Take a photo of a barcode or cover
3.41 AVERAGE
3.41 AVERAGE
Once again Jack Reacher is back and once again tries to help someone who has an issue that they can't fix on their own. The title makes you think this might be the end of Jack Reacher but don't be fooled! Jack is back and as strong as ever. Jack still drinks his coffee black, still wakes up without an alarm clock and still kick everyone's butt! Fans of the Reacher series will not notice any difference with Andrew at the helm. Great book and cannot wait until the next one!
Jack Reacher was never really going to be for me but I still thought I'd like this more than I did. I like thrillers. I like tough guys. But I wanted more action and less talking. I also wanted a plot that made more sense, unlike this stupid convoluted thing. Also I thought it was so stupid that the brother slipped a condom into the parcel to indicate a Trojan horse. I guess it was something he had to hand? The closest he could get? But why not at least make some reference to a horse? I dunno. If he has the time and lack of supervision to put a condom in the box I don't see why he couldn't also slip in a lil picture of a horse, like a photo of him and a horse, or something. Even typing this out it all sounds really stupid but the plot actually really is almost that stupid anyway and at least this way I could have believed it.
I found myself racing through much of this book by the end, not through enjoyment but through wanting it to be over.
I found myself racing through much of this book by the end, not through enjoyment but through wanting it to be over.
Still not too sure about this collaboration work thing. I’m not liking the way the sentences seemed simpler and shorter now. Almost as if there is a sense that the book has been dumbed down. Maybe just my imagination. Storyline is also not as punchy. But it is Jack Reacher so I will always pick it up and read it.
This is the second collaboration between Lee Child, who created the series, and his brother Andrew, who will take over the series.
Better Off Dead, from the start, doesn’t have the tone of the Reacher series. In one book, someone refers to Reacher as a functioning mute, poking fun at Reacher’s taciturn nature. But in this book he’s a veritable Chatty Cathy.
There’s also a sense of redundancy in the writing that isn’t present in previous books.
As for the story, it was just so-so. I think this is my first two-star review for a Reacher book.
Better Off Dead, from the start, doesn’t have the tone of the Reacher series. In one book, someone refers to Reacher as a functioning mute, poking fun at Reacher’s taciturn nature. But in this book he’s a veritable Chatty Cathy.
There’s also a sense of redundancy in the writing that isn’t present in previous books.
As for the story, it was just so-so. I think this is my first two-star review for a Reacher book.
adventurous
lighthearted
relaxing
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Complicated
adventurous
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
No
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No
Better Off Dead delivers all the classic elements you expect in a Jack Reacher novel—action, suspense, and Reacher doing what he does best. However, it didn’t quite reach the heights of some of the earlier books in the series. The plot felt a bit formulaic, and while it had its moments, it lacked the same punch and tension I’ve enjoyed in the past.
It’s still a decent read for fans of the series, but it doesn’t stand out as one of Reacher’s best adventures. Solid, but not spectacular.
It’s still a decent read for fans of the series, but it doesn’t stand out as one of Reacher’s best adventures. Solid, but not spectacular.
«Καλύτερα νεκρός» (για τον αναγνώστη πρόκειται, δεδομένου ότι το βιβλίο είναι πολύ απολαυστικό με φλαταρισμένο εγκεφαλογράφημα)
Είναι πιθανό ο Lee να έχει παραδώσει τη σκυτάλη στο τσουτσέκι τον Άντριου, ο οποίος δεν μπορεί καν να γράψει μια ιστορία της προκοπής με τον τελευταίο επί γης Νεάντερταλ. Θέλω να πω, δε διεκδικούσαν δάφνες ποιότητας τα βιβλία του Ρίτσερ, αλλά είχαν ένα je ne sais quoi που τα έκανε να διαβάζονται, ακόμη κι αν ήταν απλώς ότι γελούσες με τις υπερβολές του συγγραφέα. Πλέον, πάει και αυτό. Άχαρο, ανούσιο, ανιαρό και σχεδόν προϊόν αγγαρείας, το «Better off dead» δείχνει ότι η σειρά ίσως είναι καιρός να πάει να συναντήσει το Χριστούλη, να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, ό,τι λέμε τέλος πάντων στα παιδιά όταν πεθαίνει ένα ζωάκι.
Στα δικά μας τώρα.
Ένας τύπος με "κοψιά Ρίτσερ", στη μέση του πουθενά, σακατεύει κόσμο. Είναι το στυλ του ανθρώπου που μπορεί να σε δείρει και με τα παπούτσια του. Τα οποία παπούτσια του όπως μαθαίνουμε με τον καιρό βελτιώνονται σαν το καλό κρασί... Παπούτσια που με τον καιρό έχουν γίνει "συμπαγή σαν ατσάλι" (ότι διαβάσατε, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου). Κάτι μάλλον άβολο αν είσαι ο τύπος που περπατάει το μεγαλύτερο μέρος των διαδρομών του. Όλα αυτά, μέχρι που εμφανίζεται μια γυναίκα και τον πυροβολεί. Τσάμπα ξύλο τόση ώρα...
Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο νεκροτομείο μίας πόλης όπου ο 72χρονος γιατρός υποδέχεται τον "χαρωπό", το "αλογάκι της παναγίτσας" και έναν ακόμη τύπο, οι οποίοι δείχνουν ενδιαφέρον για το πτώμα που δημιουργήθηκε στην προηγούμενη παράγραφο. Ενα πτώμα που έχει πάνω του το διαβατήριο του Jack Reacher.
Κάπου εκεί, για κάποιο λόγο, περνάμε σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ο Ρίτσερ μας διηγείται πώς γνώρισε την κουτσή. Η οποία κουτσή, λίγο παρακάτω, θα θέσει εκτός μάχης 2 μάχιμους τύπους με όπλα, και θα τους αφήσει ως legit πτώματα στην έρημο (αφού τους έδειρε λιγάκι, υποθέτω για να μαλακώσουν). Και ενώ όλα αυτά τα ήδη «πολύ πιστευτά» λαμβάνουν χώρα, στο τέλος του κεφαλαίου -πολύ λογικά- η κουτσή έφερε το πιστόλι της το δικό της κρόταφο και ετοιμάστηκε να πατήσει τη σκανδάλη, ενώ ο αναγνώστης μπαίνει στον πειρασμό να κάνει ακριβώς το ίδιο.
Από κει και μετά ακολουθεί συγγραφικός κατήφορος. Η κουτσή και ο Ρίτσερ θα συνεργαστούν για να λύσουν μια υπόθεση στην οποία εμπλέκονται άραβες τρομοκράτες, αμερικάνικα καθοίκια, μπράβοι που σπάνε με μισό χαστούκι και τα ξερνάνε όλα, μπράβοι που αυτοκτονούν με το παραμικρό επειδή ο αρχίκακος είναι… ΠΟΛΥ κακός και δε θέλουν να τα ξεράσουν όλα όταν ο Ρίτσερ είναι έτοιμος να τους αρχίσει στα χαστούκια, ο αδελφός της κουτσής, η κουτσή Μαρία, τρομοκράτες με βόμβες με χημικά (γατάκι Τσάιλντ, για έλα Πτολεμαΐδα) αξιωματούχοι των ΗΠΑ που χρωστάνε χάρες στο Ρίτσαρο, η γκόμενα του χαμένου αδελφού (καμία σχέση με το «του νεκρού αδελφού», βλ. ανθολόγιο 6ης δημοτικού, πανάθεμά σε Κωσνταντή). Υλικό δηλαδή, που δίνει ευκαιρίες για «της μουρλής της πανηγύρι», αλλά τελικά λόγω διαχείρισης ξεπέφτει σε μια κάτω του μετρίου βαρετή ιστορία με χλαπατσερές ανατροπούλες, ξύλο που δε συγκινεί ούτε άρτι χηρεύσασα, χώρια που ένας από τους μπράβους του κακού λέγεται Μανσούρ, που αναπόφευκτα δημιουργεί συνειρμούς με το «παράξενο βασίλειο του προφήτη Μανσούρ στον Καύκασο» (δεν είπα ποτέ ότι είμαι νορμάλ, αλλά είναι ένα εξαιρετικό βιβλιαράκι από τις αρκετά τίμιες εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, δώστε του μια ευκαιρία).
Ουφ. Και πολλά έγραψα. Η σειρά φθίνει, ο Ρίτσερ δέρνει με το ζόρι, η υπόθεση μπάζει από παντού, πολλά σημεία μένουν αναπάντητα, ή δεν καλύπτονται επαρκώς (οι μεξικάνοι που παίζουνε ποδόσφαιρο, τι φάση;), γενικώς μια ήττα.
Θα έβαζα δύο αστεράκια αν ο λεβέντης έκανε ψυχικό στην κοψοπόδαρη (έστω, για λόγους σεξουαλικής συμπερίληψης -μισώ τη λέξη) και την κερνούσε ριτσέρειο κρεατόβεργα, αλλά ούτε αυτό δεν έλαβε χώρα και συνέχισε -με τον προστάτη του υποθέτω να έχει φτάσει σε μέγεθος πορτοκαλιού- την πορεία του προς τον Ειρηνικό Ωκεανό (αν στο επόμενο δείρει καρχαρίες, παίρνω πίσω ό,τι είπα).
Είναι πιθανό ο Lee να έχει παραδώσει τη σκυτάλη στο τσουτσέκι τον Άντριου, ο οποίος δεν μπορεί καν να γράψει μια ιστορία της προκοπής με τον τελευταίο επί γης Νεάντερταλ. Θέλω να πω, δε διεκδικούσαν δάφνες ποιότητας τα βιβλία του Ρίτσερ, αλλά είχαν ένα je ne sais quoi που τα έκανε να διαβάζονται, ακόμη κι αν ήταν απλώς ότι γελούσες με τις υπερβολές του συγγραφέα. Πλέον, πάει και αυτό. Άχαρο, ανούσιο, ανιαρό και σχεδόν προϊόν αγγαρείας, το «Better off dead» δείχνει ότι η σειρά ίσως είναι καιρός να πάει να συναντήσει το Χριστούλη, να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, ό,τι λέμε τέλος πάντων στα παιδιά όταν πεθαίνει ένα ζωάκι.
Στα δικά μας τώρα.
Ένας τύπος με "κοψιά Ρίτσερ", στη μέση του πουθενά, σακατεύει κόσμο. Είναι το στυλ του ανθρώπου που μπορεί να σε δείρει και με τα παπούτσια του. Τα οποία παπούτσια του όπως μαθαίνουμε με τον καιρό βελτιώνονται σαν το καλό κρασί... Παπούτσια που με τον καιρό έχουν γίνει "συμπαγή σαν ατσάλι" (ότι διαβάσατε, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου). Κάτι μάλλον άβολο αν είσαι ο τύπος που περπατάει το μεγαλύτερο μέρος των διαδρομών του. Όλα αυτά, μέχρι που εμφανίζεται μια γυναίκα και τον πυροβολεί. Τσάμπα ξύλο τόση ώρα...
Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στο νεκροτομείο μίας πόλης όπου ο 72χρονος γιατρός υποδέχεται τον "χαρωπό", το "αλογάκι της παναγίτσας" και έναν ακόμη τύπο, οι οποίοι δείχνουν ενδιαφέρον για το πτώμα που δημιουργήθηκε στην προηγούμενη παράγραφο. Ενα πτώμα που έχει πάνω του το διαβατήριο του Jack Reacher.
Κάπου εκεί, για κάποιο λόγο, περνάμε σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ο Ρίτσερ μας διηγείται πώς γνώρισε την κουτσή. Η οποία κουτσή, λίγο παρακάτω, θα θέσει εκτός μάχης 2 μάχιμους τύπους με όπλα, και θα τους αφήσει ως legit πτώματα στην έρημο (αφού τους έδειρε λιγάκι, υποθέτω για να μαλακώσουν). Και ενώ όλα αυτά τα ήδη «πολύ πιστευτά» λαμβάνουν χώρα, στο τέλος του κεφαλαίου -πολύ λογικά- η κουτσή έφερε το πιστόλι της το δικό της κρόταφο και ετοιμάστηκε να πατήσει τη σκανδάλη, ενώ ο αναγνώστης μπαίνει στον πειρασμό να κάνει ακριβώς το ίδιο.
Από κει και μετά ακολουθεί συγγραφικός κατήφορος. Η κουτσή και ο Ρίτσερ θα συνεργαστούν για να λύσουν μια υπόθεση στην οποία εμπλέκονται άραβες τρομοκράτες, αμερικάνικα καθοίκια, μπράβοι που σπάνε με μισό χαστούκι και τα ξερνάνε όλα, μπράβοι που αυτοκτονούν με το παραμικρό επειδή ο αρχίκακος είναι… ΠΟΛΥ κακός και δε θέλουν να τα ξεράσουν όλα όταν ο Ρίτσερ είναι έτοιμος να τους αρχίσει στα χαστούκια, ο αδελφός της κουτσής, η κουτσή Μαρία, τρομοκράτες με βόμβες με χημικά (γατάκι Τσάιλντ, για έλα Πτολεμαΐδα) αξιωματούχοι των ΗΠΑ που χρωστάνε χάρες στο Ρίτσαρο, η γκόμενα του χαμένου αδελφού (καμία σχέση με το «του νεκρού αδελφού», βλ. ανθολόγιο 6ης δημοτικού, πανάθεμά σε Κωσνταντή). Υλικό δηλαδή, που δίνει ευκαιρίες για «της μουρλής της πανηγύρι», αλλά τελικά λόγω διαχείρισης ξεπέφτει σε μια κάτω του μετρίου βαρετή ιστορία με χλαπατσερές ανατροπούλες, ξύλο που δε συγκινεί ούτε άρτι χηρεύσασα, χώρια που ένας από τους μπράβους του κακού λέγεται Μανσούρ, που αναπόφευκτα δημιουργεί συνειρμούς με το «παράξενο βασίλειο του προφήτη Μανσούρ στον Καύκασο» (δεν είπα ποτέ ότι είμαι νορμάλ, αλλά είναι ένα εξαιρετικό βιβλιαράκι από τις αρκετά τίμιες εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, δώστε του μια ευκαιρία).
Ουφ. Και πολλά έγραψα. Η σειρά φθίνει, ο Ρίτσερ δέρνει με το ζόρι, η υπόθεση μπάζει από παντού, πολλά σημεία μένουν αναπάντητα, ή δεν καλύπτονται επαρκώς (οι μεξικάνοι που παίζουνε ποδόσφαιρο, τι φάση;), γενικώς μια ήττα.
Θα έβαζα δύο αστεράκια αν ο λεβέντης έκανε ψυχικό στην κοψοπόδαρη (έστω, για λόγους σεξουαλικής συμπερίληψης -μισώ τη λέξη) και την κερνούσε ριτσέρειο κρεατόβεργα, αλλά ούτε αυτό δεν έλαβε χώρα και συνέχισε -με τον προστάτη του υποθέτω να έχει φτάσει σε μέγεθος πορτοκαλιού- την πορεία του προς τον Ειρηνικό Ωκεανό (αν στο επόμενο δείρει καρχαρίες, παίρνω πίσω ό,τι είπα).
adventurous
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
Plot
Strong character development:
No
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Complicated
Very fast paced
mysterious
fast-paced