Take a photo of a barcode or cover
4.02 AVERAGE
4.02 AVERAGE
Tal vez si lo hubiese leído en otro momento no lo habría entendido y lo habría juzgado distinto. Para leerlo hay que estar abiertos a la idea de que se trata de una rebeldía de Cortázar a aquello que se conoce como Literatura. Al verlo así y estar dispuestos a experimentar con el autor, nos encontramos ante un maravilloso deleite del uso del lenguaje, un viaje por la filosofía, el arte, la literatura, el jazz y el mate.
Desde las calles de París y Argentina, nos llega una historia que nos obliga a conocer más de lo que pensábamos al tomar una novela. No puedo negar que en ocasiones me resultó difícil sortear algunos experimentos o las constantes referencias literarias o filosóficas, así como también las innumerables citas en francés, pero jamás me aburrió,org el contrario me invitaba a leerlo despacio acompañado de jazz y un buen café,
Desde las calles de París y Argentina, nos llega una historia que nos obliga a conocer más de lo que pensábamos al tomar una novela. No puedo negar que en ocasiones me resultó difícil sortear algunos experimentos o las constantes referencias literarias o filosóficas, así como también las innumerables citas en francés, pero jamás me aburrió,org el contrario me invitaba a leerlo despacio acompañado de jazz y un buen café,
adventurous
challenging
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
emotional
funny
reflective
relaxing
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Μου βγήκε λίγο (τι λίγο) η παναγία, αλλά διάβασα το Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ. Ο Κορτάσαρ θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της Λατινικής Αμερικής και μοντερνιστές γενικώς, αλλά δεν ήξερα τίποτα γι' αυτόν πριν το Κουτσό. Έπρεπε να το καταλάβω βέβαια ότι είναι θεότρελος, γιατί είδα στο οπισθόφυλλο ότι τον εξαίρει ο Μπόρχες (εμ..)
Το Κουτσό είναι βέβαια αριστούργημα, και μια βάναυση επίθεση στο κλασικό μυθιστόρημα. Όχι μόνο επειδή ο ήρωας Ολιβέιρα είναι ένας εντελώς προβληματικός, διανοούμενος μποέμ τύπος που ερωτεύεται τη Μάγα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να την ερωτευτεί, αλλά ταυτόχρονα μπορεί κιόλας (και γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται από το πολύ διάβασμα) και ακούει όλη την ώρα τζαζ (το οποίο ήταν τέλειο, γιατί πού και πού όσο διάβαζα, έβαζα κι εγώ Sidney Bechet ή John Coltrane).
Όχι μόνο γι' αυτό λοιπόν, αλλά και επειδή το βιβλίο διαβάζεται με διαφορετικούς τρόπους και είναι ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες. Ο Κορτάσαρ προτείνει: Είτε να διαβαστούν τα πρώτα 56 κεφάλαια και τα υπόλοιπα να αγνοηθούν (σιγά μην έκανα κάτι τέτοιο), είτε να διαβαστεί όλο το βιβλίο, αλλά παίζοντας κουτσό: Πρώτα το κεφάλαιο 71, μετά το 1, 2, 116, 3, 84, μέχρι δεν-λέω-τίποτα-άλλο. Φυσικά ακολούθησα αυτό το δεύτερο, πλήρες πρόγραμμα και αυτό συνιστώ ασυζητητί, κι ας μας πιαστεί το χέρι από τα μπρος πίσω, ναι.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ο συγγραφέας Μορελί (το alter ego του Κορτάσαρ - ναι, ο τύπος παίζει μαζί μας ασύστολα, ευτυχώς) συμπυκνώνει την έννοια του περιττού στο Κεφάλαιο 137, ένα από τα Παραβλέψιμα όπως σημειώνει ο συγγραφέας.
Εγώ αυτό το λέω "το περίσσιο χαλάει το ίσιο", μα εδώ δεν περισσεύει ούτε κόμμα.
Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2018 (Εκδόσεις Opera) σε εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη (εγγύηση).
Το Κουτσό είναι βέβαια αριστούργημα, και μια βάναυση επίθεση στο κλασικό μυθιστόρημα. Όχι μόνο επειδή ο ήρωας Ολιβέιρα είναι ένας εντελώς προβληματικός, διανοούμενος μποέμ τύπος που ερωτεύεται τη Μάγα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να την ερωτευτεί, αλλά ταυτόχρονα μπορεί κιόλας (και γενικώς δεν ξέρει τι του γίνεται από το πολύ διάβασμα) και ακούει όλη την ώρα τζαζ (το οποίο ήταν τέλειο, γιατί πού και πού όσο διάβαζα, έβαζα κι εγώ Sidney Bechet ή John Coltrane).
Όχι μόνο γι' αυτό λοιπόν, αλλά και επειδή το βιβλίο διαβάζεται με διαφορετικούς τρόπους και είναι ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες. Ο Κορτάσαρ προτείνει: Είτε να διαβαστούν τα πρώτα 56 κεφάλαια και τα υπόλοιπα να αγνοηθούν (σιγά μην έκανα κάτι τέτοιο), είτε να διαβαστεί όλο το βιβλίο, αλλά παίζοντας κουτσό: Πρώτα το κεφάλαιο 71, μετά το 1, 2, 116, 3, 84, μέχρι δεν-λέω-τίποτα-άλλο. Φυσικά ακολούθησα αυτό το δεύτερο, πλήρες πρόγραμμα και αυτό συνιστώ ασυζητητί, κι ας μας πιαστεί το χέρι από τα μπρος πίσω, ναι.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ο συγγραφέας Μορελί (το alter ego του Κορτάσαρ - ναι, ο τύπος παίζει μαζί μας ασύστολα, ευτυχώς) συμπυκνώνει την έννοια του περιττού στο Κεφάλαιο 137, ένα από τα Παραβλέψιμα όπως σημειώνει ο συγγραφέας.
Εγώ αυτό το λέω "το περίσσιο χαλάει το ίσιο", μα εδώ δεν περισσεύει ούτε κόμμα.
Το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2018 (Εκδόσεις Opera) σε εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη (εγγύηση).
Horacio Oliveira is a typical pseudo-intellectual who would rather sit around discussing metaphysics while sipping mate than do anything practical. Living in Paris while occasionally finding work, Oliveira wanders listlessly through life, trying to find something in life to hold on to. Tragedy strikes in the form of La Maga, his girlfriend/mistress/lover. Not only is La Maga something of a tragedy herself, a catastrophic event in her life sends Oliveira careening back to Buenos Aires.
The book is notable mainly for its 'hopscotching' style: a series of 'expendable chapters' at the end allow for a different route through the book, primarily following the linear plot of the book but with occasional outbursts of further plot, fragments of poetry, commentary on the ideas developed throughout the book (in the form of a critic 'Morelli'), and other miscellanea. These tend to be hit-or-miss: the extra plot is usually interesting is at least always additive to the sum of the book. Many of the fragments, while interesting, are a bit of a waste of space. The criticism developed by Morelli is essential to understanding the book as a whole.
Hopscotch is tremendously sad and depressing. It is also ruthlessly intellectual. This second theme sometimes goes to extremes with pedantic excursions that get a bit overloaded at times. Yes, this is Oliveira's character, but it could be toned down a little. More irritating to me was the layer upon layer of metaphor in each chapter. It is like an onion in which each layer tasted exactly the same with only subtle variations in form. English teachers should love it, everyone else could do without it; it was a wasted opportunity to expand on his ideas, rather than present them in a subtly different form.
But these are minor faults. Cortazar's writing is nothing short of amazing. Example 1: in the final chapter, repetition of "patient X rolled his malignantly beautiful green eyes" lent an extra bit of beauty to the already-beautiful phrase. The story, as I mentioned, is tremendously sad and emotionally powerful in an understated manner. There is so much to dig into in the book, it can only become more rewarding with more readings.
The book is notable mainly for its 'hopscotching' style: a series of 'expendable chapters' at the end allow for a different route through the book, primarily following the linear plot of the book but with occasional outbursts of further plot, fragments of poetry, commentary on the ideas developed throughout the book (in the form of a critic 'Morelli'), and other miscellanea. These tend to be hit-or-miss: the extra plot is usually interesting is at least always additive to the sum of the book. Many of the fragments, while interesting, are a bit of a waste of space. The criticism developed by Morelli is essential to understanding the book as a whole.
Hopscotch is tremendously sad and depressing. It is also ruthlessly intellectual. This second theme sometimes goes to extremes with pedantic excursions that get a bit overloaded at times. Yes, this is Oliveira's character, but it could be toned down a little. More irritating to me was the layer upon layer of metaphor in each chapter. It is like an onion in which each layer tasted exactly the same with only subtle variations in form. English teachers should love it, everyone else could do without it; it was a wasted opportunity to expand on his ideas, rather than present them in a subtly different form.
But these are minor faults. Cortazar's writing is nothing short of amazing. Example 1: in the final chapter, repetition of "patient X rolled his malignantly beautiful green eyes" lent an extra bit of beauty to the already-beautiful phrase. The story, as I mentioned, is tremendously sad and emotionally powerful in an understated manner. There is so much to dig into in the book, it can only become more rewarding with more readings.
challenging
dark
emotional
mysterious
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
challenging
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
N/A
Flaws of characters a main focus:
Yes
100/5 estrellas
Fantástico,extraño,fabuloso,triste,real...tengo un montón de adjetivos para este libro,pero ninguno le hace completa justicia.
EN mi opinión Cortázar es un genio y queda demostrado a lo largo de toda su obra,coon Rayuela como uno de los máximos exponentes.
Fantástico,extraño,fabuloso,triste,real...tengo un montón de adjetivos para este libro,pero ninguno le hace completa justicia.
EN mi opinión Cortázar es un genio y queda demostrado a lo largo de toda su obra,coon Rayuela como uno de los máximos exponentes.
