Scan barcode
nick_borrelli's review
3.0
Good but the entire first half of the book disturbed me, which is what caused me to rate it 3 stars. Once I got past that point though the story was very engaging and I was really into it. I hear from virtually everyone that the series gets much better as it progresses, so I am continuing on with book 2.
bb70's review
5.0
Donaldson has been one of my favourite writers since I discovered his Thomas Covenant books in high-school. His prose is well-crafted, and his characters are deeply flawed but compelling. This book has an interesting structure and offers us psychological insights into characters we have no reason to love, but can't stop being simultaneously disgusted and fascinated with. I'm actually surprised this hasn't been made into a movie yet.
18thstjoe's review
4.0
book 1 of a 5 book series, inspired by Wagner's Ring Cycle, interested to read more
kathleenitpdx's review
3.0
Hard-bitten space adventure. I liked the author telling the story through a casual observer then through someone a little bit more in-the-know and then telling the "real story". I was uncomfortable with the violence and rape in this story.
markk's review
4.0
The first volume of Stephen Donaldson's Gap series tells a story that sets he stage for the volumes to come. It's a futuristic tale of three people: two pirate ship captains, Angus Thermopyle and Nick Succorso, and a woman, Morn Hyland, who is Thermopyle's captive and the object of Succorso's interest. Determined to free her from Thermopyle's clutches, Succorso frames his rival for a crime he did not commit, freeing Hyland from Thermopyle's control and leaving her former captor a prisoner of the authorities.
This is the plot of the book, and yet it isn't a spoiler to explain any of this as these developments are all outlined in the very first chapter. What follows in the seventeen chapters that succeed it is a detailing from Thermopyle's perspective of the events that made Hyland his prisoner and how Succorso creates the circumstances necessary to free her. It's an impressive feat of storytelling, as even knowing the outcome I was still engaged by Donaldson's description of the developments leading up to the confrontation at the beginning of the novel. The achievement is even more remarkable given Donaldson's characterization, as what starts out as a cliched tale of a chivalrous hero rescuing a beautiful damsel from the clutches of a swinish villain becomes a more complicated story with no real romance or heroism, just degrees of self-interest and depravity. While the narrative is often a brutal and unpleasant one, it's a masterful exercise in writing that serves as an effective introduction to a morally complex universe.
This is the plot of the book, and yet it isn't a spoiler to explain any of this as these developments are all outlined in the very first chapter. What follows in the seventeen chapters that succeed it is a detailing from Thermopyle's perspective of the events that made Hyland his prisoner and how Succorso creates the circumstances necessary to free her. It's an impressive feat of storytelling, as even knowing the outcome I was still engaged by Donaldson's description of the developments leading up to the confrontation at the beginning of the novel. The achievement is even more remarkable given Donaldson's characterization, as what starts out as a cliched tale of a chivalrous hero rescuing a beautiful damsel from the clutches of a swinish villain becomes a more complicated story with no real romance or heroism, just degrees of self-interest and depravity. While the narrative is often a brutal and unpleasant one, it's a masterful exercise in writing that serves as an effective introduction to a morally complex universe.
aventinus's review
1.0
★ = Abysmal
(Disclaimer: Δεν τελείωσα το βιβλίο, το σταμάτησα στο 35%)
Ξεκίνησα να διαβάζω το The Gap Into Conflict: The Real Story στο αεροπλάνο για την Ελλάδα για τρεις λόγους:
1. Σύμφωνα με τις κριτικές είναι ένα πολύ βίαιο βιβλίο (yay for violence)
2. O S. R. Donaldson - σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει - μοιάζει στον S. Erikson τον οποίο λατρεύω
3. Ήθελα να διαβάσω ένα gritty, dark SF βιβλίο
Συμφωνα με αυτά που διάβασα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ανελέτηα gritty και σκοτεινό. Κάποιοι ανέφεραν πως περιέχει επανελημένα βιασμούς και άλλα "ωραία" πραγματάκια, εμπεριέχει σκοτεινούς χαρακτήρες που δεν ανήκουν στην κλασική νόρμα "Είμαι ήρωας, θα σώσω τον γαλαξία" και αρκετές ανατροπές. Ωραία λέω, καλή φάση.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι γεγονός ότι το βιβλίο είναι πολύ κακογραμμένο. Από την πρώτη παράγραφο ένιωθα σα να διαβάζω μία κακή μετάφραση. Η πρόζα είναι απαράδεκτη σε σημείο που νόμιζα ότι διάβαζα το κείμενο ενός 14χρονου wannabe συγγραφέα.
Το δεύτερο πράγμα που με ενόχλησε ήταν το γεγονός ο κόσμος που περιγράφει ο συγγραφέας είναι άψυχος. Διαβάζουμε ένα lore (τι είναι το Gap, τι επιπτώσεις έχει, πως είναι το DeltaSec κτλ) το οποίο δε με ενθουσίασε καθόλου - και πιστέψτε με, είμαι sucker για το οποιοδήποτε lore. Tίποτα από αυτά που διάβασα δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον και για τίποτα από αυτά δεν θέλησα να μάθω περισσότερα.
Το τρίτο σημείο που με ενόχλησε και εκεί ήταν που αποφάσισα ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσω ήταν - και δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό - οι σκηνές βίας. Γενικά, είμαι fan της ανελέητης βίας σε βιβλία και ταινίες, από gore μέχρι σεξουαλική βία. Η διαφορά είναι πως σε ένα καλό βιβλίο ή μία καλή ταινία, μία καλή σκηνή βίας σε σοκάρει ή σε ενθουσιάζει ή την βρίσκεις hot ή γελάς ή σε ψυχοπλακώνει γιατί ο συγγραφέας σου δείχνει την ωμή πραγματικότητα, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεις κάτι που είτε σου αρέσει είτε ξέρεις ότι εξυπηρετεί κάπως την πλοκή. Οι σκηνές βίας στο The Gap ήταν... Cringy. Πολύ cringy. Δεν ήταν σοκαριστικές. Δεν ήταν hot. Δεν ήταν αστείες. Δεν ήταν ψυχοπλακωτικές. Ήταν fucking cringy.
Επιπλεον, οι πρωταγωνιστές ήταν οι πιο unlikable χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε βιβλίο και όχι με την καλή έννοια. Τις περισσότερες φορές θέλεις να υπάρχει τουλάχιστον ένας χαρακτήρας που αγαπάς να μισείς. Τα περισσότερα πετυχήμενα βιβλία έχουν τέτοιους χαρακτήρες. Τα πολύ πετυχημένα βιβλία έχουν πρωταγωνιστές για τους οποίους οι αναγνώστες είναι διχασμένοι (κάποιοι τους λατρεύουν, άλλοι τους μισούν). Δυστυχώς οι χαρακτήρες του The Gap δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι όλοι 100% unlikable. Απλά δεν θέλεις να διαβάζεις για αυτούς. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, κανένα σημείο για να ταυτιστείς, δεν έχουν τίποτα για να πιαστείς. Δεν θέλεις καν να τους μισήσεις. Απλά αδιαφορείς. Ο Donaldson κατάφερε να φτιάξει μία πρωταγωνίστρια η οποία είναι θύμα βιασμού και γενικότερου abuse και παρόλα αυτά σε ενοχλεί ο χαρακτήρας της με τον ίδιο τρόπο που σε ενοχλεί ο χαρακτήρας του βιαστή της. Υποθέτω ότι πρέπει να έχεις ιδιαίτερο συγγραφικό "ταλέντο" για να καταφέρεις κάτι τέτοιο.
Δε νομίζω ότι θα προσπαθήσω να διαβάσω ξανά βιβλίο του Donaldson για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν τόσα βιβλία εκεί έξω.
(Disclaimer: Δεν τελείωσα το βιβλίο, το σταμάτησα στο 35%)
Ξεκίνησα να διαβάζω το The Gap Into Conflict: The Real Story στο αεροπλάνο για την Ελλάδα για τρεις λόγους:
1. Σύμφωνα με τις κριτικές είναι ένα πολύ βίαιο βιβλίο (yay for violence)
2. O S. R. Donaldson - σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει - μοιάζει στον S. Erikson τον οποίο λατρεύω
3. Ήθελα να διαβάσω ένα gritty, dark SF βιβλίο
Συμφωνα με αυτά που διάβασα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ανελέτηα gritty και σκοτεινό. Κάποιοι ανέφεραν πως περιέχει επανελημένα βιασμούς και άλλα "ωραία" πραγματάκια, εμπεριέχει σκοτεινούς χαρακτήρες που δεν ανήκουν στην κλασική νόρμα "Είμαι ήρωας, θα σώσω τον γαλαξία" και αρκετές ανατροπές. Ωραία λέω, καλή φάση.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση είναι γεγονός ότι το βιβλίο είναι πολύ κακογραμμένο. Από την πρώτη παράγραφο ένιωθα σα να διαβάζω μία κακή μετάφραση. Η πρόζα είναι απαράδεκτη σε σημείο που νόμιζα ότι διάβαζα το κείμενο ενός 14χρονου wannabe συγγραφέα.
Το δεύτερο πράγμα που με ενόχλησε ήταν το γεγονός ο κόσμος που περιγράφει ο συγγραφέας είναι άψυχος. Διαβάζουμε ένα lore (τι είναι το Gap, τι επιπτώσεις έχει, πως είναι το DeltaSec κτλ) το οποίο δε με ενθουσίασε καθόλου - και πιστέψτε με, είμαι sucker για το οποιοδήποτε lore. Tίποτα από αυτά που διάβασα δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον και για τίποτα από αυτά δεν θέλησα να μάθω περισσότερα.
Το τρίτο σημείο που με ενόχλησε και εκεί ήταν που αποφάσισα ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσω ήταν - και δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό - οι σκηνές βίας. Γενικά, είμαι fan της ανελέητης βίας σε βιβλία και ταινίες, από gore μέχρι σεξουαλική βία. Η διαφορά είναι πως σε ένα καλό βιβλίο ή μία καλή ταινία, μία καλή σκηνή βίας σε σοκάρει ή σε ενθουσιάζει ή την βρίσκεις hot ή γελάς ή σε ψυχοπλακώνει γιατί ο συγγραφέας σου δείχνει την ωμή πραγματικότητα, αλλά σε κάθε περίπτωση διαβάζεις κάτι που είτε σου αρέσει είτε ξέρεις ότι εξυπηρετεί κάπως την πλοκή. Οι σκηνές βίας στο The Gap ήταν... Cringy. Πολύ cringy. Δεν ήταν σοκαριστικές. Δεν ήταν hot. Δεν ήταν αστείες. Δεν ήταν ψυχοπλακωτικές. Ήταν fucking cringy.
Επιπλεον, οι πρωταγωνιστές ήταν οι πιο unlikable χαρακτήρες που έχω διαβάσει σε βιβλίο και όχι με την καλή έννοια. Τις περισσότερες φορές θέλεις να υπάρχει τουλάχιστον ένας χαρακτήρας που αγαπάς να μισείς. Τα περισσότερα πετυχήμενα βιβλία έχουν τέτοιους χαρακτήρες. Τα πολύ πετυχημένα βιβλία έχουν πρωταγωνιστές για τους οποίους οι αναγνώστες είναι διχασμένοι (κάποιοι τους λατρεύουν, άλλοι τους μισούν). Δυστυχώς οι χαρακτήρες του The Gap δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι όλοι 100% unlikable. Απλά δεν θέλεις να διαβάζεις για αυτούς. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, κανένα σημείο για να ταυτιστείς, δεν έχουν τίποτα για να πιαστείς. Δεν θέλεις καν να τους μισήσεις. Απλά αδιαφορείς. Ο Donaldson κατάφερε να φτιάξει μία πρωταγωνίστρια η οποία είναι θύμα βιασμού και γενικότερου abuse και παρόλα αυτά σε ενοχλεί ο χαρακτήρας της με τον ίδιο τρόπο που σε ενοχλεί ο χαρακτήρας του βιαστή της. Υποθέτω ότι πρέπει να έχεις ιδιαίτερο συγγραφικό "ταλέντο" για να καταφέρεις κάτι τέτοιο.
Δε νομίζω ότι θα προσπαθήσω να διαβάσω ξανά βιβλίο του Donaldson για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν τόσα βιβλία εκεί έξω.
catsy2022's review
3.0
3.5/5
Pretty good set up, I enjoyed the writing style and the idea behind the story. It's like the smallest snapshot of what this universe is like.
I must be heartless to what I read.
It was like reading a news article about abhorrent acts committed against a woman. My book was also really a nice copy with thick pages and large print.
Pretty good set up, I enjoyed the writing style and the idea behind the story. It's like the smallest snapshot of what this universe is like.
I must be heartless to what I read.
It was like reading a news article about abhorrent acts committed against a woman. My book was also really a nice copy with thick pages and large print.
nomad_scry's review
2.0
It's Donaldson, so the storytelling is nearly brilliant and the story itself is brutal and disturbing. Despite how this book sets up the pins that the rest of the series knocks down, it is really just too much for me to recommend.
More...