Scan barcode
bikes_books_yarn's review against another edition
3.0
This is one of those books that I would not have read had I not been assigned it in a college course. I am glad I read it but it wasn't an enjoyable read. It's one of those books for me that I read and felt like I was a more knowledgable person for reading it - but it was not a read of pleasure.
That being said I would like to read more Chandler.
That being said I would like to read more Chandler.
dantastic's review against another edition
4.0
Philip Marlowe is looking for a woman's missing husband when he encounters Moose Malloy, a brute fresh out of prison, looking for his lost love Velma. Moose kills a man and Marlowe gets corralled into looking for the missing Velma. In the mean time, Marlowe gets another gig as a bodyguard and soon winds up with a corpse for a client. Will Marlowe find Velma and get to the bottom of things?
As I've said before, noir fiction and I go together like chronic constipation and heroin addiction. Farewell, My Lovely, Philip Marlowe's sophmore adventure, is one of the better noir tales I've ever read.
I wasn't completely sold on Farewell, My Lovely at first. It seemed like it took a little longer to get started than the Big Sleep. Once Marlowe got warmed up and I forgave it for not being The Big Sleep, I was completely absorbed by the writing. Chandler's poetic prose only got better in the gap between the Big Sleep and this book. There were even more quotable lines in this one. Chandler's similes reminded me of P.G. Wodehouse's at times, maybe the kind old Plum would write if he was in the grips of a powerful hangover.
"I lit a cigarette. It tasted like a plumber's handkerchief."
As for the plot, it's only slightly less convoluted than the Big Sleep. The two cases didn't intersect much until the end and I only guessed the big twist a paragraph or two before it happened. As with the previous book, the prose was the star of the show. Marlowe took so many blows to the head in this one that I had sympathy pains while reading it.
While I wouldn't say it's as good as The Big Sleep, Farewell, My Lovely is a classic and not to be missed by noir fans. Four easy stars.
As I've said before, noir fiction and I go together like chronic constipation and heroin addiction. Farewell, My Lovely, Philip Marlowe's sophmore adventure, is one of the better noir tales I've ever read.
I wasn't completely sold on Farewell, My Lovely at first. It seemed like it took a little longer to get started than the Big Sleep. Once Marlowe got warmed up and I forgave it for not being The Big Sleep, I was completely absorbed by the writing. Chandler's poetic prose only got better in the gap between the Big Sleep and this book. There were even more quotable lines in this one. Chandler's similes reminded me of P.G. Wodehouse's at times, maybe the kind old Plum would write if he was in the grips of a powerful hangover.
"I lit a cigarette. It tasted like a plumber's handkerchief."
As for the plot, it's only slightly less convoluted than the Big Sleep. The two cases didn't intersect much until the end and I only guessed the big twist a paragraph or two before it happened. As with the previous book, the prose was the star of the show. Marlowe took so many blows to the head in this one that I had sympathy pains while reading it.
While I wouldn't say it's as good as The Big Sleep, Farewell, My Lovely is a classic and not to be missed by noir fans. Four easy stars.
slothrop_garp's review against another edition
dark
funny
mysterious
reflective
sad
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
4.75
Content Warnings
Moderate: Racial slurs and Racism
befriendtheshadow's review against another edition
5.0
Perfect palate cleanser when you're going through some bad book luck. Chandler is a genius.
rbreade's review against another edition
Chandler has this wonderful way of tossing seemingly unrelated incidents or even cases in Marlowe's path and slowly showing his tenacious detective find the links and connections between those incidents, like an island chain that, deep on the ocean floor, is really all part of the same land mass.
The first incident happens right away, when Marlowe accidentally crosses paths with a guy named Malloy who's just out of prison after eight years and is looking for a woman named Velma, a singer he's still in love with. Here's Chandler, at his most Chandleresque, describing Malloy: "He was a big man but not more than six feet five inches tall and not wider than a beer truck." This sort of linguistic dexterity, employed on people and on Los Angeles itself, is the main attraction for me, even more so than watching the Marlowe peel back the layers of mystery: Chandler often works like this, via understatement, decoy, and paradox, which gives each page several jolts of brilliance. Not more than 6' 5", and not wider than a beer truck. The nots ice the deal here. Soon after this, he meets Mrs. Florian, who is "as cute as a washtub." He never seems to run out of this material, and you can practically hear Humphrey Bogart snapping off such lines.
The other incident involves the theft of a jade necklace from Lewin Grayle, the young wife of an elderly investment banker, and the subject of a favorite Chandlerism: "It was a blonde. A blonde to make a bishop kick a hole in a stained glass window." We follow Marlowe as he traces the ownership of a particular house, explores the firing of an honest police captain in the corrupt town of nearby bay City years ago, and extracts a clue from the paper mouthpiece of a "juju," what we would know as a joint or a reefer, among other feats of sleuthwork. Los Angeles of the 1940s comes alive on almost every page. Plus, Marlowe, who is a reader, a chess player, and a music aficionado, though the reader only picks this up in the beats and margins of Chandler's wonderful prose, delivers a harsh opinion on Hemingway that I wonder if his creator shared:
Detective Galbraith: "Who is this Hemingway person at all?"
Marlowe: "A guy that keeps saying the same thing over and over until you begin to believe it must be good."
If you want the crux of the mystery, read this spoiler.
If you skip the spoiler, or even if you don't, the book is that rarity: a mystery you can read more than once; the language is that crisp and terrific.
Oh, and if you do read it, keep an eye peeled for the pink-headed bug. It's both objective correlative and symbol in one tiny, relentless package.
The first incident happens right away, when Marlowe accidentally crosses paths with a guy named Malloy who's just out of prison after eight years and is looking for a woman named Velma, a singer he's still in love with. Here's Chandler, at his most Chandleresque, describing Malloy: "He was a big man but not more than six feet five inches tall and not wider than a beer truck." This sort of linguistic dexterity, employed on people and on Los Angeles itself, is the main attraction for me, even more so than watching the Marlowe peel back the layers of mystery: Chandler often works like this, via understatement, decoy, and paradox, which gives each page several jolts of brilliance. Not more than 6' 5", and not wider than a beer truck. The nots ice the deal here. Soon after this, he meets Mrs. Florian, who is "as cute as a washtub." He never seems to run out of this material, and you can practically hear Humphrey Bogart snapping off such lines.
The other incident involves the theft of a jade necklace from Lewin Grayle, the young wife of an elderly investment banker, and the subject of a favorite Chandlerism: "It was a blonde. A blonde to make a bishop kick a hole in a stained glass window." We follow Marlowe as he traces the ownership of a particular house, explores the firing of an honest police captain in the corrupt town of nearby bay City years ago, and extracts a clue from the paper mouthpiece of a "juju," what we would know as a joint or a reefer, among other feats of sleuthwork. Los Angeles of the 1940s comes alive on almost every page. Plus, Marlowe, who is a reader, a chess player, and a music aficionado, though the reader only picks this up in the beats and margins of Chandler's wonderful prose, delivers a harsh opinion on Hemingway that I wonder if his creator shared:
Detective Galbraith: "Who is this Hemingway person at all?"
Marlowe: "A guy that keeps saying the same thing over and over until you begin to believe it must be good."
If you want the crux of the mystery, read this spoiler.
Spoiler
Velma and Lewin are the same person; the torch singer changed her name and ditched her past in order to marry a wealthy man. Malloy, when he finally catches up to her, becomes a dangerous inconvenience and she kills him, putting the fatale in femme fatale.If you skip the spoiler, or even if you don't, the book is that rarity: a mystery you can read more than once; the language is that crisp and terrific.
Oh, and if you do read it, keep an eye peeled for the pink-headed bug. It's both objective correlative and symbol in one tiny, relentless package.
lgpiper's review against another edition
4.0
A classic pulp-fiction detective novel. The stuff of Guy Noire...or Bogie. I'm sure other reviewers can give you a better sense than I as to story line. This is the second of Raymond Chandler's novels about the private eye named Philip Marlowe. It seems that Marlowe is a wise-ass who is always sticking his nose where it doesn't belong and getting bonked for his troubles. Half the time, you can't figure out why he's putting himself in such obvious danger. In the end, it makes sense, sort of.
I was amazed at how racist we all were in 1940. Perhaps I shouldn't be, given that I grew up in Baltimore before the civil rights movement caught fire, but I was. Racist stereotypes and characterizations just seemed natural in those times, I guess. Several of the epithets for black people were new to me.
I'm looking forward to getting The Big Sleep, the first of the Marlowe novels, and one of my favorite Humphrey Bogart movies.
-------------------------- 21 September 2021 ------------------------
For some reason, I got stuck with rather a number of crappy books in the past few months. So, I decided I should begin re-reading books I'd read previously, and which I knew would continue to be GoodReads. I thought of Jane Austen, but I knew my friend, Michael, would gag at the thought. So, why not Raymond Chandler instead? The one weird thing about reading Chandler is that all the scenes are in black and white in my mind, and the main character, Philip Marlow, looks and behaves like Humphry Bogart..
I was amazed at how racist we all were in 1940. Perhaps I shouldn't be, given that I grew up in Baltimore before the civil rights movement caught fire, but I was. Racist stereotypes and characterizations just seemed natural in those times, I guess. Several of the epithets for black people were new to me.
I'm looking forward to getting The Big Sleep, the first of the Marlowe novels, and one of my favorite Humphrey Bogart movies.
-------------------------- 21 September 2021 ------------------------
For some reason, I got stuck with rather a number of crappy books in the past few months. So, I decided I should begin re-reading books I'd read previously, and which I knew would continue to be GoodReads. I thought of Jane Austen, but I knew my friend, Michael, would gag at the thought. So, why not Raymond Chandler instead? The one weird thing about reading Chandler is that all the scenes are in black and white in my mind, and the main character, Philip Marlow, looks and behaves like Humphry Bogart..
acowbell's review against another edition
adventurous
dark
mysterious
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
Content Warnings
Graphic: Racism and Racial slurs
joeleibovich's review against another edition
4.0
If you can put aside the virulent racism in this one, there’s a great twisty noir tale. But it is, admittedly, difficult to ignore or make excuses for the big bag of racism in Chandler’s second Marlowe novel.
debbins24's review against another edition
dark
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? No
3.0
Content Warnings
Graphic: Homophobia and Racial slurs
ethelserth's review against another edition
4.0
Θα χαρακτήριζα τον Ρέημοντ Τσάντλερ κλασικό. Όντας ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της αστυνομικής λογοτεχνίας, ένας εκ των πατριαρχών του hard-boiled υποείδους, με τα έργα του να έχουν μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες, με τα περισσότερα από αυτά να έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη κατά την χρυσή εποχή του Hollywood και με τον Φίλιπ Μάρλοου, τον πρωταγωνιστή των περισσότερων βιβλίων του να έχει μετατραπεί στο αρχέτυπο του σκληρού ιδιωτικού ντετέκτιβ, ο χαρακτηρισμός αυτός δεν φαίνεται υπερβολικός.
Με μια ζωή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μυθιστορηματική, ο Τσάντλερ άρχισε να ξαναγράφει στα σαράντα του. Να ξαναγράψει, ναι, καθώς έχοντας κλασσικές σπουδές, είχε δοκιμάσει την τύχη του στον λογοτεχνικό στίβο στη δεκαετία των είκοσι του, χωρίς επιτυχία. Αναγκάστηκε να ξανά προσπαθήσει, όταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης έφυγε από τη πετρελαϊκή εταιρεία που δούλευε. Ξεκίνησε σαν άγνωστος συγγραφέας μικρών ιστοριών μυστηρίου για το pulp περιοδικό Μαύρη Μάσκα και τελικά γνώρισε την επιτυχία και την αναγνώριση, που ξεκίνησε όταν εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα ο Μεγάλος Ύπνος, την ιστορία που πρωτοεμφανίστηκε και το άλτερ έγκο του, ο Φίλιπ Μάρλοου.
Τα βιβλία του, ανήκουν στο hard-boiled είδος, την “σκληρή αστυνομική” λογοτεχνία, που χαρακτηρίζεται από σκληρό ρεαλισμό, την διαφθορά της κοινωνίας και συχνά των αρχών και ηθικά γκρίζους, ήρωες και αντιήρωες, που συχνά θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Ο γενικός και πιθανότατα αυθαίρετος αυτός ορισμός, ίσως θυμίζει το είδος του νουάρ που μοιράζεται αρκετά από τα στοιχεία του hard-boiled· οι διαφορές των δύο αυτών αλληλεπικαλυπτόμενων ειδών βρίσκονται στην εστίαση, καθώς το νουάρ στρέφεται προς τα μέσα και στην ψυχολογία και τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων ενώ το hard-boiled εστιάζει στην διαφθορά των κοινωνικών θεσμών.
Ο Τσάντλερ, με το λογοτεχνικό του υπόβαθρο, ντύνει το hard-boiled με εξαιρετικές περιγραφές και μια λόγια γλώσσα ασυνήθιστη για τα pulpy περιοδικά, ενώ δίνει στον πρωταγωνιστή του ένα φιλοσοφικό/ρομαντικό υπόβαθρο που κρύβεται πίσω από την μάσκα του σκληρού, άγριου ντετέκτιβ. Για το λογοτεχνικό στυλ του συγγραφέα και για τα θέματα που κρύβονται πίσω από τις εξαιρετικές ιστορίες του, έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις, σίγουρα πολύ καλύτερες από τι θα μπορούσε να συντάξει ο γράφων εδώ. Μια τέτοια μελέτη είναι η Γοητεία του Ρέημοντ Τσάντλερ, του Ανδρέα Αποστολίδη, ο οποίος αναλύει σε βάθος τα θέματα και τα μοτίβα του συγγραφέα και η οποία συνοδεύει την εξαιρετική έκδοση του Αντίο, Γλυκιά μου, από τις εκδόσεις Άγρα.
Το Αντίο, γλυκιά μου, είναι η δεύτερη νουβέλα με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Μάρλοου. Τίποτα δεν φαίνεται να πάει καλά για τον απένταρο ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος βρίσκεται μπλεγμένος στις έρευνες της αστυνομίας όταν γίνεται μάρτυρας ενός φόνου που διέπραξε ο Μαλλόυ, ένας τεράστιος σε διαστάσεις, πρώην κατάδικος που αποφυλακίστηκε μετά από οχτώ χρόνια και αναζητά την πρώην κοπέλα του. Ταυτόχρονα και σε μια άσχετη φαινομενική υπόθεση, ενώ συνοδεύει έναν bon viveur σε μια ανταλλαγή λίτρων με μια συμμορία κακοποιών, ο πελάτης του πεθαίνει και ο ίδιος βρίσκεται χτυπημένος και κακοποιημένος να δίνει και πάλι εξηγήσεις στην αστυνομία.
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που θα αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των δύο φαινομενικά ασύνδετων υποθέσεων, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον υπόκοσμο της Καλιφόρνιας, αλλά και με τους διεφθαρμένους εκπροσώπους του νόμου που καλύπτουν τα νώτα του, ενώ στο πλάι του θα βρεθούν δύο γυναίκες που κρύβουν τα δικά τους, σκοτεινά μυστικά.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το Αντίο, Γλυκιά μου, έχει μεταφερθεί τρεις φορές στην οθόνη και μια στο ραδιόφωνο. Η ιστορία είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές του είδους και σίγουρα από τις πιό απολαυστικές, χάρη στη πρόζα του Τσάντλερ και την καυστική ματιά που δίνει στον πρωταγωνιστή του. Αν και τα σημερινά κοινωνικά αντανακλαστικά και ευαισθησίες, μπορεί να κάνουν, κυρίως τους αμύητους, να αποκηρύξουν αβίαστα τον σκληρό, ανδρικό κόσμο της Καλιφόρνιας του 40’ και γενικότερα του hard-boiled μυθιστορήματος, το Αντίο, Γλυκιά μου, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μελέτη του Αποστολίδη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν αυτό το είδος.
Με μια ζωή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μυθιστορηματική, ο Τσάντλερ άρχισε να ξαναγράφει στα σαράντα του. Να ξαναγράψει, ναι, καθώς έχοντας κλασσικές σπουδές, είχε δοκιμάσει την τύχη του στον λογοτεχνικό στίβο στη δεκαετία των είκοσι του, χωρίς επιτυχία. Αναγκάστηκε να ξανά προσπαθήσει, όταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης έφυγε από τη πετρελαϊκή εταιρεία που δούλευε. Ξεκίνησε σαν άγνωστος συγγραφέας μικρών ιστοριών μυστηρίου για το pulp περιοδικό Μαύρη Μάσκα και τελικά γνώρισε την επιτυχία και την αναγνώριση, που ξεκίνησε όταν εξέδωσε την πρώτη του νουβέλα ο Μεγάλος Ύπνος, την ιστορία που πρωτοεμφανίστηκε και το άλτερ έγκο του, ο Φίλιπ Μάρλοου.
Τα βιβλία του, ανήκουν στο hard-boiled είδος, την “σκληρή αστυνομική” λογοτεχνία, που χαρακτηρίζεται από σκληρό ρεαλισμό, την διαφθορά της κοινωνίας και συχνά των αρχών και ηθικά γκρίζους, ήρωες και αντιήρωες, που συχνά θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Ο γενικός και πιθανότατα αυθαίρετος αυτός ορισμός, ίσως θυμίζει το είδος του νουάρ που μοιράζεται αρκετά από τα στοιχεία του hard-boiled· οι διαφορές των δύο αυτών αλληλεπικαλυπτόμενων ειδών βρίσκονται στην εστίαση, καθώς το νουάρ στρέφεται προς τα μέσα και στην ψυχολογία και τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων ενώ το hard-boiled εστιάζει στην διαφθορά των κοινωνικών θεσμών.
Ο Τσάντλερ, με το λογοτεχνικό του υπόβαθρο, ντύνει το hard-boiled με εξαιρετικές περιγραφές και μια λόγια γλώσσα ασυνήθιστη για τα pulpy περιοδικά, ενώ δίνει στον πρωταγωνιστή του ένα φιλοσοφικό/ρομαντικό υπόβαθρο που κρύβεται πίσω από την μάσκα του σκληρού, άγριου ντετέκτιβ. Για το λογοτεχνικό στυλ του συγγραφέα και για τα θέματα που κρύβονται πίσω από τις εξαιρετικές ιστορίες του, έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις, σίγουρα πολύ καλύτερες από τι θα μπορούσε να συντάξει ο γράφων εδώ. Μια τέτοια μελέτη είναι η Γοητεία του Ρέημοντ Τσάντλερ, του Ανδρέα Αποστολίδη, ο οποίος αναλύει σε βάθος τα θέματα και τα μοτίβα του συγγραφέα και η οποία συνοδεύει την εξαιρετική έκδοση του Αντίο, Γλυκιά μου, από τις εκδόσεις Άγρα.
Το Αντίο, γλυκιά μου, είναι η δεύτερη νουβέλα με πρωταγωνιστή τον Φίλιπ Μάρλοου. Τίποτα δεν φαίνεται να πάει καλά για τον απένταρο ιδιωτικό ντετέκτιβ, ο οποίος βρίσκεται μπλεγμένος στις έρευνες της αστυνομίας όταν γίνεται μάρτυρας ενός φόνου που διέπραξε ο Μαλλόυ, ένας τεράστιος σε διαστάσεις, πρώην κατάδικος που αποφυλακίστηκε μετά από οχτώ χρόνια και αναζητά την πρώην κοπέλα του. Ταυτόχρονα και σε μια άσχετη φαινομενική υπόθεση, ενώ συνοδεύει έναν bon viveur σε μια ανταλλαγή λίτρων με μια συμμορία κακοποιών, ο πελάτης του πεθαίνει και ο ίδιος βρίσκεται χτυπημένος και κακοποιημένος να δίνει και πάλι εξηγήσεις στην αστυνομία.
Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ που θα αρχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των δύο φαινομενικά ασύνδετων υποθέσεων, σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον υπόκοσμο της Καλιφόρνιας, αλλά και με τους διεφθαρμένους εκπροσώπους του νόμου που καλύπτουν τα νώτα του, ενώ στο πλάι του θα βρεθούν δύο γυναίκες που κρύβουν τα δικά τους, σκοτεινά μυστικά.
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το Αντίο, Γλυκιά μου, έχει μεταφερθεί τρεις φορές στην οθόνη και μια στο ραδιόφωνο. Η ιστορία είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές του είδους και σίγουρα από τις πιό απολαυστικές, χάρη στη πρόζα του Τσάντλερ και την καυστική ματιά που δίνει στον πρωταγωνιστή του. Αν και τα σημερινά κοινωνικά αντανακλαστικά και ευαισθησίες, μπορεί να κάνουν, κυρίως τους αμύητους, να αποκηρύξουν αβίαστα τον σκληρό, ανδρικό κόσμο της Καλιφόρνιας του 40’ και γενικότερα του hard-boiled μυθιστορήματος, το Αντίο, Γλυκιά μου, σε συνδυασμό με την εξαιρετική μελέτη του Αποστολίδη, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γνωρίσουν αυτό το είδος.