Take a photo of a barcode or cover
4.24 AVERAGE
4.24 AVERAGE
dark
mysterious
sad
tense
medium-paced
De psychologische thriller 'Gezicht van het kwaad' is het tweede deel in de Robert Hunter-serie en is wederom een geweldig boek.
In 'Gezicht van het kwaad 'wordt Hunter geconfronteerd met een bijzonder sadistische moordenaar, wiens werkwijze zelfs de meest doorgewinterde rechercheurs schokt.
Het verhaal wordt verteld vanuit het derdepersoonsperspectief. We volgen hoofdzakelijk Robert Hunter, een profiler die ook rechercheur is. Af en toe wisselt het perspectief naar een slachtoffer of de dader, wat het verhaal nog spannender maakt.
Hunter blijft een fascinerend personage: intelligent, empathisch en met een scherp oog voor detail. Zijn ontwikkeling in dit deel maakt hem nog menselijker en intrigerender.
Gedurende het hele boek is er een constante spanning voelbaar en sommige details zijn behoorlijk gruwelijk. Ik werd van bepaalde scènes zelfs even misselijk, en dat zegt wel wat. Het plot zit uitstekend in elkaar en het einde had ik niet zien aankomen.
Dit tweede deel weet het niveau van het eerste boek moeiteloos vast te houden – misschien is het zelfs nóg gruwelijker.
Kortom: een psychologische thriller die je niet loslaat — maar wel eentje die niet voor iedereen geschikt is, vanwege de expliciete details van de moorden. Aanrader voor fans van intens spannende thrillers zoals die van Karin Slaughter of Mo Hayder — maar zeker niet voor gevoelige lezers.
Voor de beoordeling van het aantal sterren heb ik gebruikgemaakt van de CAWPILE-methode:
[C8 ][A9 ][W9 ][P9 ][I9 ][L8 ][E10 ] → dit komt uit op 4,5 ster. Ik rond het dit keer af naar vijf sterren, omdat dit echt een zeer geslaagde psychologische thriller is.
In 'Gezicht van het kwaad 'wordt Hunter geconfronteerd met een bijzonder sadistische moordenaar, wiens werkwijze zelfs de meest doorgewinterde rechercheurs schokt.
Het verhaal wordt verteld vanuit het derdepersoonsperspectief. We volgen hoofdzakelijk Robert Hunter, een profiler die ook rechercheur is. Af en toe wisselt het perspectief naar een slachtoffer of de dader, wat het verhaal nog spannender maakt.
Hunter blijft een fascinerend personage: intelligent, empathisch en met een scherp oog voor detail. Zijn ontwikkeling in dit deel maakt hem nog menselijker en intrigerender.
Gedurende het hele boek is er een constante spanning voelbaar en sommige details zijn behoorlijk gruwelijk. Ik werd van bepaalde scènes zelfs even misselijk, en dat zegt wel wat. Het plot zit uitstekend in elkaar en het einde had ik niet zien aankomen.
Dit tweede deel weet het niveau van het eerste boek moeiteloos vast te houden – misschien is het zelfs nóg gruwelijker.
Kortom: een psychologische thriller die je niet loslaat — maar wel eentje die niet voor iedereen geschikt is, vanwege de expliciete details van de moorden. Aanrader voor fans van intens spannende thrillers zoals die van Karin Slaughter of Mo Hayder — maar zeker niet voor gevoelige lezers.
Voor de beoordeling van het aantal sterren heb ik gebruikgemaakt van de CAWPILE-methode:
[C8 ][A9 ][W9 ][P9 ][I9 ][L8 ][E10 ] → dit komt uit op 4,5 ster. Ik rond het dit keer af naar vijf sterren, omdat dit echt een zeer geslaagde psychologische thriller is.
Content Warnings
Graphic: Animal cruelty, Animal death, Death, Torture, Violence, Blood, Murder
dark
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Da der erste Teil der Reihe mir sehr gut gefallen hat, habe ich mir gleich den zweiten ausgeliehen. Auch "Der Vollstrecker" hat mich überzeugt, allerdings nicht so sehr wie sein Vorgänger.
Die Stärken des ersten Bandes - die toll ausgearbeiteten Figuren, die kreativen Morde und ein gerissener Täter, der sich ein intellektuelles Kräftemessen mit Hunter und Garcia liefert - sind auch Pluspunkte dieses Buches. Carter präsentiert dem Leser brutale, leicht verstörende, grausame Morde, die mir persönlich wieder ein bisschen zu detailliert beschrieben wurden, aber sehr gut verdeutlichen, dass der Täter gefährlich ist und schnell aus dem Verkehr gezogen werden muss; besonders beunruhigend war für mich, dass er so unglaublich viel über seine Opfer wusste. Die Vorstellung, dass jemand dich so sehr hasst, dass er deinen Tod derart sorgfältig plant, ist erschreckend.
Auch in "Der Vollstrecker" ist zunächst unklar, wieso der Mörder seine Opfer ausgewählt hat, wo die Verbindung ist und woher er sie so gut zu kennen scheint. Mir hat gut gefallen, gemeinsam mit den Ermittlern Theorien aufzustellen und darüber nachzudenken; im letzten Band konnte ich den Täter schnell erraten, doch in diesem Buch hat die Auflösung mich überrascht - ich hatte zwar kurz darüber nachgedacht, ob diese Person schuldig sein könnte, den Gedanken dann aber schnell wieder vergessen... bis zur entscheidenden Konfrontation. Das Motiv ergibt für mich sehr viel Sinn und die Auflösung war in sich stimmig, sodass ich mit diesem Aspekt der Handlung zufrieden bin.
Was ich davon halten soll, dass eine zweite Mordserie ebenfalls von Bedeutung ist, weiß ich noch nicht wirklich. Das war mir am Ende ein bisschen zu viel des Guten.
Ein weiterer Punkt, der mich irritiert hat, sind die 'besonderen Fähigkeiten' einer Zeugin. An sich hätte mich das nicht gestört, aber da die Ermittler teilweise nur hierdurch wichtige Informationen bekommen konnte, wirkte es auf mich irgendwie konstruiert, so als hätte der Autor ansonsten nicht gewusst, wie Hunter und Garcia den Fall lösen könnten. Das fand ich schade und deshalb habe ich von meiner Bewertung einen halben Stern abgezogen.
Davon abgesehen hat mir "Der Vollstrecker" aber gut gefallen (wenn auch nicht so sehr wie sein Vorgänger) und ich bin schon auf den dritten Teil der Reihe gespannt.
3,5/5 Sternen
Die Stärken des ersten Bandes - die toll ausgearbeiteten Figuren, die kreativen Morde und ein gerissener Täter, der sich ein intellektuelles Kräftemessen mit Hunter und Garcia liefert - sind auch Pluspunkte dieses Buches. Carter präsentiert dem Leser brutale, leicht verstörende, grausame Morde, die mir persönlich wieder ein bisschen zu detailliert beschrieben wurden, aber sehr gut verdeutlichen, dass der Täter gefährlich ist und schnell aus dem Verkehr gezogen werden muss; besonders beunruhigend war für mich, dass er so unglaublich viel über seine Opfer wusste. Die Vorstellung, dass jemand dich so sehr hasst, dass er deinen Tod derart sorgfältig plant, ist erschreckend.
Auch in "Der Vollstrecker" ist zunächst unklar, wieso der Mörder seine Opfer ausgewählt hat, wo die Verbindung ist und woher er sie so gut zu kennen scheint. Mir hat gut gefallen, gemeinsam mit den Ermittlern Theorien aufzustellen und darüber nachzudenken; im letzten Band konnte ich den Täter schnell erraten, doch in diesem Buch hat die Auflösung mich überrascht - ich hatte zwar kurz darüber nachgedacht, ob diese Person schuldig sein könnte, den Gedanken dann aber schnell wieder vergessen... bis zur entscheidenden Konfrontation. Das Motiv ergibt für mich sehr viel Sinn und die Auflösung war in sich stimmig, sodass ich mit diesem Aspekt der Handlung zufrieden bin.
Was ich davon halten soll, dass eine zweite Mordserie ebenfalls von Bedeutung ist, weiß ich noch nicht wirklich. Das war mir am Ende ein bisschen zu viel des Guten.
Ein weiterer Punkt, der mich irritiert hat, sind die 'besonderen Fähigkeiten' einer Zeugin. An sich hätte mich das nicht gestört, aber da die Ermittler teilweise nur hierdurch wichtige Informationen bekommen konnte, wirkte es auf mich irgendwie konstruiert, so als hätte der Autor ansonsten nicht gewusst, wie Hunter und Garcia den Fall lösen könnten. Das fand ich schade und deshalb habe ich von meiner Bewertung einen halben Stern abgezogen.
Davon abgesehen hat mir "Der Vollstrecker" aber gut gefallen (wenn auch nicht so sehr wie sein Vorgänger) und ich bin schon auf den dritten Teil der Reihe gespannt.
3,5/5 Sternen
dark
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
Nie lubię recenzować książek, które mi się (bardzo) podobały, bo nie mam o czym pisać , a tak to mam chociaż się do czego przyczepić. To moja pierwsza styczność z twórczością Cartera, którą mogę zaliczyć do jak najbardziej udanych i będę sięgać po następne jego dzieła.
Naszymi głównymi bohaterami jest duet Hunter i Garcia, którzy zostają wezwani do tajemniczego, okrutnego morderstwa księdza w kościele i wszystko wskazuje na to, że nie będzie jedyną ofiarą, co dodatkowo sugeruje tajemnicza cyfra 3. Szybko okazuje się, jak pozory mogą mylić i nie każdy ma tak krystaliczną przeszłość, jak się wydawało, a najgorsze koszmary stają się ich rzeczywistością.
Krótkie rozdziały (naprawdę krótkie), przyjemnie i szybko się czyta, więcej dialogów niż opisów oraz perspektywa tytułowego Egzekutora. A że ja uwielbiam czytać perspektywę naszych Złych, to daję za to wielkiego plusa.
‘’- Jeżeli chcesz ze mną rozmawiać, musisz się bardziej postarać. No już, przecież potrafisz. Otwórz buzię.
Patrzyła na niego sparaliżowana lękiem. Strach był silny i myślała, że za chwilę zemdleje.
Pochylił się, jego twarz znalazła się kilka centymetrów od jej twarzy.
- OTWÓRZ GĘBĘ!’’
Przy czytaniu tej książki chyba bardziej interesowała mnie perspektywa mordercy niż sama historia.
Żeby jednak nie było za pięknie, to jestem zaskoczona ilością powtórzeń, jak na taką książkę. I czasem nie są to słowa, a praktycznie całe zdania.
‘’Garcia pokręcił powoli głową.
- Wczoraj wieczorem przestraszyłem Annę.
- To znaczy?
Garcia pokręcił nieznacznie głową.’’
Serio, tak jest w książce. Aż musiałam podrapać się po głowie, bo już się bałam, że widzę podwójnie.
Innym kwiatkiem, przy którym się nawet uśmiałam jest to:
‘’- A kielich? – spytał Garcia. – Co z hipotezą, że zabójca miał pić krew księdza z kielicha?
- Tak.’’
Ale tak co?
Bardzo polubiłam Huntera – spokojna, mądra, stonowana postać, która nie miała w życiu za wesoło. Jak chce, to korzysta z życia i nie udaje świętoszka, a jak trzeba potrafi być poważny, szczególnie, jeśli chodzi o ludzkie życie i nie boi się łamać zasad, aby im pomóc. Myśli trzeźwo, stara się szanować ludzi wokół siebie, o ile ktoś mu nie zajdzie porządnie za skórę.
Garcia – wprawdzie jest bardziej w cieniu Huntera, ale to jednak taki idealny, przyjemny towarzysz i świetny mąż. W sumie ciężko o nim więcej powiedzieć. Trudno go nie lubić.
Kapitan Blake – zawsze obawiam się postaci kobiecych. Szczególnie takich, które mają obejmować wysokie stanowiska i być wyżej niż główni bohaterowie. Lecz ta babka, o dziwo, kupiła mnie. Twarda, ale się nie wymądrza, nie próbuje jakoś dominować za wszelką cenę i podkreślać jaka to jest ważna i niezależna. Broni swoich pracowników (ach, te cudowne riposty na konferencji prasowej), daje dużo swobody i nie ma czegoś w stylu ‘’nie wolno tak robić, bo tak mówię’’ (a nawet jak tak jest, to są ku temu konkretne powody) i stara się możliwie iść na rękę.
Claire Anderson – teraz dla odmiany babeczka, której nie cierpię i nienawidzę całym sercem. Dalej utrzymany schemat cholernie wścibskiej dziennikarki, której nie da się lubić. Po prostu się nie da i lepiej by mi się czytało książkę ze świadomością, że ta postać nie powstała, bo każde kolejne wypowiedziane przez nią zdanie sprawiało, że musiałam odłożyć książkę na bok, żeby ochłonąć i nie walnąć się czymś w głowę (bo Claire się niestety nie da). Jest głupia, przemądrzała i w ogóle trybiki w jej głowie nie uruchamiają czerwonego alarmu, że naraża cudze życie:
‘’- Uważasz, że psychopatyczni mordercy nie czytają gazet?
- No i co z tego?’’
Mało tego, nie ma najwyraźniej zbyt wielkich wyrzutów sumienia z tego powodu i jeszcze bezczelnie chce informacji zwrotnej, bo coś za coś. Jak ktoś ją polubił chociaż odrobinkę, to zastanawiam się jak.
Najważniejsze pytanie – czy domyśliłam się, kto jest sprawcą? I tak, i nie. Zgadłam właściwie na krótko przed jego oficjalnym przedstawieniem przez autora, bo na początku nie brałam tej postaci w ogóle pod uwagę w swoich zgadywankach. Więcej naprawdę ciężko mi powiedzieć, żeby nie rzucić spoilerem.
Czasami miałam wrażenie, że historia jest miejscami ciut naciągana, żeby popchnąć historię do przodu/uargumentować jakieś zachowania lub zdarzenia, ale to często towarzyszące mi uczucie przy tego typu książkach. Jednak z czystym sumieniem polecam Wam Egzekutora.
Naszymi głównymi bohaterami jest duet Hunter i Garcia, którzy zostają wezwani do tajemniczego, okrutnego morderstwa księdza w kościele i wszystko wskazuje na to, że nie będzie jedyną ofiarą, co dodatkowo sugeruje tajemnicza cyfra 3. Szybko okazuje się, jak pozory mogą mylić i nie każdy ma tak krystaliczną przeszłość, jak się wydawało, a najgorsze koszmary stają się ich rzeczywistością.
Krótkie rozdziały (naprawdę krótkie), przyjemnie i szybko się czyta, więcej dialogów niż opisów oraz perspektywa tytułowego Egzekutora. A że ja uwielbiam czytać perspektywę naszych Złych, to daję za to wielkiego plusa.
‘’- Jeżeli chcesz ze mną rozmawiać, musisz się bardziej postarać. No już, przecież potrafisz. Otwórz buzię.
Patrzyła na niego sparaliżowana lękiem. Strach był silny i myślała, że za chwilę zemdleje.
Pochylił się, jego twarz znalazła się kilka centymetrów od jej twarzy.
- OTWÓRZ GĘBĘ!’’
Przy czytaniu tej książki chyba bardziej interesowała mnie perspektywa mordercy niż sama historia.
Żeby jednak nie było za pięknie, to jestem zaskoczona ilością powtórzeń, jak na taką książkę. I czasem nie są to słowa, a praktycznie całe zdania.
‘’Garcia pokręcił powoli głową.
- Wczoraj wieczorem przestraszyłem Annę.
- To znaczy?
Garcia pokręcił nieznacznie głową.’’
Serio, tak jest w książce. Aż musiałam podrapać się po głowie, bo już się bałam, że widzę podwójnie.
Innym kwiatkiem, przy którym się nawet uśmiałam jest to:
‘’- A kielich? – spytał Garcia. – Co z hipotezą, że zabójca miał pić krew księdza z kielicha?
- Tak.’’
Ale tak co?
Bardzo polubiłam Huntera – spokojna, mądra, stonowana postać, która nie miała w życiu za wesoło. Jak chce, to korzysta z życia i nie udaje świętoszka, a jak trzeba potrafi być poważny, szczególnie, jeśli chodzi o ludzkie życie i nie boi się łamać zasad, aby im pomóc. Myśli trzeźwo, stara się szanować ludzi wokół siebie, o ile ktoś mu nie zajdzie porządnie za skórę.
Garcia – wprawdzie jest bardziej w cieniu Huntera, ale to jednak taki idealny, przyjemny towarzysz i świetny mąż. W sumie ciężko o nim więcej powiedzieć. Trudno go nie lubić.
Kapitan Blake – zawsze obawiam się postaci kobiecych. Szczególnie takich, które mają obejmować wysokie stanowiska i być wyżej niż główni bohaterowie. Lecz ta babka, o dziwo, kupiła mnie. Twarda, ale się nie wymądrza, nie próbuje jakoś dominować za wszelką cenę i podkreślać jaka to jest ważna i niezależna. Broni swoich pracowników (ach, te cudowne riposty na konferencji prasowej), daje dużo swobody i nie ma czegoś w stylu ‘’nie wolno tak robić, bo tak mówię’’ (a nawet jak tak jest, to są ku temu konkretne powody) i stara się możliwie iść na rękę.
Claire Anderson – teraz dla odmiany babeczka, której nie cierpię i nienawidzę całym sercem. Dalej utrzymany schemat cholernie wścibskiej dziennikarki, której nie da się lubić. Po prostu się nie da i lepiej by mi się czytało książkę ze świadomością, że ta postać nie powstała, bo każde kolejne wypowiedziane przez nią zdanie sprawiało, że musiałam odłożyć książkę na bok, żeby ochłonąć i nie walnąć się czymś w głowę (bo Claire się niestety nie da). Jest głupia, przemądrzała i w ogóle trybiki w jej głowie nie uruchamiają czerwonego alarmu, że naraża cudze życie:
‘’- Uważasz, że psychopatyczni mordercy nie czytają gazet?
- No i co z tego?’’
Mało tego, nie ma najwyraźniej zbyt wielkich wyrzutów sumienia z tego powodu i jeszcze bezczelnie chce informacji zwrotnej, bo coś za coś. Jak ktoś ją polubił chociaż odrobinkę, to zastanawiam się jak.
Najważniejsze pytanie – czy domyśliłam się, kto jest sprawcą? I tak, i nie. Zgadłam właściwie na krótko przed jego oficjalnym przedstawieniem przez autora, bo na początku nie brałam tej postaci w ogóle pod uwagę w swoich zgadywankach. Więcej naprawdę ciężko mi powiedzieć, żeby nie rzucić spoilerem.
Czasami miałam wrażenie, że historia jest miejscami ciut naciągana, żeby popchnąć historię do przodu/uargumentować jakieś zachowania lub zdarzenia, ale to często towarzyszące mi uczucie przy tego typu książkach. Jednak z czystym sumieniem polecam Wam Egzekutora.
challenging
dark
tense
medium-paced
Content Warnings
Graphic: Body horror, Bullying, Death, Incest, Torture, Violence, Blood, Vomit, Kidnapping, Murder
dark
emotional
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
This will probably be the same with all of his books but I LOVED IT. The ending seems to have a theme each time of getting blown away cause each time I’m shocked.
Robert Hunter is back with his 2nd case of the series, and it's definitely not for the faint-hearted! When he's called out to the blood-soaked body of a priest at a local church. Robert thinks he's looking at a ritualistic killing by someone with a grudge. Especially when it's discovered via autopsy that the number 3 is written on his chest in blood. But when bodies start piling up, also with numbers written on their bodies. Robert has no choice but to reassess and enter a race against time to work out how they are linked. One thing is for sure, is that there is a sadistic serial killer on the loose who quite literally scares his victims to death.
Hunter and Garcia are the dream team. I absolutely love them both for different reasons. They are polar opposites . But they just work together so perfectly. We are introduced to Captain Blake. Whom I didn't really warm to initially. But as the book progressed. So did her character, and I found myself really respecting her. Journalist Claire really epitomises all of the things we love to hate about them. She comes across as callous, unthinking, and careless when it comes to the safety of those tied up in the case. I really felt for Mollie and everything that she had been through qt such a young age, and I found myself rooting for a happier ending for her. I'm hoping it isn't the last we see of her.
Chris is an extremely talented writer. I love his writing style, attention to detail, atmospheric scene setting, originality, expertly timed pace, and short chapters.
The Executioner is an addictive, gripping, compelling, and geart-pounding story. Full of action, thrills, spills, and twists and turns galore. Keeping you invested and guessing to the very last page.
I loved it!!!
Hunter and Garcia are the dream team. I absolutely love them both for different reasons. They are polar opposites . But they just work together so perfectly. We are introduced to Captain Blake. Whom I didn't really warm to initially. But as the book progressed. So did her character, and I found myself really respecting her. Journalist Claire really epitomises all of the things we love to hate about them. She comes across as callous, unthinking, and careless when it comes to the safety of those tied up in the case. I really felt for Mollie and everything that she had been through qt such a young age, and I found myself rooting for a happier ending for her. I'm hoping it isn't the last we see of her.
Chris is an extremely talented writer. I love his writing style, attention to detail, atmospheric scene setting, originality, expertly timed pace, and short chapters.
The Executioner is an addictive, gripping, compelling, and geart-pounding story. Full of action, thrills, spills, and twists and turns galore. Keeping you invested and guessing to the very last page.
I loved it!!!
Chris Carter é o senhor das descrições, uma pessoa consegue visualizar tudo, tanta careta que uma pessoa faz...
Capítulos curtos, acção sempre a decorrer, reviravoltas, impossível largar a leitura, super viciante.
Capítulos curtos, acção sempre a decorrer, reviravoltas, impossível largar a leitura, super viciante.