Take a photo of a barcode or cover
3.71 AVERAGE
3.71 AVERAGE
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
mysterious
medium-paced
funny
informative
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Charming from start to finish. I actually figured part of this one out so not the most sophisticated plot. I enjoyed Katherine Grey’s partnership with Poirot as well as the hilarious asides from people back in St Mary Mead. (Though no Miss Marple).
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
mysterious
tense
fast-paced
Chociaż tak jak już wielokrotnie podkreślałam, uwielbiam twórczość Agathy Christie, drugi raz z rzędu natrafiłam na publikację, która nie do końca przypadła mi go gustu. Wprawdzie „Zagadka Błękitnego Ekspresu” nie była tak tragiczna, jak ostatnio czytana przeze mnie „Wielka Czwórka”, ale jednak w dalszym ciągu nie jest to to, czego spodziewałabym się po królowej kryminałów.
Tym razem Agatha Christie zabiera swoich czytelników w podróż pociągiem, bo właśnie w tym środku lokomocji, a konkretniej w Błękitnym Ekspresie dochodzi do zagadkowej śmierć dziedziczki fortuny Rufusa Van Aldina — Ruth, a sprawą zajmie się nie kto inny, jak sam Herkules Poirot! Czy udało mu się rozwiązać sprawę i wskazać prawdziwego mordercę? Tego dowiecie się, sięgając po „Zagadkę Błękitnego Ekspresu”.
Muszę przyznać, że jestem trochę rozczarowana tą publikacją. Dlaczego? Myślę, że wszystko za sprawą długiego wstępu do właściwej historii, który straszliwie mnie wynudził. Podejrzana transakcja, czytaj zakup rubinów przez Rufusa Van Aldina, kłopoty małżeńskie jego córki, odziedziczenie majątku przez Katarzynę Grey, czy pretensje rodziny jej zmarłej szefowej — wydaje mi się, że było tego zwyczajnie za dużo, przez co samo morderstwo znacznie przesunęło się w czasie, a co za tym idzie, nie odczuwałam tej zwyczajowej ekscytacji, która towarzyszy mi podczas rozwiązywania sprawy razem z Poirotem.
Do tej pory, jeżeli ktoś prosił mnie o polecenie historii, która wyszła spod pióra Agathy Christie, a nie rozgrywała się w posiadłości, zawsze wskazywałam „Morderstwo w Orient Expressie”, ponieważ niezmiennie od lat, uwielbiam tę książkę. I tak szczerze powiedziawszy przed przystąpieniem do lektury „Zagadki Błękitnego Ekspresu” miałam trochę nadzieję, że będzie to kolejna historia godna polecenia, jednak tak się nie stało.
Właściwie jedynym jasnym elementem tego kryminału jest jego rozwiązanie, ponieważ autorka, jak to ma w zwyczaju, tak długo kieruje podejrzenia na kolejne osoby, że tak naprawdę prawdziwego mordercę odrzuciłam już na samym początku dedukcji i nawet nie przyszło mi na myśl, żeby przywrócić go do grona podejrzanych. Jednakże w kontekście całej historii było to zbyt mało, aby ocenić tę publikację nieco wyżej.
Tym razem Agatha Christie zabiera swoich czytelników w podróż pociągiem, bo właśnie w tym środku lokomocji, a konkretniej w Błękitnym Ekspresie dochodzi do zagadkowej śmierć dziedziczki fortuny Rufusa Van Aldina — Ruth, a sprawą zajmie się nie kto inny, jak sam Herkules Poirot! Czy udało mu się rozwiązać sprawę i wskazać prawdziwego mordercę? Tego dowiecie się, sięgając po „Zagadkę Błękitnego Ekspresu”.
Muszę przyznać, że jestem trochę rozczarowana tą publikacją. Dlaczego? Myślę, że wszystko za sprawą długiego wstępu do właściwej historii, który straszliwie mnie wynudził. Podejrzana transakcja, czytaj zakup rubinów przez Rufusa Van Aldina, kłopoty małżeńskie jego córki, odziedziczenie majątku przez Katarzynę Grey, czy pretensje rodziny jej zmarłej szefowej — wydaje mi się, że było tego zwyczajnie za dużo, przez co samo morderstwo znacznie przesunęło się w czasie, a co za tym idzie, nie odczuwałam tej zwyczajowej ekscytacji, która towarzyszy mi podczas rozwiązywania sprawy razem z Poirotem.
Do tej pory, jeżeli ktoś prosił mnie o polecenie historii, która wyszła spod pióra Agathy Christie, a nie rozgrywała się w posiadłości, zawsze wskazywałam „Morderstwo w Orient Expressie”, ponieważ niezmiennie od lat, uwielbiam tę książkę. I tak szczerze powiedziawszy przed przystąpieniem do lektury „Zagadki Błękitnego Ekspresu” miałam trochę nadzieję, że będzie to kolejna historia godna polecenia, jednak tak się nie stało.
Właściwie jedynym jasnym elementem tego kryminału jest jego rozwiązanie, ponieważ autorka, jak to ma w zwyczaju, tak długo kieruje podejrzenia na kolejne osoby, że tak naprawdę prawdziwego mordercę odrzuciłam już na samym początku dedukcji i nawet nie przyszło mi na myśl, żeby przywrócić go do grona podejrzanych. Jednakże w kontekście całej historii było to zbyt mało, aby ocenić tę publikację nieco wyżej.
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Content Warnings
Graphic: Death, Sexism, Murder
Moderate: Xenophobia, Antisemitism, Classism
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
I really enjoyed this Agatha Christie! There were several references and foreshadowing to her other novels so I had to look it up. “A number of firsts” including St. Mary Mead, the village where Miss Marple would come to live, an intro to Georges, Poirot’s valet, and Mr. Goby, a man who pops up in a few other books.
Poirot doesn’t appear until 27% of the way in to the book which was unusual to me. Up until that point I was unsure how it would go but that structure allows us to get to know the characters better first, and sets up the mystery. You think you know who the murderer was until the twists at the end!
Poirot doesn’t appear until 27% of the way in to the book which was unusual to me. Up until that point I was unsure how it would go but that structure allows us to get to know the characters better first, and sets up the mystery. You think you know who the murderer was until the twists at the end!