Take a photo of a barcode or cover
3.99 AVERAGE
3.99 AVERAGE
emotional
funny
hopeful
inspiring
lighthearted
reflective
relaxing
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
emotional
funny
reflective
sad
tense
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
Niemand: ...
Absoluut niemand: ...
Gontsjarov: oké, ik ga een boek schrijven over iemand die absoluut niks doet.
En op zich werkt dit, dus wel respect voor deze allang overleden meneer.
Maar verdomme, Oblomov... Ik was aan het supporteren voor je! Ik geloofde in je! Op dat vlak is sowieso Olga de persoon die ik het meest begreep. (Misschien ook omdat zij, op Agafja, na de enige vrouw was die echt werd uitgediept. (maar ach, in het algemeen heeft dit boek weinig personages))
De trots die ik voelde toen Oblomov na het eerste deel éíndelijk zijn appartement uit was geraakt! Ik genoot erg van de blijdschap van het tweede deel, al voel je heel de tijd dat wat Olga ook doet, welke impact ze op Oblomov ook heeft, het uiteindelijk in niets zal resulteren. Dat allemaal uiteen zien vallen in het derde deel was een interessante rit. Ik moet zeggen dat de figuur van Agafja, die altijd *doet* zonder bij andere dingen stil te staan, náást Oblomov, die enkel stil staat zonder andere dingen te *doen*, grappig was. En daarna treurig. Agafja geeft haar alles voor een man die niets terugdoet. Nouja, hij trouwde uiteindelijk wel met haar - maar ze was meer een moeder voor hem dan echtgenote. Het vierde deel was... een stil eind voor een stille tragedie. Dat is denk ik heel belangrijk aan dit boek: het is op een heel stille manier een tragisch verhaal.
Ik denk ook dat het belangrijk dit boek te lezen binnen de context van de periode waarin het geschreven was, nl. midden negentiende eeuw. Dit verhaal draait zeker om de psychologie van een persoon die door gebrek aan... initatief? visie? (ik vind het niet zomaar luiheid, geloof niet dat zoiets bestaat) niet zomaar niets bereikt, maar zijn leven daadwerkelijk moeilijker maakt dan hoeft. Maar het is ook heel duidelijk gelinkt aan een uitgebreide uiteenzetting van de herenklasse uit de negentiende eeuw: deze mensen die niet eens zelf hun sokken aantrekken.... Oblomov wil zo graag nog het leven van niets doen dat zijn adellijke voorouders hadden, maar het Russisch rijk is al aan het veranderen naar een staat die enkel plek heeft voor mensen die presteren. (Of op z'n minst hun landgoed wat besturen zodat de landeigenen niet nodeloos in armoede leven!!!)
Op een minder serieuze noot: Stolz heeft écht mijn hart. Ik heb nog nooit op een figuur uit het Russische realisme een crush gehad, maar wel - Stolz was dan ook bijzonder onrealistisch ideaal.
Al bij al boeiend, maar lieve hemel, dit doe ik niet nog eens.
(Trouwens, ik wil ook even meedelen dat Russische literatuur ook vol driehoeksverhoudingen zit, hoor. Dostojevski's De Idioot, Tolstojs Anna Karenina, dan dit...)
Absoluut niemand: ...
Gontsjarov: oké, ik ga een boek schrijven over iemand die absoluut niks doet.
En op zich werkt dit, dus wel respect voor deze allang overleden meneer.
Maar verdomme, Oblomov... Ik was aan het supporteren voor je! Ik geloofde in je! Op dat vlak is sowieso Olga de persoon die ik het meest begreep. (Misschien ook omdat zij, op Agafja, na de enige vrouw was die echt werd uitgediept. (maar ach, in het algemeen heeft dit boek weinig personages))
De trots die ik voelde toen Oblomov na het eerste deel éíndelijk zijn appartement uit was geraakt! Ik genoot erg van de blijdschap van het tweede deel, al voel je heel de tijd dat wat Olga ook doet, welke impact ze op Oblomov ook heeft, het uiteindelijk in niets zal resulteren. Dat allemaal uiteen zien vallen in het derde deel was een interessante rit. Ik moet zeggen dat de figuur van Agafja, die altijd *doet* zonder bij andere dingen stil te staan, náást Oblomov, die enkel stil staat zonder andere dingen te *doen*, grappig was. En daarna treurig. Agafja geeft haar alles voor een man die niets terugdoet. Nouja, hij trouwde uiteindelijk wel met haar - maar ze was meer een moeder voor hem dan echtgenote. Het vierde deel was... een stil eind voor een stille tragedie. Dat is denk ik heel belangrijk aan dit boek: het is op een heel stille manier een tragisch verhaal.
Ik denk ook dat het belangrijk dit boek te lezen binnen de context van de periode waarin het geschreven was, nl. midden negentiende eeuw. Dit verhaal draait zeker om de psychologie van een persoon die door gebrek aan... initatief? visie? (ik vind het niet zomaar luiheid, geloof niet dat zoiets bestaat) niet zomaar niets bereikt, maar zijn leven daadwerkelijk moeilijker maakt dan hoeft. Maar het is ook heel duidelijk gelinkt aan een uitgebreide uiteenzetting van de herenklasse uit de negentiende eeuw: deze mensen die niet eens zelf hun sokken aantrekken.... Oblomov wil zo graag nog het leven van niets doen dat zijn adellijke voorouders hadden, maar het Russisch rijk is al aan het veranderen naar een staat die enkel plek heeft voor mensen die presteren. (Of op z'n minst hun landgoed wat besturen zodat de landeigenen niet nodeloos in armoede leven!!!)
Op een minder serieuze noot: Stolz heeft écht mijn hart. Ik heb nog nooit op een figuur uit het Russische realisme een crush gehad, maar wel - Stolz was dan ook bijzonder onrealistisch ideaal.
Al bij al boeiend, maar lieve hemel, dit doe ik niet nog eens.
(Trouwens, ik wil ook even meedelen dat Russische literatuur ook vol driehoeksverhoudingen zit, hoor. Dostojevski's De Idioot, Tolstojs Anna Karenina, dan dit...)
funny
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Questo nuovo anno ho deciso di leggere più classici della letteratura mondiale, anche per recuperare quelle perle che tutti mi consigliano di non perdere. La mia scelta è caduta, per caso, su questo romanzo russo, Oblomov appunto, e devo dire che è stato una piacevole scoperta.
Oblomov è un proprietario terriero russo che vive di rendita grazie agli introiti provenienti da un suo villaggio di campagna dove lavorano circa trecento contadini. Egli vive a Pietroburgo, la capitale russa, in un appartamento polveroso e sta perennemente sdraiato sul divano in ozio perpetuo. Ha un servitore, Zachar, a lui devoto, che ogni tanto gli spilla qualche moneta quando va a fare la spesa (la famosa cresta). Un giorno questa sua vita sempre uguale viene interrotta da una brutta notizia: le sue rendite stanno scendendo per via di una cattiva amministrazione dei suoi affari. Per fortuna arriva a fargli visita il suo amico Stolz, un giovane uomo d'affari, e riesce a convincerlo ad uscire fuori dal suo guscio. Grazie a lui conosce Olga, una bella e giovane e intelligente ragazza della quale il nostro protagonista si innamorerà.
Sarà proprio Stolz stesso a definire il termine oblomovismo: ovvero quello sprecare la vita e le ricchezze a causa di una congenita trascuratezza costellata da un idealismo esasperato.
L'autore russo ha contrapposto, in questo romanzo, due diverse visoni: naturalismo e liberismo illuminista. Queste visioni sono incarnate proprio da Stoltz e Oblomov: l'amico tedesco cerca in tutti i modi di trascinare Il'ja Il'ic fuori dal suo appartamento, che è diventato “una piccola, inerte, polverosa Oblomovka”, e di introdurlo nel nuovo mondo. Anche Olga tenta invano di costruire con operosità un nuovo ponte tra il paradiso idealizzato oblomoviano e la dinamicità della civiltà moderna. Ma Oblomov è un sognatore, non riesce a vivere la vita da nobile nella società russa, è una persona buona, generosa, egli desidera vivere in un mondo senza conflitti.
Scriverà il giornalista russo Nikolaj Aleksandrovič Dobroljubov:
Oblomov è un proprietario terriero russo che vive di rendita grazie agli introiti provenienti da un suo villaggio di campagna dove lavorano circa trecento contadini. Egli vive a Pietroburgo, la capitale russa, in un appartamento polveroso e sta perennemente sdraiato sul divano in ozio perpetuo. Ha un servitore, Zachar, a lui devoto, che ogni tanto gli spilla qualche moneta quando va a fare la spesa (la famosa cresta). Un giorno questa sua vita sempre uguale viene interrotta da una brutta notizia: le sue rendite stanno scendendo per via di una cattiva amministrazione dei suoi affari. Per fortuna arriva a fargli visita il suo amico Stolz, un giovane uomo d'affari, e riesce a convincerlo ad uscire fuori dal suo guscio. Grazie a lui conosce Olga, una bella e giovane e intelligente ragazza della quale il nostro protagonista si innamorerà.
Sarà proprio Stolz stesso a definire il termine oblomovismo: ovvero quello sprecare la vita e le ricchezze a causa di una congenita trascuratezza costellata da un idealismo esasperato.
L'autore russo ha contrapposto, in questo romanzo, due diverse visoni: naturalismo e liberismo illuminista. Queste visioni sono incarnate proprio da Stoltz e Oblomov: l'amico tedesco cerca in tutti i modi di trascinare Il'ja Il'ic fuori dal suo appartamento, che è diventato “una piccola, inerte, polverosa Oblomovka”, e di introdurlo nel nuovo mondo. Anche Olga tenta invano di costruire con operosità un nuovo ponte tra il paradiso idealizzato oblomoviano e la dinamicità della civiltà moderna. Ma Oblomov è un sognatore, non riesce a vivere la vita da nobile nella società russa, è una persona buona, generosa, egli desidera vivere in un mondo senza conflitti.
Scriverà il giornalista russo Nikolaj Aleksandrovič Dobroljubov:
«In Oblomov si riflette la vita russa, viene presentato il vero e vivo tipo russo contemporaneo, scolpito con inesorabile rigore e precisione; viene pronunciata la nuova parola d’ordine dello sviluppo della nostra società; viene pronunciata con chiarezza e fermezza, senza disperazioni né puerili speranze ma con la piena coscienza del vero. Questa parola è oblomovismo; essa serve da chiave per la soluzione e l’interpretazione di molti fenomeni della vita russa e conferisce al romanzo di Goncarov un significato sociale molto più grande che non a tutti i nostri racconti di letteratura accusatoria».
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
It seems most "Great Russian Novels" are about being Russian, more than anything else, and Goncharov's satire of a useless Russian nobility and a corrupt system of life rings true without being pedantic. There's something very warm and real in his characters, from the immensely forgettable Alexeyev to Oblomov's dear landlady and her "Bosom as firm as a sofa-cushion" and her always-working elbows.
I had to give full stars for a book where nearly nothing happens - and our hero spends the first five chapters in bed - which still compelled me to read to the end.
I had to give full stars for a book where nearly nothing happens - and our hero spends the first five chapters in bed - which still compelled me to read to the end.
reflective
sad
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
dark
emotional
reflective
sad
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes