Take a photo of a barcode or cover
4.02 AVERAGE
4.02 AVERAGE
Loveable characters:
No
challenging
mysterious
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
adventurous
challenging
reflective
sad
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
Highly recommend reading this in the “hopscotch” method Cortázar lays out in the introduction. Reading it in this way disrupts the normal, linear experience of a novel, and leaves you feeling untethered and free-floating— it’s exhilarating.
«Ցատկախաղ»-ը դասական վեպին հակառակ ուղղությամբ գնացող գրականություն է, որի թե՛ ձևն ու կառուցվածքը, թե՛ բովանդակային շեշտադրումները քաոսային են ու խախտում են բոլոր կանոնները՝ ստեղծելով վեպի սեփական մոդելը։
Այնուամենայնիվ, վեպն ունի որոշակի սյուժե, գլխավոր հերոս, ինչ-որ ուղղությամբ ամեն դեպքում այն շարժվում է՝ հետուառաջ անելով ցատկախաղի պես։ Վեպն ունի ընթերցման 2 տարբերակ (հեղինակն ինքն է այդ մասին մեզ պատմում)։
Առաջին տարբերակը ուղիղ, առանց շեղումների ընթերցանությունն է. սկսում ենք առաջին գլխից և հասնում մինչև 56-րդ գլուխը՝ բաց թողնելով մնացած 99 գլուխները, որոնք լրացնում են պատմությունը, բայց դրանք կարելի է առանց խղճի խայթ զգալու բաց թողնել։ Իսկ երկրորդ տարբերակը «ցատկելով» կարդալն է. սկսում ենք 73-րդ գլխից, իսկ ամեն գլխի վերջում թիվ կա, որը մեզ հուշում է, թե հաջորդը որ գլուխը պետք է կարդալ։ Ես կարդացել եմ երկրորդ տարբերակով։
Վեպն անվերջանալի երազի է նման՝ շարունակվող ցնորքներ, զառանցանքներ, գիտակցության հոսք, որը կարծես թե չի ցանկանում կտրվել ոչ մի տողում։ Գլխավոր հերոս Օլիվեյրան բոհեմական կյանք վարող, բարդ բնավորությամբ և սառնասիրտ մտավորական է, ով մտածում է կյանքի բազմաշերտության, մետաֆիզիկական գետերի, այս ու այն կողմերի մասին, անում է մտքին առաջինը եկածը, խոսում է առանց դադարի ու հակառակվում է բոլորին։
Վեպն ամեն ինչի մասին է. գրականության ու արվեստի, քաոսի ու կարգուկանոնի, սիրո ու ազատության, ջազի ու ընկերության, կյանքը որպես մեկ ամբողջականություն ընկալելու ու գիտակցության՝ այն մյուս կողմի մասին։
Կարդա՞լ այս գիրքը։ Անպայման, եթե «բարդ» գրականություն սիրում եք ու պատրաստ եք հաղթահարել այն, եթե գծային սյուժեի բացակայությունը ձեզ չի անհանգստացնում, իսկ գիտակցության հոսքին՝ սովոր եք (մտքերի անվերջանալի հոսք, որը հաճախ ընդհատվում կամ սկսվում է անտրամաբանական կերպով, իսկ միտքն անընդհատ ցատկում է մի տեղից մյուսը)։
**
...քառասուն տարեկանից հետո մեր իսկական դեմքը գտնվում է ծոծրակի վրա, որ անհույս նայում է դեպի հետ։
Այնուամենայնիվ, վեպն ունի որոշակի սյուժե, գլխավոր հերոս, ինչ-որ ուղղությամբ ամեն դեպքում այն շարժվում է՝ հետուառաջ անելով ցատկախաղի պես։ Վեպն ունի ընթերցման 2 տարբերակ (հեղինակն ինքն է այդ մասին մեզ պատմում)։
Առաջին տարբերակը ուղիղ, առանց շեղումների ընթերցանությունն է. սկսում ենք առաջին գլխից և հասնում մինչև 56-րդ գլուխը՝ բաց թողնելով մնացած 99 գլուխները, որոնք լրացնում են պատմությունը, բայց դրանք կարելի է առանց խղճի խայթ զգալու բաց թողնել։ Իսկ երկրորդ տարբերակը «ցատկելով» կարդալն է. սկսում ենք 73-րդ գլխից, իսկ ամեն գլխի վերջում թիվ կա, որը մեզ հուշում է, թե հաջորդը որ գլուխը պետք է կարդալ։ Ես կարդացել եմ երկրորդ տարբերակով։
Վեպն անվերջանալի երազի է նման՝ շարունակվող ցնորքներ, զառանցանքներ, գիտակցության հոսք, որը կարծես թե չի ցանկանում կտրվել ոչ մի տողում։ Գլխավոր հերոս Օլիվեյրան բոհեմական կյանք վարող, բարդ բնավորությամբ և սառնասիրտ մտավորական է, ով մտածում է կյանքի բազմաշերտության, մետաֆիզիկական գետերի, այս ու այն կողմերի մասին, անում է մտքին առաջինը եկածը, խոսում է առանց դադարի ու հակառակվում է բոլորին։
Վեպն ամեն ինչի մասին է. գրականության ու արվեստի, քաոսի ու կարգուկանոնի, սիրո ու ազատության, ջազի ու ընկերության, կյանքը որպես մեկ ամբողջականություն ընկալելու ու գիտակցության՝ այն մյուս կողմի մասին։
Կարդա՞լ այս գիրքը։ Անպայման, եթե «բարդ» գրականություն սիրում եք ու պատրաստ եք հաղթահարել այն, եթե գծային սյուժեի բացակայությունը ձեզ չի անհանգստացնում, իսկ գիտակցության հոսքին՝ սովոր եք (մտքերի անվերջանալի հոսք, որը հաճախ ընդհատվում կամ սկսվում է անտրամաբանական կերպով, իսկ միտքն անընդհատ ցատկում է մի տեղից մյուսը)։
**
...քառասուն տարեկանից հետո մեր իսկական դեմքը գտնվում է ծոծրակի վրա, որ անհույս նայում է դեպի հետ։
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Complicated
challenging
dark
emotional
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Content Warnings
Graphic: Child death
Moderate: Rape
Es complicado decir algo que no se haya dicho ya sobre este pilar de la literatura postmoderna.
Más que un libro Rayuela se siente como la mente de Cortázar divagando incansable. La novela puede pasar de tratar temas filosóficos o artísticos al más puro costumbrismo del Buenos Aires de los 60 sin si quiera despeinarse. Le cuesta proyectar acción a futuro porque la narrativa se centra en el presente, y esto se refuerza con la propia estructura discontinua de la novela, que te impide saber cuanto has leído y cuanto te queda por leer.
Lo que Cortázar propone con Rayuela, más allá de la simple narración de una historia, es una colección de sentimientos y sensaciones variadas, y para acceder a ellas solo tienes que sentarte y leer.
Más que un libro Rayuela se siente como la mente de Cortázar divagando incansable. La novela puede pasar de tratar temas filosóficos o artísticos al más puro costumbrismo del Buenos Aires de los 60 sin si quiera despeinarse. Le cuesta proyectar acción a futuro porque la narrativa se centra en el presente, y esto se refuerza con la propia estructura discontinua de la novela, que te impide saber cuanto has leído y cuanto te queda por leer.
Lo que Cortázar propone con Rayuela, más allá de la simple narración de una historia, es una colección de sentimientos y sensaciones variadas, y para acceder a ellas solo tienes que sentarte y leer.
slow-paced
With Hopscotch (transcribed from the Spanish Rayuela), the Argentinian writer Julio Cortázar signed in 1963 an experimental, singular, and surrealist novel, which appears as an attempt to deconstruct the traditional story.
The author offers us two directions of reading, a first which takes up in linear order the 56 chapters that make up a large half of the book, a second which proposes to us to alternate between these and the chapters composing the second part of the book. (we will find other fragments of the main story and reviews, reflections, articles, etc.). This "choice" left to the reader is ultimately entirely artificial, the first option coming back to sit on more than 200 pages and the main particularity of the book. However, the second solution has its originality, the advantage of causing the reader to lose his bearings, to push him to get lost in the book.
We will notice brilliant work on the characters' construction based on the story. In particular, those of Sybill and Horacio and the sweetish madness that seizes little by little show the mirror game between the protagonists (La Sybille / Talita - Horacio / Traveler).
Another strong point of the novel, the atmosphere of Paris in the 1950s, where the majority of the book takes place, is very significant: We find jazz, the smoky meetings of intellectuals (the famous Club meetings which occupy a good part of the novel), great ideas and picturesque characters. Add to that the subtle and absurd humor of Julio Cortázar, which is very palpable, and we find it sprinkled throughout the book.
The main plot is relatively thin for a novel of this size; we often follow the character of Horacio Oliveira, an Argentinian immigrant in Paris. His Sybill romance, a woman as mysterious as she is endearing, the meetings and intellectual debates with the members of the Club, then his flight (or his drift) in Argentina.
The leading black point is a lack of fluidity of reading and lengths, which weigh on the interest of the reader: it must admit that the minimal intrigue, the lack of real stakes, the singular division mentioned above, just like the meditations very abstract (sometimes accompanied by a deliberately pedantic style) of the characters can sometimes provide inevitable boredom, fortunately, tempered by a few jubilant flashes most often from the mind of Horacio.
It is an extraordinary book, which appears as a literary transposition of the New Wave of French cinema through which we feel Julio Cortázar's ambition to deconstruct traditional literature—a unique but very (too?) demanding reading experience.
The author offers us two directions of reading, a first which takes up in linear order the 56 chapters that make up a large half of the book, a second which proposes to us to alternate between these and the chapters composing the second part of the book. (we will find other fragments of the main story and reviews, reflections, articles, etc.). This "choice" left to the reader is ultimately entirely artificial, the first option coming back to sit on more than 200 pages and the main particularity of the book. However, the second solution has its originality, the advantage of causing the reader to lose his bearings, to push him to get lost in the book.
We will notice brilliant work on the characters' construction based on the story. In particular, those of Sybill and Horacio and the sweetish madness that seizes little by little show the mirror game between the protagonists (La Sybille / Talita - Horacio / Traveler).
Another strong point of the novel, the atmosphere of Paris in the 1950s, where the majority of the book takes place, is very significant: We find jazz, the smoky meetings of intellectuals (the famous Club meetings which occupy a good part of the novel), great ideas and picturesque characters. Add to that the subtle and absurd humor of Julio Cortázar, which is very palpable, and we find it sprinkled throughout the book.
The main plot is relatively thin for a novel of this size; we often follow the character of Horacio Oliveira, an Argentinian immigrant in Paris. His Sybill romance, a woman as mysterious as she is endearing, the meetings and intellectual debates with the members of the Club, then his flight (or his drift) in Argentina.
The leading black point is a lack of fluidity of reading and lengths, which weigh on the interest of the reader: it must admit that the minimal intrigue, the lack of real stakes, the singular division mentioned above, just like the meditations very abstract (sometimes accompanied by a deliberately pedantic style) of the characters can sometimes provide inevitable boredom, fortunately, tempered by a few jubilant flashes most often from the mind of Horacio.
It is an extraordinary book, which appears as a literary transposition of the New Wave of French cinema through which we feel Julio Cortázar's ambition to deconstruct traditional literature—a unique but very (too?) demanding reading experience.