od zmarłych, on właśnie buduje swoją nieśmiertelność.
Belinda Bauer stworzyła naprawdę dobry thriller, ale również interesującą książkę w ogóle. Nakreśliła chrakterystyczne postaci bohaterów, zarówno tych głównych, jak i drugoplanowych. Jej opisy miejsc i tła wydarzeń były tak wyraźne, że mogłam dokładnie sobie wszystko wyobrazić i poczuć tę unikalną atmosferę. Ponadto autorka świetnie zarysowała problematykę związaną z chorobą Alzheimera, same objawy i ich bardzo przykre skutki zarówno dla chorującego, jak i dla tych którzy się nim opiekują. Jednocześnie poprzez zaprezentowanie konkretnie tego wątku chorobowego i przez samą postać Duncana Singera, którego uwielbiam Belinda Bauer wprowadziła sporą dozę humoru, który jest tu na wagę złota i do tego jest naprawdę dobrze wyważony. Eve Singer, mimo że podejmuje kilka nierozsądnych decyzji nie daje się nie lubić. Natomiast pan morderca jest niesamowicie intrygujący, a autorka pozwala nam poznać zakamarki jego mrocznego umysłu dzięki ukazaniu faktów z jego okresu dorastania, a także wycinków z jego dziennika (dzięki którym wysnułam konkluzję, iż siłą napędową jego chorej fascynacji zabijania, jest jego własny lęk przed śmiercią). Pojawią się tu makabryczne sceny, które u wrażliwszych mogą wywołać nawet mdłości. Poznacie jeszcze kilka interesujących postaci drugoplanowych i z pewnością zostaniecie wciągnięci w wir krwawych wydarzeń oraz intryg, który będzie was trzymał w napięciu, aż do samego końca. "Martwa jesteś piękna" to powieść dopracowana w każdym calu, tutaj nic nie odstaje, tylko ze sobą współgra i ja tę pozycję polecam.
Belinda Bauer w swej nowej powieści "Martwa jesteś piękna" prezentuje bardzo specyficzny typ artysty. I bardzo kontrowersyjny, bo czy sztuką i to sztuką wysoką, do której zdaje się pretendować owy artysta, można nazwać morderstwo? A właściwie jego wystawę, której obiektem są martwe zwłoki w odpowiedniej, wcześniej przygotowanej scenerii? Myślę, że to pytanie jest wystarczająco intrygujące, byście chcieli bliżej przyjrzeć się portretowi psychologicznemu tego artysty-mordercy. Zanim jednak zdradzę wam kilka moich spostrzeżeń na jego temat opowiem wam trochę o fabule tej książki oraz o tym kim są główni bohaterowie.
Eve - 30 letnia, telewizyjna dziennikarka kryminalna. Wciąż młoda, ale nie może czuć się bezpiecznie, bo w tym zawodzie niektóre jej rówieśniczki zostały już wymienione na młodsze modele. Kobieta daje więc z siebie wszystko, jej praca ją pochłania w takim stopniu, że właściwie nie ma już miejsca na życie prywatne. Sprawy nie ułatwia fakt, że pod jej opieką pozostaje ukochany ojciec w dość zaawansowanym już stadium choroby Alzheimera. Duncan Singer wymaga całodobowej opieki. Eve nie wyobraża sobie jednak, by oddać ojca do jakiegokolwiek ośrodka. Na czas pracy wynajmuje opiekunkę, musi również samodzielnie utrzymać dom, dlatego tak bardzo zależy jej na zagwarantowaniu sobie stabilnej pozycji w telewizyjnej redakcji iWitness News. W miejscu pracy nie ma przyjaciół, ani sprzymierzeńców poza jednym wyjątkiem - Joe. Joe to 26 letni kamerzysta-dźwiękowiec, osoba z którą Eve najczęściej współpracuje i dzięki ich przyjacielskiej relacji jej praca staje się bardziej znośna. Kobieta czasem się zastanawia, czy gdyby jej życie wyglądało trochę inaczej miałaby szansę przenieść ich relację na inną płaszczyznę.
Eve Singer jest osobą impulsywną i nieprzewidywalną, jej działania często zaskakują irracjonalnością. Jednak czasem nieszablonowe zachowania ratują ją z opresji. Któż inny mógłby czując na plecach zimny oddech mordercy zamiast rzucić się do ucieczki, odwrócić się do niego niespodziewanie na pięcie i poprosić o pomoc? Działanie tak absurdalne i odważne, że wytrąca z równowagi samego mordercę, który ku swojemu wielkiemu zdziwieniu rezygnuje z pierwotnego planu zbrodni i ...... odprowadza swoją niedoszłą ofiarę bezpiecznie pod same drzwi jej domu. Mężczyzna pozostając w szoku sam jeszcze nie wie, co właściwie się wydarzyło. Pierwszy raz w życiu ktoś w dodatku całkiem obcy, w ciemnym zaułku mu zaufał. ZAUFAŁ. JEMU! Ta konkluzja jest dla niego tak porażająca, że nie wie jeszcze, jak ma ją przetworzyć. Dla nas jednak staje się jasne, że początkowe zainteresowanie dziennikarką przeradza się właśnie w coś bardziej złożonego i skomplikowanego, jak fascynacja.
Eve Singer w relację z mordercą zostaje wciągnięta niejako podstępem. Kiedy otrzymuje ona od anonimowego nadawcy materiał dotyczący jednego z ostatnich morderstw ma złe przeczucia. Jednak, kiedy na dobre rozpoczął się wyścig szczurów między dziennikarzami konkurencyjnych stacji, a jej szef postawił ją pod ścianą, kobieta mimo moralnych obiekcji wykorzystuje otrzymany materiał. Tuż po tym, telefonicznie kontaktuje się z nią zabójca, by poinformować, że właśnie podjęła (choć nieświadomie) z nim współpracę, na której rzekomo obydwoje mają skorzystać. Gra się rozpoczęła i nie ma już odwrotu. Od tego momentu akcja książki nabiera jeszcze większego rozpędu. Jak Eve wybrnie z tego diabolicznego układu? Przed nią i jej najbliższymi ciężkie i stresujące chwile. Kobieta stąpa po bardzo cienkiej linie, a pod nią znajdują się kolejne martwe zwłoki.
Mordercę - którego, gdzieś po środku lektury poznajemy z imienia i nazwiska, prześladuje hasło Memento mori. Choć sam żyje w ascetycznym otoczeniu (jego dom jest właściwie pozbawiony wyposażenia, jednak skrywa kilka makabrycznych sekretów) to jego celem wcale nie jest doskonalenie cnót, pobożność, czy umartwianie ciała - bynajmniej nie swojego. Memento mori - pamiętaj, że umrzesz - to słowa, które już w czasie dzieciństwa odcisnęły się na jego piersi i pozostawiły piętno na jego wątłym sercu, które przez kolejne lata nie dawały o sobie zapomnieć. Memento Mori to największy i najgłębiej skrywany lęk. Lęk, a więc jakby się mogło wydawać słabość, tutaj przybiera postać siły, która napędzana jest przez chory umysł mężczyzny, który w wieku dorastania choć wychowywany w pełnej i zamożnej rodzinie był pozbawiony ciepła, miłości, zainteresowania najbliższych osób. Stres związany z chorobą, odrzucenie przez rodziców, niespełnione artystyczne aspiracje z pewnością w znacznym stopniu wpłynęły na to, w jakim kierunku zaczęła rozwijać się jego osobowość. Wybór ofiar nie jest podyktowany żadnym wzorem. To, co ma największe znaczenie dla zabójcy, to dobór odpowiedniej scenerii oraz jak największa publiczność. Miejsca zbrodni to zawsze miejsca publiczne. Jego scena, jego teatr i jego przedstawienie - sztuka umierania opatrzona mianem wystawy, którą wcześniej reklamuje, zaznaczając przy tym dokładny dzień i godzinę. Dzięki tym wystawom mężczyzna, tak naprawdę nie pożycza już sobie czasu od zmarłych, on właśnie buduje swoją nieśmiertelność.
Belinda Bauer stworzyła naprawdę dobry thriller, ale również interesującą książkę w ogóle. Nakreśliła chrakterystyczne postaci bohaterów, zarówno tych głównych, jak i drugoplanowych. Jej opisy miejsc i tła wydarzeń były tak wyraźne, że mogłam dokładnie sobie wszystko wyobrazić i poczuć tę unikalną atmosferę. Ponadto autorka świetnie zarysowała problematykę związaną z chorobą Alzheimera, same objawy i ich bardzo przykre skutki zarówno dla chorującego, jak i dla tych którzy się nim opiekują. Jednocześnie poprzez zaprezentowanie konkretnie tego wątku chorobowego i przez samą postać Duncana Singera, którego uwielbiam Belinda Bauer wprowadziła sporą dozę humoru, który jest tu na wagę złota i do tego jest naprawdę dobrze wyważony. Eve Singer, mimo że podejmuje kilka nierozsądnych decyzji nie daje się nie lubić. Natomiast pan morderca jest niesamowicie intrygujący, a autorka pozwala nam poznać zakamarki jego mrocznego umysłu dzięki ukazaniu faktów z jego okresu dorastania, a także wycinków z jego dziennika (dzięki którym wysnułam konkluzję, iż siłą napędową jego chorej fascynacji zabijania, jest jego własny lęk przed śmiercią). Pojawią się tu makabryczne sceny, które u wrażliwszych mogą wywołać nawet mdłości. Poznacie jeszcze kilka interesujących postaci drugoplanowych i z pewnością zostaniecie wciągnięci w wir krwawych wydarzeń oraz intryg, który będzie was trzymał w napięciu, aż do samego końca. "Martwa jesteś piękna" to powieść dopracowana w każdym calu, tutaj nic nie odstaje, tylko ze sobą współgra i ja tę pozycję polecam.
It's difficult to imagine a protagonist more stupid that Eve Singer. Of course, that extends to the author. Think for a moment about any cop show where the cops used handcuffs. We're not talking about antique Darbys, but modern Smith and Wesson style swing-through ratcheted cuffs. If one pushes the ratcheted arm through the cuff, it will chatter its way through the body of the cuff and swing all the way through, ready to be swung through again. Now, place one's wrist in the cuff and swing the cuff arm around the top of one's wrist. The ratchets engage to hold the cuff closed. Pushing the arm farther tightens the cuff until it cuts off circulation. Note that there are limited ways to remove the cuff. If one knows about such things (I have years of experience as a magician), one could use a gaffed cuff, or a pick, or a shim, or the original key. Any way you choose, the cuff is not going to release you unless the internal spring is pulled back from the teeth on the arm. Eve plays with an officer's cuffs and steals them. She continually locks the cuffs around her wrist... and magically escapes from them, without ever having a key. Bullshit. The author just doesn't know how they work... and, as is so blatantly telegraphed, the cuffs will play a key (ha, ha) role in the denoument. OK, this is too detailed for a general review, but it gives you an idea of the slipshod manner in which the book is written. I think I got this as a free book from my Amazon account. The offerings there continue to be second class.
I had to put this to one side at first. I was ill and it was too upsetting. Part of this was because there is a realistic description of living with and supporting someone you love with dementia, which was a bit close to home. I didn't like the 'serial killer voice'. I found it a bit phoney. And the feeling of being a vulnerable woman felt relentless to begin with.But otherwise, great characters and a good plot.
YAWN.
The story started really well but tbf I got bored around half of the book and just skimmed it to the end.
This book's main fault, in my opinion, is that it's terribly overwritten - it's full of dull, inner monologues and character's background stories that are super pointless. Should I like the detective Whathisname more because I get to know that his daughter was born with an umbilical cord around her neck and there was a brief scare that she might die? What's really the point of this information?
The psycho killer is a disgrace to all the psycho killers out there.
Eve, the protagonist, is neither likable nor unlikable. She's like one of those people you randomly meet at the party, talk about weather or your asshole boss or the terrible queues at Tesco the other day, and never ever meet again and never ever think of again.
The story started really well but tbf I got bored around half of the book and just skimmed it to the end.
This book's main fault, in my opinion, is that it's terribly overwritten - it's full of dull, inner monologues and character's background stories that are super pointless. Should I like the detective Whathisname more because I get to know that his daughter was born with an umbilical cord around her neck and there was a brief scare that she might die? What's really the point of this information?
The psycho killer is a disgrace to all the psycho killers out there.
Eve, the protagonist, is neither likable nor unlikable. She's like one of those people you randomly meet at the party, talk about weather or your asshole boss or the terrible queues at Tesco the other day, and never ever meet again and never ever think of again.
dark
emotional
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
dark
emotional
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated