Take a photo of a barcode or cover
pieterpaultybbe's Reviews (114)
fast-paced
Loveable characters:
No
Naked Lunch is definitely a novel where its reputation surpasses the actual content. There is no one to relate to, which is the point, I get it, but that means the horrifying scenes quickly loose their impact. A book with virtually no plot and no characters needs genuis writing. Is it there? Well, I wouldn't say so, but it does have a certain quality to it. Although the real page turners in this edition are the additions wherein Burroughs talks about his own addiction and his stance on drugs and their cure.
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Canaille is, hoewel de minst interessante passage in de Odyssee-cyclus, nog steeds een stevig geschreven roman. Cremers stijl is doorheen de cylcus heerlijker dan ooit en dat zet zich in het liefdesdebacle met Perinne Peeters voort, al kan de verhouding nooit tippen aan die met Loes Hamel. En dat is het overheersende gevoel dat doorheen de eerste 150 pagina's kruipt. Goed, maar geen 'Sirenen'. Het pas daarna dat het boek zijn eigen bestaansrecht verwerft, in de wervelende laatste hoofdstukken en de best wel ontroerende epiloog. Jan Cremer bevestigt met de odyssee-cylcus zijn waarde als een van de groten in de Nederlandse Letteren.
Van Fernweh naar Sirenen spiralend in Canaille...
Moge Grote Jan de rust gevonden hebben die hij zijn hele leven zocht
Tabee
Van Fernweh naar Sirenen spiralend in Canaille...
Moge Grote Jan de rust gevonden hebben die hij zijn hele leven zocht
Tabee
slow-paced
'De Slinger Van Foucault' is het product van een schrijver die bevrijd door het succes van zijn debuut (De Naam Van De Roos) zo diep in zijn eigen gat kroop om er nog een roman uit te schudden. Onnodig lang, onnodig ingewikkeld. Als Umberto Eco evenveel passie in het plot of de personages gestoken had, als wat hij gebruikt heeft voor het etaleren van zijn eigen esoterische kennis dan had 'De Slinger Van Foucault' een waardige opvolger geweest voor dat alombekende debuut.
Het doet pijn toe te geven dat er weldegelijk interessante passages inzitten, al moet men door een heleboel gemekker om ze tegen te komen.
Het doet pijn toe te geven dat er weldegelijk interessante passages inzitten, al moet men door een heleboel gemekker om ze tegen te komen.
dark
medium-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
No
Waarom Kristien? Waarom? Een boek -een roman dan nog- over Michelle Martin. Begrijp het niet verkeerd, ik ben voorstander van het onvertelbare, vertelbaar te maken. Maar waarom de mix van officiële feiten en een persoonlijk psychologisch ongegronde insteek? Lezen we de gedachten van de gehavende vrouw van Dutroux of lezen we de meest donkere gedachten van Kristien Hemmerechts zelf?
Waarom zou ze zich verschuilen achter het gezicht van de meest gehate vrouw van België?
Iedereen verdient een stem, ook Michelle Martin, een echte stem, die van haarzelf en niet die van een exploitatief schrijfster die met een gemakkelijke stunt de verkoopcijfers in de hoogte duwt.
Hemmerechts, stelt Michelle/Odette tentoon, gebruikt haar persoon voor eigen gewin, kortom maakt misbruik van haar, net zoals Dutroux.
Alleen is Hemmerechts' enige misdaad, dat ze haar heerlijke stijl -want zelfs in deze roman schijnt die door- voor zo'n valse doeleinden gebruikt.
Waarom zou ze zich verschuilen achter het gezicht van de meest gehate vrouw van België?
Iedereen verdient een stem, ook Michelle Martin, een echte stem, die van haarzelf en niet die van een exploitatief schrijfster die met een gemakkelijke stunt de verkoopcijfers in de hoogte duwt.
Hemmerechts, stelt Michelle/Odette tentoon, gebruikt haar persoon voor eigen gewin, kortom maakt misbruik van haar, net zoals Dutroux.
Alleen is Hemmerechts' enige misdaad, dat ze haar heerlijke stijl -want zelfs in deze roman schijnt die door- voor zo'n valse doeleinden gebruikt.
Meer dan de Illias, bevat de Odyssee passages die ook gewoon voor het persoonlijke literair genot kunnen worden gelezen en niet puur omwille van het historisch interessante artefact. Toch overstijgt het laatstgenoemde deze roman globaal bekeken nog steeds. Hebben we echt meer dan honderd pagina's aan Telemachos nodig vooraleer we Odysseus het eerste ontmoeten? Zeker in contrast met de sirenen, die in enkele verzen al overwonnen worden? Moeten we werkelijk Odysseus als een onverschrokken held blijven bekijken? Of schuilt er daar toch ook al wat ironie in, en was die ironie daar opzettelijk of is dat gewoon een postmodernistische bril die niet meer weet wat echt, puur heroïsme inhoudt?
Ps: Geen kritiek op Homeros, maar deze editie heeft mogelijks, het meest zinloze, ongestructureerde nawoord dat ik ooit in mijn leven las.
Ps: Geen kritiek op Homeros, maar deze editie heeft mogelijks, het meest zinloze, ongestructureerde nawoord dat ik ooit in mijn leven las.
emotional
sad
medium-paced
Jan Cremer op zijn best. De intense, rommelige, roekeloze en ronduit toxische relatie wordt chaotisch gepresenteerd. Stilistisch lijkend op het al even interessante Fernweh. Zeker aangeraden om die roman eerst te lezen, niet omdat er essentiële informatie in uitgelicht wordt, maar omdat het de paralellen tussen vader en zoon zo prachtig weerspiegelt.
Loes en Jan, het is een onmogelijkheid, een tweestrijd dat me op bepaalde momenten oprecht wist te ontroeren.
Loes en Jan, het is een onmogelijkheid, een tweestrijd dat me op bepaalde momenten oprecht wist te ontroeren.
dark
funny
fast-paced
Zelfs wanneer Brusselmans een detective in elkaar knutselt raakt hij zijn eigen, altijd terugkerende middelmatigheid niet kwijt, maar net als altijd leest het wel enorm lekker weg.
emotional
reflective
sad
fast-paced
Gijsens kan schrijven, dat bewijst hij ook met zijn klaaglied om een zekere Agnes. Het verheven taalgebruik kan echter niet verbergen dat het tragisch liefdesverhaal weinig om het lijf heeft. Behoorlijk afstandelijk geschreven, met een paar melige/emotionele passages die daardoor wat absurd overkomen. De roman zit soms ook gevangen in de opvattingen van een verleden tijd, wat het voor de hedendaagse lezer verder van zich af zet.
Ondanks voelt men, dat Gijsens alles bewogen en nauwgezet heeft neergepend met een stijl waar veel moderne auteurs enkel van kunnen dromen.
Ondanks voelt men, dat Gijsens alles bewogen en nauwgezet heeft neergepend met een stijl waar veel moderne auteurs enkel van kunnen dromen.
medium-paced
Een relaas, dat impressionistisch, in korte hoofdstukken, gepresenteerd is, maar toch een overkoepelende verhaallijn traag onthult. Jan Cremer schotelt zijn familiegeschiedenis, onafgewerkt en in stukken en beetjes voor, zoals hij het zelf heeft moeten ontdekken. Nog altijd zoekt Cremer, het groteske in verhalen en personages op, al voelt alles zoveel eerlijker en bakken minder arrogant dan vele van zijn andere romans. Voor het eerst kunnen we Jan Cremers versnipperde zoektocht naar identiteit ook voelen.
medium-paced
Wat een vreselijke toon heeft dit boek. De definitie van literaire zelfbevrediging.
Het eerste hoofdstuk is een goed excuus om zijn eigen boeken te promoten. In de twee hoofdstukken erna maakt hij enkele interessante punten, maar kan hij het opnieuw niet laten deze te staven met zelfgeschreven passages, die eigenlijk helemaal niet zo sprekend zijn voor de inzichten die hij wil voorschotelen.
Tot daar kan ik het de ouwe Italiaan nog vergeven. Zijn wirwar aan zelfverheerlijking en quasi-wetenschappelike inzichten bereikt een ultiem hoogtepunt met het ronduit uitputtende laatste hoofdstuk Mijn Lijsten. Door zoveel lijsten zonder context op te lijsten (ik zie wel wat je probeert Umberto) overtuigd hij de lezer juist van hun slaapverwekkende repetiviteit.
Het eerste hoofdstuk is een goed excuus om zijn eigen boeken te promoten. In de twee hoofdstukken erna maakt hij enkele interessante punten, maar kan hij het opnieuw niet laten deze te staven met zelfgeschreven passages, die eigenlijk helemaal niet zo sprekend zijn voor de inzichten die hij wil voorschotelen.
Tot daar kan ik het de ouwe Italiaan nog vergeven. Zijn wirwar aan zelfverheerlijking en quasi-wetenschappelike inzichten bereikt een ultiem hoogtepunt met het ronduit uitputtende laatste hoofdstuk Mijn Lijsten. Door zoveel lijsten zonder context op te lijsten (ik zie wel wat je probeert Umberto) overtuigd hij de lezer juist van hun slaapverwekkende repetiviteit.