Take a photo of a barcode or cover
4.08 AVERAGE
4.08 AVERAGE
I loved this book. I love a story of someone who finally finds “their people” and this is just that, but in the least expected ways. The characters are likable and believable and the whole book was heartwarming. I found A Man Called Ove to be a little boring but for whatever reason I enjoyed this similarly themed female perspective better. The initial similarities to A Man Called Ove put me off at first but by a quarter in I was interested, halfway in I was hooked and by the end I was really glad to have read this.
4.75 - Not quite as good as Ove, but a bit better than My Grandmother...
Fredrik Backman might be my new favorite author. I have read (and loved) all three of his (translated) books. Britt-Marie just made me feel everything - sadness, happiness, longing, frustration, joy. All the emotions. While this book is fine as a stand-alone novel, I felt like knowing Britt-Marie's backstory made her an even more interesting character. I loved how she could be completely unlikable, yet so funny - and her thoughts (especially those which revolved around Kent) were both maddening and heartbreaking. I have a family member who in some ways reminds me of Britt-Marie - living her life the way she thinks it should be lived, though never really doing any of it for herself. I know some readers might just think she's too unusual to ever warm to her, but I loved her and loved watching her grow into the person she always was but was never given the chance to be. Backman's writing is perfection to me. His use of repetition is just exactly right. Like his other books, I love how certain phrases or ideas appear over and over again without actually being redundant. There were times I highlighted entire pages. I'm actually interested in rereading My Grandmother so that I can focus this time entirely on Britt-Marie and Kent. The soccer part of the book was fine - I'm not a soccer person at ALL, but it didn't detract from the rest of the story. I read this book quickly, and now I can only hope that Fredrick Backman continues to write...because I can't wait to read it all.
Fredrik Backman might be my new favorite author. I have read (and loved) all three of his (translated) books. Britt-Marie just made me feel everything - sadness, happiness, longing, frustration, joy. All the emotions. While this book is fine as a stand-alone novel, I felt like knowing Britt-Marie's backstory made her an even more interesting character. I loved how she could be completely unlikable, yet so funny - and her thoughts (especially those which revolved around Kent) were both maddening and heartbreaking. I have a family member who in some ways reminds me of Britt-Marie - living her life the way she thinks it should be lived, though never really doing any of it for herself. I know some readers might just think she's too unusual to ever warm to her, but I loved her and loved watching her grow into the person she always was but was never given the chance to be. Backman's writing is perfection to me. His use of repetition is just exactly right. Like his other books, I love how certain phrases or ideas appear over and over again without actually being redundant. There were times I highlighted entire pages. I'm actually interested in rereading My Grandmother so that I can focus this time entirely on Britt-Marie and Kent. The soccer part of the book was fine - I'm not a soccer person at ALL, but it didn't detract from the rest of the story. I read this book quickly, and now I can only hope that Fredrick Backman continues to write...because I can't wait to read it all.
I really really wanted to love this book. I went in with high expectations after Beartown, and Us Against You and this just didn’t live up. It’s a good story, but it built a little slow for me and I felt like events were happening just to move the story along.
I just love Fredrik Backman's books. This one fits his usual formula and has deeply developed characters. He creates women -- especially older women -- better than any man I've ever read. The ending was perfect.
Nope, nope, nope. I've just decided to resign to the fact that Backman and I don't get along. I read all of A Man Called Ove but thought it was only okay. I do distinctly remember not liked Ove and again, his protagonist, Britt-Marie is just truly awful. What a stuffy twit. She's rude, she's selfish, she's exceptionally obtuse. I don't like her; reading this book, she *literally* made me roll my eyes. That's when I knew I was done. Bye, Britt! (Oh yes I did)
Audiobook DNF. Single character couldn’t get into. A little monotonous.
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Το δεύτερο βιβλίο του Backman που κυκλοφορεί στην Ελλάδα είναι απολαυστικό!
Η Μπριτ-Μαρί είναι μια γυναίκα στα 60 της. Την γνωρίζουμε όταν πάει στο γραφείο ευρέσεως εργασίας. Έχει πάει εκεί γιατί θέλει να βρει μια δουλειά ώστε αν λείπει επειδή έχει πεθάνει, να το καταλάβει κάποιος. Δεν θα ήθελε να τη βρουν οι γείτονες από τη μυρωδιά. Δεν είναι πρέπον. Τι θα πουν οι γείτονες! Η Μπριτ-Μαρί έχει μάθει να ζει τη ζωή του άντρα της και τώρα που φεύγει και τον αφήνει πρέπει να μάθει από την αρχή να ζει.
Η θέση εργασίας που βρίσκει είναι στο Μποργ, ένα χωριό που αργοπεθαίνει. Θα αναλάβει να φροντίζει το κέντρο ψυχαγωγίας. Είναι το μόνο μέρος που δεν έχει κλείσει. Εκεί θα βρει μια ομάδα παιδιών που θέλει να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά το γήπεδο έχει πουληθεί. Η ομάδα όμως χρειάζεται προπονητή και η Μπριτ-Μαρί θα αναλάβει αυτή τη δουλειά, παρόλο που δεν της αρέσει το ποδόσφαιρο.
Η βασική ηρωίδα είναι λιγάκι αντικοινωνική θα έλεγε κανείς. Το θέμα της είναι πως μέχρι τώρα ζούσε στη σκιά κάποιου άλλου, δεν έβγαινε έξω στον κόσμο, δεν συναναστρεφόταν άλλους ανθρώπους, οπότε και έχει μια αδυναμία να συνομιλήσει φυσιολογικά και χωρίς να προσβάλει τον άλλο. Οι άνθρωποι όμως στο χωριό αυτό που υπάρχει μόνο στη φαντασία του συγγραφέα, τη δέχονται όπως είναι, τη συμπαθούν και της δίνουν λόγο να ζει. Μπορεί εκείνη να έχει μια εμμονή με την καθαριότητα, στην πραγματικότητα όμως είναι αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Είναι η διέξοδός της. Το λιμάνι της. Ο τρόπος της να αντιμετωπίσει τα πράγματα.
Μέσα από αυτή την απίστευτη ιστορία αλλαγής της Μπριτ-Μαρί, διαβάζουμε για ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι και παλεύουν γι’ αυτό, για άλλους που είχαν πάψει να πιστεύουν και για εκείνους που μαθαίνουν να πιστεύουν σε κάτι. Ή απλά στον εαυτό τους.
Τελικά το μόνο που χρειάζεται, είναι λίγη καλή θέληση και πίστη και όλα θα πάνε καλά. Κι αν δεν πάνε, δεν πειράζει, αρκεί που προσπάθησε κανείς!
Το δεύτερο βιβλίο του Backman που κυκλοφορεί στην Ελλάδα είναι απολαυστικό!
Η Μπριτ-Μαρί είναι μια γυναίκα στα 60 της. Την γνωρίζουμε όταν πάει στο γραφείο ευρέσεως εργασίας. Έχει πάει εκεί γιατί θέλει να βρει μια δουλειά ώστε αν λείπει επειδή έχει πεθάνει, να το καταλάβει κάποιος. Δεν θα ήθελε να τη βρουν οι γείτονες από τη μυρωδιά. Δεν είναι πρέπον. Τι θα πουν οι γείτονες! Η Μπριτ-Μαρί έχει μάθει να ζει τη ζωή του άντρα της και τώρα που φεύγει και τον αφήνει πρέπει να μάθει από την αρχή να ζει.
Η θέση εργασίας που βρίσκει είναι στο Μποργ, ένα χωριό που αργοπεθαίνει. Θα αναλάβει να φροντίζει το κέντρο ψυχαγωγίας. Είναι το μόνο μέρος που δεν έχει κλείσει. Εκεί θα βρει μια ομάδα παιδιών που θέλει να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά το γήπεδο έχει πουληθεί. Η ομάδα όμως χρειάζεται προπονητή και η Μπριτ-Μαρί θα αναλάβει αυτή τη δουλειά, παρόλο που δεν της αρέσει το ποδόσφαιρο.
Η βασική ηρωίδα είναι λιγάκι αντικοινωνική θα έλεγε κανείς. Το θέμα της είναι πως μέχρι τώρα ζούσε στη σκιά κάποιου άλλου, δεν έβγαινε έξω στον κόσμο, δεν συναναστρεφόταν άλλους ανθρώπους, οπότε και έχει μια αδυναμία να συνομιλήσει φυσιολογικά και χωρίς να προσβάλει τον άλλο. Οι άνθρωποι όμως στο χωριό αυτό που υπάρχει μόνο στη φαντασία του συγγραφέα, τη δέχονται όπως είναι, τη συμπαθούν και της δίνουν λόγο να ζει. Μπορεί εκείνη να έχει μια εμμονή με την καθαριότητα, στην πραγματικότητα όμως είναι αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Είναι η διέξοδός της. Το λιμάνι της. Ο τρόπος της να αντιμετωπίσει τα πράγματα.
Μέσα από αυτή την απίστευτη ιστορία αλλαγής της Μπριτ-Μαρί, διαβάζουμε για ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι και παλεύουν γι’ αυτό, για άλλους που είχαν πάψει να πιστεύουν και για εκείνους που μαθαίνουν να πιστεύουν σε κάτι. Ή απλά στον εαυτό τους.
Τελικά το μόνο που χρειάζεται, είναι λίγη καλή θέληση και πίστη και όλα θα πάνε καλά. Κι αν δεν πάνε, δεν πειράζει, αρκεί που προσπάθησε κανείς!
My third Backman book, and I've loved all three. His writing here is just exquisite; there were chapters that ended before a page turn and the last sentence was always so perfect that it was clear the chapter had ended before even turning the page. I've learned to count on Backman to reveal character backstory slowly, and this book was no different. Britt-Marie is a delightful, rich character, despite being so unlikeable at the beginning. The only thing this book was missing was about 100 more pages of life in Borg before the big event the characters are working towards (avoiding spoilers here).