Take a photo of a barcode or cover
4.18 AVERAGE
4.18 AVERAGE
More like 3.5. I should have liked this more. I will read again to confirm, because I know it may have just been timing.
UPDATE: Second read much better.
UPDATE: Second read much better.
adventurous
challenging
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
adventurous
challenging
funny
informative
inspiring
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
I did it!
Mason & Dixon has been one of my biggest reading challenges this year (along with Rushdie's Midnight's Children). When you combine the page count of 772 with Pynchon's dense writing, this was never going to be a quick read. There was lots of Pynchonian wonder, mystery and paranoia, which was great! Pynchon's writing and structure are excellent, as always. There was also lots of historical fictiony stuff, which I wasn't as interested in, so that made the story drag a bit for me. Less dense and far less convoluted than Gravity's Rainbow, but my lack of interest in the historical fiction nature of the story meant that this one was harder for me to get through. I'm not sure if I would read it again?
Mason & Dixon has been one of my biggest reading challenges this year (along with Rushdie's Midnight's Children). When you combine the page count of 772 with Pynchon's dense writing, this was never going to be a quick read. There was lots of Pynchonian wonder, mystery and paranoia, which was great! Pynchon's writing and structure are excellent, as always. There was also lots of historical fictiony stuff, which I wasn't as interested in, so that made the story drag a bit for me. Less dense and far less convoluted than Gravity's Rainbow, but my lack of interest in the historical fiction nature of the story meant that this one was harder for me to get through. I'm not sure if I would read it again?
slow-paced
I occasionally finish long books in a rush of affection not unlike Stockholm-syndrome, or perhaps beset by that ecstatic glow of endorphins that hits a few minutes after stumbling across a marathon finish line.
"That was some book!" I exclaim (I'm laid out on my back on the floor at this point, because the effort of reading an 800 page book, or even holding it upright, has become too much). Fresh in my memory are all the really good parts: the characterization, the warm buddy-chemistry between the two leads, the hilarious nautical bits near the start, that giant wheel of cheese, the giant wilderness-vegetables (is this a theme?), the astronomy quirks (Maskelyne's footie-astronomer suit? feather beds for the instruments?), that epic bit with Dixon and the whip, the tear-jerking ending to our heroes' life stories.
By now I've conveniently forgotten the other 600 pages packed full of...well, something. There was definitely *something* but...but...well I couldn't tell you what exactly, it was such hypoxic wordage, and the reading had put me into such a detached state, that I could spend chapters feeling unsure of what was going on. I'd check some online notes (thanks, Dinn's notes!) and realize I *DID* actually *get* more or less what those other readers *got*, but only in the microscopic sense. I could see the individual pine-needles (and appreciate them for what they were) but as for the forest...well there's certainly a picture of sorts that has been reflected back into my subconscious from reading the book. I'll let you know when I figure out what, exactly, that picture IS.
(I'm still lying on my floor. I lied, I read the e-book version and it's STILL too heavy for me to hold up anymore, and I have a permanent crease across the top of my index finger from propping it up. I think I'll be sore tomorrow. Time for some marathon-reading recovery and a protein drink.)
"That was some book!" I exclaim (I'm laid out on my back on the floor at this point, because the effort of reading an 800 page book, or even holding it upright, has become too much). Fresh in my memory are all the really good parts: the characterization, the warm buddy-chemistry between the two leads, the hilarious nautical bits near the start, that giant wheel of cheese, the giant wilderness-vegetables (is this a theme?), the astronomy quirks (Maskelyne's footie-astronomer suit? feather beds for the instruments?), that epic bit with Dixon and the whip, the tear-jerking ending to our heroes' life stories.
By now I've conveniently forgotten the other 600 pages packed full of...well, something. There was definitely *something* but...but...well I couldn't tell you what exactly, it was such hypoxic wordage, and the reading had put me into such a detached state, that I could spend chapters feeling unsure of what was going on. I'd check some online notes (thanks, Dinn's notes!) and realize I *DID* actually *get* more or less what those other readers *got*, but only in the microscopic sense. I could see the individual pine-needles (and appreciate them for what they were) but as for the forest...well there's certainly a picture of sorts that has been reflected back into my subconscious from reading the book. I'll let you know when I figure out what, exactly, that picture IS.
(I'm still lying on my floor. I lied, I read the e-book version and it's STILL too heavy for me to hold up anymore, and I have a permanent crease across the top of my index finger from propping it up. I think I'll be sore tomorrow. Time for some marathon-reading recovery and a protein drink.)
I liked this one a lot, though I suppose I understood only maybe 40% of it. It taught me a few facts about the world, exposed me to a bit of Pynchonian hilarity with for the most part a lack of what I've often found so infuriating in Pynchonian camp, and was in general a fun read. I imagine I'll read it again one day with supplemental material at my side to help add depth to my reading.
adventurous
challenging
funny
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Το Mason & Dixon αφορά στις περιπέτειες δύο Άγγλων στην Αμερική του 18ου αιώνα, του Charles Mason (Αστρονόμου) και του Jeremiah Dixon (τοπογράφου), όπου τους έχει ανατεθεί από τον Βασιλικό Σύλλογο της Αγγλίας η χάραξη μίας απόλυτα ευθείας γραμμής η οποία θα αποτελέσει το βόρειο σύνορο μεταξύ Μέρυλαντ και Πενσυλβάνια (Πραγματικό γεγονός).
Ο Pynchon σκεπτόμενος αυτή την ανάγκη της εποχής, σε συνδυασμό με την εφέυρεση και άφιξη των ρολογιών με λεπτοδείκτες στα νοικοκυριά, και την ένταξη της Αγγλίας και της Αμερικής στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, το 1752- κάτι που έκανε Αμερικάνους και Άγγλους να κοιμηθούν 2 Σεπτέμβρη και να Ξυπνήσουν 13 Σεπτέμβρη, για να εναρμονιστούν με τον υπόλοιπο κόσμο- αλλά και την εφέυρεση του Σάντουιτς (ΚΑΡΙΟΛΗ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ) αντιλαμβάνεται μία πολύ συγκεριμένη ανάγκη του ανθρώπου να χωρίσει, να δημιουργήσει δίπολα, να μετρήσει, να φέρει στα μέτρα του την Γη, τον Ουρανό, τον Χρόνο, οτιδήποτε.
Ο 18ος αιώνας, έχει μείνει ως εποχή του ορθολογισμού και εκεί βρίσκονται τα θεμέλια των σημερινών εργαλείων με τα οποία κρίνουμε κάθε τι. Και ο βασικός σκοπός του Pynchon είναι να σατυρίσει την εποχή αυτή αλλά και να της εναντιωθεί. Σε αυτόν τον αιώνα, βλέπει μια τεράστια χαμένη ευκαιρία για μια Αμερική γεμάτη δυνατότητες, φαντασία, δυναμική, υπό την ταμπέλα του "Νέου Κόσμου" να κατασπαράζεται από τους αποικιοκράτες. Το γνωστό μέσω των 2 πρωταγωνιστών εισβάλλει στο άγνωστο. Η Μαμά Αγγλία δίνει μάθημα στην τεράστια Αμερική που μέχρι τότε χρησιμοποιούσε ως χωματερή της. Ιδέες, απόψεις, τρόπος σκέψης, δοξασίες, ζωές που γράφουν δεδομένα για αιώνες, όλα συμπιέζονται σε μία ευθεία γραμμή "ορθολογισμού". Βλέπει τον χρόνο και τον τόπο να τεμαχίζονται, να χάνουν την αορατότητα τους, να αποκτάνε σημεία, να γίνονται στατικα αντικείμενα και να δέχονται τις μετρήσεις του ανθρώπου που πολλές φορές το μόνο που εξυπηρετούν είναι ιδιοτελή επίγεια συμφέροντα. Δείχνει έτσι το λάθος του ανθρώπου να νομίζει ότι γνωρίζει κάτι λόγω της επαφής του μαζί του, αλλά το μόνο που ξέρει στην ουσία είναι μια εντελώς προσωπική χρονική αναπαράστασή του αντικειμένου. Μια φέτα αποκομμένη από αιώνες ύπαρξης.
Το βιβλίο είναι ένας τόπος όπου αντίρροπες δυνάμεις συγκρούονται σε κάθε σελίδα. Γνωστό και άγνωστο, μαγεία και επιστήμη, τάξη και αταξία, σκλάβοι και αφέντες, εργάτες και εργοδότες, αποικίες και αυτοκρατορίες, Ο Mason, αστρονόμος. Του Ουρανού, των άστρων, του μέλλοντος, της λογικής και της σοβαρότητας, με τον Dixon, τοπογράφο. Της Γης, του τώρα, της καλοπέρασης, της επιρρέπειας σε "αντιεπιστημονικές μεθόδους". Ο κόσμος των ζωντανών, με αυτόν των νεκρών, το πάνω και το κάτω ψωμί ενός σάντουιτς.
Γραμμένο σε στυλ 18ου αιώνα, κάτι που δυστυχώς στην μετάφραση δεν είναι εύκολο να φανεί, κάνει τόσο σωστά τη δουλειά του, που ανάγκασε το MLA (Modern Language Association) να μαζευτεί το 1998, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, να αποφασίσει αν πρέπει να το θεωρήσει βιβλίο του 18ου αιώνα (κάτι που είναι έξτρα διάκριση για ένα βιβλίο που βγάζει τη γλώσσα του στον ορθολογισμό, και παράλληα, εν δυνάμει σκηνη σε βιβλιο του Pynchon). H γραφή του εξαιρετική, με την γλαφυρότητα και τους χαρακτηρισμούς του, που τον κάνουν μοναδικό , γεμάτη προοπτικές για τα κλασικά του περίεργα αστεία. Οι χαρακτήρες για άλλη μια φορά ανθρώπινοι στο 100% να μπλέκουν κυρίως σε καταστάσεις με φαγητά και αλκοόλ, ή, ως πρωταγωνιστές ενός Αμερικάνικου έπους, και εναντίον όποιας αντίληψης θέλει σοβαρούς, γαμάτους, κουλ ήρωεες, κρέμονται από μπαλκόνια προσπαθώντας να κρυφτούν από γονείς που εισβάλλουν στο δωμάτιο της κόρης τους. ( ❤ )
Το Mason and Dixon είναι το βιβλίο που οι περισσότεροι θα χαρακτηρίσουν καλύτερό του, και είναι εύκολο να κερδίσει αυτόν τον τίτλο μιας και απουσιάζουν από αυτό βασικά στοιχεία της γραφής του που του έχουν δώσει την φήμη του δύσκολου συγγραφέα. Με αυτό το βιβλίο ο Pynchon δείχνει ότι δεν είναι δύσκολος. Μπορεί να το εκτιμήσει κάποιος που απλά θέλει να μάθει τι γίνεται μετά, ή κάποιος που του φτάνει η ηχητική των λέξεων και τα νοήματα τους, αλλά παράλληλα και Ακαδημαϊκοί που ανακαλύπτουν πως κάποιοι χαρακτήρες χρησιμοποιούνται από τον Pynchon ως μεταφορές για να μιλήσει για τον κόσμο των σωματιδίων και νόμους της φυσικής (συμβαίνει...). Εγώ το θεώρησα άψογο. 850 σελίδες ούτε μία για πέταμα.
Ο Pynchon σκεπτόμενος αυτή την ανάγκη της εποχής, σε συνδυασμό με την εφέυρεση και άφιξη των ρολογιών με λεπτοδείκτες στα νοικοκυριά, και την ένταξη της Αγγλίας και της Αμερικής στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, το 1752- κάτι που έκανε Αμερικάνους και Άγγλους να κοιμηθούν 2 Σεπτέμβρη και να Ξυπνήσουν 13 Σεπτέμβρη, για να εναρμονιστούν με τον υπόλοιπο κόσμο- αλλά και την εφέυρεση του Σάντουιτς (ΚΑΡΙΟΛΗ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ) αντιλαμβάνεται μία πολύ συγκεριμένη ανάγκη του ανθρώπου να χωρίσει, να δημιουργήσει δίπολα, να μετρήσει, να φέρει στα μέτρα του την Γη, τον Ουρανό, τον Χρόνο, οτιδήποτε.
Ο 18ος αιώνας, έχει μείνει ως εποχή του ορθολογισμού και εκεί βρίσκονται τα θεμέλια των σημερινών εργαλείων με τα οποία κρίνουμε κάθε τι. Και ο βασικός σκοπός του Pynchon είναι να σατυρίσει την εποχή αυτή αλλά και να της εναντιωθεί. Σε αυτόν τον αιώνα, βλέπει μια τεράστια χαμένη ευκαιρία για μια Αμερική γεμάτη δυνατότητες, φαντασία, δυναμική, υπό την ταμπέλα του "Νέου Κόσμου" να κατασπαράζεται από τους αποικιοκράτες. Το γνωστό μέσω των 2 πρωταγωνιστών εισβάλλει στο άγνωστο. Η Μαμά Αγγλία δίνει μάθημα στην τεράστια Αμερική που μέχρι τότε χρησιμοποιούσε ως χωματερή της. Ιδέες, απόψεις, τρόπος σκέψης, δοξασίες, ζωές που γράφουν δεδομένα για αιώνες, όλα συμπιέζονται σε μία ευθεία γραμμή "ορθολογισμού". Βλέπει τον χρόνο και τον τόπο να τεμαχίζονται, να χάνουν την αορατότητα τους, να αποκτάνε σημεία, να γίνονται στατικα αντικείμενα και να δέχονται τις μετρήσεις του ανθρώπου που πολλές φορές το μόνο που εξυπηρετούν είναι ιδιοτελή επίγεια συμφέροντα. Δείχνει έτσι το λάθος του ανθρώπου να νομίζει ότι γνωρίζει κάτι λόγω της επαφής του μαζί του, αλλά το μόνο που ξέρει στην ουσία είναι μια εντελώς προσωπική χρονική αναπαράστασή του αντικειμένου. Μια φέτα αποκομμένη από αιώνες ύπαρξης.
Το βιβλίο είναι ένας τόπος όπου αντίρροπες δυνάμεις συγκρούονται σε κάθε σελίδα. Γνωστό και άγνωστο, μαγεία και επιστήμη, τάξη και αταξία, σκλάβοι και αφέντες, εργάτες και εργοδότες, αποικίες και αυτοκρατορίες, Ο Mason, αστρονόμος. Του Ουρανού, των άστρων, του μέλλοντος, της λογικής και της σοβαρότητας, με τον Dixon, τοπογράφο. Της Γης, του τώρα, της καλοπέρασης, της επιρρέπειας σε "αντιεπιστημονικές μεθόδους". Ο κόσμος των ζωντανών, με αυτόν των νεκρών, το πάνω και το κάτω ψωμί ενός σάντουιτς.
Γραμμένο σε στυλ 18ου αιώνα, κάτι που δυστυχώς στην μετάφραση δεν είναι εύκολο να φανεί, κάνει τόσο σωστά τη δουλειά του, που ανάγκασε το MLA (Modern Language Association) να μαζευτεί το 1998, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, να αποφασίσει αν πρέπει να το θεωρήσει βιβλίο του 18ου αιώνα (κάτι που είναι έξτρα διάκριση για ένα βιβλίο που βγάζει τη γλώσσα του στον ορθολογισμό, και παράλληα, εν δυνάμει σκηνη σε βιβλιο του Pynchon). H γραφή του εξαιρετική, με την γλαφυρότητα και τους χαρακτηρισμούς του, που τον κάνουν μοναδικό , γεμάτη προοπτικές για τα κλασικά του περίεργα αστεία. Οι χαρακτήρες για άλλη μια φορά ανθρώπινοι στο 100% να μπλέκουν κυρίως σε καταστάσεις με φαγητά και αλκοόλ, ή, ως πρωταγωνιστές ενός Αμερικάνικου έπους, και εναντίον όποιας αντίληψης θέλει σοβαρούς, γαμάτους, κουλ ήρωεες, κρέμονται από μπαλκόνια προσπαθώντας να κρυφτούν από γονείς που εισβάλλουν στο δωμάτιο της κόρης τους. ( ❤ )
Το Mason and Dixon είναι το βιβλίο που οι περισσότεροι θα χαρακτηρίσουν καλύτερό του, και είναι εύκολο να κερδίσει αυτόν τον τίτλο μιας και απουσιάζουν από αυτό βασικά στοιχεία της γραφής του που του έχουν δώσει την φήμη του δύσκολου συγγραφέα. Με αυτό το βιβλίο ο Pynchon δείχνει ότι δεν είναι δύσκολος. Μπορεί να το εκτιμήσει κάποιος που απλά θέλει να μάθει τι γίνεται μετά, ή κάποιος που του φτάνει η ηχητική των λέξεων και τα νοήματα τους, αλλά παράλληλα και Ακαδημαϊκοί που ανακαλύπτουν πως κάποιοι χαρακτήρες χρησιμοποιούνται από τον Pynchon ως μεταφορές για να μιλήσει για τον κόσμο των σωματιδίων και νόμους της φυσικής (συμβαίνει...). Εγώ το θεώρησα άψογο. 850 σελίδες ούτε μία για πέταμα.