Scan barcode
pepper_mind's review against another edition
Sorry it was to much. Racial slurs and Sexism, and characters acting like walking clichés. I've read a lot of this author but I feel like it's hit or miss in recent years.
What drove me crazy (the above set aside, because it already was enough) those soldier go to a brothel over at shanghai. But are watching the Wolga River did I miss something? What went wrong here? They say it like it's a trip to the next supermarket, and not thousands of post-apocalyptic miles awa .
What drove me crazy (the above set aside, because it already was enough)
adamjed01's review
adventurous
dark
mysterious
reflective
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? No
5.0
cosmobookshelf's review against another edition
2.0
Musiałam tę książkę nieco przetrawić, zanim o niej napiszę. Naprawdę chciałam, żeby mi się spodobała. Ba. Przymierzałam się do kupna drugiego tomu. Ale w ostatecznym rozrachunku dostałam powieść o niczym.
Glukhovsky przenosi nad do Placówki w Jarosławiu, głębokiej Rosji. Wołga stała się trującą rzeką, która oddziela moskiewską cześć Rosji, od tej drugiej. Po drugiej stronie ponoć nie ma nic, a przez zieloną mgłę nie przeszło żadne żywe stworzenie. Do momentu, gdy na moście pojawia się głuchy mnich. Wzbudza to poruszenie nie tylko w mieszkańcach Placówki, ale i w Moskwie. Która potem traci jednak zainteresowanie i Jarosławiem i mnichem. A także oddziałem, który został wysłany na druga stronę mostu.
Co zmieniło Wołgę w trującą breję? Jakie podstawy miała wojna domowa w Rosji? Co tak naprawdę kryje się po drugiej stronie mostu? Jaki jest sens tego wszystkiego? Cóż. Ja nie znalazłam odpowiedzi na te pytania. Co najwyżej na wpół magiczne fakty z du*y.
Przez pierwsze 200 stron nie dzieje się kompletnie nic. Poznajemy placówkę, w sposób minimalny budowane jest napięcie związane z mostem. Fabuła skupia się raczej na tym, że Jegor kocha starszą od siebie Michelle, która kocha (miłością kilkudniową) Kozaka, który z oddziałem pojechał za most. Bohaterowie nie przechodzą metamorfozy, nawet minimalnej. Oprócz Jegora. Cała reszta obstaje przy swoim zdaniu, niezależnie od konsekwencji, przy czym nikt za bardzo nie potrafi komunikować swoich przekonań i doświadczeń.
Chciałam przetestować Glukhovsky’ego i to zrobiłam. Będzie to jednak moje jedyne spotkanie z tym autorem, bo jego wizje fabularne w ogóle nie przypadają mi do gustu. Być może w drugim tomie moje wątpliwości zostałyby rozwiane, ale chyba nie mam siły tracić na to czasu.
Glukhovsky przenosi nad do Placówki w Jarosławiu, głębokiej Rosji. Wołga stała się trującą rzeką, która oddziela moskiewską cześć Rosji, od tej drugiej. Po drugiej stronie ponoć nie ma nic, a przez zieloną mgłę nie przeszło żadne żywe stworzenie. Do momentu, gdy na moście pojawia się głuchy mnich. Wzbudza to poruszenie nie tylko w mieszkańcach Placówki, ale i w Moskwie. Która potem traci jednak zainteresowanie i Jarosławiem i mnichem. A także oddziałem, który został wysłany na druga stronę mostu.
Co zmieniło Wołgę w trującą breję? Jakie podstawy miała wojna domowa w Rosji? Co tak naprawdę kryje się po drugiej stronie mostu? Jaki jest sens tego wszystkiego? Cóż. Ja nie znalazłam odpowiedzi na te pytania. Co najwyżej na wpół magiczne fakty z du*y.
Przez pierwsze 200 stron nie dzieje się kompletnie nic. Poznajemy placówkę, w sposób minimalny budowane jest napięcie związane z mostem. Fabuła skupia się raczej na tym, że Jegor kocha starszą od siebie Michelle, która kocha (miłością kilkudniową) Kozaka, który z oddziałem pojechał za most. Bohaterowie nie przechodzą metamorfozy, nawet minimalnej. Oprócz Jegora. Cała reszta obstaje przy swoim zdaniu, niezależnie od konsekwencji, przy czym nikt za bardzo nie potrafi komunikować swoich przekonań i doświadczeń.
Chciałam przetestować Glukhovsky’ego i to zrobiłam. Będzie to jednak moje jedyne spotkanie z tym autorem, bo jego wizje fabularne w ogóle nie przypadają mi do gustu. Być może w drugim tomie moje wątpliwości zostałyby rozwiane, ale chyba nie mam siły tracić na to czasu.
kj_evanuke's review against another edition
3.0
Nie wciągnęła mnie, nie zaczarowała jak Metro czy Futu.re. Fabuła rozwija się powoli, łatwo jest stracić zainteresowanie i nie pomaga tu nawet gęsty klimat. Niestety, odbiłam się, choć ogólnie książka jest dobra i czyta się dość szybko. Podobno druga część jest żywsza.
3 gwiazdki za styl, warsztat i sympatię do autora ;)
3 gwiazdki za styl, warsztat i sympatię do autora ;)
boxerz's review against another edition
3.0
Idea muy interesante, ejecución un poco extraña sobre todo en los últimos compases del libro.
polovinkin's review against another edition
4.0
Довольно интересный сюжет, и книга при этом реально бывает стремная в некоторых моментах и особенно под конец становится , сама эта тема так же с , так сказать определенными словами очень интересно придумана. Слушал в аудиоверсии в истолнении автора, читает очень хорошо и каждый герой озвучен в своем стиле, и атмосферу тоже передает. Вот аудиоверсию можно было бы прямо порекомендовать. Концовка в чем то довольно открытая.
Некоторые сюжетные линии объяснены, но некоторые как будто как то повисли и ушли в никуда. Не очень понятно что на самом деле произошло с, вся ситуация не супер понятна, что произошло и почему. - как то вроде и предполагалось но ничего не произошло, а как то может был своего рода подвод чтобы произошло, что произошло. Так же не очень понял как именно .
В общем порекомендовать можно кто любит этакий постапокалипсис с переходом в этакий хоррор.
Spoiler
довольно таки темнойSpoiler
заражениемНекоторые сюжетные линии объяснены, но некоторые как будто как то повисли и ушли в никуда. Не очень понятно что на самом деле произошло с
Spoiler
пропавшими китайцамиSpoiler
Подрыв поездаSpoiler
поп понял когда приехал поезд и начал прововедовать именно на тему этогоВ общем порекомендовать можно кто любит этакий постапокалипсис с переходом в этакий хоррор.
inbookishworld's review against another edition
3.0
Kocham twórczość Glukhovsky’ego zwłaszcza za świetne „FUTU.RE”, chociaż autor jest najbardziej znany z trylogii „Metro 2033”. Więc oczywiście nie mogłam przejść obojętnie obok jego najnowszej pozycji, czyli „Outpost”.
-
Podobnie jak w poprzednich swoich książkach, autor nie wyłania jednego głównego bohatera, a obserwujemy życie kilku. Jegor, Michelle, Pałkan – to postacie, które pojawiają się najczęściej. Nastolatek, młoda kobieta i przywódca Posterunku na granicy. Każde z nich jest inne, ma swój charakter i pragnie czegoś innego, co bardzo lubię w powieściach tego autora. Jegor chciałby, by Michelle wreszcie go zauważyła, chciałby poświęcić również życie muzyce, jednak świat nie jest miejscem temu sprzyjającym. Michelle z kolei pragnie ucieczki z miasta, w którym, w pewien sposób, została zmuszona by żyć, by wrócić do swoich bliskich. Pałkan dba o swoich podopiecznych, zapewnia im jedzenie, broń oraz miejsce do życia, chociaż biurokracja w Moskwie utrudnia mu to zadanie.
-
Podobnie jak w „FUTU.RE” czy w „Metrze 2033”, w książce nie ma zbyt dużej ilości akcji, obserwujemy życie po wojnie i zniszczony przez ludzkość świat. Dopiero pod sam koniec wszystko przyspiesza. Początek jest intrygujący, jednak to koniec tak naprawdę jest najciekawszy. I to on najbardziej intryguje. W „Outpost” czuć klimat charakterystyczny dla Glukhovsky’ego – mroczny, niepokojący, niepewny i klaustrofobiczny. Autor również pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi – dlaczego doszło do wojny, czym jest tajemniczy wirus, czy po drugiej stronie rzeki wszyscy nie zginęli, i co zrobili po zakończeniu nasi bohaterowie?
-
I chociaż nie uważam jej za najlepszą książkę tego autora, to myślę, że warto po nią sięgnąć, zwłaszcza jeśli lubi się mroczne klimaty postapo.
-
Podobnie jak w poprzednich swoich książkach, autor nie wyłania jednego głównego bohatera, a obserwujemy życie kilku. Jegor, Michelle, Pałkan – to postacie, które pojawiają się najczęściej. Nastolatek, młoda kobieta i przywódca Posterunku na granicy. Każde z nich jest inne, ma swój charakter i pragnie czegoś innego, co bardzo lubię w powieściach tego autora. Jegor chciałby, by Michelle wreszcie go zauważyła, chciałby poświęcić również życie muzyce, jednak świat nie jest miejscem temu sprzyjającym. Michelle z kolei pragnie ucieczki z miasta, w którym, w pewien sposób, została zmuszona by żyć, by wrócić do swoich bliskich. Pałkan dba o swoich podopiecznych, zapewnia im jedzenie, broń oraz miejsce do życia, chociaż biurokracja w Moskwie utrudnia mu to zadanie.
-
Podobnie jak w „FUTU.RE” czy w „Metrze 2033”, w książce nie ma zbyt dużej ilości akcji, obserwujemy życie po wojnie i zniszczony przez ludzkość świat. Dopiero pod sam koniec wszystko przyspiesza. Początek jest intrygujący, jednak to koniec tak naprawdę jest najciekawszy. I to on najbardziej intryguje. W „Outpost” czuć klimat charakterystyczny dla Glukhovsky’ego – mroczny, niepokojący, niepewny i klaustrofobiczny. Autor również pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi – dlaczego doszło do wojny, czym jest tajemniczy wirus, czy po drugiej stronie rzeki wszyscy nie zginęli, i co zrobili po zakończeniu nasi bohaterowie?
-
I chociaż nie uważam jej za najlepszą książkę tego autora, to myślę, że warto po nią sięgnąć, zwłaszcza jeśli lubi się mroczne klimaty postapo.
steynfresse's review against another edition
adventurous
dark
mysterious
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0