Scan barcode
ivaelo's review against another edition
4.0
Първа среща с тоз симпатяга, и то доста тежка и неловка. Случвало ли ви се е да си говорите с някой, който е меко казано майстор в някоя област, и започне да ви залива с информация и ви нанася тежки удари с думи директно от речника, а вие просто стойте с леко отворена уста, и успявате да промълвите мъдрото и възвисено "ъхъ". Еми нещо подобно ми се случи и на мен. Макар Ман да твърди съвсем скромно, че преразказва историята на Фауст, трябва да я изровиш изпод купчина психологически портрети, музикални анализи, релегиозна критика, и още куп информация. Но едно нещо ще знам вече, когато посягам към Ман (към книгите му де), е че трябва да спя с минимум 2 речника, за да имам и бегла представа какво ми предстои.
philosophie's review against another edition
5.0
Η λογοτεχνική μου κριτική έχει φιλοξενηθεί στη σελίδα της πολυαγαπημένης Ιωάννας και μπορείτε να τη βρείτε εδώ!
To έργο του Thomas Mann Doctor Faustus, με ολοκληρωμένο τίτλο Doctor Faustus: The Life of the German Composer Adrian Leverkühn, Told by a Friend, αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα του 20ου αιώνα, γράφεται από το 1943 και δημοσιεύεται το 1947. Για την ιστορία του πράγματος σκόπιμο είναι να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου έργου ο Thomas Mann κι η οικογένειά του βρίσκονταν στην Αμερική όπου έζησαν μέχρι και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κίνηση αυτή είχε καταστεί απαραίτητη καθώς o Mann ήταν ένας από τους λίγους ενεργούς δημοσίως αντιπάλους του ναζισμού, προβαίνοντας, μόλις με το ξέσπασμα του πολέμου το 1939, σε αντι-ναζιστικές ομιλίες.
Η ίδια η υπόθεση του εκτενούς αυτού έργου άπτεται άμεσα της κατάστασης που επικρατούσε στη Γερμανία, καθώς η ζωή του πρωταγωνιστή και αντι-ήρωα Leverkühn χρησιμοποιείται ως καθρέφτης των εκδηλώσεων που συμβαίνουν ταυτόχρονα στη γερμανική πολιτική σκηνή και στην κοινωνία εν γένει. Συγκεκριμένα, το μυθιστόρημα ακολουθεί το βίο και την καριέρα του Adrian Leverkühn, ενός προικισμένου συνθέτη που γεννιέται στην Γερμανία του Δεύτερου Ράιχ, από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι το θάνατό του το 1943. Η ιστορία παρατίθεται ιδωμένη μέσα από τα μάτια του Serenus Zeitblom ο οποίος αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια την πορεία του παιδικού, και δια βίου, φίλου του Leverkühn, σαν ένα ιδιότυπο Bildungsroman, από το ζενίθ της δημιουργικότητάς του και τη διεθνή επιτυχία ως το νευρικό-ψυχικό κλονισμό του.
Η πιο σημαντική πτυχή του μυθιστορήματος είναι η χρήση του μύθου του Faust, την πανάρχαια ιστορία ενός ανθρώπου που πουλάει την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα τον πλούτο, τη δύναμη, τη σεξουαλική ανδρεία. Κεντρική στο μύθο του Faust είναι η σύμβαση, το quid pro quo, μεταξύ του διαβόλου και του Faust, κάτι που εκμεταλλεύεται στο έργο του ο Mann. Με αντίτιμο δηλαδή την απώλεια της σωματικής και ψυχικής υγείας του, ο Leverkühn εξασφαλίζει ανείπωτη δύναμη δημιουργικότητας. Η σύφιλη, ο όρος της προαναφερθείσας φαουστικής συμφωνίας, είναι, λοιπόν, με τη σειρά της, το σύμβολο της «ασθένειας» του ακραίου εθνικισμού που τελικά οδήγησε τους Γερμανούς να αγκαλιάσουν τόσο απροκάλυπτα τον Αδόλφο Χίτλερ και το κίνημα του ναζισμού. Όπως και στο Magic Mountain, ο Mann χρησιμοποιεί κι εδώ τη σωματική ασθένεια ως σύμβολο πνευματικής και πολιτιστικής παρακμής.
Από την πλευρά της γραφής η δυσχέρεια έγκειται αφενός στο μοντερνιστικό περίβλημα κι αφετέρου στη μουσική φρασεολογία. Την ίδια στιγμή που ο γλωσσικός λόγος είναι απλός, καθημερινός, στο κείμενο κυριαρχούν σύνθετα συντακτικά σχήματα και παρεισφρέουν δείγματα πολυγλωσσισμού. Λέξεις, δηλαδή, και φράσεις γαλλικές και λατινικές, κατά κύριο λόγο, που διατηρούν τη διαφορετικότητά τους μέσα στο κείμενο, χωρίς να επιδέχονται μετάφραση ούτε στο πρωτότυπο έργο. Τα μουσικά δη στοιχεία του Doctor Faustus μολονότι πυκνά και στρυφνά, ιδίως για τον αναγνώστη που δεν έχει ασχοληθεί με τις νότες, που δεν είναι εξοικειωμένος με τη μουσική ορολογία, δεν αποτελούν τροχοπέδη στην απόλαυση του έργου. Εντούτοις, η μουσική ορολογία είναι εξ’ ολοκλήρου συμβολική, ενώ η έκθεση της ιστορικής εξέλιξης της γερμανικής μουσικής δεν είναι παρά ένα τεράστιο και πολύπλοκο σύμβολο των πνευματικών προβλημάτων που συνεχώς ταλάνιζαν τον Mann ως ανθρωπιστή.
Κλείνοντας, οι όποιες δυσκολίες του κολοσσιαίου έργου του Mann δε θα έπρεπε καθόλου να αποθαρρύνουν τον αναγνώστη από το να αναζητήσει και να διαβάσει τον Doctor Faustus, αφού, εκτός από τις σημαντικές ιδέες που αναπτύσσονται, περί θρησκείας, μουσικής, ηθικής, ο τρόπος γραφής είναι άμεσος, με τον αφηγητή να σπάει κατά κόρον τον «τέταρτο τοίχο», να απευθύνεται στους μελλοντικούς αναγνώστες και να τους ζητάει κατανόηση κι υπομονή όταν ένα κεφάλαιο είναι, κατά τη δική του κρίση, πληκτικό.
To έργο του Thomas Mann Doctor Faustus, με ολοκληρωμένο τίτλο Doctor Faustus: The Life of the German Composer Adrian Leverkühn, Told by a Friend, αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα του 20ου αιώνα, γράφεται από το 1943 και δημοσιεύεται το 1947. Για την ιστορία του πράγματος σκόπιμο είναι να σημειωθεί πως κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου έργου ο Thomas Mann κι η οικογένειά του βρίσκονταν στην Αμερική όπου έζησαν μέχρι και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κίνηση αυτή είχε καταστεί απαραίτητη καθώς o Mann ήταν ένας από τους λίγους ενεργούς δημοσίως αντιπάλους του ναζισμού, προβαίνοντας, μόλις με το ξέσπασμα του πολέμου το 1939, σε αντι-ναζιστικές ομιλίες.
Η ίδια η υπόθεση του εκτενούς αυτού έργου άπτεται άμεσα της κατάστασης που επικρατούσε στη Γερμανία, καθώς η ζωή του πρωταγωνιστή και αντι-ήρωα Leverkühn χρησιμοποιείται ως καθρέφτης των εκδηλώσεων που συμβαίνουν ταυτόχρονα στη γερμανική πολιτική σκηνή και στην κοινωνία εν γένει. Συγκεκριμένα, το μυθιστόρημα ακολουθεί το βίο και την καριέρα του Adrian Leverkühn, ενός προικισμένου συνθέτη που γεννιέται στην Γερμανία του Δεύτερου Ράιχ, από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι το θάνατό του το 1943. Η ιστορία παρατίθεται ιδωμένη μέσα από τα μάτια του Serenus Zeitblom ο οποίος αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια την πορεία του παιδικού, και δια βίου, φίλου του Leverkühn, σαν ένα ιδιότυπο Bildungsroman, από το ζενίθ της δημιουργικότητάς του και τη διεθνή επιτυχία ως το νευρικό-ψυχικό κλονισμό του.
Η πιο σημαντική πτυχή του μυθιστορήματος είναι η χρήση του μύθου του Faust, την πανάρχαια ιστορία ενός ανθρώπου που πουλάει την ψυχή του στο διάβολο με αντάλλαγμα τον πλούτο, τη δύναμη, τη σεξουαλική ανδρεία. Κεντρική στο μύθο του Faust είναι η σύμβαση, το quid pro quo, μεταξύ του διαβόλου και του Faust, κάτι που εκμεταλλεύεται στο έργο του ο Mann. Με αντίτιμο δηλαδή την απώλεια της σωματικής και ψυχικής υγείας του, ο Leverkühn εξασφαλίζει ανείπωτη δύναμη δημιουργικότητας. Η σύφιλη, ο όρος της προαναφερθείσας φαουστικής συμφωνίας, είναι, λοιπόν, με τη σειρά της, το σύμβολο της «ασθένειας» του ακραίου εθνικισμού που τελικά οδήγησε τους Γερμανούς να αγκαλιάσουν τόσο απροκάλυπτα τον Αδόλφο Χίτλερ και το κίνημα του ναζισμού. Όπως και στο Magic Mountain, ο Mann χρησιμοποιεί κι εδώ τη σωματική ασθένεια ως σύμβολο πνευματικής και πολιτιστικής παρακμής.
Από την πλευρά της γραφής η δυσχέρεια έγκειται αφενός στο μοντερνιστικό περίβλημα κι αφετέρου στη μουσική φρασεολογία. Την ίδια στιγμή που ο γλωσσικός λόγος είναι απλός, καθημερινός, στο κείμενο κυριαρχούν σύνθετα συντακτικά σχήματα και παρεισφρέουν δείγματα πολυγλωσσισμού. Λέξεις, δηλαδή, και φράσεις γαλλικές και λατινικές, κατά κύριο λόγο, που διατηρούν τη διαφορετικότητά τους μέσα στο κείμενο, χωρίς να επιδέχονται μετάφραση ούτε στο πρωτότυπο έργο. Τα μουσικά δη στοιχεία του Doctor Faustus μολονότι πυκνά και στρυφνά, ιδίως για τον αναγνώστη που δεν έχει ασχοληθεί με τις νότες, που δεν είναι εξοικειωμένος με τη μουσική ορολογία, δεν αποτελούν τροχοπέδη στην απόλαυση του έργου. Εντούτοις, η μουσική ορολογία είναι εξ’ ολοκλήρου συμβολική, ενώ η έκθεση της ιστορικής εξέλιξης της γερμανικής μουσικής δεν είναι παρά ένα τεράστιο και πολύπλοκο σύμβολο των πνευματικών προβλημάτων που συνεχώς ταλάνιζαν τον Mann ως ανθρωπιστή.
Κλείνοντας, οι όποιες δυσκολίες του κολοσσιαίου έργου του Mann δε θα έπρεπε καθόλου να αποθαρρύνουν τον αναγνώστη από το να αναζητήσει και να διαβάσει τον Doctor Faustus, αφού, εκτός από τις σημαντικές ιδέες που αναπτύσσονται, περί θρησκείας, μουσικής, ηθικής, ο τρόπος γραφής είναι άμεσος, με τον αφηγητή να σπάει κατά κόρον τον «τέταρτο τοίχο», να απευθύνεται στους μελλοντικούς αναγνώστες και να τους ζητάει κατανόηση κι υπομονή όταν ένα κεφάλαιο είναι, κατά τη δική του κρίση, πληκτικό.
mariya_jang's review against another edition
3.0
I think this is the last Thomas Mann book I'll ever read. I've had enough. The pacing is very self-aware and, consequently, exhausting.
goddessorcat's review against another edition
3.0
ben galiba klasik kitaplardan anlamıyorum. bitirdiğimde bu kitabı neden 2019'dan beri okuyup okuyup bitiremediğimi anladım.
Serenus Zeitblom'un 740 sayfalık iç bayan kelime kusma süreci kitabın olması gereken şey dışında her şey. En yakın arkadaşına aşıkmışçasına tapan anlatıcı, kitap boyunca arkadaşına uygun görmediği her kadının özenle namusunu sorgulama, dış görünüşünü yargılama ve hakkında tatsız izlenimlerini açıkça yazma özgüveni ile beni kitabı bitirmekten neredeyse vazgeçiriyordu.
Anlatıcı, anlatması gereken arkadaşının hayatının hikayesi iken, klasik müzik tekniği hakkında 30 sayfa boyunca kendi kendine konuşuyor, 15-20 sayfalık Almanya'nın o zamanki durumu ve Almanlık duygusu hakkındaki fikirlerini SORMADIĞIMIZ HALDE bize anlatmaya kararlı. Kesinlikle arka plandaki dünyayı bize daha iyi kavratma konusunda bir endişesi olduğundan değil, beyefendi arkadaşının biyografisinde siyaset tartışmak istediği için. Bazen kendi hayatına dair anlar anlatıyor, bazen de öylesine üzücü şeyler söylüyor ki (Serenus aman tanrım sosyal hayatıma her şeyimi vermek yerine işime ve aileme de vakit ayırmam beklendiği için yorgunluktan kilo veriyorum Zeitblom)
750 sayfalık kocaman bir mansplaining okumuş gibiyim. Alakasız olaylara ayrılan koca koca bölümler, Almanlık hakkında ne düşündüğüne dair koca koca monologlar, başkalarına sinirlenip bu siniri atmak için başka hiçbir şansı yokmuşçasına araya sokuşturduğu alakasız şeyler. Adrian'ın etrafında onunla samimi olan insanları kıskanması.
çevirmenin karakterlerin ne kadar entelektüelim yarışına katılıp kelimeleri saçma sapan şekillerde çevirip metnin okunuşunu zorlaştırması. Thomas Mann'ın kitaptan ömrünün eseri diye bahsetme audacity'si. kitabın 400. sayfasının civarlarından şak diye 200-300 sayfa çıkarabilirsiniz ve olay örgüsünden kaybettiğiniz hiçbir şey olmaz.
en rahatsız edici bulduğum karakter, anlatıcının ta kendisiydi; galiba iç sesini duymaktan kurtulamadığımız için bir yerden sonra yeter be adam diye bağırma isteği duymaya başladım. kalan her karakter Serenus Zeitblom'dan daha tercih edilebilir daha düzgün insanlardı. herkesi gerekli gereksiz yargılaması, koskoca adamı manchild'a dönüştürüp kendisine mahkum etme isteği içimi gıcıklandırdı. kitabın sonunda kocaman bir "ben aslında Adrian Leverkühn'e aşığım" cümlesi yakışırdı bu kadar hastalıklı koruma düşüncesinden sonra.
yazar beyefendiye ne diyebilirim bilmiyorum, tüm entelektüel birikimini sergilemek için 740 sayfalık bir word vomit vermiş elimize, gereksiz monologlarla, ahlak bekçiliğiyle, konudan sapıp bunu düzeltememeyle, dünyanın en az tahammül edilesi anlatıcısını yaratıp kitabın bir ANLATICININ GÖZÜNDEN YAZILDIĞINI GÖZÜMÜZE SOKA SOKA kitabı zor bitirmiş olsa gerek. başka bir kitap yazmak istememesini anlıyorum. yapabileceği tüm üzücü hareketleri yapıp yayımlattıktan sonra başka bir şey yazmaya benim de yüzüm olmazdı.
kitabın asıl sahip olduğu iddia edilen temadan 740 sayfada toplam 60-70 sayfa bahsedildiğini de söylemeden geçmek istemem.
okurken geçen gençliğime yazık. daha düşük veremiyorum çünkü harcadığım 2 yıla saygım var. iyi dayanmışım.
Serenus Zeitblom'un 740 sayfalık iç bayan kelime kusma süreci kitabın olması gereken şey dışında her şey. En yakın arkadaşına aşıkmışçasına tapan anlatıcı, kitap boyunca arkadaşına uygun görmediği her kadının özenle namusunu sorgulama, dış görünüşünü yargılama ve hakkında tatsız izlenimlerini açıkça yazma özgüveni ile beni kitabı bitirmekten neredeyse vazgeçiriyordu.
Anlatıcı, anlatması gereken arkadaşının hayatının hikayesi iken, klasik müzik tekniği hakkında 30 sayfa boyunca kendi kendine konuşuyor, 15-20 sayfalık Almanya'nın o zamanki durumu ve Almanlık duygusu hakkındaki fikirlerini SORMADIĞIMIZ HALDE bize anlatmaya kararlı. Kesinlikle arka plandaki dünyayı bize daha iyi kavratma konusunda bir endişesi olduğundan değil, beyefendi arkadaşının biyografisinde siyaset tartışmak istediği için. Bazen kendi hayatına dair anlar anlatıyor, bazen de öylesine üzücü şeyler söylüyor ki (Serenus aman tanrım sosyal hayatıma her şeyimi vermek yerine işime ve aileme de vakit ayırmam beklendiği için yorgunluktan kilo veriyorum Zeitblom)
750 sayfalık kocaman bir mansplaining okumuş gibiyim. Alakasız olaylara ayrılan koca koca bölümler, Almanlık hakkında ne düşündüğüne dair koca koca monologlar, başkalarına sinirlenip bu siniri atmak için başka hiçbir şansı yokmuşçasına araya sokuşturduğu alakasız şeyler. Adrian'ın etrafında onunla samimi olan insanları kıskanması.
çevirmenin karakterlerin ne kadar entelektüelim yarışına katılıp kelimeleri saçma sapan şekillerde çevirip metnin okunuşunu zorlaştırması. Thomas Mann'ın kitaptan ömrünün eseri diye bahsetme audacity'si. kitabın 400. sayfasının civarlarından şak diye 200-300 sayfa çıkarabilirsiniz ve olay örgüsünden kaybettiğiniz hiçbir şey olmaz.
en rahatsız edici bulduğum karakter, anlatıcının ta kendisiydi; galiba iç sesini duymaktan kurtulamadığımız için bir yerden sonra yeter be adam diye bağırma isteği duymaya başladım. kalan her karakter Serenus Zeitblom'dan daha tercih edilebilir daha düzgün insanlardı. herkesi gerekli gereksiz yargılaması, koskoca adamı manchild'a dönüştürüp kendisine mahkum etme isteği içimi gıcıklandırdı. kitabın sonunda kocaman bir "ben aslında Adrian Leverkühn'e aşığım" cümlesi yakışırdı bu kadar hastalıklı koruma düşüncesinden sonra.
yazar beyefendiye ne diyebilirim bilmiyorum, tüm entelektüel birikimini sergilemek için 740 sayfalık bir word vomit vermiş elimize, gereksiz monologlarla, ahlak bekçiliğiyle, konudan sapıp bunu düzeltememeyle, dünyanın en az tahammül edilesi anlatıcısını yaratıp kitabın bir ANLATICININ GÖZÜNDEN YAZILDIĞINI GÖZÜMÜZE SOKA SOKA kitabı zor bitirmiş olsa gerek. başka bir kitap yazmak istememesini anlıyorum. yapabileceği tüm üzücü hareketleri yapıp yayımlattıktan sonra başka bir şey yazmaya benim de yüzüm olmazdı.
kitabın asıl sahip olduğu iddia edilen temadan 740 sayfada toplam 60-70 sayfa bahsedildiğini de söylemeden geçmek istemem.
okurken geçen gençliğime yazık. daha düşük veremiyorum çünkü harcadığım 2 yıla saygım var. iyi dayanmışım.
egorkova's review against another edition
challenging
dark
informative
mysterious
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
stephmostav's review against another edition
5.0
Só não clico no "favoritar" porque seria muito precipitado quando ainda não cheguei a 1/3 do livro. Mas cacete, Mann tem uma habilidade com a prosa e com os diálogos que é ó, sensacional. Fico muito dividida. Enquanto Zeitblom tá narrando, quero que ele fique para sempre explicando e analisando cada aspecto da pessoa que é o Adrian (que já está entre meus protagonistas favoritos) e tudo que o cerca, mas quando começam os diálogos... ah, como são interessantes! Dá vontade de ouvir as discussões dos personagens por todo o livro, tão bons que são seus pontos de vista e ricos os debates.
Basicamente na metade do livro e posso dizer que já está entre meus favoritos da vida. O encontro entre Adrian e o Diabo é uma das cenas mais geniais que já tive o prazer de ler. E os diálogos do Mann são tãããão gostosos de ler, cara.
Foi difícil. Não porque a linguagem do livro é truncada - ao contrário do que nos diz, Zeitblom escreve muito bem. É difícil nos afeiçoar à cultura, à arte, ao espírito alemães, nos ver despertar fascínio e sedução pelo que esse povo produziu, e assistir ao que as características alemães que os tornaram possíveis também originaram o holocausto. Afinal, para que uma história gloriosa, artistas brilhantes, vitórias emblemáticas, se tudo resultou no nazismo? Além de representar uma metáfora através da vida de Adrian, Doutor Fausto é o desabafo sincero de um alemão desiludido, desnorteado, mas que ama profundamente a alma de seu povo e não sabe o que fazer quanto a isso. Fantástico.
Basicamente na metade do livro e posso dizer que já está entre meus favoritos da vida. O encontro entre Adrian e o Diabo é uma das cenas mais geniais que já tive o prazer de ler. E os diálogos do Mann são tãããão gostosos de ler, cara.
Foi difícil. Não porque a linguagem do livro é truncada - ao contrário do que nos diz, Zeitblom escreve muito bem. É difícil nos afeiçoar à cultura, à arte, ao espírito alemães, nos ver despertar fascínio e sedução pelo que esse povo produziu, e assistir ao que as características alemães que os tornaram possíveis também originaram o holocausto. Afinal, para que uma história gloriosa, artistas brilhantes, vitórias emblemáticas, se tudo resultou no nazismo? Além de representar uma metáfora através da vida de Adrian, Doutor Fausto é o desabafo sincero de um alemão desiludido, desnorteado, mas que ama profundamente a alma de seu povo e não sabe o que fazer quanto a isso. Fantástico.
alexlanz's review against another edition
Wow. What a brilliant novel. I feel unclean.
daaan's review against another edition
1.0
I probably need to give this another go, but I found this truly laborious. I slogged through over 100 pages and still wasn't enjoying it so I called time (other reviews suggested it wouldn't pay dividends until I was 250 pages in).
helenahvg's review against another edition
challenging
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? N/A
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.75
epsilon's review against another edition
5.0
El motivo faústico está muy presente en la literatura. Obras como Fausto o La trágica historia del doctor Fausto, son claros ejemplos de ello. En mi afán por encontrar más libros que trataran sobre esta temática encontré dos buscando en internet, que curiosamente, la relación entre estos autores es fraternal. Me estoy refiriendo a Thomas Mann con su novela “Doktor Faustus” y a Klaus Mann, su hijo, con “Mefisto”. Lamentablemente esta última novela no la he podido conseguir ni en Amazonas, ni en Quilca, tampoco en la web ni en la cadena de venta de libros Crisol.
La obra cuyo título original es Doktor Faustus: Das Leben des deutschen Tonsetzers Adrian Leverkhün, erzählt von einem Freunde (Doctor Fausto: Vida del compositor alemán Adrián Leverkhün, escrito por un amigo), fue publicada en 1947 pero su gestación inició en 1943.
Tarde cuenta me di que en este lapso de tiempo de su concepción, Europa y sobre todo Alemania, vivía sus peores momentos de su historia, con lo cual, Thomas Mann, un activo intelectual no dudó en plasmar en su obra muchas impresiones sobre esta época.
Si al iniciar su lectura esperé encontrar de inmediato el motivo faústico, me equivoqué de plano. Y es que Mann, no solo no trató este motivo de inmediato sino que me llevó a una sensación de tranquilidad al narrar la infancia y adolescencia de los protagonistas, es decir de Adrian y de Serenus, su amigo y su posterior biógrafo.
La obra conserva ese estilo lento y beneplácito que encontré en su Montaña Mágica, y así como en aquél, los personajes iban apareciendo misteriosamente. Lentamente siempre pero con una tensión que iba en aumento, el autor nos va sumergiendo en una red compleja de vivencias, enfatizando hasta el límite de lo soportable el tema de la composición musical, donde Serenus, escribe sendas páginas casi incomprensibles para esta época ajena a ese lenguaje musical clásico.
Peso a ello, la lectura seguía con ese manto de misterio y casi pierdo mis esperanzas de encontrar algo relacionado al título de la obra, cuando de pronto se inicia el capítulo XXV, ese capítulo que no olvidaré y que creo es el inició de una nueva historia, una historia oscura y agitada, llena de paradojas y secretismos hasta el final de la obra, extensa por cierto.
Serenus, también narra en determinados momentos sobre su época actual, la Alemania en los últimos años de la segunda guerra mundial. No escatima en plasmar su sentir sobre este asunto.
Recordar que Serenus es un humanísta amante de la paz.
La novela, escrita en primera persona, trata sobre todo de la vida de Adrian de su éxito impresionante y de su caída vertiginosa, una tragedia cuyo manto cubre también la de muchos de los personajes que allí desfilarán y cuyas relaciones interpersonales son tan singulares y entrañables que hace más rica la narración y placentera su lectura.
Finalmente, esta novela, como lo he verificado después, dio origen a otra novela concebida por Thomas Mann también, es la novela de la novela pero su búsqueda será posterior y creo que aún más que difícil de encontrarla.
Muy recomendable de leerla.
La obra cuyo título original es Doktor Faustus: Das Leben des deutschen Tonsetzers Adrian Leverkhün, erzählt von einem Freunde (Doctor Fausto: Vida del compositor alemán Adrián Leverkhün, escrito por un amigo), fue publicada en 1947 pero su gestación inició en 1943.
Tarde cuenta me di que en este lapso de tiempo de su concepción, Europa y sobre todo Alemania, vivía sus peores momentos de su historia, con lo cual, Thomas Mann, un activo intelectual no dudó en plasmar en su obra muchas impresiones sobre esta época.
Si al iniciar su lectura esperé encontrar de inmediato el motivo faústico, me equivoqué de plano. Y es que Mann, no solo no trató este motivo de inmediato sino que me llevó a una sensación de tranquilidad al narrar la infancia y adolescencia de los protagonistas, es decir de Adrian y de Serenus, su amigo y su posterior biógrafo.
La obra conserva ese estilo lento y beneplácito que encontré en su Montaña Mágica, y así como en aquél, los personajes iban apareciendo misteriosamente. Lentamente siempre pero con una tensión que iba en aumento, el autor nos va sumergiendo en una red compleja de vivencias, enfatizando hasta el límite de lo soportable el tema de la composición musical, donde Serenus, escribe sendas páginas casi incomprensibles para esta época ajena a ese lenguaje musical clásico.
Peso a ello, la lectura seguía con ese manto de misterio y casi pierdo mis esperanzas de encontrar algo relacionado al título de la obra, cuando de pronto se inicia el capítulo XXV, ese capítulo que no olvidaré y que creo es el inició de una nueva historia, una historia oscura y agitada, llena de paradojas y secretismos hasta el final de la obra, extensa por cierto.
Serenus, también narra en determinados momentos sobre su época actual, la Alemania en los últimos años de la segunda guerra mundial. No escatima en plasmar su sentir sobre este asunto.
Recordar que Serenus es un humanísta amante de la paz.
La novela, escrita en primera persona, trata sobre todo de la vida de Adrian de su éxito impresionante y de su caída vertiginosa, una tragedia cuyo manto cubre también la de muchos de los personajes que allí desfilarán y cuyas relaciones interpersonales son tan singulares y entrañables que hace más rica la narración y placentera su lectura.
Finalmente, esta novela, como lo he verificado después, dio origen a otra novela concebida por Thomas Mann también, es la novela de la novela pero su búsqueda será posterior y creo que aún más que difícil de encontrarla.
Muy recomendable de leerla.