Scan barcode
santa_s's review against another edition
5.0
Kopš septembra nespēju lasīt. Tad decembra nogalē, meklējot dāvanu kādam citam, ieraudzīju šo grāmatu un nespēju nenopirkt. Tā izrādījās dāvana man pašai. Dāvana-atsākt lasīt.
shumska's review against another edition
4.0
sasvim neočekivano ugodno iznenađenje. usprkos potpuno promašenoj naslovnici + naslovu koji kao da su ispali iz kioska osamdesetih, sam tekst je sjajan. misterija i intriga, međuljudski odnosi, nekoliko vrlo kultiviranih scena seksa, plejada neobičnih likova (bezimenih) čije povezanosti otkrivaš tijekom cijele knjige - samouvjereno i majstorski upakirano.
mirias's review against another edition
mysterious
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? N/A
- Flaws of characters a main focus? N/A
5.0
Very odd, unbearably sexy, exquisitely written
An absolute gem
An absolute gem
maxmischa83's review against another edition
4.0
Opnieuw een geslaagde kennismaking met de wondere wereld van Baricco. Dit boek zou wat minder zijn dan pakweg 'Zijde' of 'Mr. Gwyn', maar voor mij kan deze roman zich perfect meten met voorgaande romans.
Het verhaal gaat over de Familie. De Moeder heeft een intrigerende reputatie op het gebied van mannen, de Vader heeft zijn hele leven afgestemd op zijn 'hart van glas’, de Dochter loopt mank en de Oom lijkt aan een slaapziekte te lijden. De enige die alle familiegeheimen kent is Modesto, al 59 jaar de bediende van de familie. Modesto doet zijn naam eer aan. Hij is praktisch onzichtbaar en is in staat de urgentie van zaken te duiden door middel van kuchjes. Behoedzaam gidst hij de Jonge Bruid door de familie. Tijdens het wachten op haar bruidegom (de Zoon), ontdekt de Jonge Bruid niet alleen alle familiegeheimen, maar ook haar eigen seksualiteit en ontpopt ze zich tot meester van de soms absurde situaties die zich afspelen in de prachtige woning van de Familie.
Baricco speelt opnieuw zijn mooie schrijfstijl uit, met opvallend veel sensuele passages, die nooit plat overkomen...
‘De liefde bedrijven is een eindeloze zoektocht naar een houding waarin je in elkaar kunt opgaan, een houding die niet bestaat, maar het zoeken ernaar bestaat wel, en dat is een kunst.’
Baricco speelt ook met het vertelperspectief. Elk hoofdpersonage - en ook de auteur zelf - lijkt af en toe aan het woord, al weet je dat als lezer niet altijd zeker:
'Ik had mijn oude vriend bijvoorbeeld moeten vertellen hoe ik, terwijl ik over de Jonge Bruid schrijf, soms min of meer plotseling van vertelstem verander, om redenen die me op dat moment geraffineerd technisch voorkomen, en op z’n hoogst matig esthetisch, met het voor de hand liggende resultaat dat ik het leven compliceer voor de lezer.’
Op het einde van de roman strooit Baricco met prachtige, filosofische passages:
'We hebben een ongelooflijke kracht waarmee we betekenis toekennen aan de dingen, aan plekken, aan alles: maar we kunnen het gewoon niet vastleggen, alles wordt meteen weer neutraal, geleende voorwerpen, vluchtige ideeën gevoelens zo breekbaar als kristal. Zelfs lichamen, de begeerte van lichamen: onvoorspelbaar. We kunnen met alle intensiteit die we in ons hebben op een bepaald stukje wereld mikken, maar een uur later is dat weer als pasgeboren. Je kunt iets begrijpen, het tot in detail kennen , maar zelf heeft het zich alweer omgedraaid, het weet niets van jou af, het heeft een eigen raadselachtig leven dat geen rekening houdt met hoe jij haar ziet. Degenen die van ons houden verraden ons, en wij verraden degenen van wie we houden. We kunnen niets vastleggen, geloof me.'
Opnieuw een aanrader. Ik denk dat ik ook de andere romans van Baricco ga verslinden.
'Hij verliet de kamer, en dit boek, zonder een woord te zeggen.'
Het verhaal gaat over de Familie. De Moeder heeft een intrigerende reputatie op het gebied van mannen, de Vader heeft zijn hele leven afgestemd op zijn 'hart van glas’, de Dochter loopt mank en de Oom lijkt aan een slaapziekte te lijden. De enige die alle familiegeheimen kent is Modesto, al 59 jaar de bediende van de familie. Modesto doet zijn naam eer aan. Hij is praktisch onzichtbaar en is in staat de urgentie van zaken te duiden door middel van kuchjes. Behoedzaam gidst hij de Jonge Bruid door de familie. Tijdens het wachten op haar bruidegom (de Zoon), ontdekt de Jonge Bruid niet alleen alle familiegeheimen, maar ook haar eigen seksualiteit en ontpopt ze zich tot meester van de soms absurde situaties die zich afspelen in de prachtige woning van de Familie.
Baricco speelt opnieuw zijn mooie schrijfstijl uit, met opvallend veel sensuele passages, die nooit plat overkomen...
‘De liefde bedrijven is een eindeloze zoektocht naar een houding waarin je in elkaar kunt opgaan, een houding die niet bestaat, maar het zoeken ernaar bestaat wel, en dat is een kunst.’
Baricco speelt ook met het vertelperspectief. Elk hoofdpersonage - en ook de auteur zelf - lijkt af en toe aan het woord, al weet je dat als lezer niet altijd zeker:
'Ik had mijn oude vriend bijvoorbeeld moeten vertellen hoe ik, terwijl ik over de Jonge Bruid schrijf, soms min of meer plotseling van vertelstem verander, om redenen die me op dat moment geraffineerd technisch voorkomen, en op z’n hoogst matig esthetisch, met het voor de hand liggende resultaat dat ik het leven compliceer voor de lezer.’
Op het einde van de roman strooit Baricco met prachtige, filosofische passages:
'We hebben een ongelooflijke kracht waarmee we betekenis toekennen aan de dingen, aan plekken, aan alles: maar we kunnen het gewoon niet vastleggen, alles wordt meteen weer neutraal, geleende voorwerpen, vluchtige ideeën gevoelens zo breekbaar als kristal. Zelfs lichamen, de begeerte van lichamen: onvoorspelbaar. We kunnen met alle intensiteit die we in ons hebben op een bepaald stukje wereld mikken, maar een uur later is dat weer als pasgeboren. Je kunt iets begrijpen, het tot in detail kennen , maar zelf heeft het zich alweer omgedraaid, het weet niets van jou af, het heeft een eigen raadselachtig leven dat geen rekening houdt met hoe jij haar ziet. Degenen die van ons houden verraden ons, en wij verraden degenen van wie we houden. We kunnen niets vastleggen, geloof me.'
Opnieuw een aanrader. Ik denk dat ik ook de andere romans van Baricco ga verslinden.
'Hij verliet de kamer, en dit boek, zonder een woord te zeggen.'
laura_trap's review against another edition
5.0
Another perfect novel by Baricco. I love his meandering, fluid style of writing and how he seamlessly weaves two narratives together to create something so unique and elegant. I'm always taken aback by how elegant and beautiful his writing that I feel so swept away. No one, not even our fourth wall breaking narrator, is given a name other than a Noun - Narrator, Young Bride, Mother. Yet we given the hierarchy of the family within pages by knowing just this basic fact. The novel is layered - meanings within meanings, words within words - and while we unfold some, others are layered on as the stories are revealed for each of our persons, both disturbing, dark, and despairing. The narrator who frequently switches into the first person, almost stream of conscious like, grapples with weighty questions on the actions of life, the permeance of meaning in objects, and the eloquence of desire. His language meanders, nothing is concise - such is the nature of these themes. There are secrets long held, forgotten but lingering. It's just so beautiful.
"We did go to the lake, in the low light of late afternoon, cutting through the orchards to arrive more quickly." p. 80
How vivid is that? It is broken into segments, forcing the reader to pause then continue, as if we too went to the lake in late afternoon, strolling leisurely through the orchards. I find his writing to have no sense of urgency, thoughts rolling out unbidden and unburdened, leisurely letting the story stroll out for the reader. While on a surface level the nature of the novel seems to be desire - desire is only a means to an end. Just as the young Bride uses physical desire to break the spell of the Uncle, a trope turned on its head (such as the Prince awakens sleeping beauty from her trance with a kiss), in much more erotic sense, the Young Bride does this for the Uncle. And in turn earlier on the Mother awakens the hunger and helps the Young Bride discover herself. This is book clambers about disappearances and discoveries. While one is lost, another something is found. I loved the book start to finish, but I think the section that stuck out for me the most was the scene between the Young Bride and the Mother, while immensely erotic, it was a spark struck in the novel and the greatest turning point for the Young Bride.
"Her beauty was...something mythological" p. 51 As was this book, the sense of fantasy and myth weaves its way into the story. Stunning.
"We did go to the lake, in the low light of late afternoon, cutting through the orchards to arrive more quickly." p. 80
How vivid is that? It is broken into segments, forcing the reader to pause then continue, as if we too went to the lake in late afternoon, strolling leisurely through the orchards. I find his writing to have no sense of urgency, thoughts rolling out unbidden and unburdened, leisurely letting the story stroll out for the reader. While on a surface level the nature of the novel seems to be desire - desire is only a means to an end. Just as the young Bride uses physical desire to break the spell of the Uncle, a trope turned on its head (such as the Prince awakens sleeping beauty from her trance with a kiss), in much more erotic sense, the Young Bride does this for the Uncle. And in turn earlier on the Mother awakens the hunger and helps the Young Bride discover herself. This is book clambers about disappearances and discoveries. While one is lost, another something is found. I loved the book start to finish, but I think the section that stuck out for me the most was the scene between the Young Bride and the Mother, while immensely erotic, it was a spark struck in the novel and the greatest turning point for the Young Bride.
"Her beauty was...something mythological" p. 51 As was this book, the sense of fantasy and myth weaves its way into the story. Stunning.
mslaura's review against another edition
2.0
Ummmm. Hmm. I'm not sure what to say. Baricco is one of my absolute favorite authors, but I really didn't get this book at all. I really don't know what else to say. It was so strange, and I'm sure I'm just missing the whole point, but it didn't work for me.
cinnamonfox's review
4.0
Ce carte ciudată! Și ce personaje interesante! Am vorbit mai mult despre pe canalul meu de YouTube.
nicho_03's review against another edition
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
2.75
epictetsocrate's review
3.0
reptele sunt treizeci și șase, din piatră, și bătrânul le urcă încet, cu băgare de seamă, aproape ca și cum le-ar culege una câte una, ca să le împingă la primul etaj: el ― păstorul, ele ― animalele blânde. Modesto e numele lui.
Servește în casa aceea de cincizeci și nouă de ani, este deci oficiantul ei suprem.
Ajuns la ultima treaptă, se oprește în fața unui coridor larg care se deschide fără surprize în fața privirii sale: în dreapta camerele închise ale Stăpânilor, cinci la număr, în stânga șapte ferestre, închise cu obloane din lemn lăcuit.
Au apărut de curând zorile.
Bătrânul se oprește, pentru că trebuie să ajungă la zi cu numerotarea sa. Înregistrează diminețile în care a pus în mișcare casa, mereu în același fel. Adaugă deci un număr, care se pierde printre alte mii. Socoteala e vertiginoasă, dar nu-l tulbură: să oficieze dintotdeauna același ritual de dimineață i se pare logic pentru meseria lui, corect față de înclinațiile sale și tipic pentru destinul său.
Servește în casa aceea de cincizeci și nouă de ani, este deci oficiantul ei suprem.
Ajuns la ultima treaptă, se oprește în fața unui coridor larg care se deschide fără surprize în fața privirii sale: în dreapta camerele închise ale Stăpânilor, cinci la număr, în stânga șapte ferestre, închise cu obloane din lemn lăcuit.
Au apărut de curând zorile.
Bătrânul se oprește, pentru că trebuie să ajungă la zi cu numerotarea sa. Înregistrează diminețile în care a pus în mișcare casa, mereu în același fel. Adaugă deci un număr, care se pierde printre alte mii. Socoteala e vertiginoasă, dar nu-l tulbură: să oficieze dintotdeauna același ritual de dimineață i se pare logic pentru meseria lui, corect față de înclinațiile sale și tipic pentru destinul său.