You need to sign in or sign up before continuing.
Take a photo of a barcode or cover
3.78 AVERAGE
3.78 AVERAGE
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
I forget how I stumbled on this book but I love it in my bones.
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
emotional
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
adventurous
mysterious
tense
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Wat was dit een lief boek. Een ontzettend lief, ontroerend, warm boek dat me oprecht aan het huilen heeft gemaakt.
Allereerst moet ik toegeven dat ik van mezelf weinig interesse had in de Japanse cultuur. Waarom weet ik niet, misschien omdat het zo ver weg is of omdat het weinig raakvlakken lijkt te hebben met de westerse cultuur. Maar na het lezen van De horlogemaker moet ik zeggen dat ik ineens een zwak heb voor Japanse horlogemakers van middelbare leeftijd met mechanische octopusjes als huisdier en de gave (of de vloek?) om zich de toekomst te kunnen herinneren. In het begin, toen Thaniel nog maar net een kamer huurde bij Mori, dacht ik dat er iets geks aan de hand was met Mori en dan niet in de positieve zin, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen.
Hoe ver zat ik daar toch naast met mijn verdenkingen. Hoewel de plot niet echt vooruit leek te gaan en er geen conflict in het boek leek te zijn zo halverwege, begon ik te denken dat Mori helemaal geen verkeerde bedoelingen had en dat hij gewoon een beetje eenzaam was en behoefte had aan gezelschap. Nou, en wat voor gezelschap. Ik kan me geen leuker stel voorstellen dan hij en Thaniel en op de een of andere manier was het zo ontroerend om te beseffen dat Mori al tien jaar lang op de jongeman wacht. Ik was zo blij toen ik bij het punt aankwam dat ze samen kwamen, en ik heb oprecht even zitten huilen omdat ik zo blij voor ze was.
En om dan te zien dat Grace hen bij elkaar wil weghouden en uit pure jaloezie de bommen gebruikt om Mori een hak te zetten. Toen ik me dat realiseerde, kwam in één keer een enorme haat voor Grace naar boven, en in mijn ogen verdient ze het ook niet om met Matsumoto te eindigen. Dat Mori toch ervoor zorgt dat Akira haar komt ophalen, vind ik heel volwassen en dat past ook heel goed bij Mori’s karakter, maar ik was zelf kinderachtig genoeg geweest om haar iets slechts toe te wensen.
Het is me nog enigszins een raadsel wat de Ierse militanten hiermee te maken hebben, maar ik denk dat dat van ondergeschikt belang is. En om eerlijk te zijn snap ik ook niet helemaal waarom Grace die hele speurtocht voor Mori had uitgezet. Maar ik moet zeggen dat ik die laatste 30 pagina’s zo snel heb gelezen, omdat ik wilde weten hoe het zou aflopen, dat ik aan de details weinig aandacht heb besteed. Ik wil hierbij wel even kwijt dat de ontknoping van wie nou eigenlijk de bommen heeft geplaatst, wel heel snel, goedkoop en overhaast ging, en daar had veel meer uit gehaald kunnen worden. Maar ik denk dat dit vooral een boek is over liefde, het lot en de toekomst, en het mysterie is dan iets minder belangrijk. Wat Thaniel mist in levenswijsheid, kan Mori hem leren, en wat Mori op zijn beurt mist aan zelfvertrouwen, kan Thaniel misschien wel bij hem aanvullen.
Alles samengevat is het een perfecte comfort read: geen ingewikkeld, maar wel een heerlijk charmant en lieflijk boek dat ik echt nog wel vaker ga lezen. Al is het maar om aan mijn dagelijkse dosis Katsu-streken te komen. (Ik wil ook een octopus als huisdier.) Ik zal het tweede boek in de serie in het Engels moeten lezen en dan kom ik erachter of de schrijfstijl echt zo bagger is als sommige mensen in de review sectie zeggen, maar misschien ga ik eens gek doen en eerst boek 3 lezen, omdat ik die wel weer in het Nederlands heb.
Allereerst moet ik toegeven dat ik van mezelf weinig interesse had in de Japanse cultuur. Waarom weet ik niet, misschien omdat het zo ver weg is of omdat het weinig raakvlakken lijkt te hebben met de westerse cultuur. Maar na het lezen van De horlogemaker moet ik zeggen dat ik ineens een zwak heb voor Japanse horlogemakers van middelbare leeftijd met mechanische octopusjes als huisdier en de gave (of de vloek?) om zich de toekomst te kunnen herinneren. In het begin, toen Thaniel nog maar net een kamer huurde bij Mori, dacht ik dat er iets geks aan de hand was met Mori en dan niet in de positieve zin, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen.
Hoe ver zat ik daar toch naast met mijn verdenkingen. Hoewel de plot niet echt vooruit leek te gaan en er geen conflict in het boek leek te zijn zo halverwege, begon ik te denken dat Mori helemaal geen verkeerde bedoelingen had en dat hij gewoon een beetje eenzaam was en behoefte had aan gezelschap. Nou, en wat voor gezelschap. Ik kan me geen leuker stel voorstellen dan hij en Thaniel en op de een of andere manier was het zo ontroerend om te beseffen dat Mori al tien jaar lang op de jongeman wacht. Ik was zo blij toen ik bij het punt aankwam dat ze samen kwamen, en ik heb oprecht even zitten huilen omdat ik zo blij voor ze was.
En om dan te zien dat Grace hen bij elkaar wil weghouden en uit pure jaloezie de bommen gebruikt om Mori een hak te zetten. Toen ik me dat realiseerde, kwam in één keer een enorme haat voor Grace naar boven, en in mijn ogen verdient ze het ook niet om met Matsumoto te eindigen. Dat Mori toch ervoor zorgt dat Akira haar komt ophalen, vind ik heel volwassen en dat past ook heel goed bij Mori’s karakter, maar ik was zelf kinderachtig genoeg geweest om haar iets slechts toe te wensen.
Het is me nog enigszins een raadsel wat de Ierse militanten hiermee te maken hebben, maar ik denk dat dat van ondergeschikt belang is. En om eerlijk te zijn snap ik ook niet helemaal waarom Grace die hele speurtocht voor Mori had uitgezet. Maar ik moet zeggen dat ik die laatste 30 pagina’s zo snel heb gelezen, omdat ik wilde weten hoe het zou aflopen, dat ik aan de details weinig aandacht heb besteed. Ik wil hierbij wel even kwijt dat de ontknoping van wie nou eigenlijk de bommen heeft geplaatst, wel heel snel, goedkoop en overhaast ging, en daar had veel meer uit gehaald kunnen worden. Maar ik denk dat dit vooral een boek is over liefde, het lot en de toekomst, en het mysterie is dan iets minder belangrijk. Wat Thaniel mist in levenswijsheid, kan Mori hem leren, en wat Mori op zijn beurt mist aan zelfvertrouwen, kan Thaniel misschien wel bij hem aanvullen.
Alles samengevat is het een perfecte comfort read: geen ingewikkeld, maar wel een heerlijk charmant en lieflijk boek dat ik echt nog wel vaker ga lezen. Al is het maar om aan mijn dagelijkse dosis Katsu-streken te komen. (Ik wil ook een octopus als huisdier.) Ik zal het tweede boek in de serie in het Engels moeten lezen en dan kom ik erachter of de schrijfstijl echt zo bagger is als sommige mensen in de review sectie zeggen, maar misschien ga ik eens gek doen en eerst boek 3 lezen, omdat ik die wel weer in het Nederlands heb.
I definitely enjoyed this book. It had a bit of magical realism to it. I want to know more about Mori. I seriously want my own clockwork octopus. I started out liking Grace, and the way she was trying to live her dream of being a scientist in spite of being a woman. But, in the end, she's not a very likable person. She's self-centered and not above using people for her own ends. She also if pitifully unable to comprehend emotions and people's motivations. That character flaw leads to a rather momentous decision that left me a bit stunned.
I don't often set aside time to read adult fiction - too much YA to try to keep up with. But in this case, I'm glad I did.
I don't often set aside time to read adult fiction - too much YA to try to keep up with. But in this case, I'm glad I did.
Lovely setting, wonderful characters and beautiful story telling
adventurous
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
No
It was alright, the queerness was heavily over exaggerated, I thought it was actually a queer book but it features one chaste kiss and no further elaboration on feelings or sexuality.
Was very Confused about why Grace took Katsu. Was it just jealousy of Mori and Thaniel’s relationship?
Was very Confused about why Grace took Katsu. Was it just jealousy of Mori and Thaniel’s relationship?
Content Warnings
Graphic: Racial slurs, Xenophobia, Police brutality, Grief, Colonisation