Scan barcode
dely_dd's review against another edition
5.0
Non è un libro facile da recensire perché ciò che ci lascia sono sensazioni che penetrano sotto la pelle e che rimarranno con noi a lungo.
Il linguaggio, soprattutto nella prima parte, è essenziale ma riesce a comunicare al lettore sensazioni intense e di disagio. Questo non è dovuto agli avvenimenti (alcuni molto estremi) ma alla sensazione di solitudine e di mancanza che dai personaggi arriva direttamente al lettore. Mancanza di cosa? Di affetto, di speranza, di amicizia. Quasi tutti i personaggi sono cinici, emotivamente distaccati ed egoisti ma non sono persone malvagie. Il loro comportamento è di difesa, di protezione per ciò che li circonda, per ciò che hanno vissuto e per la realtà in cui sono obbligati a vivere. Ogni personaggio è chiuso in un proprio mondo da cui non riesce ad uscire e tramite le menzogne s'inventa una propria realtà che sfocia quasi nel patologico.
Non si conoscono i nomi dei protagonisti (li scopriamo solo nella seconda parte) e non si saprà mai dove e quando è ambientata la storia anche se è facilmente intuibile.
Capita spesso di leggere libri ben scritti, interessanti e profondi, ma è raro trovare libri che ti entrano nelle viscere lasciandoti completamente smarrito e scombussolato. Questo è uno di quei rari libri.
Il linguaggio, soprattutto nella prima parte, è essenziale ma riesce a comunicare al lettore sensazioni intense e di disagio. Questo non è dovuto agli avvenimenti (alcuni molto estremi) ma alla sensazione di solitudine e di mancanza che dai personaggi arriva direttamente al lettore. Mancanza di cosa? Di affetto, di speranza, di amicizia. Quasi tutti i personaggi sono cinici, emotivamente distaccati ed egoisti ma non sono persone malvagie. Il loro comportamento è di difesa, di protezione per ciò che li circonda, per ciò che hanno vissuto e per la realtà in cui sono obbligati a vivere. Ogni personaggio è chiuso in un proprio mondo da cui non riesce ad uscire e tramite le menzogne s'inventa una propria realtà che sfocia quasi nel patologico.
Non si conoscono i nomi dei protagonisti (li scopriamo solo nella seconda parte) e non si saprà mai dove e quando è ambientata la storia anche se è facilmente intuibile.
Capita spesso di leggere libri ben scritti, interessanti e profondi, ma è raro trovare libri che ti entrano nelle viscere lasciandoti completamente smarrito e scombussolato. Questo è uno di quei rari libri.
ilaydau's review against another edition
adventurous
mysterious
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
4.25
caterinasforza's review against another edition
1.0
Peşin yazayım: Kitaba 77 sayfa tahammül edebildim! Bu güne kadar yarıda bıraktığım kitap sayısı bir elin parmaklarını geçmez. Fakat bu kitaba tahammül edemedim. [a:Knut Hamsun|18317|Knut Hamsun|https://images.gr-assets.com/authors/1651531135p2/18317.jpg]'un [b:Açlık|13449825|Açlık|Knut Hamsun|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1550243817l/13449825._SX50_.jpg|3135610] eseri gibi kitapları okumamış olsam bu kitap belki bir şey ifade ederdi... Savaşın getirdiği kötülüğü, ölümü, yokluğu ve her türlü istismarı tahmin edebiliyorum ama bunun sunuş şekli bu kadar düz, basit ve yapay olmamalıydı... Çünkü olanlar sıradan değildi. Bu bağlamda bu kitap öyle bir dille yazılmış ki, karakterlerle empati yapamıyorsunuz...
Okuyacaklara örnek birkaç alıntı paylaşacağım:
...
Dünya, iyisiyle kötüsüyle bu kadar basit ve duygusuz değil...
Okuyacaklara örnek birkaç alıntı paylaşacağım:
Hizmetçi'yle Papaz'ın evine varıyoruz. Bizi arka kapıdan içeri alıyor. Torbaları kilere bırakıp çamaşırhaneye gidiyoruz, her tarafa çamaşır ipleri gerilmiş. Her çeşit kap var, bir tanesi garip şekilli bir çinko küvet, adeta derin bir koltuk. ..
Hizmetçi valizlerimizi açıyor, giysilerimizi soğuk suya bastırıyor, sonra da iki büyük kazanda su ısıtmaya başlıyor.
"Hemen ihtiyacınız olanları şimdi yıkayacağım. Siz yıkanırken bunlar kurur. Diğer giysilerinizi de yarın veya öbür gün getiririm."
Küvetin içine kaynar su döküp ılıştırıyor, "Önce kim yıkanacak?" diye soruyor bize.
Kıpırdamıyoruz. "Sen mi? Yoksa sen mi? Haydi soyunun."
"Biz yıkanırken siz burada mı kalacaksınız?"
Kahkahayla gülüyor. "Elbette! Sırtınızı ovup saçlarınızı yıkayacağım. Benden utanacak değilsiniz ya canım? Neredeyse anneniz yaşındayım."
Hiç kıpırdamıyoruz. Bunun üzerine soyunmaya başlıyor. "Ziyanı yok. Önce ben yıkanırım öyleyse. Görüyorsunuz ya, ben sizden çekinmiyorum. Siz küçücük oğlanlarsınız."
Bir şarkı mırıldanıyor, ama ona baktığımızı fark edince yüzü kızarıyor. Memeleri tam şişirilmemiş balonları andırıyor, gergin ve sivri. Teni çok beyaz, her yerinde sarı tüyler var. Yalnızca bacaklarının arası, koltuk altları değil, karnının altı ve bacakları da bu tüylerle kaplı. Bir yandan şarkı mırıldanıyor, bir yandan da suyun içinde keseleniyor
...
Bahçede hareketsiz durma alıştırmamızı yapıyoruz. Hava sıcak. Ceviz ağacının gölgesine sırtüstü uzanmışız. Yaprakların arasından gökyüzü ve bulutları görüyoruz. Ağacın yaprakları kıpırtısız; bulutlar da sanki hareketsiz gibi, ama uzun süre dikkatlice izlendiklerinde sanki şekil değiştirip uzuyor.
Anneanne evden çıkıyor. Yanımızdan geçerken ayağıyla üzerimize, yüzümüze kum, toprak atıyor. Bir şeyler mırıldanıp bağına öğlen uykusuna gidiyor.
Subay, üst tarafı çıplak, gözleri kapalı, güneşin altında, başı beyaz duvara dayalı, odanın önündeki sırada oturuyor. Ansızın yerinden kalkıp bize doğru yürüyor, bir şeyler söylüyor, cevap vermiyoruz, ona bakmıyoruz bile. Sırasına geri dönüyor.
Daha sonra Posta: "Subay Bey konuşmak istemek sizinle."
Cevap vermiyoruz.
"Siz kalkmak gelmek. Söz dinlememek siz, Subay çok kızmak."
Kıpırdamıyoruz. Subay Posta'ya bir şeyler söylüyor, Posta da odaya giriyor. Temizlik yaparken şarkı söylediğini duyuyoruz.
Güneş evin çatısındaki bacaya değince, yerimizden kalkıyoruz. Subay'a doğru yürüyüp önünde duruyoruz. Posta'yı çağırıyor. "Ne istiyor?" diye soruyoruz.
Subay sorular soruyor; Postacı çeviriyor.
"Subay Bey sormak, siz neden kıpırdamamak, konuşmamak?"
"Hareketsizlik alıştırması yapıyoruz."
Posta gene çeviriyor, "Subay Bey söylemek, siz çok alıştırma yapmak var. Başka alıştırmalar. Vurmak birbirinize kemerle."
"Güçlenme alıştırmamızdı."
"Subay Bey sormak, siz neden yapmak bu çalışmaları?"
"Acıya alışmak için."
"Sormak, siz canınız acımak, hoşunuza gitmek?"
"Hayır, yalnızca acıyı yenmek istiyoruz, sıcağı, soğuğu, açlığı, can acıtan her şeyi."
"Subay Bey hayran olmak siz. Sizi bulmak olağanüstü."
Subay birkaç kelime daha ekliyor. Posta: "Tamam, bitmek. Ben gitmek şimdi. siz de gitmek, balığa filan."
Ama Subay gülümseyerek bizi kolumuzdan tutuyor ve Posta'ya gitmesini işaret ediyor.
Posta birkaç adım atıp dönüyor. "Siz gitmek! Çabuk! Şehirde dolaşmak."
Subay ona bakıyor, Posta bahçe kapısından bize bağırıyor: "Defolun! Siz durmamak! Siz anlamamak aptallar."
Gidiyor. Subay gülümsüyor, bizi odasına alıyor. Bir iskemleye yerleşiyor, bizi de kendisine doğru çekip dizlerine oturtuyor.
Boynuna sarılıp başımızı kıllı göğsüne yaslıyoruz. Bizi sallıyor.
Altımızda, Subay'ın bacaklarının arasında sıcak bir kıpırtı duyuyoruz. Birbirimize, sonra da Subay'ın gözlerinin içine bakıyoruz. Bizi yavaşça itip saçlarımızı okşuyor, ayağa kalkıyor. Bize iki tane kırbaç uzatıp yüzüstü yatağa uzanıyor. Bir tek sözcük söylüyor, dilini bilmememize rağmen, anlıyoruz onu. Vurmaya başlıyoruz. Bir birimiz, bir diğerimiz.
Subay'ın sırtında kırmızı izler beliriyor. Giderek daha hızlı vurmaya başlıyoruz. Subay inliyor, konumunu değiştirmeden, pantolonunu ve donunu ayak bileklerine kadar sıyırıyor. Beyaz
kıçına vuruyoruz, baldırlarına, bacaklarına, sırtına, boynuna, omuzlarına, bütün gücümüzle ... her şey kırmızıya boyanıyor.
Subay'ın vücudu, saçları, giysileri, çarşaflar, halı, ellerimiz, kollarımız kıpkırmızı. Kan gözümüze bile sıçrıyor, terimize karışıyor; adam son kez çığlık atana kadar vurmayı sürdürüyoruz.
Hayvani bir ses çıkarıyor, bitkin bir halde yatağın kenarına çöküyoruz.
Dünya, iyisiyle kötüsüyle bu kadar basit ve duygusuz değil...
hank_moody's review against another edition
5.0
"No book, no matter how sad, can be as sad as a life." If I were asked to introduce this masterful work by Hungarian author Agota Kristof with one sentence, I would choose this one. Kristof, who published her first novel, The Notebook, relatively late at 51, claimed she never planned to continue the dark story of the twins growing up with their grandmother amidst the chaos of war, enduring things that no child should ever experience. Yet, she went on to write two sequels that contradict each other, serving up one of the greatest literary enigmas by playing with her readers across the three parts of her The Twins Trilogy, also known as The Book of Lies ([b:The Notebook|230522|The Notebook|Ágota Kristóf|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1346399359l/230522._SX50_.jpg|26619540]; [b:The Proof|130848687|The Proof by Agota Kristof (1991-11-02)|Ágota Kristóf|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1697597131l/130848687._SX50_.jpg|2075010]; [b:The Third Lie|230529|The Third Lie|Ágota Kristóf|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1471620836l/230529._SY75_.jpg|223263]).
After reading these books, you’ll realize they are, in fact, an evolution of Agota herself and that they had to be written in this form, in the way Kristof chose (shifting perspectives from "we" to "he" to "I")—no other way would work. Agota began the first part as a record of her childhood memories, with short vignettes that resulted in brief chapters that, despite their length, left a powerful impact. Written in a stripped-down style, devoid of embellishments and warm emotions, The Notebook resembles a fairy tale with its house on the outskirts of town, an old witch, and two children. But here, there is no clear division between good and evil. At least not a simple one, as all the characters drift in a gray zone, and even the twins follow their own moral code and behavior, agreeing to everything and doing whatever seems right or moral to them. In the end, they still show certain emotions. Even their grandmother, whom they call a witch and who mistreats them from the moment they arrive, reveals emotions. You’ll also notice that the twins are the only characters who aren’t lonely, unlike the others.
Harelip, a girl living in poverty with her mother, is one of the most tragic characters you’ll encounter in literature. Rejected by society and lonely, she yearns for closeness so much that she offers herself to anyone, even the twins, but no one wants her. Other children torment her, and so she gives herself to a dog, as that is the only form of closeness she feels, only to eventually welcome the “liberating army” and die with a smile on her face after a group sexual encounter—whether consensual or rape, depending on how one interprets her act and the fact that this is recorded in the boys' notebook as “absolute truth,” which they altered at will. She isn’t the only one who’s lonely; you’ll see a whole array of lonely characters. Loneliness is one of the main themes woven through all three books, along with alienation and the search for personal and national identity.
The second part picks up right where the first left off, telling the story of one brother, Lukas, the one who stayed, and his attempt to prove the existence of his brother while he lives with the skeletons of his past in the closet—literally, not metaphorically—and tries to be a father to an unloved child who is not his own. The third part tells the story of the brother who left, convinced that death is approaching. He returns to the small town to find his brother, only for Agota to surprise us with a twist midway through the novel, shifting the narrative from Klaus to Lukas.
The simplified style, which may bother some readers, changes slightly across the novels but not excessively. It remains restrained, merely evolving by removing the childlike sentences Kristof intentionally chose, inspired by her son’s schoolwork at the time, which she mimicked while writing about her memories. She says that the pared-down style was a result of her learning French and writing poetry, which she grew tired of. Poetry felt too emotional and lush to her, so she opted for a dry approach devoid of excessive emotion. Her years of writing plays also significantly influenced her style, giving readers the sense that a play is unfolding before them or that they are reading a dramatic text.
To understand the background of this unusual novel, you need to look into Kristof’s life, where you’ll find many elements mirrored in this trilogy, offering insight into this beautiful allegory of the fragmented human psyche, longing for what was left behind, and the search for oneself. You’ll also understand that these novels emerged as the author’s own therapy in her fight against depression, which is another theme running through them—the act of writing and the need for it. Lukas and Klaus, an evident anagram, represent no one other than Agota’s alter ego, two halves of her being.
Layer upon layer of these novels gradually unfold, concealing the aforementioned themes but also the tragic fates of unnamed people from wartime casualties; they conceal the entire life of the author and her family. Some even say they represent a divided Europe, as Slavoj Žižek argued, which isn’t far from the truth. However, at the core of this work is Kristof herself and her internal struggle because The Twins Trilogy is precisely that—a description of her turmoil wrapped in a brilliant allegory.
The Twins Trilogy is undoubtedly one of contemporary European literature's strangest and most powerful novels.
After reading these books, you’ll realize they are, in fact, an evolution of Agota herself and that they had to be written in this form, in the way Kristof chose (shifting perspectives from "we" to "he" to "I")—no other way would work. Agota began the first part as a record of her childhood memories, with short vignettes that resulted in brief chapters that, despite their length, left a powerful impact. Written in a stripped-down style, devoid of embellishments and warm emotions, The Notebook resembles a fairy tale with its house on the outskirts of town, an old witch, and two children. But here, there is no clear division between good and evil. At least not a simple one, as all the characters drift in a gray zone, and even the twins follow their own moral code and behavior, agreeing to everything and doing whatever seems right or moral to them. In the end, they still show certain emotions. Even their grandmother, whom they call a witch and who mistreats them from the moment they arrive, reveals emotions. You’ll also notice that the twins are the only characters who aren’t lonely, unlike the others.
Harelip, a girl living in poverty with her mother, is one of the most tragic characters you’ll encounter in literature. Rejected by society and lonely, she yearns for closeness so much that she offers herself to anyone, even the twins, but no one wants her. Other children torment her, and so she gives herself to a dog, as that is the only form of closeness she feels, only to eventually welcome the “liberating army” and die with a smile on her face after a group sexual encounter—whether consensual or rape, depending on how one interprets her act and the fact that this is recorded in the boys' notebook as “absolute truth,” which they altered at will. She isn’t the only one who’s lonely; you’ll see a whole array of lonely characters. Loneliness is one of the main themes woven through all three books, along with alienation and the search for personal and national identity.
The second part picks up right where the first left off, telling the story of one brother, Lukas, the one who stayed, and his attempt to prove the existence of his brother while he lives with the skeletons of his past in the closet—literally, not metaphorically—and tries to be a father to an unloved child who is not his own. The third part tells the story of the brother who left, convinced that death is approaching. He returns to the small town to find his brother, only for Agota to surprise us with a twist midway through the novel, shifting the narrative from Klaus to Lukas.
The simplified style, which may bother some readers, changes slightly across the novels but not excessively. It remains restrained, merely evolving by removing the childlike sentences Kristof intentionally chose, inspired by her son’s schoolwork at the time, which she mimicked while writing about her memories. She says that the pared-down style was a result of her learning French and writing poetry, which she grew tired of. Poetry felt too emotional and lush to her, so she opted for a dry approach devoid of excessive emotion. Her years of writing plays also significantly influenced her style, giving readers the sense that a play is unfolding before them or that they are reading a dramatic text.
To understand the background of this unusual novel, you need to look into Kristof’s life, where you’ll find many elements mirrored in this trilogy, offering insight into this beautiful allegory of the fragmented human psyche, longing for what was left behind, and the search for oneself. You’ll also understand that these novels emerged as the author’s own therapy in her fight against depression, which is another theme running through them—the act of writing and the need for it. Lukas and Klaus, an evident anagram, represent no one other than Agota’s alter ego, two halves of her being.
Layer upon layer of these novels gradually unfold, concealing the aforementioned themes but also the tragic fates of unnamed people from wartime casualties; they conceal the entire life of the author and her family. Some even say they represent a divided Europe, as Slavoj Žižek argued, which isn’t far from the truth. However, at the core of this work is Kristof herself and her internal struggle because The Twins Trilogy is precisely that—a description of her turmoil wrapped in a brilliant allegory.
The Twins Trilogy is undoubtedly one of contemporary European literature's strangest and most powerful novels.
ghery's review against another edition
dark
inspiring
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
5.0
frankipane's review against another edition
adventurous
dark
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.25
dpower711's review against another edition
2.0
DNF. I struggle to see the appeal of these robot boys
pveeto's review against another edition
4.0
A questa favola oscura e moderna, dolorosa e tagliente, che sembra un bizzarro incrocio tra Marquez e Houellebecq, darei tra le tre e le quattro stellette - diciamo tre e mezzo.
ellen_ve's review against another edition
challenging
dark
emotional
mysterious
reflective
sad
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0