Scan barcode
annabarbarabittner's review against another edition
5.0
Czwarta książka Aleksijewicz, czwarty raz nie znajduję słów, by napisać coś mądrego. Odczekałam kilka dni, ale nie czuję się mądrzejsza, bardziej elokwentna i gotowa do napisania recenzji. Mam w sobie podobne emocje, jak po lekturze Małej zagłady - bo czytałam ją niedawno, więc pierwsza mi się nasuwa, ale mogłabym tu wymienić każdą książkę traktującą o wojnie. Nie rozumiem, nie chcę i nie będę rozumieć. Dziwię się, czuję obezwładniający stupor i złość. I obrzydzenie. Wojną i jej gloryfikacją. I tym, że człowiek nie wyciąga żadnych wniosków.
Aleksijewicz i tutaj słucha. Tak jak słucha kobiet, które wzięły udział w wojnie, tak jak słuchała ofiar katastrofy w Czarnobylu, teraz słucha ludzi, którzy w czasie wojny mieli cztery lata, siedem lat, jedenaście. Byli dziećmi. Wskutek przeżyć stracili mowę, słuch, chęć do życia. Stracili matkę, ojca, rodzeństwo. Widzieli rzeczy potworne. Lęk nie opuścił ich do końca życia, tak jak bezradność, złość, smutek, niezdolność do nawiązywania bliższych kontaktów. I głód. Głód fizyczny i głód dotyku, miłości, czułości. Gdybym tę książkę czytała, trwałoby to pewnie wieczność. Nie zniosłabym więcej niż kilku stron na raz. Słuchałam jednak spokojnego, wyważonego głosu Krystyny Czubówny. Często nie mogłam zatrzymać nagrania i słuchałam, słuchałam, a rozpacz we mnie narastała. Czułam to, co czuły dzieci i nadal czują opowiadający dorośli.
Ciąg dalszy: https://przeczytalamksiazke.blogspot.com/2018/07/ostatni-swiadkowie-utwory-solowe-na-gos.html
Aleksijewicz i tutaj słucha. Tak jak słucha kobiet, które wzięły udział w wojnie, tak jak słuchała ofiar katastrofy w Czarnobylu, teraz słucha ludzi, którzy w czasie wojny mieli cztery lata, siedem lat, jedenaście. Byli dziećmi. Wskutek przeżyć stracili mowę, słuch, chęć do życia. Stracili matkę, ojca, rodzeństwo. Widzieli rzeczy potworne. Lęk nie opuścił ich do końca życia, tak jak bezradność, złość, smutek, niezdolność do nawiązywania bliższych kontaktów. I głód. Głód fizyczny i głód dotyku, miłości, czułości. Gdybym tę książkę czytała, trwałoby to pewnie wieczność. Nie zniosłabym więcej niż kilku stron na raz. Słuchałam jednak spokojnego, wyważonego głosu Krystyny Czubówny. Często nie mogłam zatrzymać nagrania i słuchałam, słuchałam, a rozpacz we mnie narastała. Czułam to, co czuły dzieci i nadal czują opowiadający dorośli.
Ciąg dalszy: https://przeczytalamksiazke.blogspot.com/2018/07/ostatni-swiadkowie-utwory-solowe-na-gos.html
albarodriguez_p's review against another edition
4.0
Al igual que Voces de Chernóbil, Últimos testigos me parece un libro impactante. La forma en la que
Svetlana Alexievich transmite los testimonios de tantas personas es sobrecogedora, consigue llegarte al alma (en el sentido más literal). Un buen libro y muy recomendable, pero como todos los libros de esta escritora se necesita leer con tiempo para digerir toda la información tan desgarradora que se cuenta.
Svetlana Alexievich transmite los testimonios de tantas personas es sobrecogedora, consigue llegarte al alma (en el sentido más literal). Un buen libro y muy recomendable, pero como todos los libros de esta escritora se necesita leer con tiempo para digerir toda la información tan desgarradora que se cuenta.
leasaurusrex's review against another edition
5.0
Bouleversant.
Le travail de Svetlana Alexievitch est impressionnant : pendant presque 25 ans elle va retrouver les enfants qui ont vécu la Seconde Guerre Mondiale, du côté Russe.
Tous et toutes ont quelque chose à raconter : la famine, la peur, la perte, les bombardements, la mort, les tortures, l'amour, le courage, l'horreur, la solidarité, la résistance.
Tous et toutes sont marqué-e-s à vie par l'événement traumatisant qui a volé leurs parents, leur famille, leur innocence et leur enfance.
Loin des images édulcorées de la guerre, on se prend de plein fouet la réalité et la cruauté de l'être humain.
Mais tant qu'il y a de la vie, il y a de l'espoir. Ces enfants l'ont compris, et ils nous offrent cette leçon de vie. Et ils partagent avec nous leurs souvenirs, pour ne jamais oublier.
Le travail de Svetlana Alexievitch est impressionnant : pendant presque 25 ans elle va retrouver les enfants qui ont vécu la Seconde Guerre Mondiale, du côté Russe.
Tous et toutes ont quelque chose à raconter : la famine, la peur, la perte, les bombardements, la mort, les tortures, l'amour, le courage, l'horreur, la solidarité, la résistance.
Tous et toutes sont marqué-e-s à vie par l'événement traumatisant qui a volé leurs parents, leur famille, leur innocence et leur enfance.
Loin des images édulcorées de la guerre, on se prend de plein fouet la réalité et la cruauté de l'être humain.
Mais tant qu'il y a de la vie, il y a de l'espoir. Ces enfants l'ont compris, et ils nous offrent cette leçon de vie. Et ils partagent avec nous leurs souvenirs, pour ne jamais oublier.
anetq's review against another edition
5.0
Jeg siger det lige igen: Den nobelpris er SÅ fortjent!
Historiens sidste vidner fortæller om dengang krigen kom - og de fortæller den, som de børn de var dengang: Nogle forstod alt, alt for meget, nogen forstod ingenting - men krigens gru oplevede de alle. Og de fremmede der deler, selv om de næsten intet selv har at spise, tager fremmede børn ind og opdrager dem som deres egne
Det er rørende og forfærdeligt (og lige som hendes Chernobyl-bog) og det stærkeste ved Aleksijevitjs dokumentarisme er hvor tilsyneladende ufiltreret historiens vidner får lov at fortælle deres historier. Som de kan huske dem, som de kan bære dem og sådan får vi lov at se krigens mange grimme ansigter - men også de små handlinger af medmenneskelighed der giver folk håb i mørke tider.
Historiens sidste vidner fortæller om dengang krigen kom - og de fortæller den, som de børn de var dengang: Nogle forstod alt, alt for meget, nogen forstod ingenting - men krigens gru oplevede de alle. Og de fremmede der deler, selv om de næsten intet selv har at spise, tager fremmede børn ind og opdrager dem som deres egne
Det er rørende og forfærdeligt (og lige som hendes Chernobyl-bog) og det stærkeste ved Aleksijevitjs dokumentarisme er hvor tilsyneladende ufiltreret historiens vidner får lov at fortælle deres historier. Som de kan huske dem, som de kan bære dem og sådan får vi lov at se krigens mange grimme ansigter - men også de små handlinger af medmenneskelighed der giver folk håb i mørke tider.
talmahdi's review against another edition
5.0
When a little child says; “Did God see this?
And what did he think?”
And what did he think?”
arveparve's review against another edition
5.0
Stjärnor på Goodreads kan inte beskriva tyngden i denna bok. Det är inte vanliga tårar man gråter när man läser, det är historiens tårar av bly istället för vatten. Vittnesmålen, rösterna som görs hörda av Aleksijevitj, är viktig historieskrivning. Och en bok som redan på omslaget har citatet "barndomen tog slut med de första skotten" måste läsas, och tål att tänkas på, särskilt i sken av vad som pågår i världen idag.
desirosie's review against another edition
5.0
I’ve wanted to read several books by Alexievich for a long time now and this is the first one. Watching the war in Ukraine unfold in those first few shocking weeks triggered a deep grief in me that has been difficult to explain.
At first I took the book slow. Most of the stories are a page or two at most and so I would read a few and step away and think to myself, this is happening again, doesn’t anyone remember? VVP should read this book. Then revelations about Bucha begin and my grief becomes anger and I keep reading and in the second half of the volume the stories become almost unbearable but as I have done with this period in history since I was 11 years old, I make myself look because some of us have to.
A few notes: Alexievich was born in Ukraine, but spent much of her life in Belarus. She is currently in Germany, having left in 2020, as her role as a vocal critic of Lukashenko put her at risk. I don’t know how she conducted this research (the book was published in 1985), but the majority of the stories are from children who lived through the actual Nazi invasion of Belarus, and secondarily Ukraine, with some stories from western Russia (and just a few from the blockade of Leningrad). Some of these children were evacuated to the east, while many stories are from those who (barely) survived the occupation.
I think about the liberation and victory and these children’s memories, and that «наши!» have now become the destroyers and that someone like Alexievich will need do this again, one day.
At first I took the book slow. Most of the stories are a page or two at most and so I would read a few and step away and think to myself, this is happening again, doesn’t anyone remember? VVP should read this book. Then revelations about Bucha begin and my grief becomes anger and I keep reading and in the second half of the volume the stories become almost unbearable but as I have done with this period in history since I was 11 years old, I make myself look because some of us have to.
A few notes: Alexievich was born in Ukraine, but spent much of her life in Belarus. She is currently in Germany, having left in 2020, as her role as a vocal critic of Lukashenko put her at risk. I don’t know how she conducted this research (the book was published in 1985), but the majority of the stories are from children who lived through the actual Nazi invasion of Belarus, and secondarily Ukraine, with some stories from western Russia (and just a few from the blockade of Leningrad). Some of these children were evacuated to the east, while many stories are from those who (barely) survived the occupation.
I think about the liberation and victory and these children’s memories, and that «наши!» have now become the destroyers and that someone like Alexievich will need do this again, one day.
ahqha's review against another edition
4.0
اخر الشهود.. انهم الاطفال ..أخر من يستمع لهم
وأول من يتم انقاذهم والدفاع عنهم
وأول من يتم انقاذهم والدفاع عنهم
wagstaff's review against another edition
5.0
The saddest, most heartbreaking reading experience I've ever had. Last Witnesses is sometimes impossible to read more than a page at a time given the atrocities depicted, and even those not as violent or tragic (few of those) are filtered through a surreal haze of memory that manages to jostle to the core.